Amerikan göçmen hikayelerinde eksik olan ne

Elizabeth Camarillo Gutierrez, Amerika'da fırsat ve istikrar bulma hikayesini anlatırken göçmen deneyimlerini basitleştiren ve mükemmel olarak gösteren hikayelerdeki kusurları irdeliyor ve etrafımızdakilere en iyi şekilde yardım etme konusunda zor kazanılan bir bilgeliği bizimle paylaşıyor. "Farklı sesler bir araya geldiğinde yeşeren bir dünyamız var." diyor.

Herkese merhaba,
benim adım Elizabeth,

ticari işlemlerin yürütüldüğü
bir birimde çalışıyorum.

Ama daha bu işte yeniyim.

Yaklaşık bir buçuk yıl önce
üniversiteden mezun oldum

ve dürüst olmak gerekirse

buraya gelebilmek için katlandığım

işe alım sürecinin etkilerini
hala atlatamadım.

(Gülüşmeler)

Sizi bilemem ama

tüm bu süreç hakkında hala
hatırladığım en saçma şey

öz güvensiz üniversite öğrencilerine

en büyük tutkularının
ne olduğunun sorulmasıydı.

Gerçekten bunun için bir cevabım
olduğunu mu düşünüyorsunuz?

(Gülüşmeler)

Tabii ki de bir cevabım vardı.

Dürüst olmak gerekirse,

göçmen ebeveynlerimin para ve Meksika
pezosundaki dalgalanmalar hakkındaki

konuşmalarını duymamla başlayan
dünya ekonomisine olan merakım

personel alım ekibine bu işe
ne kadar tutkulu olduğumu gösterdi.

Kişisel hikayelere bayılıyorlar.

Ama biliyor musunuz?

Yalan söylemiştim.

(Gülüşmeler)

Anlattıklarım yalan değildi de.

Ailem gerçekten bu konular
hakkında konuşuyordu.

Ama maliyeyi seçmemin
nedeni bu değildi.

Tek isteğim kiramı ödeyebilmekti.

(Gülüşmeler)

Olay şu ki,

kiramı ödemem ve yetişkin işleri
yapmam gerektiği gerçeği

işverenlere, başkalarına
hatta kendimize bile

itiraf etmek istemediğimiz şeyler.

İşverenlere para için orada olduğumu
söylemeyeceğimi biliyordum.

Bunun nedeni de genelde şu:

Biz kendimizi idealist olarak
görmek istiyoruz,

ilginç bulduğu şeylerin peşinden koşan

ve ona inanan insanlar olarak.

Ama gerçek şu ki,

çok azımız gerçekten
bunu yapacak ayrıcalığa sahip.

Herkes için konuşamam

ama bu, özellikle benim gibi
genç göçmen çalışanlar için doğru.

Bunun doğru olmasındaki sebep ise,

toplumun bizi sürekli

haberlerde, iş yerinde anlatılanlarla,
hatta kafalarımızın içindeki

rahatsız edici eleştirel seslerin
bile söyledikleriyle vurmasıdır.

Hangi anlatılardan bahsediyorum?

Göçmenler deyince akla iki şey gelir.

Birincisi işçi göçmenler.

Bilirsiniz, işçi, tarla çalışanı,
bulaşıkçı olarak çalışmak üzere

Amerika'ya gelen insanlar.

Bizim düşük ücretli olarak
tanımladığımız işler,

peki ya göçmenler?

Bu onlar için iyi bir fırsat.

Bugünlerde haberler her şeyi
daha da anlaşılmaz hale getiriyor.

Bu durum, Amerika'nın göçmenlerle
ilişkisini karmaşık hale getiriyor.

Göçmen uzmanı George Borjas'ın
söylediği gibi

Amerika işçi istiyor

aama işçi yerine insan
geldiğinde afallıyor gibi.

(Gülüşmeler)

İnsanların başlarını sokacak bir evleri
olsun diye uğraşması

ve normal bir hayat sürmek istemeleri
doğal değil mi?

Bariz sebeplerden dolayı

bu hikaye beni biraz çıldırtıyor.

Ama yalnızca bu değil.

Diğer bir hikaye ise şimdi bahsedeceğim
süper göçmen fikri.

Amerika'da süper göçmenleri,

Amerika'nın başarısının ideal sembolü
olarak putlaştırmayı çok seviyoruz.

Ben süper göçmenlere karşı
hayranlık besleyerek büyüdüm.

Çünkü onların varlığı benim hayallerimi
besledi ve bana umut verdi.

Bu hikaye ile ilgili sorun ise

başaramayanların ya da
o şekilde yapmayanların üzerine

gölge düşürüyor olması.

Yıllardır, bir göçmen tipinin yüceltilip

diğerinin kötü gösterildiği
davranış tarzında kayboldum.

Yani benim ailemin fedakarlıkları
yeterli değil miydi?

Babamın, üstü başı kimyasal
tozlara bulanmış halde

metal fabrikasından eve gelmesi

süper değil miydi?

Beni yanlış anlamayın.

Hikayelerin ikisini de
bir dereceye kadar özümsedim

ve birçok yönden

kahramanlarımın başarısını görmek
beni de aynısını yapmaya yönlendirdi.

Ama bu hikayelerin ikisi de
bir yönden hatalı:

Belirli bir kalıba uymazlarsa veya
belirli bir hususta başarı elde etmezlerse

insanları kişiliksizleştiriyor.

Bu gerçekten de benim
öz imajımı etkiledi

çünkü bu fikirleri, ailemin ve
benim kim olduğuma göre

sorgulamaya ve merak etmeye
başladım:

"Yaşadığımız adaletsizliklerden
ailemi korumak için

yeterince çaba sarf ediyor muyum?"

Facialar gözümün önünde gerçekleşirken

neden "bütün malımı satmayı" seçtim?

Fikirlerimle uzlaşmaya varmam
epey zaman aldı.

İspanyol Burs Fonu'nu yöneten insanlara

bu süreci erkenden onayladıkları için

gerçekten çok teşekkür etmem gerek.

Mentorluk veya burslar ile

öğrencilerin yükseköğretime
hak kazanmasına yardımcı olan

ve kaygılarımı azaltmamı
sağlayan bir kuruluş.

Üstelik bunu, çok aşina olduğum
bir şey söyleyerek başarıyorlardı.

Muhtemelen hepinizin
uçağa binişinizin

ilk dakikalarında duyduğu bir şey.

Acil bir durum halinde

etrafınızdakilere yardım etmeden
önce kendi oksijen maskenizi takın.

Şimdi anlıyorum ki bu söz farklı
insanlar için farklı anlamlar taşıyormuş.

Ama benim için

göçmenlerin asla hiçbir hikayeye
uymayacağını ifade ediyordu.

Çünkü çoğumuz aslında yalnızca
bir izge boyunca seyahat ediyor

ve hayatta kalmaya çabalıyoruz.

Hayatta oksijen maskelerini takmış,

güvenli bir şekilde yaşamlarına
devam eden insanlar olsa da

şüphesiz daha diğerlerine

yardım etmeyi düşünmeden önce

kendi maskelerini takmaya
çalışanlar da olacak.

Bu ders beni can evimden vurdu.

Çünkü ebeveynlerim,

başka hiçbir yerde bulamayacağımız
fırsatlardan yararlanabilmemizi istemişti.

Demek istediğim, Amerika'daydık

ve bir çocuk olarak bu, benim
geleceğimin nasıl olacağına dair

çılgın, hırslı ve özenli hayaller
kurmama neden olmuştu.

Ama dünyanın göçmenler
hakkında ne düşündüğü,

içinde yaşadıkları hikayelerden
çok daha fazlasını etkiliyor.

Ayrıca, yasaların ve sistemlerin

toplumları, aileleri ve bireyleri
etkilemesinin de bir tesiri var.

Bunu birinci ağızdan biliyorum.

Çünkü bu yasalar ve sistemler
ailemi darmadağın etti

ve Meksika'ya geri dönmelerine
sebep oldu.

On beş yaşımda,

sekiz yaşındaki kardeşim ve ben

ebeveynlerimizin bize devamlı sağladığı
kılavuzluktan mahrum kaldık.

Amerikan vatandaşı olmamıza rağmen

her daim fırsatlar dünyası olarak
bildiğimiz yerde mağlup hissettik.

Ailemin Meksika'ya gidişinden
haftalar sonra,

artık geri dönemeyecekleri kesinleştiğinde

sekiz yaşındaki kardeşimin
ailesinin yanında olmak için

okulu bırakmasını
izlemek zorunda kaldım.

Aynı zamanda, geri dönmenin

ailemin fedakarlıklarını onaylamak mı
olacağını merak ediyordum.

Sonra ailemi,
yaşayacak bir yer bulmamın

ya da iyi olacağımın garantisi veremeden

kalmama izin vermeleri için
bir şekilde ikna ettim.

Ama hoşça kal demenin ne kadar
zor olduğunu asla unutmayacağım.

Ben tellerin arkasından hoşçakal
diyerek el sallarken

küçük kardeşimi kollarının üzerine
çökmüş halde görmenin

ne kadar zor olduğunu
asla unutmayacağım.

O günden beri birçok fırsattan
yararlanmamın tek sebebinin

metanetim olduğunu düşünmek
saflık olurdu.

Gerçekten çok şanslıydım ve
bunu bilmenizi istedim.

Çünkü istatistiklere göre
konuşacak olursak

evsiz veya istikrarsız yaşam
şartları olan öğrenciler

nadiren liseyi tamamlayabiliyor.

Ama bence bunda

ailemin, kalmama izin verirken
fırsatları yakalamak için

bir şekilde cesaret ve güç bulacağıma
inanmalarının payı büyük,

üstelik ben güvensiz ve
niteliksiz hissederken bile.

Amerikan rüyasını yaşamanın
bir bedeli olduğunu inkar etmiyorum.

Bunu bilmek için göçmen ya da
göçmen çocuğu olmanıza gerek yok.

Ama biliyorum ki ben bugün,

ailemin Amerikan rüyası olarak
gördüğü şeyin çok benzerini yaşıyorum.

Çünkü okulum biter bitmez

küçük kardeşimi benimle
yaşaması için Amerika'ya getirdim.

Bu sayede o da eğitimine
devam edebilecekti.

Üstelik kardeşimi geri getirmenin
çok zor olacağını biliyordum.

Bir yandan kendi hayalleri olan
bir çocuktan sorumlu olup

diğer yandan da ilk işime girebilmem için
gerekli profesyonelliği ve talepleri

karşılamanın kolay
olmayacağını biliyordum.

Yirmi dört yaşımda gençliğimin zirvesinde
ve New York'ta,

bulaşık yıkamaktan nefret eden
endişeli, genç bir oda arkadaşıyla

yaşamanın ne kadar eğlenceli
olacağını hayal edebilirsiniz.

(Gülüşmeler)

En kötüsü.

(Gülüşmeler)

Ama kardeşimi, kendisini nasıl
savunacağını öğrenirken,

okulu ve dersleriyle ilgili
endişelenirken gördüğümde

hiçbir tereddütüm kalmadı.

Çünkü biliyordum ki bu yaşadığım
tuhaf, güzel ve ayrıcalıklı hayat

benim ve ailemin ekonomik istikrarlı
bir hayata kavuşacağımıza dair

bir kariyer izlememin gerçek sebebiydi.

O zamanlar bilmiyordum ama,

ailemden ayrı yaşadığım o
sekiz yıl boyunca

oksijen maskem takılıydı ve hayatta
kalmaya odaklanmıştım.

Yine o sekiz yıl boyunca,

çaresizce ailemin uzakta olmasının
acısına katlanmak zorunda kaldım.

Havayollarının size söylemediği şey ise
etrafınızdakilerin debelendiğini görürken

önce kendi oksijen maskenizi takmak

fazlaca cesaret ister.

Ama önce kendi kontrolünü eline alabilmek,

bazen etrafınızdakilere yardım
edebilmenin tek yoludur.

Küçük kardeşimin yanında olabileceğim
bir konumda olduğum için çok şanslıyım.

Bu sayede seçimlerini yaparken
güvenli ve hazırlıklı hissediyor.

Ama biliyorum ki,

bu ayrıcalıklı pozisyonda olduğum için

toplumumun rehberlik, erişim ve destek
alabileceği alanlar bulma gibi

bir sorumluluğum da var.

Her birinizin hayat serüveninde
nerede olduğunuzu bildiğimi iddia edemem,

ama şunu iyi biliyorum ki

farklı sesler bir araya geldiğinde
yeşeren bir dünyamız var.

Umuyorum ki,

gerektiğinde oksijen maskenizi takma
cesaretiniz olur

ve böylece elinizden geldiğinde

etrafınızdakilere yardım etme
gücünü bulursunuz.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)