«همه» شامل شما هم می‌شود | استار لِیک | TEDxWashingtonCorrectionsCenterforWomen

از نظر استار، بخشیدن [یا خدمت کردن] راهی است برای تأثیر بر زندگی دیگران و کمک به آنها، فارغ از اینکه کجای دنیا زندگی می‌کنید. تصورش را بکنید!
استار با تلاش و پشتکار، در حالِ گرفتنِ مدرک فوق دیپلم خود از یک موسسه‌ی آموزشیِ مخصوص زندانیان در واشینگتن است. او در برنامه‌ی آموزش خط بریل کار می‌کند و در بسیاری فعالیت‌های دیگر نیز مشارکت دارد. برای استار، ارزش زندگی این است که به بهترین شکلی که می‌توانید زندگی کنید و بهترین کارهایی را که از شما برمی‌آید انجام دهید، فارغ از این که کجا هستید و شرایطتان چیست. زندگی شما فقط به خودتان محدود نمی‌شود، بلکه زندگی شما همچنین ارتباط‌هایی است که با دیگران می‌سازید.

وقتی حدود ۵ سالم بود،

برام گفتوگویی پیش اومد که
زندگیم رو عوض کرد.

فکر کنم لازمه بهتون بگم که

وقتی بچه بودم بهم میگفتن وراج

و الانم اگه از دوستام بپرسید

احتمالا بهتون میگن که

چندان فرقی نکردم!

پس لابد معلومه که

توی زندگیم گفتوگوهای خیلی زیادی داشتم.

ولی اون گفتوگوی پنج سالگیم

زندگی منو برای همیشه عوض کرد.

با خانواده داشتیم توی پارک بالبو
قدم میزدیم،

توی سان دیهگو، کالیفرنیا،

و اونجا مردی رو دیدم که
روی نیمکت خوابیده بود.

لباسهاش کثیف و پاره پوره بودن،

و با اینکه هوا گرم بود،

چند تا لباس روی هم پوشیده بود.

جلوی جماعت توریستهایی که

لباسهای رنگارنگ و دمپایی ابری
پوشیده بودن،

اون مردِ روی نیمکت برام یه چیز
عجیبی بود.

برای همین برگشتم پرسیدم:

«بابا، برای چی اون آقاهه

نمیره خونهش که بخوابه؟»

پدر گفت که اون آقاهه اونجا خوابیده

چون بیخانمانه.

خب، «بیخانمان» برای من
خیلی چیز قابلفهمی نبود.

البته که چیزایی دربارهی «بیخانمانها»
شنیده بودم.

چیزایی که از

حرفای بزرگترها فهمیده بودم،

در حدی که یه بچه میفهمه.

چیزایی از جمله اینکه اونا تنبلن،

همیشه مَستن،

و چرا نمیرن کار پیدا کنن.

ولی اونقدرا درکی نداشتم

که بیخانمان بودن یعنی چی.

بابام که تعجب رو توی نگاهم دیده بود،

برام بیشتر توضیح داد.

بهم گفت آدمایی هستن که خونه ندارن

یا تختی که روش بخوابن.

و با اینکه ما یه خونه داریم

و هیچ وقت در مورد غذا یا لباس

نگرانیای نداریم،

تأکید کرد که باید حواسم باشه که

هر آدمی فقط یه قدم فاصله داره

از وضعی که اون آقا الان توشه،

حالا میتونه از دست دادنِ شغل باشه،

یه سرمایهگذاری اشتباه باشه،
یا هزینههای درمانی باشه.

هر آدمی فقط یه قدم فاصله داره

از افتادن توی شرایط مشابه اون آقا.

و برای همینه که آدم باید به دیگران کمک کنه

و من با این درک و فهم بزرگ شدم که

کمک کردن به دیگران
کاریه که باید بکنیم.

بعضی وقتا، رخدادهای زندگی

میتونه ما رو به این عقیده برسونه

که دیگه هیچی برای بخشیدن نداریم.

سال ۱۹۹۸، وقتی ۱۶ سالم بود،

به کانون اصلاحات زنان

در واشینگتن اومدم.

ولی نه به عنوان گردش

با همکلاسیهای دبیرستانمون

که ۸ ماه قبلش با افتخار

کلاسام رو باهاشون شروع کرده بودم.

من به عنوان یه زندانی اومدم

که حکم ۴۰ سال حبس رو شروع کنم.

از جامعه جدا شده بودم.

به جز یکی دو نفر، تقریبا همهی خانوادهام

منو طرد کرده بودن،

و میدونستم که دیگه هیچی برام نمونده

که بتونم به دنیا تقدیم کنم،

و بعد از اینم دیگه امکانش نیست.

دو سال اولی که اینجا بودم، خیلی شرور بودم.

دعوا راه مینداختم. برام مهم نبود.

ولی بالاخره از اون وضع خسته شدم، و

اونقدری تونستم از جار و جنجال دور بمونم

که به عنوان دستیار آموزشی

برای یه کلاس «برنامهی آموزش عمومی»
بهم کار دادن.

باید بگم که، کلاسهای آموزش عمومی
توی زندان

خیلی شبیه کلاسهای مدرسههاست.

بعضیها اونجان

برای اینکه دوست دارن درس بخونن

و بعضیها هم اونجان

برای اینکه مجبورن.

ولی کمکم، فهمیدم که

اینکه به یه نفر کمک کنی چیزی یاد بگیره،

که متوجه بشه میتونه جمع و تفریق کنه،

میتونه ضرب و تقسیم کنه،

اینا باعث شد فکر کنم که شاید، فقط شاید،

هنوز یه چیزایی دارم که به دنیا ببخشم.

بعد از چند سال

دستیاریِ آموزش

یه نفر ازم پرسید تاحالا به این فکر کردم که

اینجا توی برنامهی آموزش خط بریل کار کنم.

حتا خبر نداشتم همچین برنامهای اینجا هست،

اینکه اصلا چی هست بماند،

ولی اون خانم گفت که برنامه نیرو میخواد.

منم یه درخواست نوشتم،

مصاحبه دادم، و قبول شدم.

چرا که نه!

و یه مدت هر روز میرفتم سر کار

و کارم رو انجام میدادم و برمیگشتم،

همش همین بود.

و بعد یهو یه چیزی فهمیدم.

هر روزی که سر کار میرفتم،

داشتم به یکی کمک میکردم که

به چیزهایی دسترسی پیدا کنه که ممکن بود

در غیر این صورت بهشون دسترسی پیدا نکنه.

متوجهام که من شانس آوردم که

برای خودم شغلی دارم که هر روز

احساس میکنم دارم یه خدمتی میکنم.

و هر شغلی این جوری نیست.

ولی کارهای دیگهای هم هست که

علاوه بر شغلم انجام میدم.

یکی از اون کارها اینه که عضو

برنامهی خواهران خیریه هستم

اینجا توی زندان.

و بعد از ظهر یکشنبهها

لحاف درست میکنم برای آدمای نیازمند

حتا اگه تلویزیون برنامههای
جالب داشته باشه!

و دوشنبه شبها

کلاه میبافم

که به بیخانمانهای اطراف داده میشن،

به پناهگاههای زنها و بچههای بیخانمان،

و حتا به تایلند هم رسیدن و

روستاهای کوهستانی دورافتاده توی میانمار.

نمیخوام دروغ بگم که

همیشه مشتاق و خوشحالم که

دوشنبه شبها، بعد از یه روز کاری کامل

که توی مدرسه و سر کار گذروندم

بازم توی کارگاه میمونم.

ولی میدونم که اگه برم کارگاه

و بتونم ۵ تا کلاه ببافم،

معنیش اینه که اگه نَرَم

۵ نفر بدون کلاه میمونن و

سرشون یخ میزنه، درسته؟

اکثر روزای تعطیل یه عده از ما

توی کارگاه جمع میشیم و کمک میکنیم

و توی کارهای خیریه همکاری میکنیم،

و از روزایی که سر کار نیستیم
استفاده میکنیم.

لطفا توجه کنید که

من فقط یکی از افرادی هستم

که توی برنامهی خواهران خیریه شرکت میکنه،

ولی فقط توی سال گذشته،

ما در مجموع تونستیم

بیش از ۲٫۷۰۰ قلم وسایل مختلف

مثل لحاف و کلاه و شال

به سازمانهای مختلف اهدا کنیم.

(تشویق)

از تأثیری که خدمت کردن توی زندگیم داشته

حتا نمیتونم ذرهایش رو براتون بگم،

توی این سالهای زندان.

خدمت کردن نه تنها بهم کمک کرد
که بتونم دوباره

خودمو پیدا کنم و آگاهی درونی داشته باشم،

بلکه بهم کمک هم کرده که

با جامعهی بیرون از زندان هم

در ارتباط باشم.

خدمت کردن به من کمک کرده که

اون بخشهای خوب شخصیتم رو
حفظ کنم

و در عین حال، روی اون بخشهایی که

نیاز به اصلاح داره، کار کنم.

پس بهش فکر کنید.

اگر من توی زندان هستم

و میتونم روی زندگی بعضیها
یه اثری بذارم

و کمکی کنم

به کسی که ممکنه حتا

اون طرف دنیا باشه،

فکرش رو بکنید که
شما چیکار میتونید بکنید!

چیزی که ازتون میخوام از جلسهی امروز

با خودتون ببرید اینه:

همهی آدما ــ و واقعا منظورم همه ست ــ

برای خودشون یه استعدادها،

ویژگیها و تجربههایی دارند.

و هر آدمی یه چیزی برای بخشیدن داره.

و «همه» شامل شما هم میشه!

خیلی ممنون.

(تشویق)