Οι μεταβολές ισχύος στο διεθνές σύστημα

Ο ιστορικός και διπλωμάτης Τζόζεφ Νάι μας δίνει μια πανοραμική οπτική των μεταβολών ισχύος μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ, και τις παγκόσμιες επιπτώσεις τους, καθώς η οικονομική, πολιτική και ήπια ισχύς μεταβάλλεται και κινείται πάνω στην υδρόγειο.

Σκοπεύω να σας μιλήσω

για την ισχύ στον 21ο αιώνα.

Και βασικά, αυτό που θα ήθελα να σας πω

είναι πως αυτή η ισχύς αλλάζει

και υπάρχουν δύο είδη αλλαγών

τα οποία θέλω να αναλύσω.

Το ένα είναι η μετάβαση της ισχύος,

δηλαδή η αλλαγή της ισχύος μεταξύ των κρατών.

Και η απλή εκδοχή αυτού του μηνύματος

είναι πως κινείται από τη Δύση προς την Ανατολή.

Το άλλο είναι η διάχυση της ισχύος

ο τρόπος με τον οποίο η ισχύς μετακινείται

από όλα τα κράτη, είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή,

προς μη κρατικούς δρώντες.

Αυτά τα δύο είδη

αποτελούν τις σημαντικότερες μεταβολές ισχύος

στον αιώνα μας.

Και θέλω να σας μιλήσω για τα είδη αυτά ξεχωριστά,

για τους τρόπους με τους οποίους αυτά αλληλεπιδρούν,

και γιατί, εν τέλει, μπορεί να υπάρχουν κάποια καλά νέα.

Όταν μιλάμε για μετάβαση ισχύος,

συχνά αναφερόμαστε στην άνοδο της Ασίας.

Μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για

την ανάκαμψη ή την επιστροφή της Ασίας.

Αν εξετάσουμε τον κόσμο,

το 1800,

θα δούμε πως πάνω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού,

ζούσε στην Ασία

και παρήγαγε πάνω από το μισό του παγκόσμιου προϊόντος.

Τώρα ας πάμε στο 1900,

το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, περισσότερο από το μισό, ζούσε στην Ασία

αλλά παρήγαγε

μόνο το ένα πέμπτο του παγκόσμιου προϊόντος.

Τι συνέβη; Η Βιομηχανική Επανάσταση,

η οποία τελείως ξαφνικά, σηματοδότησε την άνοδο

της Ευρώπης και της Αμερικής

στο ρόλο των κυρίαρχων κέντρων ισχύος του κόσμου.

Αυτό που πρόκειται να δούμε τον 21ο αιώνα

είναι η σταδιακή επιστροφή της Ασίας σε έναν μεγαλύτερο ρόλο

από αυτόν της χώρας που αποτελεί το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού

και παράγει το μισό του παγκόσμιου προϊόντος.

Αυτό είναι σημαντικό και συνιστά μια σημαντική μεταβολή.

Αλλά επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο

και για το άλλο είδος μεταβολής στο οποίο αναφέρομαι

το οποίο είναι η διάχυση ισχύος.

Για να κατανοήσετε τη διάχυση ισχύος

θα πρέπει να σκεφτείτε το εξής:

το κόστος της χρήσης Η/Υ και το κόστος της επικοινωνίας

έχει πέσει περίπου 1000 φορές

μεταξύ του 1970

και της αρχής αυτού του αιώνα.

Τώρα αυτό είναι απλά ένα μεγάλο, αφηρημένο νούμερο,

αλλά για να δώσω ένα απτό παράδειγμα,

αν η τιμή ενός αυτοκινήτου

είχε πέσει τόσο ραγδαία

όσο η τιμή της ταχύτητας των υπολογιστών

θα μπορούσες να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο σήμερα

με πέντε δολάρια.

Τώρα, όταν η τιμή κάθε τεχνολογίας

πέφτει τόσο δραματικά,

τα εμπόδια πέφτουν και

καθένας μπορεί να παίξει το παιχνίδι.

Έτσι, αν ήθελες το 1970

να επικοινωνήσεις

από την Οξφόρδη με το Γιοχάνεσμπουργκ,

με το Νέο Δελχί

με τη Βραζιλία

και με οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο ταυτόχρονα,

μπορούσες να το κάνεις,

η τεχνολογία υπήρχε.

Αλλά για να το κάνεις,

θα έπρεπε να είσαι πολύ πλούσιος

--μια κυβέρνηση, μια πολυεθνική εταιρία,

ίσως η Καθολική Εκκλησία--

θα έπρεπε πάντως να είσαι εξαιρετικά εύπορος.

Σήμερα ο καθένας έχει αυτή τη δυνατότητα,

η οποία πριν περιοριζόταν λόγω κόστους

μοναχά σε λίγους δρώντες,

αν μπορεί να πληρώσει την είσοδο σε ένα ίντερνετ καφέ

--την τελευταία φορά που κοίταξα ήταν περίπου 1,20 ευρώ--

και αν έχει Skype, είναι εντελώς δωρεάν.

Έτσι, δυνατότητες οι οποίες

ήταν κάποτε περιορισμένες

σήμερα είναι διαθέσιμες σε όλους.

Και αυτό δε σημαίνει

πως η εποχή των Κρατών έχει τελειώσει.

Το Κράτος έχει ακόμη εξουσία.

Αλλά πλέον υπάρχουν πολλοί περισσότεροι επί σκηνής.

Το Κράτος δεν είναι μόνο. Υπάρχουν πολλοί ακόμα δρώντες.

Κάποιοι από αυτούς είναι καλοί.

Γα παράδειγμα, η ανθρωπιστική οργάνωση Oxfam,

ένας μεγάλος μη κυβερνητικός δρων.

Κάποιοι είναι κακοί.

Όπως η Αλ Κάιντα, άλλος ένας μη κυβερνητικός δρων.

Αλλά σκεφτείτε τι προκαλεί αυτό

στον τρόπο σκέψης μας που βασίζεται σε καθιερωμένους όρους και ιδέες.

Σκεφτόμαστε με όρους πολέμου

και διακρατικού πολέμου.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε το 1941,

όταν η κυβέρνηση της Ιαπωνίας

επιτέθηκε εναντίον των ΗΠΑ στο Περλ Χάρμπορ.

Είναι αξιοσημείωτο

πως ένας μη κυβερνητικός δρων

ο οποίος επιτέθηκε στις ΗΠΑ το 2001

σκότωσε περισσότερους Αμερικανούς

από ό,τι η κυβέρνηση της Ιαπωνίας το 1941.

Μπορείτε να χαρακτηρίσετε το γεγονός αυτό

ως την ιδιωτικοποίηση του πολέμου.

Έτσι, βλέπουμε μια μεγάλη αλλαγή

όσον αφορά τη διάχυση ισχύος.

Τώρα το πρόβλημα είναι

πως δεν προβληματιζόμαστε για το ζήτημα αυτό με καινοτόμα σκέψη.

Επιτρέψτε μου να κάνω ένα βήμα πίσω

και να ρωτήσω: τι είναι η ισχύς;

Η ισχύς είναι απλά η ικανότητα

να επηρεάζεις άλλους,

να έχεις τα αποτελέσματα που θες

και αυτό μπορείς να το πετύχεις με τρεις τρόπους.

Μπορείς να το πετύχεις με απειλές,

με εξαναγκασμό --με το ραβδί--

μπορείς να το πετύχεις με χρηματοδότηση

--με το καρότο--

ή μπορείς να το πετύχεις κάνοντας τους άλλους

να θέλουν αυτό που θες εσύ.

Και η ικανότητα να κάνεις τους άλλους να θέλουν αυτό που θες,

να έχεις τα αποτελέσματα που επιθυμείς

χωρίς εξαναγκασμό ή χρηματοδοτήσεις

είναι αυτό που αποκαλώ ήπια ισχύ.

Και αυτή η ήπια ισχύς έχει παραμεληθεί σε μεγάλο βαθμό

και έχει αποτελέσει αντικείμενο παρανόησης.

Κι όμως είναι εξαιρετικά σημαντική.

Όντως, αν μάθετε

να χρησιμοποιείτε περισσότερη ήπια ισχύ,

μπορείτε να γλυτώσετε ένα μεγάλο μέρος από

από τα ραβδιά και τα καρότα.

Ο παραδοσιακός τρόπος με τον οποίο ο κόσμος σκέφτεται την ισχύ

βασίζεται κυρίως σε όρους στρατιωτικής ισχύος.

Για παράδειγμα, ο σημαντικός ιστορικός της Οξφόρδης

ο οποίος δίδαξε εδώ, σε αυτό το πανεπιστήμιο, ο Α.ΤΖ. Π. Τέιλορ

μας έδωσε τον ορισμό της μεγάλης δύναμης

ως μιας χώρας ικανής να επικρατήσει στον πόλεμο.

Αλλά χρειαζόμαστε νέες αφηγήσεις

για να κατανοήσουμε την ισχύ στον 21ο αιώνα.

Δεν έχει να κάνει μόνο με την επικράτηση στον πόλεμο,

παρότι ο πόλεμος εξακολουθεί να υφίσταται.

Δεν αφορά μόνο σε εκείνον του οποίου ο στρατός θα νικήσει,

αλλά και σε εκείνον του οποίου η αφήγηση θα νικήσει.

Και έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε περισσότερο με όρους αφηγήσεων

και τίνος η αφήγηση πρόκειται να είναι πιο αποτελεσματική.

Τώρα επιτρέψτε μου να επανέλθω

στο ερώτημα

της μετάβασης ισχύος

μεταξύ των κρατών

και στο τι συμβαίνει εκεί.

Η αφήγηση που χρησιμοποιούμε τώρα

είναι κυρίως αυτή της ανόδου και της πτώσης

των μεγάλων δυνάμεων.

Και η τρέχουσα αφήγηση αφορά κυρίως

στην άνοδο της Κίνας

και στην παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πράγματι κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008

πολλοί ήταν αυτοί που μίλησαν

για την αρχή του τέλους της αμερικανικής ισχύος.

Οι τεκτονικές πλάκες

της παγκόσμιας πολιτικής μετακινούνταν.

Και ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ

διακήρυξε το 2008

πως αυτή ήταν η αρχή του τέλους της

ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αλλά στην πραγματικότητα

αυτή η μεταφορά της παρακμής

είναι συχνά παραπλανητική.

Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία,

θα δείτε μοτίβα της πίστης

στην παρακμή της Αμερικής

να πάνε και να έρχονται κάθε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.

Το 1958,

μετά την εκτόξευση του Σπούτνικ από τους Σοβιετικούς,

ακούσαμε πως «αυτό είναι το τέλος της Αμερικής».

Το 1973, με το εμπάργκο πετρελαίου

και την εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού,

τότε ήταν το τέλος της Αμερικής.

Στη δεκαετία του 1980,

όταν η Αμερική μπήκε σε μια μεταβατική περίοδο υπό τoν Ρέιγκαν,

μεταξύ της βαριάς βιομηχανίας της κεντρικής και βόρειας Αμερικής

και της οικονομίας της Σίλικον Βάλει στην Καλιφόρνια,

είχαμε πάλι το τέλος της Αμερικής.

Στην πραγματικότητα αυτό που είδαμε

είναι πως τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό.

Πράγματι, πολλοί ήταν υπερενθουσιασμένοι

στις αρχές της δεκαετίας του 2000

καθώς πίστευαν πως η Αμερική δεν μπορούσε να κάνει τίποτα

κάτι που μας οδήγησε σε μερικές καταστροφικές

περιπέτειες στην εξωτερική μας πολιτική

και τώρα είμαστε πάλι σε φάση παρακμής.

Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας

είναι πως όλες αυτές οι αφηγήσεις σχετικά με την άνοδο, την πτώση και την παρακμή

μάς λένε περισσότερα πράγματα για την ψυχολογία

παρά για την πραγματικότητα.

Αν προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στην πραγματικότητα,

τότε θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας

στο τι πραγματικά συμβαίνει

σε σχέση με την Κίνα και τις ΗΠΑ.

Η Γκόλντμαν Σαχς έχει προβλέψει πως

η Κίνα, η κινεζική οικονομία,

θα έχει ξεπεράσει την οικονομία των ΗΠΑ

ως το 2027.

Οπότε έχουμε

περίπου 17 χρόνια

μέχρι η Κίνα να γίνει ισχυρότερη.

Κάποια μέρα,

με τους 1,3 δισεκατ. κατοίκους της να γίνονται πλουσιότεροι

θα γίνει σίγουρα ισχυρότερη από τις ΗΠΑ.

Αλλά να είστε πολύ επιφυλακτικοί με αυτές τις προβλέψεις

όπως αυτή της Γκόλνμαν Σαχς

σχετικά με το αν μας παρέχουν μια ακριβή εικόνα

για τη μετάβαση ισχύος στον αιώνα μας.

Θα αιτιολογήσω με τρία επιχειρήματα την απλοϊκότητα της πρόβλεψης.

Πρώτα απ' όλα, πρόκειται για μια γραμμική πρόβλεψη.

Ξέρετε, όλοι λένε:

να ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας, να αυτός των ΗΠΑ,

έτσι πάει: μια ευθεία γραμμή.

Η ιστορία δεν είναι γραμμική.

Υπάρχουν συχνά κραδασμοί κατά μήκος του δρόμου, ατυχήματα κατά τη διάρκεια της πορείας.

Το δεύτερο είναι πως

όταν η κινεζική οικονομία

ξεπεράσει την οικονομία των ΗΠΑ, ας πούμε το 2030,

κάτι που μπορεί να συμβεί,

αυτή θα είναι μια μέτρηση του συνολικού οικονομικού μεγέθους

και όχι του κατά κεφαλή εισοδήματος,

δεν θα μας λέει πολλά για τη σύνθεση της οικονομίας.

Η Κίνα έχει ακόμα μεγάλες περιοχές

υπανάπτυκτες.

Και το κατά κεφαλή εισόδημα είναι ένα καλύτερο μέσο μέτρησης

για την πολυπλοκότητα της οικονομίας.

Και για το ότι οι Κινέζοι δεν θα φτάσουν ή ξεπεράσουν τους Αμερικανούς

μέχρι τουλάχιστον περίπου το τελευταίο μισό

του αιώνα, μετά το 2050.

Το άλλο επιχείρημα που είναι αξιοσημείωτο

είναι το πόσο μονόπλευρη

είναι αυτή η πρόβλεψη.

Ξέρετε, εξετάζει την οικονομική ισχύ

όπως αυτή μετριέται με το ΑΕΠ.

Δεν μας λέει τόσα πολλά για τη στρατιωτική ισχύ,

δεν μας λέει τόσα πολλά για την ήπια ισχύ.

Είναι εντελώς μονόπλευρη.

Και επίσης, όταν σκεφτόμαστε την άνοδο της Ασίας

ή την επιστροφή της Ασίας,

όπως την αποκάλεσα λίγο νωρίτερα,

αξίζει να θυμόμαστε πως η Ασία δεν είναι κάτι το μονολιθικό.

Αν βρίσκεστε στην Ιαπωνία

ή στο Νέο Δελχί

ή στο Ανόι,

θα βλέπετε την άνοδο της Κίνας

με διαφορετική οπτική απ' ό,τι αν βρισκόσασταν στο Πεκίνο.

Πράγματι, ένα από τα πλεονεκτήματα

που θα έχουν οι Αμερικανοί

σε σχέση με την ισχύ της Ασίας

είναι πως όλες αυτές οι χώρες

θέλουν μια αμερικανική πολιτική παροχής ασφαλείας

ενάντια στην άνοδο της Κίνας.

Είναι σαν να ήταν το Μεξικό και ο Καναδάς

εχθρικοί γείτονες των ΗΠΑ,

κάτι που δεν είναι.

Έτσι, αυτές οι απλές προβλέψεις

όπως αυτή της Γκόλντμαν Σαχς

δεν μας λένε αυτά που χρειάζεται να ξέρουμε

για τη μετάβαση ισχύος.

Αλλά μπορεί να ρωτήσετε: ε, και τι έγινε, σε κάθε περίπτωση;

Γιατί έχει σημασία; Ποιος νοιάζεται;

Δεν είναι απλά ένα παιχνίδι

που παίζουν οι διπλωμάτες και οι ακαδημαϊκοί;

Η απάντηση είναι πως έχει σημασία και μάλιστα μεγάλη.

Γιατί, αν πιστεύετε στην ιδέα της παρακμής

και κατανοήσετε τις απαντήσεις σχετικά με αυτό με λάθος τρόπο,

ως γεγονότα και όχι ως μύθους,

τότε μπορεί να έχετε πολιτικές που θα είναι πολύ επικίνδυνες.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα από την ιστορία.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος

ήταν μια μεγάλη σύγκρουση

κατά την οποία το σύστημα των ελληνικών πόλεων κρατών

ξέσκισε σε κομμάτια τον εαυτό του

πριν από περίπου δυόμιση χιλιετίες.

Τι το προκάλεσε αυτό;

Ο Θουκυδίδης, ο μεγάλος ιστορικός του Πελοποννησιακού Πολέμου,

είπε πως ήταν η άνοδος της ισχύος της Αθήνας

και ο φόβος που προκάλεσε στη Σπάρτη.

Προσέξτε και τα δύο τμήματα αυτής της εξήγησης.

Πολλοί ισχυρίζονται

πως ο 21ος αιώνας

πρόκειται να επαναλάβει τον 20ο αιώνα,

κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβε χώρα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος,

η μεγάλη πυρκαγιά

εντός της οποίας το ευρωπαϊκό σύστημα κρατών

ξέσκισε τον εαυτό του σε κομμάτια

και κατέστρεψε την κεντρική θέση που είχε στον κόσμο.

Ο πόλεμος προκλήθηκε

από την άνοδο της ισχύος της Γερμανίας

και το φόβο που αυτή προκάλεσε στη Βρετανία.

Έτσι, υπάρχουν αρκετοί που μας λένε

πως αυτό πρόκειται να ξανασυμβεί σήμερα,

πως αυτό που πρόκειται να δούμε

είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα στον αιώνα μας.

Όχι. Νομίζω πως αυτό είναι λάθος.

Πρόκειται για κακή γνώση της ιστορίας.

Πρώτον. η Γερμανία είχε ξεπεράσει τη Βρετανία

σε βιομηχανική ισχύ ήδη από το 1900.

Και όπως είπα νωρίτερα,

η Κίνα δεν έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ.

Και, δεύτερον, αν έχετε αυτήν την πεποίθηση

και αυτή δημιουργεί μια αίσθηση φόβου,

τότε θα οδηγήσει σε υπερβολικές αντιδράσεις.

Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχουμε

σε σχέση με τη διαχείριση αυτής της μετάβασης ισχύος,

της μεταβολής ισχύος προς την Ασία, είναι ο φόβος.

Για να παραφράσω τον Φράνκλιν Ρούσβελτ,

σε ένα διαφορετικό πλαίσιο,

το μεγαλύτερο πράγμα που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο ίδιος ο φόβος.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε την άνοδο της Κίνας

ή την επιστροφή της Ασίας.

Και αν έχουμε πολιτικές

με τις οποίες μπορούμε να δούμε το ζήτημα

σε μια ευρύτερη ιστορική οπτική,

τότε θα είμαστε ικανοί

να διαχειριστούμε αυτή τη διαδικασία.

Ας πω τώρα μερικά λόγια

για την κατανομή της ισχύος

και πώς αυτή σχετίζεται με τη διάχυση ισχύος

και έπειτα να συνδέσω αυτούς τους δύο τύπους.

Αν ρωτήσετε πώς η ισχύς είναι κατανεμημένη στον κόσμο σήμερα,

είναι κατανεμημένη σε μεγάλο βαθμό σαν

ένα παιχνίδι σκακιού τριών διαστάσεων.

Στην πάνω σκακιέρα:

η στρατιωτική ισχύς μεταξύ των κρατών.

Οι ΗΠΑ αποτελούν τη μοναδική υπερδύναμη και

πιθανώς αυτό θα παραμείνει έτσι

για τις επόμενες δύο ή τρεις δεκαετίες.

Η Κίνα δεν πρόκειται να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ στη στρατιωτική σκακιέρα.

Στη μεσαία σκακιέρα αυτού του σκακιού τριών διαστάσεων:

η οικονομική ισχύς μεταξύ των κρατών.

Η ισχύς είναι πολυπολική.

Υπάρχουν εξισορροπητικές δυνάμεις.

Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη,

η Κίνα, η Ιαπωνία

μπορούν να εξισορροπούν η μία την άλλη.

Στην κάτω σκακιέρα του τρισδιάστατου μοντέλου μας,

στη σκακιέρα των διακρατικών σχέσεων:

τα πράγματα που διασχίζουν τα σύνορα πέρα από τον έλεγχο των κυβερνήσεων,

όπως η κλιματική αλλαγή, το εμπόριο ναρκωτικών,

οι χρηματοπιστωτικές ροές,

οι πανδημίες,

όλα όσα διασχίζουν τα σύνορα

πέρα από τον έλεγχο των κυβερνήσεων,

δεν υπάρχει κανείς να τα ελέγξει.

Δεν έχει νόημα να αναφερόμαστε σε αυτό το επίπεδο ως μονοπολικό ή

πολυπολικό.

Η ισχύς εδώ είναι χαοτικά κατανεμημένη.

Και ο μόνος τρόπος για να λυθεί αυτό το πρόβλημα

--και εδώ είναι που θα συναντήσουμε τις μεγάλες προκλήσεις

που έρχονται στον αιώνα μας--

είναι μέσω της συνεργασίας,

εργαζόμενοι μαζί,

πράγμα που σημαίνει πως η ήπια ισχύς γίνεται πιο σημαντική,

η ικανότητα να οργανώνεις δίκτυα ανθρώπων

ώστε να ασχοληθούν με αυτά τα προβλήματα

και να μπορέσουν να επιτύχουν τη συνεργασία.

Ένας άλλος τρόπος για να το θέσω αυτό

είναι πως καθώς σκεφτόμαστε την ισχύ στον 21ο αιώνα

θέλουμε να ξεφύγουμε από την ιδέα

ότι η ισχύς είναι πάντα ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος

-- το κέρδος μου είναι το κόστος σου και αντιστρόφως.

Η ισχύς μπορεί επίσης να έχει θετικό άθροισμα

όπου το κέρδος μου μπορεί να είναι και δικό σου κέρδος.

Αν η Κίνα αναπτύξει μεγαλύτερη ενεργειακή ασφάλεια

και μεγαλύτερη ικανότητα αντιμετώπισης των προβλημάτων

όπως οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα,

τότε αυτό είναι κάτι καλό για εμάς,

όπως και για την Κίνα

όπως και για οποιονδήποτε άλλο.

Έτσι, μια Κίνα που θα έχει την ικανότητα

να αντιμετωπίσει το πρόβλημα εκπομπής διοξειδίων

είναι κάτι καλό για όλους

και δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος της λογικής κερδίζω-χάνεις.

Είναι ένα παιχνίδι στο οποίο μπορούμε όλοι να κερδίσουμε.

Έτσι, καθώς σκεφτόμαστε την ισχύ

σε αυτόν τον αιώνα

θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτήν τη λογική

στην οποία είναι όλα «εγώ κερδίζω, εσύ χάνεις».

Τώρα αυτό δε σημαίνει πως θα γίνουμε αισιόδοξοι σε ακραίο βαθμό.

Ο πόλεμος και η ισχύς εξακολουθούν να υπάρχουν.

Η στρατιωτική ισχύς είναι σημαντική.

Η διατήρηση της ισορροπίας ισχύος είναι σημαντική.

Όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν.

Η σκληρή ισχύς είναι εδώ

και θα παραμείνει.

Αλλά αν δε μάθουμε πώς να αναμιγνύουμε

τη σκληρή με την ήπια ισχύ

σε στρατηγικές τις οποίες αποκαλώ έξυπνη ισχύ

τότε δεν πρόκειται να επιλύσουμε αυτά τα νέα είδη προβλημάτων

που αντιμετωπίζουμε.

Έτσι, η ερώτηση-κλειδί την οποία πρέπει να διαλογιστούμε

είναι: πώς μπορούμε να εργαστούμε μαζί

για να παράγουμε παγκόσμια δημόσια αγαθά,

από τα οποία θα μπορούμε να έχουμε όλοι όφελος;

Πώς μπορούμε να ορίσουμε το εθνικό μας συμφέρον

έτσι ώστε να μην αποτελεί παιχνίδι μηδενικού

αλλά θετικού αθροίσματος.

Υπό αυτή την έννοια, αν ορίσουμε τα συμφέροντά μας,

για τις ΗΠΑ π.χ.

με τον ίδιο τρόπο που όριζε τα συμφέροντά της η Αγγλία στον 19ο αιώνα,

με τη διατήρηση ενός ανοιχτού εμπορικού συστήματος,

με τη διατήρηση νομισματικής σταθερότητας, με τη διατήρηση ελευθερίας στις θάλασσες,

αυτά ήταν καλά για τη Βρετανία,

ήταν επίσης καλά και για άλλους.

Και στον 21ο αιώνα πρέπει να βρούμε μια αναλογία με αυτό.

Πώς μπορούμε να παράγουμε παγκόσμια δημόσια αγαθά,

τα οποία θα είναι καλά για εμάς,

αλλά θα είναι καλά και για όλους τους άλλους;

Και αυτή θα είναι η διάσταση των καλών νέων

σχετικά με αυτά που πρέπει να σκεφτούμε

καθώς σκεφτόμαστε την ισχύ στον 21ο αιώνα.

Υπάρχουν τρόποι για να ορίσουμε τα συμφέροντά μας

με τους οποίους, ενώ προστατεύουμε τους εαυτούς μας με σκληρή ισχύ,

μπορούμε ταυτόχρονα να οργανώσουμε με άλλους δίκτυα

για να παράγουμε, όχι μόνο δημόσια αγαθά,

αλλά και τρόπους για να ενισχύσουμε την ήπια ισχύ μας.

Έτσι, όταν κοίταξα τις δηλώσεις

που έχουν γίνει σχετικά με αυτό,

εντυπωσιάστηκα από το ότι, όταν η Χίλαρι Κλίντον

περιέγραψε την εξωτερική πολιτική

της κυβέρνησης Ομπάμα,

είπε πως η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα

πρόκειται να χαρακτηρίζεται από έξυπνη ισχύ,

συγκεκριμένα όπως είπε «θα χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία

που είναι διαθέσιμα για την εξωτερική μας πολιτική».

Και αν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε

αυτές τις δύο μεγάλες μεταβολές ισχύος που περιέγραψα,

τη μεταβολή ισχύος που παρουσιάζεται από τη μετάβαση ισχύος μεταξύ των κρατών

και τη μεταβολή ισχύος που παρουσιάζεται

από τη διάχυση ισχύος μακριά από τα κράτη,

τότε πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα αφήγηση για την ισχύ

εντός της οποίας θα συνδυάζουμε σκληρή και ήπια ισχύ

σε στρατηγικές έξυπνης ισχύος.

Και αυτά είναι τα καλά νέα που έχω. Μπορούμε να το επιτύχουμε.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)