Frank Warren: Yarım milyon sır

"Sırların farklı türleri vardır -- şok edici, aptalca ya da çok duygusal olabilirler." PostSecret.com'un kurucusu Frank Warren, yabancıların kendisine kartpostalla yolladığı yarım milyon sırdan bazılarını bizlerle paylaşıyor.

Selam, adım Frank,

ve sır biriktiririm.

Her şey, 2004 Kasım'da ortaya çıkan

çılgın bir fikirle başladı.

Adresi üstünde 3,000 kartpostal hazırladım,

şuna benzer şeyler.

Bir tarafı boş,

diğer tarafında ise

basit talimatlar listeledim.

İnsanlardan, daha önce kimseyle paylaşmadıkları

sırlarını paylaşmalarını istedim.

Ve bu kartpostalları Washington D.C. caddelerinde

gelişigüzel dağıttım,

bir beklentim olmadan.

Ama fikir ağızdan ağıza yayılıverdi.

İnsanlar bana kendi kartlarını almaya ve

kendi kartlarını yapmaya başladılar.

Posta kutuma sadece Washington D.C.'den değil,

Teksas, Kaliforniya, Vancouver

Yeni Zellanda, hatta Irak'tan

kartlar gelmeye başladı.

Sonra çılgın fikrim o kadar da çılgın gelmemeye başladı.

PostSecret.com

dünyada en çok ziyaret edilen reklamsız blog oldu.

Ve bu bugün sahip olduğum kartpostal koleksiyonum.

Eşimi, bir kartpostal destesini

yarım milyon sırdan oluşan piramidin

üstüne yerleştirmeye çalışırken görüyorsunuz.

Şimdi yapmak istediğim şey

bu koleksiyondan bazı sırları

sizinle paylaşmak,

şununla başlayalım.

Bu pulları çocukluğumda bulmuştum

ve hayatım boyunca bunları gönderebilecek

birini bulmayı bekledim.

Hiçkimseyi bulamadım."

Sırların farklı çeşitleri vardır.

Şaşırtıcı olabilirler,

ya da aptalca, ya da duygusal.

Bizi insanlığın derinliklerine ya da

hiç tanımadığımız insanlara bağlarlar.

(Kahkahalar)

Belki de aranızdan biri bunu yolladı.

Bilemem.

Bu insanların bana yollayacakları kartpostalı

hazırlarken gelebildikleri yaratıcı

noktaları gösteren bir kart.

Sturbucks bardağının yarısından yapılmış,

diğer tarafında da pul ve benim evimin adresi var.

"Sevgili Doğum annnem, harika bir ailem var.

Sevgiyi buldum. Mutluyum."

Sırlar bize sayısız insani dramı hatırlatabilir,

ya da kahramanlığı, ya da zayıflıklarımızı,

çevremizdeki insanların

hayatlarına sessizce gireriz,

şimdi bile.

"Beni 9/11'den önce tanıyanlar

ölü olduğumu sanıyor."

"Eskiden tutucu dindar insanlarla çalışırdım,

bu yüzden bazen iç çamaşırı giymezdim,

ve yüzümde kocaman bi gülümsemeyle kendi kendime kıkırdardım."

(Kahkahalar)

Sıradaki sırrı paylaşmadan önce bir açıklama yapmam gerek.

Üniversite kampüslerinde konuşma yapmayı severim

ve bu hikayeleri ve sırları öğrencilerle paylaşırım.

Ve sonrasında orada takılır,

kitap imzalar ya da öğrencilerle fotoğraf çekilirim.

Ve bu kartpostal

o fotoğraflardan birinden yapılmış.

Ve belirtmeliyim ki, bugünkü gibi,

o PostSecret organizasyonunda da,

kablosuz mikrofon kullanıyordum.

"Mikrofonun ses kontrol sırasında kapalı değildi.

Hepimiz çişini edişini duyduk."

(Kahkahalar)

Bu olduğunda inanılmaz utandım,

ta ki daha kötüsünün de olmuş olabileceğini fark edene kadar.

Anlarsınız ya.

(Kahkahalar)

"Bu zarfın içinde

kullanmadığım intihar mektubumun

parçaları var.

Dünyadaki en mutlu insan benim. (şimdi)"

"Bu adamlardan biri oğlumun babası.

Bunu bir sır olarak saklamam için çok para ödüyor."

(Kahkahalar)

"O cumartesi nerede olduğumu sormuştun ya,

sana bu yüzüğü alıyordum.

Şimdi cebimde duruyor."

Bu kart iki yıl önce Sevgililer Günü'nde

PostSecret bloguna yollanmıştı.

Uzun bir yorum sütununun en altındaydı.

Ve yukarı çıktıktan bir kaç saat sonra

bu kartı yollayan adamdan

hayat dolu bir mail aldım.

Şöyle diyordu, "Frank,hayatımı değiştiren

bu hikayeyi seninle paylaşmalıyım."

"Hala dizlerim titriyor."

"Üç yıldır, kız arkadaşım ve ben,

her pazar sabahı düzenli olarak

PostSecret blogunu açıp

sırları sesli bir şekilde okuruz.

Bazılarını ben ona okurum, bazılarını o bana."

Ve şöyle diyor:"Yıllar içerisinde

bu bizi gerçekten yakınlaştırdı.

Ve kızarkadaşıma hazırladığım

sürpriz evlenme teklifimi

en altta yayımladığını gördüğümde

kendimden geçtim.

Ve sakin durarak, çaktırmamaya çalıştım.

Ve her pazar gibi,

sırları birbirimize okumaya başladık."

"Ama bu sefer her birini okuyup geçmek

bana asır gibi geliyordu."

Ama sonunda bitirmişler.

Kız en alttaki sırra, erkek arkadaşının teklifine gelmiş.

Diyor ki:"Kartımı bir kez okudu, sonra yine okudu."

Sonra dönüp sordu:

"Bu bizim kedimiz mi?"

(Kahkahalar)

Kız dönüp baktığında,

o dizlerinin üstünde, yüzüğü çıkarmış.

Soruyu sormuş, kız da evet demiş. Mutlu bir son yani.

Ben de ona bir cevap yazdım

dedim ki:" Lütfen benimle bir fotoğraf paylaş ki

ben de PostSecret topluluğuyla paylaşıp

masalsı hikayeni herkesin bilmesini sağlayayım."

Ve o da şu resmi yolladı.

(Kahkahalar)

"Bu yaz Lollapalooza'da fotoğraf makineni buldum.

Sonunda resimlerini bastırdım

ve artık sana vermeyi çok isterim."

Kamerayı kaybedenler

fotoğrafa dönüş yapmadılar,

ama bu sır birçok hayatı etkiledi,

öncellikle Matty adındaki

Kanadalı öğrenciyi.

Matty bu sırdan çok etkilendi ve

kendi web sayfasını hazırladı,

IFoundYourCamera adlı bir site.

Matty insanları,

buldukları fotoğraf makinelerini, taşınabilir bellekleri

öksüz kalan fotoğraflarla

kendisine yollamaya davet ediyor.

Ve Matty o kameralardan fotoğrafları çıkarıp

her hafta web sitesinde yayımlıyor.

Ve insanlar kaybettikleri fotoğrafları

bulmak için, ya da bu fotoğrafları umutsuzca arayan

birilerine yardımcı olabilmek için

siteyi ziyaret ediyorlar.

Bu benim en sevdiğim.

(Kahkahalar)

Matty yabancıların içindeki kibarlığı

ortaya çıkarmak için zekice bir yol bulmuş.

ve çok basit bir fikir gibi görünüyor olabilir, ki öyle,

ama insanlara olan etkisi devasa olabilir.

Matty fotoğraftaki anneden

aldığı duygusal bir e-postayı

benimle paylaştı.

"Bu benim, eşim ve oğlum.

Diğer resimler çok hasta olan büyük annemin.

Bu siteyi yaptığın için teşekkürler.

Bu fotoğraflar tahmin ettiğinden çok şey ifade ediyor.

Oğlumun doğumu bu kamerada.

Yarın dördüne basacak."

Burda gördüğünüz her fotoğraf

ve binlerce diğerleri

kaybedenlerine geri döndü --

bazen okyanusları aşarak,

bazen dil engellerini yıkarak.

Sizinle paylaşacağım son kartpostal bu.

"Sevdiğim insanlar

telefonuma sesli mesaj bıraktıklarında

her seferinde kaydediyorum çünkü

yarın ölebilirler ve

seslerini bir daha duyamayabilirim."

Bu sırrı paylaştığımda

onlarca insan

telefonlarından sesli mesajları yollamışlardı

kimisi yıllarca saklanmış mesajlar,

ölmüş olan aile ya da dostlardan

gelen mesajlar.

Bu sesleri saklayarak

ve paylaşarak

sevdiklerinin ruhlarını hayatta tuttuklarını söylediler.

Bir genç kız

büyük annesinden duyduğu

son mesajı yollamıştı.

Sırların çok farklı halleri vardır.

Şok edici ya da aptalca

ya da duygusal olabilirler.

Bizleri insanlığın derinliklerine ya da

tekrar asla buluşamayacağımız insanlara bağlarlar.

Sesli mesaj kaydı: İlk sesli mesajınız:

Büyükanne: ♫ Bugün birinin doğum günü♫

♫Birinin doğum günü.♫

♫Mumlar yakıldı♫

♫birinin pastası için♫

♫Ve hepimiz davetliyiz♫

♫birinin hatrı için♫

Bugün 21 yaşındasın.

Doğum günün kutlu olsun ve seni seviyorum.

Şimdilik veda edeceğim.

FW: Teşekkürler.

(Alkışlar)

Teşekkürler.

(Alkışlar)

June Cohen: Frank, bu çok güzeldi,

ve çok dokunaklı.

Kendi kendine hiç kartpostal yolladın mı?

PostSecret'a hiç bir sırrını koydun mu?

FW: Her kitabımda kendimden bir sır var.

Sanırım, bir şekilde, bu projeyi başlatma sebebim,

o zamanlar bilmesem bile,

kendi sırlarımla mücadele ediyor oluşumdu.

Ve bu kalabalığın yardımıyla oldu,

bu yabancıların bana gösterdiği incelikler yoluyla oldu,

ve ben beni kovalayan geçmişimin

üstündeki perdeyi kaldırmayı başardım.

JC: Peki kitabındaki sırlardan

hangisinin sana ait olduğunu anlayan çıktı mı?

Hayatındaki insanlardan biri bunu anlayabildi mi?

FW: Bazen bu bilgiyi paylaşıyorum, evet.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)