Piękno ludzkiej skóry w każdym kolorze

Fotografia Angéliki Dass kwestionuje nasze myślenie o kolorze skóry i tożsamości etnicznej. Ta osobista prelekcje jest o tym, co zainspirowało jej projekt Humanae i o jej dążeniu do udokumentowania prawdziwych kolorów ludzkości zamiast fałszywych, kojarzonych z rasą ludzką - białego, czerwonego, czarnego i żółtego.

Minęło 128 lat od chwili,

kiedy w ostatnim kraju na świecie

zniesiono niewolnictwo.

Minęły 53 lata od chwili, kiedy
Martin Luther King

wygłosił słynną mowę "Miałem sen".

Jednak wciąż żyjemy w świecie,

gdzie kolor to nie pierwsze wrażenie,

ale długotrwałe, takie które pozostaje.

Urodziłam się w rodzinie pełnej kolorów.

Mój ojciec jest synem pokojówki,
po której odziedziczył

intensywny odcień ciemnej czekolady.

Został adoptowany przez ludzi,
których uważam za swoich dziadków.

Matrona, moja babcia, ma porcelanową skórę
i włosy koloru bawełny.

Mój dziadek ma odcień między
wanilią, a jogurtem truskawkowym,

jak mój wujek i kuzyn.

Moja matka jest córką tubylczej Brazylijki

o cynamonowej skórze

z nutą orzecha i miodu

i człowieka, [który jest] mieszanką
kawy z mlekiem, z dużą domieszką kawy.

Mama ma dwie siostry.

Jedna ze skórą jak opiekane orzeszki,

a druga, też adoptowana,

skłania się ku beżowi, jak naleśnik.

(Śmiech)

Przy dorastaniu w tej rodzinie
kolor nigdy nie był dla mnie ważny.

Jednak poza domem
wszystko szybko się zmieniło.

Kolor miał wiele znaczeń.

Pamiętam moje pierwsze
lekcje rysunku w szkole

jako masę przeciwstawnych uczuć.

Były ekscytujące i kreatywne,

ale nigdy nie mogłam zrozumieć
cielistego koloru kredki.

Też mam ciało, ale nie jestem różowa.

Moja skóra jest brązowa,
a ludzie mówili, że jestem czarna.

Byłam siedmiolatką
z chaosem kolorów w głowie.

Później,

gdy prowadziłam kuzyna do szkoły,

zwykle byłam brana za jego nianię.

Kiedy pomagałam w kuchni
na przyjęciu przyjaciela,

ludzie myśleli, że jestem pokojówką.

Zostałam nawet wzięta za prostytutkę
tylko dlatego, że szłam sama plażą

z przyjaciółmi z Europy.

Wiele razy odwiedzając
dziadków czy przyjaciół

w budynkach dla wyższej
klasy byłam proszona,

aby nie używać głównej windy.

Ostatecznie, z tym kolorem i tymi włosami

nie mogę przynależeć do niektórych miejsc.

W pewnym sensie

przyzwyczaiłam się do tego
i po części zaakceptowałam.

Jednak coś we mnie wciąż
miota się i walczy.

Lata później poślubiłam Hiszpana.

Nie byle Hiszpana,

wybrałam takiego o kolorze homara,
który leżał na słońcu.

(Śmiech)

Od tej pory nawiedzało mnie nowe pytanie.

Jakiego koloru będą nasze dzieci?

To moje najmniejsze zmartwienie.

Ale myślenie o tym,
moje pochodzenie i historia

natchnęły mnie do osobistego
fotograficznego przedsięwzięcia.

Tak powstało Humanae.

Humanae ma pokazać
nasze prawdziwe kolory,

zamiast nieprawdziwych
białego, czerwonego, czarnego i żółtego

kojarzonych z rasą.

To pewna gra podważająca nasze schematy.

To praca w toku, od osobistej opowieści
do globalnej historii.

Fotografuję modeli na białym tle.

Potem wybieram 11-pikselowy
kwadrat na ich nosie,

maluję tło

i szukam pasującego koloru w palecie
przemysłowej Pantone.

Zaczęłam od rodziny i przyjaciół,

potem do przygody dołączyło się
coraz więcej ludzi

dzięki rozgłosowi w social media.

Pomyślałam,

że głównym miejscem do podzielenia się
moją pracą będzie Internet,

bo chciałam otwartej
koncepcji, która zaprasza wszystkich

do kliknięcia "Podziel się" zarówno
w komputerze, jak i w mózgu.

Zainteresowanie rosło lawinowo.

Projekt został ciepło przyjęty,

zaproszenia, wystawy, wydruki,

galerie, muzea - to
po prostu się wydarzyło.

Spośród tego najbardziej lubię,

kiedy Humanae jest
w przestrzeni publicznej

i pojawia się na ulicach,

wywołuje publiczną debatę

i stwarza poczucie wspólnoty.

Sportretowałam ponad 3 tys. ludzi

w 13 różnych krajach,

19 różnych miastach na całym świecie.

Wzięły w tym udział osoby z listy Forbes'a

po uchodźców, którzy przepłynęli
Morze Śródziemne łódką.

W Paryżu ludzie z UNESCO i ze schroniska.

Uczniowie, zarówno ze Szwajcarii
jak i faveli w Rio de Janeiro.

Ludzie wszystkich wierzeń,

tożsamości płciowej,

z fizycznymi zaburzeniami,

noworodki i śmiertelnie chorzy.

Wszyscy razem tworzymy Humanae.

Te portrety pozwalają nam przemyśleć
nasze spojrzenie na innych.

Kiedy współczesna nauka
podważa koncepcję rasy,

co dla nas znaczy być czarnym,
białym, żółtym, czerwonym?

Czy to oczy, nos, usta, włosy?

Czy ma to związek z naszym pochodzeniem,

narodowością

albo kontem w banku?

To osobiste przedsięwzięcie
okazało się być odkryciem.

Nagle zdałam sobie sprawę,
że Humanae przydało się wielu ludziom.

Jest lustrem dla tych,

którzy nie mogą odnaleźć swojego
odbicia w żadnej etykietce.

Wspaniałe było to, że ludzie

dzielili się ze mną refleksjami
na temat projektu.

Mam tego setki,

podzielę się z Wami.

Matka jedenastolatki,

matka jedenastoletniej dziewczynki
napisała do mnie:

"Bardzo dobre narzędzie dla mnie, żeby
pracować nad jej pewnością siebie.

W ubiegły weekend jedna z jej koleżanek

kłóciła się z nią, że tu nie pasuje

i nie powinna mieć prawa
mieszkać w Norwegii.

Zatem twoja praca
ma specjalne miejsce w moim sercu

i jest dla mnie bardzo ważna".

Inna kobieta udostępniła swój portret
na Facebooku i napisała:

"Przez całe moje życie

ludzie z całego świata mieli problem
z dopasowaniem mnie do grupy,

stereotypu, etykiety.

Może powinniśmy przestać.

Zamiast szufladkować, zapytaj osobę:

Jak byś się określił?

Wtedy powiedziałabym:
Cześć, jestem Massiel.

Jestem Dominikanką-Holenderką,

dorastałam w mieszanej rodzinie

i jestem biseksualna".

Oprócz tych niespodziewanych
i poruszających reakcji,

Humanae odnajduje się na wielu polach.

Podam kilka przykładów.

Ilustratorzy i studenci sztuki

używają go jako wzór
do swoich szkiców i studiów.

To kolekcja twarzy.

Badacze w dziedzinach antropologii,

fizyki i neurobiologii

używają Humanae na różne sposoby

związane z pochodzeniem etnicznym,

fizjologii optogenetycznej,

rozpoznawaniem twarzy

czy Alzheimerem.

Jednym z ważniejszych wyników projektu

było to, że Humanae zostało wybrane
na okładkę Foreign Affairs,

jednej z najbardziej istotnych
publikacji politycznych.

Skoro mowa o polityce zagranicznej,

znalazłam idealnych ambasadorów
mojego projektu:

nauczycieli.

To oni używają Humanae jako
narzędzia edukacyjnego.

Ich pasja skłania mnie, by wrócić
na lekcje rysunku,

ale tym razem jako nauczycielka.

Moi uczniowie,

dorośli i dzieci,

malują swoje autoportrety

próbując odkryć swój unikalny kolor.

Jako fotograf

zdaję sobie sprawę, że mogę być dla innych
narzędziem do porozumienia się.

Jako osoba,

jako Angélica,

za każdym razem, kiedy robię zdjęcie,

czuję jakbym siedziała u terapeuty.

Cała frustracja, strach i samotność,

które kiedyś czułam

staje się miłością.

Ostatni kraj,

ostatni kraj, który zniósł niewolnictwo,

to kraj, w którym się urodziłam.

Brazylia.

Nadal musimy ciężko pracować,
żeby obalić dyskryminację.

To nadal częsta praktyka na całym świecie

i nie zniknie sama z siebie.

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję.