Learning-to-resist

Γειά σας ταραχοποιοί...

Καλώς ορίσατε στην εκπομπή Ταραχές.
Το όνομα μου δεν έχει σημασία.

Φέτος είναι η 50στη επέτειος
απο τις ταραχώδη γεγονότα του 1968,

όταν ένα πρωτοφανές κύμα εξέγερσης
ξέσπασε σε πολλαπλές χώρες παγκοσμίως,

προκαλώντας ένα συλλογικό ρίγος στην άρχουσα τάξη.

Αυτό ήταν ίσως οτι πιο κοντινό σε παγκόσμια
επανάσταση έχει δει η ανθρωπότητα.

και οι επιπτώσεις αυτού του ρίγους
διήρκησαν μέχρι και την επόμενη δεκαετία,

ενώ οι καπιταλιστές έτρεχαν για
να αναδιαρθρώσουν την διεθνή οικονομία

και τα κράτη πέρασαν μια σειρά απο μεταρρυθμίσεις που στοχευάν στο να επιβεβαιώσουν απεγνωσμένα τη νομιμόμητα τους.

Αν και υπήρχαν πολλοί και διάφοροι τοπικοί παράγοντες
και μια ευρεία διατομή συμμετεχόντων στα μπάχαλα του '68,

ένα επαναλαμβανόμενο θέμα ήταν ο ηγετικός ρόλος
που ανέλαβε μια γενιά εξεγερμένης νεολαίας,

που είχε μπουχτίσει με την αλλοτρίωση και τη
δυστυχία της καθημερινότητας υπο το καπιταλισμό.

Κάποιες απο τις πιο εικονικές σκηνές του '68
διαδραματίστηκαν στο Παρίσι,

όπου δεκάδες χιλιάδες μαθητών και φοιτητών
βγήκαν στους δρόμους, έστησαν οδοφράγματα

και έδωσαν μάχες με τους μπάτσους στους δρόμους.

Εμπνευσμένοι απο το θάρρος και την ασυμβίβαστη μαχητικότητα αυτής της νεολαίας,

εκατομμύρια εργατών εντάχθηκαν στον αγώνα,
ξεκινώντας τη μεγαλύτερη ανεπίσημη απεργία στην ιστορία,

και κόντεψαν να ρίξουν το Γαλλικό κράτος.

Οι φοιτητές έπαιξαν επίσης κύριο ρόλο στην έναρξη διαδηλώσεων εκείνη τη χρονιά σε Ιταλία, Ισπανία,

Δυτική Γερμανία, Σουηδία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία, Μεξικό, Βραζιλία, Κολομβία, Αργεντινή, Τζαμάϊκα και ΗΠΑ.

Πέντε χρόνια αργότερα,

φοιτητές στο Πολυτεχνείο Αθηνών έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο
στην ανατροπή της φασιστικής στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα.

Δυστυχώς, η επαναστατική έξαρση
της δεκαετίας του '60 και '70 καταστέλθηκε,

και τώρα είναι περιορίζεται στα χρονικά της ιστορίας.

Αλλά η φοιτητική αναταραχή επέμεινε,
και σήμερα συνεχίζει να παίζει κύριο ρόλο

στην υποκίνηση πολιτικών κρίσεων και διατύπωση
ευρύτερων κριτικών του καπιταλισμού και του κράτους.

Για τα επόμενα 30 λεπτά, θα διερευνήσουμε φοιτητικούς αγώνες
απο το λεγόμενο Πουέρτο Ρίκο, το Μοντρεάλ και τη Χιλή,

και θα μιλήσουμε με τωρινούς και πρώην
φοιτητικούς οργανωτές που θα μοιραστούν τις εμπειρίες τους

απο απεργίες, καταλήψεις κτηρίων,
πορείες στους δρόμους και προκαλώντας πολλές ταραχές.

Λαμβάνοντας υπόψην οτι η οικονομική κρίση
δεν φαίνεται μόνο στο Πουέρτο Ρίκο αλλά παγκοσμίως,

πανεπιστήμια σε σχεδόν όλα τα μέρη του κόσμου επηρεάζονται.

Η υπόθεση του Πουέρτο Ρίκο φαίνεται πιο προβληματική
αμα σκεφτείς οτι η χώρα αυτή είναι μια αποικία των ΗΠΑ.

Η οικονομική καταστροφή,
και στην αυτοκρατορία και στην αποικία,

επιδεινώνεται περισσότερο
όσο αναφορά τη γενική εκπαίδευση.

Και κυρίως στην ανώτατη εκπαιδεύση,
που κάνει το μέλλον να φαίνεται πολύ τραγικό

-Κάθε χρόνο έχει λιγότερους μαθητές.

Και αυτό ειναι προφανώς λόγω της κρίσης.

Κάθε χρόνο και περισσότεροι άνθρωποι
φεύγουν απ'τη χώρα -ειδικά η νεολαία.

Περισσότεροι πάνε στο στρατό.

Πάνε για σπουδές σε ινστιτούτα.

Πάνε για σπουδές στις ΗΠΑ.

-Ιστορικά, το πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο,
που είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο της χώρας,

είναι και συνεχίζει να είναι, γενικά,
ένα προπύργιο κριτικής σκέψης.

Για να μιλήσουμε για την απεργία του 2010
-ή, συγκεκριμένα για το πως ξεκίνησε η απεργία-

πρέπει να πάμε πίσω και να μιλήσουμε
για την απεργία του 2005.

Το 2005, μια νέα αύξηση διδάκτρων ήρθε.

Μιλάμε για μια αύξηση περίπου 33% στα δίδακτρα.

Η απεργία πυροδοτήθηκε απο αυτό.

Πυροδοτήθηκε για να παραμείνει
η εκπαίδευση προσβάσιμη.

Ήταν επίσης η απεργία κατά την οποία
το πανεπιστήμιο κατελείφθει και έκλεισε.

Η οργανωτικότητα συμβάδιζε με παραδοσιακές
αριστερές σοσιαλιστικές πολιτικές οργάνωσεις

-πολύ κεντρικοποιημένη-

που δημιούργησε δυσαρέσκεια και τριβές.

Δε μπορούμε να πούμε οτι ήταν αποτυχία,
αν και το πάγωμα διδάκτρων δε κερδήθηκε.

Ναι, τα δίδακτρα αυξήθηκαν...
η απεργία τελείωσε χαοτικά

Αλλά οδήγησε πολλούς απο μας
να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε.

Στις αρχές του 2009, αρχίσαμε
να ξαναοργανώνουμε το πανεπιστημίο.

Αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε οτι έπρεπε να διαλύσουμε αυτές
τις παραδοσιακές κεντρικοποιημένες και ιεραρχικές δομές.

Αρχίσαμε να αποκεντρωνόμαστε.

Αρχίσαμε να διαμορφώνουμε ομάδες
-ονομάζονταν επιτροπές δράσης.

Απο'κει ήρθε η ιδέα δημιουργίας
μιας πανεπιστημιακής ένωσης.

Οι επιτροπές δράσης οργανώθηκαν απο τους καθηγητές,
όπως στην περίπτωση της σχολής Ρίο Πιέντρας.

Και μας επέτρεψαν να έχουμε μια επιτροπή απεργίας
αποβραδίς, χωρίς να κάνουμε καν απεργία.

Τότε αρχίσαμε να πιέζουμε τη συνέλευση για απεργία.

Και στη συνέλευση, ήταν ήδη "οργανικό"

Πλέον δε πηγαίναμε με σκοπό να πείσουμε ανθρώπους.

Πηγαίναμε να ψηφίσουμε για την απεργία.

Και έτσι ξεκίνησε η απεργία.

Και η απεργία ήταν σαν χιονόστοιβάδα

Και η χιονόστοιβάδα συνέχιζε να κυλάει, να μεγαλώνει.

Και απο'κει 11 σχολές βρέθηκαν κατειλλημένες.

Για να πραγματωθεί η απεργία και να είναι επιτυχής,
έπρεπε να θυσιάσουμε τις σπουδές μας.

Οπότε οι καταλήψεις των σχολών,
και του κάθε κτηρίου, ήταν για αυτό.

Για να δημιουργήσουμε την αδυναμία για κανονικότητα.

Απεργούμε... άρα δεν υπάρχουν μαθήματα.

Η οχύρωση της σχολής Ρίο Πιέντρας
-όπως έκαναν τα συντρόφια μας σε άλλες σχολές-

έγινε για να αποφευχθεί
μια σύγκρουση με τους μπάτσους.

Θα μας έδιωχναν, και τότε θα τελείωνε η απεργία.

Που και πάλι αυτό συνέβει.

Αλλά μέσα, υπήρχε μια ατμόσφαιρα ελευθερίας.

Μια ατμόσφαιρα συνύπαρξης
και κοινωνικής μεταμόρφωσης.

Απο'κει προήλθε η ιδέα αυτή.

Μάθαμε να φτιάχνουμε οδοφράγματα.

Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε
την αστυνομία όπως ποτέ άλλοτε.

"ΕΞΩ! ΕΞΩ! ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΆΤΣΟΙ!"

Μάθαμε να σκεφτόμαστε στρατηγικά.

Μάθαμε να προσελκύουμε τους ανθρώπους, το λαό.

Όχι μόνο πήραμε τη σχολή,
αλλά πήραμε και τους δρόμους.

Νομίζω οτι το 2010 και 2011
μεταμόρφωσαν τους ανθρώπους.

Επέτρεψε στην απεργία του 2017,
να είναι μια διαφορετική απεργία.

Υπήρχε μια συνείδηση,
και το τζίνι βγήκε απ'τό λυχνάρι.

"Η Γερουσία επιτέλους θα ψηφίσει
για το λεγόμενο νομοσχέδιο 'PROMESA',

που θα καθιερώσει μέσα για το Πουέρτο Ρίκο
να αναδιαρθρώσει τα 72 δις δολλάρια σε χρέος

αλλά που θα επιβάλλει ένα
Συμβούλιο Δημοσιονομικού Ελέγχου

-ή αυτό που εγώ και άλλοι ονομάζουμε-

ένα αποικιακό συμβούλιο ελέγχου
πάνω στη κοινοπολιτεία του Πουέρτο Ρίκο."

-Το Δημοσιονομικό Συμβούλιο Ελέγχου
υπερισχύει της κυβέρνησης του Πουέρτο Ρίκο

και αποφασίζει τα μέτρα λιτότητας
που θα επιβληθούν στο λαό.

Και ένα απο τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν
να προτείνει περικοπές προς το πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο.

Οι περικοπές, πρώτα 300 εκατομμύρια δολλάρια
και τώρα 450 εκατομμύρια.

Ένα απο τα πράγματα που συζητήθηκαν στο
δημοσιονομικό πλάνο ήταν η αύξηση των διδάκτρων.

Το 2016, όταν το μάθαμε αυτό,
αρχίσαμε να οργανωνόμαστε.

Και προχωρήσαμε σε απεργία

Το 2010-11 οι επιτροπές
οργανώθηκαν μέσω καθηγητών.

Το 2017, κάναμε το ίδιο πράγμα.

Αλλά δημιουργήθηκαν νέες επιτροπές,
όπως η επιτροπή του αθλητή,

η επιτροπή κήπου,
και άλλες επιτροπές και ομάδες εργασίας,

όπως και η ομάδα εργασίας πάνω στο φύλο.

Η κρίση ήταν επίσης συνδεδεμένη
με τη κρίση που περνούσε η χώρα.

Ήταν δεμένη με τον αγώνα ενάντια στο
Δημοσιονομικό Συμβούλιο Ελέγχου,

με τον αγώνα για ανεξαρτησία.

Η πλειοψηφία των διαδηλώσεων μας
ήταν έξω απο το πανεπιστήμιο.

Το γεγονός ότι απεργούσαμε βοήθησε
πολύ στην οργάνωση της Πρωτομαγιάς,

και στις τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν τότε.

Χρησιμοποιήθηκαν τακτικές "black bloc",

και απεργοί φοιτητές μπόρεσαν να
οργανώσουν αυτό το "black bloc".

Κατάφεραν επίσης να συνδεθούν
με άλλα άτομα που δεν ήταν φοιτητές,

που θα μπορούσαν όμως να συμμετέχουν, γιατι αν
και ήταν φοιτητική απεργία ήταν ανοικτή για όλους.

Στις 22 Μαϊου 2012, πάνω απο 200.000 άνθρωποι
βγήκαν στους δρόμους του Μοντρεάλ,

στη μεγαλύτερη πράξη πολιτικής ανυπακοής που
έγινε ποτέ στα εδάφη που κυβερνά το καναδικό κράτος.

Αυτή η πορεία ήταν μέρος του λεγόμενου "Maple Spring",
μια μαζική γενική απεργία που συμμετείχαν πάνω απο 300.000 φοιτητές

των πανεπιστημίων του Κεμπέκ και τα
"CEGEP" (δημόσια τριτοβάθμια κολλέγια)

ένα τοπικό δίκτυο επαγγελματικών σχολών
που χρηματοδοτούνται απο το δημόσιο.

Όπως πολλές άλλες πορείες που έγιναν
στις εβδομαδες και τους μήνες που ακολούθησαν,

η πορεία στις 22 Μαϊου ήταν παράνομη.

Όσοι διαδήλωσαν εκείνη τη μέρα, το έκαναν
σε ανοικτή περιφρόνηση του "Ειδικού νόμου",

το "Νομοσχέδιο 78", ένα καταπιεστικό νομοσχέδιο
που πρόσφατα πέρασε η φιλελεύθερη κυβέρνηση,

που ήθελε να ποινικοποιήσει όλες τις διαδηλώσεις

των οποίων η διαδρομή δεν έχει κατατεθεί
στην αστυνομία εκ των προτέρων.

Το Κεμπέκ έχει μια μακρόχρονη ιστορία
φοιτητικού ριζοσπαστισμού,

και η πολιτεία έχει δει τουλάχιστον δέκα γενικές απεργίες που ξεκίνησαν απο φοιτητές, τα τελευταία 50 χρόνια.

Αλλά η απεργία του 2012 κράτησε σχεδόν οκτώ μήνες,
η πιο μακρόχρονη και μεγαλύτερη με διαφορά, στην ιστορία του Κεμπέκ

Η κοινωνική αναταραχή που προκλήθηκε απο αυτό το κίνημα
κατάφερε να ανατρέψει την επαρχιακή κυβέρνηση του Ζαν Σαρέ,

και να αντιστρέψει τη προτεινόμενη αύξηση διδάκτρων
που αρχικά είχε στηθεί να αντικρούσει.

Και όμως... το γεγονός οτι το τέλος της απεργίας
είχε την αισθηση μιας καταστροφικής ήττας,

παρά τη φαινομενική επίτευξη των στόχων της, είναι μια
απόδειξη της πεποίθησης που ενέπνευσε στους συμμετέχοντες

οτι ένας ολόκληρος νέος κόσμος ήταν στα χέρια τους.

Στο Κεμπέκ συγκεκριμένα, το φοιτητικό κίνημα
είναι μια μεγάλη πολιτική δύναμη .

και έχει μια συνεχή παρουσία στην ιστορία
της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.

-Το γαλλόφωνο φοιτητικό κίνημα του Κεμπέκ
πάει πίσω μέχρι τη δεκαετία του '60,

όπου στο Κεμπέκ είχαμε αυτό το κίνημα
που λέγονταν "Η σιωπηλή επανάσταση".

Επειδή τα περισσότερα πανεπιστήμια ελέγχονταν
είτε απο την εκκλησία, είτε τους αγγλόφωνους.

Οπότε μόνο πλούσιοι γαλλόφωνοι
μπορούσαν να πάνε σε πανεπιστήμια και κολλέγια.

-Τα CEGEP ιδρύθηκαν απο τις ίδιες τις καταλήψεις κολλεγίων
που απαιτούσαν προσβάσιμη εκπαίδευση.

-Και οδήγησε σε ένα τεράστιο κύμα γαλλόφωνων και φτωχότερων ανθρώπων,
να έχουν πρόσβαση στη λεγόμενη ανώτατη εκπαίδευση.

-Μια απο τις ενδιαφέρουσες πτυχές
του φοιτητικού κινήματος του Κεμπέκ

είναι οτι υπάρχει ένα συγκεκριμένο επίπεδο
θεσμοποίησης των φοιτητικών ενώσεων

Οι φοιτητές μπορούν να συνεχίσουν
απο αγώνα σε αγώνα.

Οπότε για παραδείγμα το 2005,

όταν συμμετείχαν σαν μαθητές των CGEP,
το 2012 θα ήταν φοιτητές πανεπιστημίου,

και μπορούσαν να μεταφέρουν τις εμπειρίες
και τις γνώσεις τους σε νεότερες γενιές ακτιβιστών.

-Είχε μεγάλο αντίκτυπο στη νεολαία γενικά, και
στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα σχολεία στο Κεμπέκ

-Το ASSE είναι μια ομοσπονδία
τοπικών φοιτητικών ενώσεων

που δημιουργήθηκε το 2001 για να καταπολεμήσει
την επιρροή των δύο άλλων κύριων φοιτητικών ομοσπονδιών,

που ήταν περισσότερο στο χώρο
της άσκησης πολιτικής πίεσης -lobbying-.

Το ASSE έβλεπε πάντα τη κυβέρνηση
σαν ένα εχθρό που πρέπει να καταπολεμηθεί.

Δε θέλουμε να διαπραγματευτούμε με αυτους.

Θέλουμε να τους κάνουμε να δράσουν.

-Αυτό που κάνει το ASSE είναι οτι ομαδοποιεί τοπικές ενώσεις φοιτητών και παρέχει χώρους οπού αυτες οι τοπικές ενώσεις

έχουν τη δυνατότητα να συναναστραφούν μεταξύ τους,
να ανταλλάξουν πληροφορίες

-και κυρίως, να δράσουν συλλογικά.

-Οπότε έχουμε πολλά διαφορετικά κολλέγια
και πανεπιστήμια που είναι μέλη του ASSE,

και μέσα σε αυτά τα κολλέγια και πανεπιστήμια συγκεκριμένα
οι ενώσεις είναι διαχωρισμένες κατά σχολές

-Αν μια φοιτητική ένωση θέλει να γίνει μέλος του ASSE,
πρέπει να οργανωθεί πάνω στην αρχή της άμεσης δημοκρατίας.

Για παράδειγμα, δε συζητάμε
για lobbying με πολιτικούς,

δεν γίνεται καν μια πορεία
χωρίς να ψηφιστεί σε γενική συνέλευση.

-Δε νομίζω να ήταν δυνατόν να γίνει η απεργία
χωρίς τέτοιου είδους οργάνωσης.

-Μια γενική συνέλευση ή "GA" είναι απλά η
πρακτική του να μαζεύεται κόσμος σε ομάδες

για να συζητούν ζητήματα που τους απασχολούν.

-Όλοι μπορούν να έρθουν και να ψηφίσουν
και να προτείνουν οτι θέλουν.

Πρέπει να υπάρχουν κάποιες διαδικασίες,

αλλά το θέμα είναι η δομή να είναι
όσο το δυνατόν γίνεται ανοικτή

για να μπορούν όλοι να μιλήσουν πάνω σε διάφορα
θέματα και ζητήματα και να προτείνουν αυτό που θέλουν.

Είναι πολύ σημαντικό οι φοιτητές να έχουν αυτό το χώρο
για να βρίσκονται και να οργανώνονται μαζι.

Με το να κατέβει μια γενική συνέλευση σε απεργία
σημαίνει οτι όλη η σχολή κατεβαίνει σε απεργια.

Όλη η συλλογικότητα
δεσμεύεται σε αυτή την απόφαση.

Και αυτό σημαίνει οτι μπορούσαμε
να μπλοκάρουμε ολόκληρη τη πανεπιστημιούπολη.

-Εγώ είμουν ένας απ'τους ανθρώπους που,
ας πούμε, γεννήθηκαν πολιτικά το 2012.

Όπως και τόσοι χιλιάδες άνθρωποι στο Κεμπέκ.

Αυτό που έγινε μετά ήταν μαγικό.

Ήταν μια κοινωνική αναταραχή
που δε βλέπεις πολύ συχνά,

και μας έμαθε πολιτικές δρόμου,
ριζοσπαστική δημοκρατία,

και τι θα μπορούσε να αποκτηθεί με τη δημιουργία
ισχυρών δεσμών και το να αγωνιζόμαστε μαζι.

-Η απεργία του 2012 ήταν αποτέλεσμα, θα έλεγα,
τουλάχιστον τριών ετών λαϊκης οργάνωσης.

Ξέραμε απο το 2009 οτι η κυβέρνηση
σχεδίαζε να αυξήσει τα δίδακτρα.

Είχαμε χρόνο να προετοιμαστούμε.

Στόχος μας ήταν να το πάμε βήμα-βήμα, και
να κάνουμε όλο και πιο ριζοσπαστικές δράσεις.

Και κάποια στιγμή, όταν η κυβέρνηση
αποφάσιζε να αυξήσει τα δίδακτρα,

μπορούσαμε να πούμε στους
ανθρώπους ότι "τα κάναμε όλα".

Ξέρεις, καταθέσαμε υπομνήματα,
Στείλαμε γράμματα. Καλέσαμε τους πάντες.

Κάναμε όλα αυτά που ξέραμε οτι δε θα κάνουν τιποτα.

Και τώρα το μόνο που μας έμεινε
είναι κατεβούμε σε γενική απεργία.

Όποτε έπαιζε αυτή μια προεργασία που ήταν
πολύ σημαντική για την επιτυχία της απεργίας.

-Αυτό που κάνει η φοιτητική απεργία, με το να κλείνει
μαζικά τις σχολές σε πανεπιστήμια και κολλέγια,

είναι οτι επιτρέπει τους φοιτητές
οχι μόνο να οργανωθούν μέσα στον αγώνα,

αλλά και να σκέφτονται τα ζητήματα έξω.

Στην αρχή, ο κόσμος έλεγε:

"ε, εντάξει... απεργούν λόγω διδάκτρων,
έιναι φοιτητικός ο αγώνας."

"Θέλουν μόνο να προστατέψουν τους εαυτούς τους."

Αλλά τελικά είδαν οτι αυτό που θέλαμε ήταν πιο ριζοσπαστικό
απο μια απλή απεργία ενάντια σε αύξηση διδάκτρων.

Θέλαμε μια πολύ διαφορετική κοινωνία.

Και η απεργία ήταν απλά μια εκπροσώπηση αυτού.

Το πλαίσιο του 2012 άνοιξε πραγματικά το δρόμο,
άνοιξε ρωγμές στη καθημερινότητα των ανθρώπων

τους έκανε να εξετάσουν άλλους μεθόδους αγώνα,
άλλους μεθόδους οργάνωσης.

-Η απεργία του 2012 ήταν για τα φοιτητικά χρέη,
που είναι απίστευτα υψηλα για όλους.

Αλλά μας έδωσε την ευκαιρία
να προσεγγίσουμε το χρέος γενικά.

Γιατί χρωστάνε όλοι τόσα;

Γιατί είναι όλοι τόσο φτωχοί,
ενώ δούλευαν μια ζωή;

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2012
είδαμε την ανάδειξη συνελεύσεων,

ή οι τύπου συνελεύσεις γειτονιάς που λέγονται APAQ

-Αυτόνομες Λαϊκες Επαρχιακές Συνελεύσεις.

Ουσιαστικά αυτόνομες συνελεύσεις γειτονιάς.

Νομίζω ήταν ένα πέρασμα σε μια
βαθύτερη σκέψη πάνω στη τωρινή κατάσταση,

που όλοι μοιραζόμαστε.

Όλοι αντιλαμβάνονται οτι μας γαμάνε.

-Και τελικα, μετά απο περίπου 5 μήνες
με όλα τα πανεπιστήμια και κολλέγια παραλυμένα,

το κράτος αποφάσισε να περάσει έναν ειδικό νόμο
που απαγόρευσε δημόσιες διαδηλώσεις.

Και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.

Άνθρωποι άρχισαν να βαράνε κατσαρόλες
απο τα μπαλκόνια τους ένα βράδυ,

και μετα την επομένη όλοι ήταν στους δρόμους
και βαρούσαν κατσαρόλες ενάντια στον ειδικό νόμο.

"-Λοιπόν ο Ζαν Σαρέ στέλνει τους
κατοίκους του Κεμπέκ στις κάλπες."

Φτάσαμε σε αδιέξοδο όταν η κυβέρνηση είδε οτι δε
μπορούσε να συνεχίσει, και αποφάσισε να καλέσει εκλογές.

-Μας το άρπαξαν πουλημένοι πολιτικοί
που κέρδισαν έδαφος στις πλάτες του αγώνα μας.

Πολλοί άνθρωποι απλά σκέφτηκαν... οτι κερδίσαμε.

Γιατί όλοι θα ψήφιζαν κάτι,
και οι εκλογές θα έλυναν τα πάντα.

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις εκλογές
σαν μέσο επίλυσης των αγώνων μας.

Γιατί δεν έλυσαν τίποτα.

-Το 2012 ακολούθησαν 3 χρόνια
βίαιης καταστολής στους δρόμους,

στοχοποιώντας κυρίως τη φοιτητική οργάνωση
με την ελπίδα οτι θα διέλυε το φοιτητικό κίνημα.

Οπότε το 2015, σχηματίστηκε μια ανεξάρτητη ομάδα
μέσα στο UQAM (πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ)

και άρχισε να οργανώνεται ξανά
και να αντεπιτίθεται.

Ήταν μια αναρχική απεργία,

με την έννοια οτι ήταν μια άρνηση να αφήσουν
τους θεσμούς και τις εταιρίες να μας εκμεταλλευτούν

και να μας βάλουν λόγια στο στόμα.

Οπότε το 2015 είχε στην ουσία να κάνει
με τη παρακαταθήκη του 2012.

Αλλά ήταν και ένα μήνυμα προς εκείνους που
έρχονται οτι υπάρχουν ακόμα πιθανότητες,

έχουμε ακόμα τις δομές να
ξεσηκωθούμε και να αγωνιστούμε μαζί.

Χωρίς αμφιβολία, το πιο διαρκές
φοιτητικό κίνημα στη λεγόμενη Αμερική,

βρίσκεται στα εδάφη που κυβερνά το κράτος της Χιλής.

Από τις διαδηλώσεις του 2006, γνωστές και
ως η "Επανάσταση του Πινγκουϊνου",

μέχρι τον "Χιλιανό χειμώνα" του 2011-2013,
και μέχρι και σήμερα,

το φοιτητικό κίνημα της Χιλής αντιπροσωπεύει ένα συνεπή
πόλο ριζοσπαστικής δραστηριότητας στη χώρα των ανατολικών Άνδεων,

μαζεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχοντες,

και βοηθώντας στην ανατροπή πολλαπλών κυβερνήσεων,
με αμείωτη ταχύτητα.

Ενώ οι ρίζες του βρίσκονται στις μαχητικές πτέρυγες νεολάιας
των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων

που κάποτε σχημάτιζαν ένα σημαντικό πυλώνα στήριξης
του πρώην προέδρου Σαλβαντόρ Αλιέντε,

ο φοιτητικός ριζοσπαστισμός κατεστάλει αποτελεσματικά
στη Χιλή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ.

Το σημερινό φοιτητικό κίνημα ακόμα αγωνίζεται ενάντια
στις οικονομικές παρακαταθήκες αυτής της περιόδου,

κατά τη διάρκεια της οποίας το καθεστώς
ασπάστηκε νεοφιλελεύθερα δόγματα

που οδήγησαν σε ένα απο τα πιο βαριά
ιδιωτικοποιημένα συστήματα εκπαίδευσης στο κόσμο.

Ενώ τα αιτήματα του σημερινού ανασυγκροτημένου
φοιτητικού κινήματος ξεκίνησαν με σχετικά ταπεινά αιτήματα,

όπως δωρεάν πάσα για λεωφορεία

και τη κατάργηση των υπέρογκων τελών
για εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο,

απο τότε έχουν εξελιχθεί σε μαχητικά καλέσματα
για δωρεάν μετά-δευτεροβάθμια εκπαίδευση

που έχουν θέσει υπο αμφισβήτηση
ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα.

-Η εκπαίδευση στη Χιλή
είναι βαθιά ταξικά διαχωρισμένη.

-Το επίπεδο ιδιωτικοποίησης
έριξε τους φοιτητές στο χρέος.

Οικογένειες ξόδευαν μεγάλο μέρος
του εισοδήματος τους στην εκαπαίδευση

και οι άνθρωποι άρχισαν να αντιλαμβάνονται
οτι ήταν ένα δικαίωμα που τους στερούσαν

και ότι έπρεπε να ξεκινήσουν να κινητοποιούνται.

-Παραδοσιακά πανεπιστήμια,
ειδικά κρατικά πανεπιστήμια,

έχουν μακρά παράδοση σε φοιτητική
οργάνωση και κινητοποίηση,

ενώ οι φοιτητικές ομοσπονδίες
είναι καθιερωμένες οργανώσεις

και είναι "αποδεκτές" απο τις πρυτανείες και τη κυβέρνηση
σαν έγκυροι συνομιλητές όταν συζητιούνται φοιτητικά ζητήματα.

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που ιδρύθηκαν το 1981 είναι
ιδρύματα τα οποία έχουν ομοσπονδίες μόνο απο το 2000

Ήταν η στιγμή που οι φοιτητές άρχισαν να
απαιτούν το δικαίωμα να οργανωθούν

σε μια ομοσπονδία που νομιμοποιήθηκε
απο τις πρυτανείες αυτών των ιδρυμάτων.

Αυτές οι ομοσπονδίες
είναι ομαδοποιημένες σε CONFECH.

Το CONFECH είναι η ομοσπονδία Χιλιανών φοιτητών

και έιναι το κύριο σώμα που συγκεντρώνει
τις διάφορες ομοσπονδίες πανεπιστημίων

της πλειοψηφίας των Χιλιανών πανεπιστημίων,
είτε έιναι ιδιωτικά ή δημόσια.

Το κίνημα του 2011 ήταν μια
πραγματικά καθοριστική στιγμή.

Άνθρωποι ένιωθαν και πίστευαν σε ένα δικό τους αγώνα,
και βλέποντας πως οι πορείες άρχισαν να προσελκύουν φοιτητές,

μια βαθύτερη ανάλυση άρχισε να διαμορφώνεται,
όσο αναφορά την εκπαίδευση.

-Τα βασικά συνθήματα που συνόδευαν
τη κινητοποίηση, κάλυπταν διάφορα ζητήματα.

Το πρώτο είχε να κάνει με δωρεάν εκπαίδευση,

την απαίτηση η ανώτατη εκπαίδευση να είναι δωρεάν
και προσβάσιμη για όλους τους φοιτητές,

ανεξαρτήτως του κοινωνικού-οικονομικού
επιπέδου των οικογενειών τους.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τη συγχώρεση
των χρεών που φορτώθηκαν οι Χιλιανές οικογένειες

κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης των παιδιών τους.

Το τρίτο έχει να κάνει με το προσανατολισμό
που έχει πάρει η εκπαίδευση στη χώρα μας.

Και εκεί, το αίτημα των CONFECH είναι η προώθηση
της δημιουργίας ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης,

στο οποίο τα πανεπιστήμια
-και ειδικά τα δημόσια και κρατικά πανεπιστήμια-

παίζουν στρατηγικό ρόλο στο σχεδιασμό
δημόσιων πολιτικών, σε συνδιασμό με το κράτος.

-Ήταν σε εκείνο το σημείο όπου μαθητές της δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης επίσης συγκεντρώθηκαν με δικά τους αιτήματα

και η ανάγκη συντονισμού με μαθητές
γυμνασίου/λυκείου πυροδότηθηκε,

μιας και εκείνοι επίσης αντιστέκονται, απο το 2006
- η "Επανάσταση του Πιγκουϊνου".

-Βλέπαμε ένα επίπεδο στήριξης που κάνενα κοινωνικό κίνημα
έχει δει τις δεκαετίες απ'όταν τελείωσε η δικτατορία.

-Υπήρχαν και δημοσκοπήσεις που έδειχναν οτι το
80% του πληθυσμού στήριζαν τα φοιτητικά αιτήματα.

Είδαμε διαδηλώσεις με 1 εκατομμύριο ανθρώπους στη πρωτεύουσα, με ολόκληρες οικογένειες να συμμετέχουν,

με συνδικάτα εργατών να συμμετέχουν,

με ανθρώπους στους δρόμους που δεν έχουν
καμία σχέση με οποιαδήποτε πολιτική στήριξη.

Τα αιτήματα των φοιτητών και μαθητών
είχαν απήχηση σε μεγάλη πλειοψηφία της χώρας.

Για παράδειγμα, ο αγώνας εναντία στο χρεος,

αλλά και ο αγώνας για ένα λιγότερο ταξικό εκπαιδευτικό
σύστημα που συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας,

και όχι μόνο στα κέρδη της άρχουσας τάξης.

Μέσα στο λεγόμενο αναρχικό κίνημα,
θεωρήθηκε οτι η συμμετοχή αναρχικών

στις δυναμικές του φοιτητικού κινήματος

-για παράδειγμα εκλογικοί ηγέτες,
συμμετοχή στις εκλογές,

συμμετοχή σε συνελεύσεις, κλπ-

ήταν κάτι που δε συμβάδιζε με
τις αρχές του αναρχικού κινήματος.

Απο το 2003, αποφασίσαμε οτι ήταν κάτι που
δεν αντιστοιχούσε στη τωρινή μας πραγματικότητα,

και οτι ως απελευθερωτικό κίνημα είχαμε την ευθύνη να ενθαρρύνουμε
το φοιτητικό κίνημα με τη πολιτική μας αντίληψη.

Και αν αυτό σήμαινε οτι τα συντρόφια μας
έπρεπε να λάβουν εκπροσωπευτικούς ρόλους

σε μια προσπάθεια να δημοκρατικοποιησούν
αυτούς τους χώρους, τότε αυτό έπρεπε να γίνει.

-Υπήρχαν διάφορα οράματα.

Απ'τη μια, υπήρχαν ομάδες που ήταν πολύ,
ας πούμε, βασισμένες σε πλατφόρμες,

και που αυτοαποκαλούνταν αναρχικοί.

Αλλά ήταν ομάδες που στη τελική,
επίσης επιδίωκαν θέσεις ηγεσίας.

Και απ'την άλλη, υπήρχαν πολλοί νεόι άνθρωποι
που έψαχναν μια πολύ πιο οριζόντια οργάνωση,

μια πιο άμεση διαδήλωση ή, άμεση δράση.

Ξεκινώντας με μικρές ομάδες συντρόφων,
ένα κίνημα που ενώνεται απο τα κάτω.

Νομίζω οτι υπηρέτησε αποτελεσματικά
στο να κράτησει τη πίεση.

Οπότε δεν ήταν τόσο εύκολο να επιβάλουν
τη κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει το κίνημα.

Ήταν ήδη εξαιρετικά διαστρεβλωμένη απο τα φίλτρα των πολιτικών κομμάτων
που κατεύθυναν τις συνελεύσεις κατά κάποιο τρόπο.

Αν δεν αντιστεκόμασταν με κάποιο τρόπο, θα τους διευκολύναμε να ελέγξουν τα πράγματα.

Στη τελική, αντιλαμβάνεσαι οτι συνέβαλε στο να σε συνδέσει
με άλλους ανθρώπους που δεν ήταν καν μέρος των φοιτητικών οργανώσεων.

Αλλά που έχουν τα δικα τους δίκτυα.

Και επέτρεψε να δούμε τι λάθη έγιναν,
ή τα πράγματα που δεν έχουν νόημα,

στους χώρους όπου άνθρωποι κινητοποιούνταν.

Νομίζω έιναι δυνατό να αντλήσουμε κάποια μαθήματα
απο τις εμπειρίες του φοιτητικού κινήματος της Χιλής

που έχουν συσσωρευθεί τα τελευταία 15 χρονια.

Μια απο αυτές έχει να κάνει με την ικανότητα του
φοιτητικού κινήματος και τις πολιτικές του οργανώσεις

να προστατεύσει τις εσωτερικές δημοκρατικές δομές.

Αυτό επιτρέπει σε φοιτητές
στη χώρα να εκπροσωπούνται δημοκρατικά,

και παρέχει μια νομιμότητα
στους χώρους εκπροσώπησης τους.

Το άλλο μάθημα έχει να κάνει με την ανάγκη
να μετακινηθούμε απο οικονομικά σε πολιτικά αιτήματα.

Αμφισβητώντας όχι μόνο το τρόπο που ο νεοφιλελευθερισμός αυτοεκφράζετε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά,

αλλά και αμφισβητώντας τα θεμέλια
της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Που σημαίνει, αμφισβήτηση για παράδειγμα,

του ρόλου που παίζουν οι τράπεζες και ο ιδιωτικός τομέας
στην εκπαίδευση, εις βάρους του δημόσιου τομέα.

Ένα άλλο μάθημα έχει να κάνει με την ικανότητα
του φοιτητικού κινήματος να ασκεί,

ή να δημιουργήσουμε δεσμούς αλληλεγγύης
με άλλα κοινωνικά κινήματα.

Κατά τη διάρκεια του 2011-2012,

σφηρυλατήσαμε μια διαδικασία συντονισμού
και σχέσης με συνδικάτα εργατών,

με οργανώσεις γειτονιάς,
με περιβαλλοντικές οργανώσεις,

με οργανώσεις που αγωνίστηκαν για,
και απαίτησαν ισότητα των φύλων,

και με αμέτρητες άλλες κοινωνικές ομάδες
μέσα στη κοινωνία της Χιλής

με τους οποίους μοιραζόμαστε μια
κριτική της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας.

Γιατί αυτό επιτρέπει στο πολιτικό αίτημα
να μην εξαντλείτε μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα,

αλλά αντίθετα να προβάλλεται μέσα σε ένα
πολιτικό εγχείρημα που ξεπερνά το φοιτητικό αγώνα,

και που τελικά σχετίζεται με τον αγώνα
ενάντια στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο

-άρα στη κατασκευή ενός πολιτικού εναλλακτικού.

Μαθητές/φοιτητές σε περιοχές χωρίς
ένα καθιερωμένο ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα

συχνά αντιμετωπίζουν δομικά και πολιτικά εμπόδια
σε σχέση με του είδους λαϊκής οργάνωσης που απαιτείται

για να καλεστούν γενικές απεργίες, ή να συντονιστούν
μαζικές κινητοποιήσεις χιλιάδες ξεσηκωμένους νέους-νέες,

έτοιμοι να συγκρουστούν με τους μπάτσους.

Στον λεγόμενο Καναδά, οι φοιτητικές ενώσεις
έξω απο το Κεμπέκ

λειτουργούν με βάση τη λογική
της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας,

όπου οι αποφάσεις είναι βαριά συγκεντρωμένες
στα χέρια ενός μικρού εκτελεστικού οργάνου,

τα μέλη του οποίου εκλέγονται ετησίως.

Οι σχολές αυτές ήδη στερούνται ιδρυμάτων
λαϊκης συμμετοχής και άμεσης δημοκρατίας,

όπως οι γενικές συνελεύσεις, που αποδείχθηκαν σημαντικές
στην έναρξη της φοιτητικής απεργίας στο Κεμπέκ το 2012.

Ακόμα χειρότερα, πολλές απο αυτές τις τοπικές φοιτητικές ενώσεις
οργανώνονται σε μεγάλα, ρεφορμιστικά φοιτητικά μπλοκ

όπως το CFS (Καναδική Ομοσπονδία Φοιτητών),
που είναι βαριά επενδυμένοι στο καθεστώς.

Κάθε χρόνο, το εθνικό στέλεχος των CFS μαζεύει
εκατομμύρια δολλάρια απο τα δίδακτρα των φοιτητών,

τα οποία μετά διοχετεύουν στο lobbying πολιτικών και
στη πληρωμή των δικών τους παραφουσκωμένων μισθών.

Ομάδες σαν το CFS, όχι μόνο καταλαμβάνουν χώρους όπου μια
επαναστατική εθνική φοιτητική ομοσπονδία θα μπορούσε να υπάρχει,

αλλά συχνά χρησιμοποιούν ένα αδίστακτο μείγμα δικηγόρων,
εκστρατείες εκφοβισμού και γραφειοκρατία

για να διατηρήσουν τον έλεγχο και να διασφαλίσουν οτι καμία
ριζοσπαστική απειλή στη θέση τους, δε θα επιτραπεί να αναδειχθεί.

Αλλά η αντίσταση έπρεπε να ξεκινήσει κάπου.
Το μυστικό είναι να ανακαλύψεις απο που να ξεκινήσεις.

Είναι στιγμές αλλαγής στη ζωή των ανθρώπων.

Είναι ώρα να μάθουμε πως να δουλεύουμε μαζί και να πάρουμε τον έλεγχο του κόσμου, που σε χρειάζεται.

Είναι άσχημα τα πράγματα εκεί έξω.
Και υπάρχει τόσο φτωχή πολιτική κουλτούρα.

Και ο μόνος τρόπος για να σπάσει αυτό είναι
να μάθουμε να μιλάμε μεταξύ μας για κοινούς στόχους

και να βρούμε τι μπορεί να μας ώθησει στη δράση.

Υπάρχει μια βαθιά ενδοσύνδεση μεταξύ φοιτητικής, αντι-καπιταλιστικής και αναρχικής οργάνωσης στο Μοντρεάλ.

Το φοιτητικό κίνημα στο Κεμπέκ υπάρχει και έχει οργανώσει
λαϊκους αγώνες πριν αναγνωριστούν επίσημα οι φοιτητικές ενώσεις.

Και σίγουρα μέσα στο φοιτητικό κίνημα,
αυτές οι ιδέες άμεσης δημοκρατίας

δε βγαίνουν απο το πουθενά.

-Τα επόμενα χρόνια, θα αντιμετωπίσουμε τα μέτρα λιτότητας
του Fiscal Control Board και του Κονγκρέσου των ΗΠΑ.

Αλλά νομίζω είμαστε πιο δυνατοί τώρα
γιατί οι φοιτητές είναι πιο οργανωμένοι.

Νομίζω επίσης οτι ένα απο αυτά που μπορούν να
φέρουν οι αντικαπιταλιστές στο φοιτητικό κίνημα

-και το έχουν φέρει, και έχει γίνει ευπρόσδεκτο επίσης-

είναι η ανάλυση αυτή οτι η απεργία για
φοιτητικά ζητήματα είναι πολύ σημαντική.

Αλλά στη τελική, εμποδίζοντας μια αύξηση διδάκτρων
δε πρόκειται να ανατρέψει τη κοινωνία.

Δε θα ανατρέψει τον καπιταλισμό

και δε πρόκειται να λύσει τα καθημερινά προβλήματα
που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές.

Αυτό που κάνει το φοιτητικό κίνημα,
με το να οργανώνει ένα πολιτικό αγώνα,

είναι ότι ξεσκεπάζει το κράτος, τις πολιτικές τους
και τη κυβέρνηση για αυτό που πραγματικά είναι.

-Για να μπορούμε να υπερασπιστούμε
το δικαίωμα στη κινητοποίηση

πρέπει να είμαστε σε θέση να
διαμορφώσουμε ένα πολιτικό λόγο

που να μας επιτρέπει να βασιζόμαστε
στην ουσιαστική στήριξη των ανθρώπων,

για να είναι κατανοητά τα αιτήματα μας.

Έτσι ώστε οι τακτικές που χρησιμοποιούνται

είτε είναι μάχες στους δρόμους, πορείες,
ή καταλήψεις πανεπιστημιακών κτηρίων

να γίνονται κατανοητά απο τους πολίτες.

Για να επιτευχθεί αυτό, είναι σημαντικό
να δημοσιοποιούμε τους στόχους μας

Να δημοσιοποιούμε βίντεο που
εξηγούν γιατί κινητοποιούμαστε

τους λόγους που κινητοποιούμαστε,

και να συνδέσουμε τα αιτήματα των φοιτητών
με τις κακουχίες που υπομένουν οι εργάτες κάθε μέρα.

-Αν δεν πολεμήσουμε για τη
μεταμόρφωση της χώρας μας,

δε θα μπορέσουμε να πολεμήσουμε
για μια πραγματική εκπαίδευση.

Η ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο
θα ήταν μια πτυχή της επιτυχίας μας.

Η ποιοτική εκπαίδευση
είναι μια πτυχή του αγώνα μας.

Η εκπαίδευση του δρόμου είναι
άλλη μια πτυχή του αγώνα μας.

Μπορώ να πω οτι πολλά συντρόφια που συμμετείχαν
στην απεργία του 2010-11, και του 2017, το κατανοούσαν αυτό.

Γι'αυτό και οργανώνουν εναλλακτικά εγχειρήματα.

-Νέες οργανώσεις εμφανίζονται που δεν
έχουν συνδέσεις με παλιές πολιτικές ομάδες.

Αυτές οι νέες οργανώσεις αναδύονται
για να καλύψουν τις ανάγκες των φοιτητών.

Δώστε προτεραιότητα στη λαϊκή οργάνωση
περισσότερο απ΄τις ομάδες που διευθύνουν απο τα πάνω.

Αλλιώς γίνεται μια κάτα φαντασίαν κινητοποίηση.

Ένα απο τα μεγάλα εμπόδια, νομίζω,
που πρέπει να καταρριφθεί,

είναι οτι η αντιπροσωπευτική φοιτητική δημοκρατία
είναι πραγματικά απλώς ένα πεδίο αναπαραγωγής πολιτικών.

Και ξέρουμε τι ρόλο βαράνε οι πολιτικοί.

Και ο ρόλος αυτός δεν είναι η υπεράσπιση
φοιτητών και φοιτητικά ζητήματα.

Δύσκολα φέρνεις μια νέα φοιτητική ένωση
που συνήθως ανήκει στη σφαίρα του lobbying,

σε μια πιο λαϊκού τύπου οργάνωση.

Γιατί πρέπει να οργανώνεσαι.

Πρέπει να κινητοποιείς τους ανθρώπους.

Είναι πολλή δουλειά, αλλά και με ανταμοιβές.

Μιλάς με ανθρώπους, τους πολιτικοποιείς,

και έχεις την εντύπωση οτι πραγματικά
αλλάζεις τα πράγματα.

Η νοοτροπία είναι πολύ διαφορετική απο τις άλλες
μεγάλες φοιτητικές ομοσπονδίες στο Καναδά και το Κεμπέκ

που τείνουν να να βλέπουν τη κυβέρνηση ως,
όχι σύμμαχο, άλλα κάτι με το οποίο μπορείς συζητήσεις.

Έχουμε ακούσει για το πως το CFS έχει χρησιμοποιήσει νομικούς μηχανισμούς και δικηγόρους και δικαστήρια

για να συνεχισουν να ελέγχουν
τις φοιτητικές ενώσεις.

Αλλά νομίζω γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο
στους φοιτητές σε όλο το Καναδά

οτι το CFS το ενδιαφέρει ο έλεγχος και το χρήμα
αντί για πραγματική φοιτητική οργάνωση.

-Η οργάνωση με τους ανθρώπους, και η ύπαρξη
ενός ευρύτερου κινήματος είναι κάτι πολύ ισχυρό.

Μπορεί να ακούγεται λίγο κάπως, αλλά νομίζω
πραγματικά οτι μπορεί να γίνει πέρασμα για καλύτερες φιλίες,

βαθύτερες σχέσεις με ανθρώπους
με τους οποίους μοιράζεσαι τη ζωή σου,

τους χώρους σου... τη γειτονιά σου.

-Ήταν το μαζικό φοιτητικό κίνημα, συν τη στήριξη
των ανθρώπων για τα πολιτικά αιτήματα μας

που μας επέτρεψαν να αντιμετωπίσουμε τη καταστολή
με μια βία αυτοάμυνας που νομιμοποιήθηκε απο μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

-Η αστυνομική και κρατική καταστολή μας μεταμόρφωσε.
Μας έκανε ριζοσπάστες.

Αλλάζοντάς μας απο μαχητές φοιτητές
σε μαχητές του δρόμου.

Κάντε το!

Έσεις είστε αυτό που έρχεται!!

Όσο το παγκόσμιο πολιτικό κλίμα συνεχίζει
να επιταχύνεται απο το κακό στο χειρότερο,

οι προοπτικές για το συλλογικό μας μέλλον είναι ζοφερες.

Οι σημερινές γενιές αντιμετωπίζουν
μυριάδες φαινομενικά άλυτα προβλήματα,

ριζωμένα σε ένα αυξανόμενο εξουσιαστικό
και κατασταλτικό διεθνές καπιταλιστικό καθεστώς,

του οποίου οι δεινές συνθήκες

θέτουν υπαρξιακές απειλές στον πλανήτη
και την ίδια την ανυρωπότητα.

Πολλοί απο τους ριζοσπάστες του '68 έχουν τωρα ενσωματωθεί
στα ίδια τα συστήματα ελέγχου που κάποτε πολεμούσαν.

Αν ελπίζουμε να αλλάξουμε αυτήν την
επικίνδυνη τροχία στην οποία βρισκόμαστε,

είναι ζωτικό η νέα γενιά επαναστατών να ξεσηκωθεί για να αντιμετωπίσει τις προσκλήσεις κατά μέτωπο.

Σε αυτό το σημείο, θα θέλαμε να σας θυμίσουμε οτι
οι "Ταραχές" προορίζονται για παρακολούθηση κατά ομάδες,

και να χρησιμοποιηθούν σαν πόρος για προώθηση
συζήτησης και συλλογικής οργάνωσης.

Είστε φοιτητές και ενδιαφέρεστε να οργανωθέιτε επαναστατικά και αντικαπιταλιστικά στο πανεπιστήμιο ή το κολλέγιο σας,

ή στο γυμνάσιο σας;

Μαζευτείτε με μερικά συντρόφια,
κάντε προβολή αυτό το βίντεο,

και συζητείστε μια στρατηγική απο όπου μπορείτε να ξεκινήσετε.

Ενδιαφέρεστε να οργανώσετε τακτικές προβολές στις σχολές,
τα infoshop, κοινωνικά κέντρα ή απλά σπίτι με φίλους;

Γίνετε Ταραχοποίοι!

Για δέκα δολλάρια το μήνα, θα σας στέλνουμε
ένα αντίγραφο της εκπομπής εκ των προτέρων,

και ένα κιτ με περισσότερους πόρους και
κάποιες ερωτήσεις που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε

για να ξεκινήσετε μια συζήτηση.

Αν δεν μπορείτε να μας ενισχύσετε οικονομικά,
κανένα πρόβλημα!

Μπορείτε να κατεβάσετε τα πάντα
τσάμπα απο την ιστιοσελίδα μας:

Αν έχετε προτάσεις για θεματικές,
ή απλά θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μας, στείλτε στο:

Με χαρά ανακοινώνουμε οτι φτάσαμε το στόχο συλλογής χρημάτων για τον επόμενο χρόνο,

που σημαίνει οτι μπορέσαμε
να μεγαλώσουμε την ομάδα του subMedia.

Οι επόμενοι δυό μήνες
θα είναι περίοδος προσαρμογής,

αλλά μπορείτε να προσβλέπετε στην επιστροφή του Διεγείρων με μια νέα εκπομπή στο σχεδόν άμεσο μέλλον,

όπως και αυξημένη παραγωγή βίντεο
όλο το 2018 και παραπέρα.

Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για αυτό,
και θέλουμε να δώσουμε μια μεγάλη χαιρετούρα

σε όλους αυτούς που συνείσφεραν σε αυτό.

Μείνετε συντονισμένοι για το 2ο μέρος
αυτής της σειράς, τον επόμενο μήνα

που θα ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά
σε άλλη μια φουρνιά

φοιτητικών κινημάτων απ'όλο το κόσμο.

Αυτό το επεισόδιο δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη γενναία στήριξη του Τζος και του Κρίστιαν.

Τώρα βγείτε έξω... και δημιουργήστε Ταραχές