Profesyonel bir güreşçinin özgüven rehberi

Eski profesyonel güreşçi Mike Kinney düşündüğünüzden çok dafa fazlası olduğunuzu söylüyor. Sadece sizi siz yapan şeyi bulun ve avantaja çevirin. Kinney yıllarca güreşçi personası Cowboy Gator Magraw'ı oluşturup kusursuzlaştırırken kendisini özel kılan yönlerini geliştirdi. Aynı anda hem komik hem de zeki bu konuşmada, Kinney güreş ringi bilgeliğini gündelik hayata nasıl uyarladığını ve hepimizin daha çok özgüvenle yaşayarak nasıl tam potansiyelimize ulaşacağımızı paylaşıyor.

Düşünün bir:
İri, terli, dövmeli bir adam,

üzerinde kovboy şapka ve pantolonu

dövüş ringinde,

ve arena tezahürat yapan fanlarla dolu.

Kahramanları:

''Kovboy'' Gator Magraw.

Gator halatlardan geri sekiyor
ve yüzeye tüm vücuduyla çarpıyor.

Vahşi rakibi havaya sıçrıyor,

Gator'un kaburgalarına atıyor kendini.

Gator nefes alamıyor ve merak ediyor:

''Babamın benim için istediği şey bu mu?''

(Kahkaha)

Kovboy kostümlü o vahşi adam...

o bendim.

(Kahkaha)

(Alkış)

(Tezahürat)

Sorunun cevabı ise,
ne kadar şaşırtıcı olsa da

evet.

(Kahkaha)

Babamla birlikte profesyonel güreş

izleyerek büyüdüm.

Onun gibi, güreşle ilgili
her şeyi severdim:

gösteri sanatını, atletik yetileri,

işin tiyatrosunu.

Oturma odasında köşeden köşeye seken
küçük bir çocuktum,

televizyondaki sevdiğim
güreşçiler olurdum.

Babam bana Hulk Hogan'ı biraz hatırlattı

ama ben Hulk Hogan'dım,
o da Dev Andre.

Yanına yaklaşır ve ciddileşirdim,

''Baba, bir gün ağır siklet şampiyonu
olacağım.'' gibi şeyler derdim.

Genellikle gülümser
ve sakin bir şekilde,

''Pekala, o zaman emeklilik fonum
olman için sana güvenebilirim.'' derdim.

(Kahkaha)

16 yaşındayken,

Minnesota'daki küçük kasabamıza
bir güreş müsabakası geldi.

İnanamamıştım.

Kasabama böyle bir şey
daha önce hiç gelmemişti.

Gösteri günü sabah erkenden
arenaya gittim,

park alanında
arabalarını park eden güreşçileri

görme umuduyla bekliyordum.

Düşündüğünüz kadar dehşet verici değildi.

Sadece yürüyüşlerinden
kimlerin güreşçi olduğunu

kesinlikle anlardım.

Uzun boylu, özgüvenli
ve korkutucu olurlardı,

kolsuz tişört, Zubaz pantolon
ve bel çantası ile gezerlerdi.

Onlardan biri olmayı nasıl istemem?

(Kahkaha)

Tek düşündüğüm şey
bu insanlar kimlerdi,

ve nasıl insanlardı?

Nasıl güreşçi oldular?

Gösteri başlamadan önce,

o küçük arenanın içine yürüdüm,

spor salonu gibiydi,

güreş ringini hazırlamada
yardım etmek istediğimi söyledim.

''Tabii evlat, sorun yok.''

Sonra bana birkaç güreş hareketi
göstermelerini istedim.

''Tabii evlat, sorun yok.''

Beni öyle sert yumruklar
ve tekmelerlerdi ki!

Hiç şikayet etmedim ama.

O yıl her 2 ayda bir geceliğine
kasabaya gelirlerdi

ve bir gün sonra buhar olup uçarlardı.

Bir sene içinde,

sonunda bana gerçek bir
güreş eğitim kampından bahsettiler,

o güreşçilerden biri işletiyordu

ve beni yazdırmaları için
aileme yalvardım.

Sonra hatırladığım,
gündüz lise son sınıf öğrencisiyken

gece canlı izleyiciler karşısında
güreşiyordum.

Yatak odası duvarımda asılı
dev bir timsah posteri var.

Son dakikada bir güreşçi ismi gerektiğinde

Jesse ''The Body'' Ventura
zaten alınmıştı -

(Kahkaha)

''Gator'' olsun istedim.

Tişört ve kamuflaj
pantolonlarıyla da güreştim,

çünkü gardırobumda olanlar buydu.

Nasıl bir persona oluşturacağımı
tam kestirememiştim

ama öğreniyordum.

Bir tür stajyerlik gibiydi

ama güreşçiydim.

Babam tüm maçlarıma tişört giyerek gelir,

''Baba Gator'' diye en önden bağırırdı.

(Kahkaha)

Ayrıca emeklilik fonunu

bir gün yatıracağım konusunda
arkadaşlarına övünürdü.

(Kahkaha)

Yapardım da.

Güreşe başladıktan kısa süre sonra,

babam ansızın hayatını kaybetti.

Tahmin edeceğiniz gibi,

özellikle yeniyetme bir genç olarak,

bu beni yıktı.

Eğer birini kaybettiyseniz,

bunun ne kadar zor olduğunu
anlıyorsunuzdur.

Aklınız düzgün çalışmaz.

Her şey gerçek dışı gibidir.

Bir saniye için bile olsa
yeniden normal hissetmek istedim,

o yüzden neredeyse hemen
güreşe geri döndüm.

Güreş hem bana hem de babama aitti.

Ve oradaydım,

soyunma odasında oturup

babamın vefatından birkaç gün sonra
bir maça hazırlanıyordum.

O yoktu artık.

Orada tek başıma otururken

saklanıyor gibi hissettim.

Ayrıca orada olmam
gerektiğini de hissediyordum.

Sektörde uzun zamandır var olan
güreşçilerden biri

yaşadıklarımı anlıyordu

ve halimi hatırımı sormak için
yanıma geldi.

Ben bir türlü konuşamadım.

''Ne yaptığımı bilmiyorum.''
dedim yalnızca.

Sonra orada sessizce oturduk.

Sadece... sessizlik.

Maçına hazırlanmak için kalkmadan önce,

hayatıma yeni bir yön veren

bir tavsiye verdi bana.

En iyi güreşçiler sadece kendileri olurlar
ama ''kendini geliştirmiş'' olarak, dedi.

Başarılı güreşçilerin en güçlü yanlarını

içlerinde bulduklarını

ve bunu ringde dönüştükleri kişinin
odak noktası yaparlar, dedi.

Orada oturdum,

kim olduğunu veya niçin güreştiğini

artık bilmeyen korkmuş bir yeniyetmeydim.

Soyunma odasındaki diğer güreşçilere
göz gezdirdim

ve şöyle düşündüm,

''Çok farklı görünüyorum.
Nasıl onlar gibi olabilirim ki?''

O anda anladım.

Onlar gibi olmak zorunda
olmadığını anladığım andı bu.

Yapmam gereken şunu anlamaktı:
Ben olmak ne demekti?

Beni ben yapan şey neydi

ve bunu nasıl avantaja çevirebilirdim?

Oradakiler gibi kaslı bir sporcu
olmadığımı biliyordum

ama pek umursamıyordum.

Düşündüğüm ilk şey şu oldu:

''Vücudumdan memnun olmak gibi
basit bir şeyi nasıl geliştirebilirim?''

Bilmiyordum.

Sonra şöyle düşündüm:

Speedo.

(Kahkaha)

(Alkış)

Veya ''mayolar''

onlara güreş mayosu diyoruz.

Evet, mayolar.

O küçük mayoları

bir grup yabancının önünde
giymekten çekinmeyen

o iri adam ben olabilirdim.

Tişört ve kamuflaj pantolondan vazgeçtim

ve Gator'un yeni gardırabo doğdu.

(Kahkaha)

Çizgi karakter çizmekte de çok iyiydim,

bunu da geliştirmeyi düşündüm.

Kendi güreş giysilerimi tasarlayabilirdim,

böylece her çift mayonun
kendine özgü desen ve rengi

ve hepsi tamamen farklı olurdu,

çok da rahat olurlardı bu arada.

(Kahkaha)

Ayrıca okulda komik çocuktum,

inanın veya inanmayın.

Bunu da geliştirmeyi düşündüm.

Arkadaşlarını güldüren çocuktan

yüzlerce, binlerce kişiyi
eğlendiren adama dönüşebilirdim.

Şu fikri iyice benimsedim,

benim karakterim diğerleri kadar
korkunç olmayacaktı.

Arenaya adım attığım andan itibaren
çok komik olacaktım.

Her güreş maçında, daha derine indim.

Kendime gülebileceğimi fark ettim.

Adamın biri kendi giriş müziğine
dans ve şarkıyla

ringe kadar eşlik ediyordu.

Dans etmiş oldum bu arada.

(Kahkaha)

İyi bir güreşçi olduğumu fark ettim

ama çok daha iyi bir göstericiydim.

Kendimi geliştirmek
fanların gözünde beni unutulmaz kıldı.

Kendimle ilgili o şeyleri arıyordum,

bana özel olan basit şeyler,

ve sonra soruyordum,
''Bunu nasıl geliştrebilirim?''

Tıpkı babam gibi karakterimin
adam gibi adam olmasını istiyordum.

Düşündüm, ''Bir kovboydan daha
adam gibi adam ne olabilir ki?''

Böylelikle Gator,
''Cowboy'' Gator'a dönüştü...

Bir soyada ihtiyacım vardı.

Başıma ağrı girene kadar bunu düşündüm.
Aklıma hiçbir şey gelmemişti.

Bir gece TV izliyorum,
kanalları değiştiriyorum,

bir reklam çıktı,

Bir Yılın Göstericisi ödülü alan
country şarkıcısı hakkındaydı.

Tim McGraw.

Harika bir soyadlı havalı bir kovboydu.

Şarkılarını da severdim.

Bunların hepsi sürecimin bir parçasıydı.

Ancak ben buna hep devam ettim

ta ki Cowboy Gator Magraw olana kadar!

(Kahkaha)

(Alkış)

Kendimi geliştirmeye devam edersem

ve sınırlarımı zorlarsam,

fırsatların geleceğini biliyordum.

Ve sonunda oldu.

Gecenin bir yarısı,

bir telefon aldım.

Babamın duymasını istediğim
bir aramaydı.

Arayan WWE'ydi,

dünyanın en büyük güreş organizasyonu,

Pazartesi programlarının
bir parçası olmam için beni davet ettiler.

Tüm emeklerim ve kat ettiğim yolun
artık meyvesini yiyecektim.

Canlı yayında WWE giriş
rampasında yürümekti yaptığım.

(Kahkaha)

Sahte güvenlik görevlisi kostümü giyerek,

(Kahkaha)

ve başka bir güreşçiyi ringe götürerek.

(Kahkaha)

Güreşemediğim için
hayal kırıklığına uğramıştım,

ama çok az güreşçi
WWE'den telefon alırlar.

Birkaç yüzde bir.

Bunu da Cowboy Gator Magraw
olarak başardım.

O yüzden o gün çekip gitmek yerine,

yine kendimi geliştirmeye karar verdim,

en iyi güvenlik görevlisi olmaya.

Aslında o kadar iyi oynadım ki,

O gece TV'de yakın çekim yapılan
tek güvenlik bendim.

Bu önemli bir şey.

(Kahkaha)

Dünyanın en ünlü güreşçileriyle

tüm gün sahne arkasında oturdum,

bazıları ben çocukken kahramanımdı.

Onları dinleme ve onlardan öğrenme
şansı edindim.

O gün için de olsa

onlardan biri olarak kabul edilmiştim.

Belki de WWE tecrübem
ideal değildi.

Güreşemedim,

ama daha sıkı çalışmamı sağladı,

her yıl kendimi
daha çok geliştirmemi sağladı.

Ringde kendimin
en iyi versiyonuna dönüşüyordum,

başkaları da bunu görüyordu.

Ben ne olduğunu anlamadan,

Minnesota'da ayda bir kez güreşirken

ABD'nin her yerinde haftada dört kez

bağımsız güreş arenasında güreşiyordum.

Adeta hayalimi yaşıyordum.

Bir sonraki birkaç yıl boyunca,

kötü bir omuz yaralanması yaşadım,

aynı zamanda eşimle birlikte

çocuk sahibi olacağımızı öğrenmiştik.

Ne düşündüğünüzü biliyorum

ama inanın bana
bu iki olayın birbiriyle bağlantısı yok.

(Kahkaha)

Omzumdan ameliyat olmam gerekiyordu

ve evde ailemle olmam gerekiyordu.

Baba olma sırası bendeydi.

27 Temmuz 2007'de,

son maçıma çıktım

ve profesyonel güreşe son verdim,

hayatımda yeni bir sayfa açmıştım.

Zaman geçtikçe,

çok tuhaf şeyler olmaya başladı.

Anladım ki biri kendini geliştirdiğinde

onu aşağı çekmek çok zor olacaktır.

Ringi terk ettim
ama Gator hala benimleydi,

kendini geliştirmiş versiyonumu
her gün kullanıyordum.

Güzel karım tüm bu yolculuk boyunca
benimle birlikteydi.

Bu arada profesyonel güreşi sevmiyor o.

(Kahkaha)

Hem de hiç.

Yine de benim en büyük fanımdı.

Hâlâ öyle.

Burada her zaman Gator Magraw'ın
bir parçası olacağını biliyor,

kızımız ve ikiz oğullarımızın
kendilerini bulmalarını istiyor,

benim yaptığım gibi

ama daha az vücut darbesi
ve kafaya demir sandalye olması şartıyla.

Çocukların maçlarında kaç kez bana

hakemler üstünde güreş taktiği
uygulamamamı hatırlattı...

(Kahkaha)

Yani, sadece bir kez oldu

ve kızım deliye döndü.

(Kahkaha)

Şimdi bir ebeveyn olarak,
babamın benden emeklilik fonundan

çok daha değerli
bir şey istediğini anlıyorum.

Tıpkı tüm ebeveynler gibi,

çocuklarının tam potansiyellerine
ulaşmalarını istedi.

Çocuklarıma kendini geliştrmenin

harika biri olma yolunda
kusursuz bir fikir olduğunu değil,

bir yaşam şekli olduğunu öğretiyorum.

Sizi farklı kılan şeyi sürekli aramanın

ve bunu dünyaya en iyi şekilde
nasıl göstereceğinizin.

Bu arada çocuklarım da güreşi sevmiyor.

(Kahkaha)

Benim için sorun yok,

Hepimiz gibi onların da geliştirilecek

kendi özel yetileri var.

Oğlumun biri elektronik konusunda deha.

Kendini geliştirmesine yardım etmek
belki de onu yeni Steve Jobs yapar.

Diğer oğlum ve kızım,
resim konusunda harikalar,

bu yeteneklerini geliştirmeleri

yeni Pablo Picasso
olmalarını sağlayabilir.

iyice kazana kadar neyi yapabileceğinizi

asla bilmiyorsunuz.

Ayrıca kendinizi göstermekten çekinmeyin.

Çevrenize bir bakın.

Derler ki bir izleyici kitlesi karşısında
heyecanlanıyorsanız,

onları iç çamaşırlarında hayal edin.

Ben de diyorum ki
''Ben daha azında güreştim.''

(Kahkaha)

(Alkış)

Sizin gerçek siz olmanız için

kendinizin daha büyük
ve göz kamaştırıcı versiyonu

güreşçilerin kasabanıza
gelmesine gerek yok.

Bu mutlaka aileden de gelmiyor.

Kendini geliştirmek demek
kendi içimizi anlamak demek

ve şunu söyleyen sese kulak vermek:

''Belki de

düşündüğümden çok daha fazlasıyım.''

Teşekkür ederim.

(Alkış)