چرا مداد بی‌نقص است

چرا مدادها شش ضلعی هستند، و چطور رنگ زرد نمادین خود را گرفتند؟ صاحب فروشگاه مداد، کارولین ویکر ما را به درون تاریخ جذاب مداد می‌برد.

به نظر من صدا واقعاً بخش بزرگی
از تجربه استفاده از مداد است،

و واقعاً صدای خراش رسایی دارد.

(خراشیدن)

[چیز کوچک.ایده بزرگ.]

[کارولین ویور در مداد]

مداد چیز بسیار سادهای است.

از چوب با چند لایه رنگ

یک پاککن و یک مغز ساخته شده است،

که از جنس گرافیت،
خاک رس و آب است.

آره، صدها نفر در طول قرنها لازم بود

تا به این طرح برسیم.

و این تاریخ طولانی همکاری است

که آن را برای من
به یک شیء بینقص تبدیل میکند.

داستان مداد با گرافیت آغاز میشود.

مردم در حال یافتن
کاربردهای بسیار به درد بخوری

برای این ماده جدید بودند.

آن را به تکههای کوچک میبریدند

و آن را لای ریسمان
یا پوست گوسفند یا کاغذ میپیچیدند

و در خیابانهای لندن میفروختند

تا برای نوشتن یا کشیدن استفاده شود

یا خیلی وقتها، کشاورزان و چوپانان

با آن حیواناتشان را علامت میزدند.

در فرانسه،

نیکلاس ژاک کونته روشی
برای آسیاب کردن گرافیت،

و مخلوط کردن آن با پودر خاک رس و آب
و تبدیل آن به یک خمیر پیدا کرد.

از آنجا، این خمیر قالبریزی شده
در کوره قرار میگرفت،

و نتیجه مغز گرافیتی بسیار قدرتمندی بود

که نمیشکست،
و نرم و قابل استفاده بود --

خیلی بهتر از هر چیزی بود
که در آن زمان وجود داشت،

و تا به امروز، همین روش است
که هنوز برای ساختن مداد استفاده میشود.

در این میان، در آمریکا،
در کونکورد ماساچوست،

این هنری دیوید توریو بود
که درجه بندی آسیاب را

برای تفاوت در درجه نرمی مداد ابداع کرد.

درجه بندی از یک بود تا چهار،

و درجه دو میزان ایدهآل
برای مصارف معمولی بود.

هرچه مداد نرمتر بود،
گرافیت بیشتری در خود داشت،

و خط آن تیرهتر و نرمتر میشد.

هرچه مداد سختتر بود،
خاک رس بیشتری داشت

و خط آن کمرنگتر و باریکتر میشد.

در اصل، وقتی مدادها دستساز بودند
گرد ساخته میشدند.

راه سادهای برای ساختن آنها وجود نداشت،

و در واقع این آمریکاییها بودند
که صنعت را مکانیکی کردند.

بسیاری جوسف دیکسون را کسی میدانند

که اولین دستگاهها را برای کارهایی مانند

بریدن چوب مداد، شیار انداختن درون آنها،

چسبکاری آنها و ... توسعه داد.

و متوجه شدند که ساختن مداد شش ضلعی،

سادهتر بود و ضایعات کمتری داشت،

پس آن به استاندارد تبدیل شد.

از اولین روزهای مدادها،

مردم عاشق این بودهاند
که میشود آنها را پاک کرد.

در اصل، برای پاک کردن جای مداد

از خرده نان

و بعداً از لاستیک و سنگپا استفاده میشد.

پاککن سر مداد در سال ۱۸۵۸ اضافه شد،

وقتی که نوشتافزار فروش آمریکایی
هایمن لیپمن الگوی اولین مداد

با پاککن سرخود را به نام خود ثبت کرد،

که واقعاً بازی مداد را متحول کرد.

اولین مداد زرد دنیا کوه نور ۱۵۰۰ بود.

کوه نور این کار مسخره را کرد

و مداد را با ۱۴ لایه رنگ زرد پوشاند

و انتهای آن را در طلای ۱۴ عیار فرو کرد.

برای هر کس مدادی هست،

و هر مداد داستانی دارد.

بلک وینگ ۶۰۲
برای این معروف است

که خیلی از نویسندهها
از آن استفاده کردهاند،

مخصوصاً جان اشتاین بک و ولادیمیر ناباکوف.

و بعد، شرکت مداد دیکسون را داریم.

آنها مسئول تیکاندروگای دیکسون هستند.

این یک نماد است،

این چیزی است که وقتی مردم
به مداد فکر میکنند به یادش میافتند

و چیزی است که وقتی به مدرسه
فکر میکنند به یادش میافتند.

و من فکر میکنم مداد واقعاً چیزی است،

که مصرف کننده متوسط
هرگز دو مرتبه درباره اینکه

چطور ساخته شده یا چرا
این طور ساخته شده فکر نکرده،

چون همیشه همین طور بوده است.

به نظر من، هیچ کاری نیست که بشود

برای اینکه مداد از این که هست
بهتر شود انجام داد.

بینقص است.