ظهور پوپولیسم مدرن - تاکیس اس پاپاس

دیدن ویدیو کامل : https://ed.ted.com/lessons/the-rise-of-modern-populism-takis-s-pappas

در بسیاری از کشورهای دموراتیک، رهبران کاریزماتیک مخالفان سیاسی را تضعیف می‌کنند، نهادها را بی‌اعتبار می‌کنند، وخود را برای مردم می‌دانند. برخی از منتقدین این رویکرد را استبدادی و فاشیستی می‌دانند، درحالی که دیگران استدلال می‌کنند که این رهبران رای دهندگان را مهندسی می‌کنند. این شیوه سیاسی پوپولیسم خوانده می‌شود، تاکیس اس پاپاس به بررسی این پدیده و تاثیر ماندگارش برکشور می‌پردازد.

متن توسط تاکیس اس پاپاس، کارگردانی توسط پاتریک اسمیت

در اواسط ۱۹۷۰ بعد از دهه‌ها آشفتگی سیاسی

یونان بالاخره

با معرفی قانون اساسی جدید

و مذاکرات برای ورود به نهادهای اروپایی
وارد راه ثبات شده بود.

بسیاری از تحلیلگران انتظار داشتند

سیاست‌های یونان از الگو
کشورهای بزرگتر غربی اطاعت کند.

بعد در ۱۹۸۱، یک حزب سیاسی به اسم پاسوک
قدرت را در دست گرفت.

رهبر کاریزماتیک آن ، آندرس پاپاندراو،
مخالف قانون اساسی جدید بود،

و مسئولین کشور را به «خیانت ملی» متهم کرد.

پاپاندراو با مخالفت با عضویت یونان
در ناتو و جامعه اقتصادی اروپا،

قول داد تا از همه مهم تر
به صلاح «مردم عادی»

کشور را اداره کند.

جمله معروف او «هیچ نهادی وجود ندارد،
فقط مردم وجود دارند» است.

ظهور پاپاندراو داستان جدیدی نیست.

در بسیاری از کشورهای دموکراتیک دنیا،

رهبران کاریزماتیک،
مخالفان سیاسی را تهدید می‌کنند،

نهادها را بی‌اعتبار می‌کنند
و ادعا می‌کنند که از مردم هستند.

برخی منتقدین این رویکرد را
استبدادی یا فاشیستی می‌دانند ،

و برخی استدلال می‌کنند که این رهبران
از احساسات استفاده می‌کنند

تا رای دهندگان را مهندسی کنند و فریب دهند.

اما خواه ناخواه این نوع سیاست‌ها اخلاقی و
کاملا دموکراتیک است،

و آن را به اسم پوپولیسم می‌شناسند.

واژه پوپولیسم از دوران
روم باستان وجود دارد،

و ریشه آن کلمه لاتین «پوپولوس»
به معنای «مردم» است.

اما از آن زمان به بعد از پوپولیسم برای
توصیف ده‌ها جنبش سیاسی،

اغلب با اهداف ضدانعطاف‌پذیر
و گاها متناقض استفاده می‌شود.

حرکات پوپولیستی، بر علیه
پادشاهی‌ها، انحصارها

و طیف گسترده‌ای از نهادهای قدرتمند
قیام کردند.

امکان‌پذیر نیست تا تاریخچه این واژه را
اینجا کامل پوشش بدهیم.

درعوض، ما بر روی یک نوع پوپولیسم--

نوعی که مدیریت پاپاندروا
و بسیاری از دول دیگر

در ۷۰ سال گذشته را توصیف می‌کند،
تمرکز می‌کنیم: پوپولیسم مدرن.

اما برای درک اینکه تئوری‌های سیاسی چگونه
این واژه را تعریف می‌کنند

ما باید در ابتدا کشف کنیم
منظور از این واژه چیست.

بعد از پایان جنگ جهانی دوم،

بسیاری از کشورها می‌خواستند تا
از ایدئولوژی توتالیتر گذر کنند.

آن‌ها درجستجو یک سیستم سیاسی جدید بودند

که اولویتش افراد و حقوق اجتماعی،

با هدف اجماع سیاسی و احترام به قانون باشد.

درنتیجه، بیشتر کشورهای غربی
یک فرم دیرینه حکومت

به نام لیبرال دموکراسی را اتخاذ کردند

در این زمینه، «لیبرال» به معنای
هر حزب سیاسی نیست،

بلکه نوعی از دموکراسی است
که سه اصل اساسی دارد.

اول، لیبرال دموکراسی می‌پذیرد که جامعه

از تقسیمات بسیاری که
باعث جدل می‌شود تشکیل شده است

دوم، این نیازمند آن است که
احزاب مختلف جامعه

به دنبال مشترکات این تقسیمات بگردند.

درآخر، لیبرال دموکراسی برروی
اطاعت از قانون

و حمایت از اقلیت‌ها،

طبق قانون اساسی تکیه کرده است.

درمجموع، این ایده پیشنهاد می‌کند

که تحمل و نهادهایی که ما را
از بی‌تحملی حفاظت می‌کنند،

پایه‌های یک جامعه کارامد و
متنوع دموکراتیک است.

لیبرال دموکراسی کمک می‌کند تا ثبات را
به ملت‌هایی که آن را برگزیدند بیاورند.

اما مانند هر سیستم حکومتی دیگر،
آن‌ها همه چیز را حل نمی‌کنند.

از جمله رشد بی‌شمار اختلاف طبقاتی

منجر به ایجاد جوامع محرومی می‌شود

که به همسایگان ثروتمند خود و
رهبران سیاسی خود بی‌اعتماد هستند.

در بعضی موارد، فساد سیاسی به
اعتماد عمومی ضربه بیشتری نیز می‌زند.

افزایش شک و نارضایتی از این سیاستمداران

مردم را تحریک می‌کند تا
دنبال نوع جدیدی از رهبران باشند

که نهادهای موجود را به چالش بکشد

و نیازهای مردم را در اولویت قرار دهد.

در بسیاری از جهات،این واکنش
دموکراسی را درعمل برجسته می‌کند:

اگر اکثریت مردم احساس کنند که
نیازهای آن‌ها بی‌ارزش شده است،

آن‌ها می‌توانند رهبری را انتخاب کنند
تا سیستم دموکراتیک موجود را تغییر دهد

اما اینجاست که نامزدهای معتبر پوپولیست
مدرن،می‌توانند دموکراسی را خراب کنند.

پوپولیست‌های مدرن خود را
تجسم «خواست مردم» می‌دانند ،

و آن‌ها این خواسته ها را

بالاتر از نهادهایی که از مردم و
حقوق اجتماعی حمایت می‌کنند قرار می‌دهند.

پوپولیست‌های مدرن معتقدند این نهادها

به یک اقلیت حاکم خدمت می‌کنند

که به دنبال
کنترل اکثریت افراد پاکدامن هستند.

درنتیجه،سیاست‌ها دیگر
به دنبال سازش و اجماع

از طریق نهادهای دموکراتیک نیستند.

درعوض، این رهبران به دنبال سرنگونی
آنچه سیستم ناکارامد می‌خوانند هستند.

این بدان معناست که لیبرال دموکراسی
درجایی که نهایت احترام را به نهادهایی

مانند دادگاه،مطبوعات آزاد
و قانون اساسی ملی می‌گذارد،

پوپولیست مدرن هرگونه نهادی که

که به اصطلاح با «خواست مشترک»
مخالف است را بی‌اعتبار می‌کند

حزب‌های پوپولیست مدرن
دربسیاری از مکان‌ها ظهورکرده‌اند

اما رهبران این حرکات
به شکل قابل توجهی شبیه به هم هستند.

آن‌ها معمولا افراد کاریزماتیکی هستند

که خود را مظهر «خواست مردم» می‌دانند.

آن‌ها به طرفداران خود وعده گزاف می‌دهند،

درحالی که مخالفان خود را
به عنوان خائنان ملی تضعیف می‌کنند.

اما چه این سیاستمداران افراد صادقی باشند
،چه فرصت طلب های دورو

جنبش‌هایی که آن‌ها ایجاد می‌کنند

می‌تواند لیبرال دموکراسی را
عمیقا بی‌ثبات کند.

حتی وقتی رهبران پوپولیست مدرن

وعده های گزاف خود را عملی نکنند،

تاثیر آن‌ها بر گفتمان سیاسی،
حاکمیت قانون و اعتماد عمومی

می‌تواند طولانی‌تر
از دوران مدیریت آن‌ها باشد.