Orgulho em Acolher | Episódio 04: Casa Resistências

Mijn naam is Kelly,

Ik ben trans,

Ik woon in de favela Maré.

Mijn naam is Paloma, ik ben 38 jaar oud,

Ik woon in het Maré Complex.

Ik ben cis, lesbisch,

Ik heb relaties gehad met vrouwen
sinds ik 18 jaar oud was.

En ik ben momenteel getrouwd

met een vrouw.

Ten eerste omdat je een vrouw bent, uit de
favela, een sapatão, dijk. Snap je?

En we doen niet... Normaal hebben we geen...
ondersteunend netwerk,

of steun van familie, of wat dan ook.

Dus het Casa Resistências, het Verzetshuis,
wordt juist daarom belangrijk.

Het is de wetenschap dat je op elk moment van de dag of nacht
de dag of nacht,

we een plek hebben waar
we naartoe kunnen rennen.

Dus, Casa Resistências is geboren

uit de initiatieven van het Maré
Lesbian Resistance Collective.

We begonnen vragen om
steun van vrouwen die

in de huizen van onze partners moesten verblijven

omdat ze uit huis waren gezet
huis waren gegooid door familieleden

die erachter waren gekomen dat ze lesbisch waren.

Dus in heel 2018 hebben we
met veel van dat soort situaties te maken.

Ook in 2019.

En in 2020, met de pandemie,
nam dat nog meer toe.

Dus ik begin te denken

dat we niet meer kunnen zorgen voor een sociaal
kwestie van deze omvang

op dezelfde manier als we het nu doen.

Dus begonnen we te denken aan
van Casa Resistências,

op zoek naar partnerschappen.

Het opvanghuis heeft me veel geholpen
echt met voeding.

Want bij mij thuis,
wonen vijf mensen

en ze zijn alle vijf werkloos.

En... Het heeft ons veel geholpen, met voeding.

Oh, ik voel me, ik bedoel, gesteund, welkom...

Het is een plek waar we, als we...
om hier te komen en te zeggen:

"We hebben voeding nodig."

Ze ons voedsel zullen geven.

Hier voel ik me meer thuis dan in mijn eigen huis,

Omdat er hier geen stress is.

Hier is het gewoon...

Dat moment, voor ons
om te ontspannen, te chillen,

praten, onszelf zijn,

wat iets is wat we vaak
we niet kunnen zijn, zelfs niet in ons eigen huis.

Ik zou zeggen dat de belangrijkste dienst is
het creëren van een veilige ruimte.

En het opvanghuis is daar met opzet voor gebouwd.

Wanneer we het open dak van het
gebouw hebben, met een grote douche,

een dak bedacht voor die
barbecue in de late namiddag,

denken we niet aan een feest
als een grote puinhoop,

we denken aan een feest
als een manier om sociale connecties te genereren

in een veilige ruimte.

Voor mij is dat de belangrijkste
prestatie van de opvang.

We hebben een plek waar

vrouwen hun liefde kunnen vieren
en geen doelwit zijn van geweld.

We zien het opvanghuis ook altijd
als een ruimte voor inzetbaarheid,

zowel voor formeel werk,

en daarvoor hebben we enkele partnerschappen,

maar ook voor informele werkers,

omdat we niet geloven in

het afbreken van zorg.

Voor ons betekent de zorg voor geestelijke gezondheid
het garanderen van de hele gezondheid.

En we zien

het thema van het versterken van de
geestelijke gezondheid van onze vrouwen

als een belangrijke troef,

want als je geen
solide emotionele voorwaarden hebt,

of nauwelijks georganiseerd,

kun je geen enkel proces van
zorg of het genereren van mensenrechten.

Dus, de ondersteuning hier in ons opvanghuis,

volgt de anti-institutionalisatie logica.

Dus, de beschutte vrouwen komen
uit vele richtingen

en de steun en opvang
die we bieden heeft als doel

van maximaal drie maanden.

Het is wanneer we met de
de vrouwen die arriveren

alle stappen die genomen zullen worden.

Ze krijgt de sleutels van onze deur,

en dan kan ze komen en gaan wanneer ze wil,
zowel door de opvang als door ons collectief.

Ze komen hier dus niet om vast te zitten.

Ze zal zich kunnen verplaatsen,
haar eigen eten maken,

alle benodigdheden hebben die daarvoor nodig zijn.

Ik heb de sleutels van het opvanghuis. Ik kan
komen en gaan wanneer ik wil, weet je?

En deze opvang, het is als mijn tweede thuis.

Echt waar.

Eigenlijk voel ik me meer gesteund
dan thuis.

Dus, als je
voeding, huisvesting,

een follow-up ondersteuning voor de mentale toestand van een vrouw,

zal ze niet op straat leven,
ze zal zich verzorgd en gesteund voelen.

Als je ervoor zorgt dat ze een baan heeft,
heb je haar een minimum aan waardigheid gegeven.

Het opvanghuis ondersteunt en verwelkomt haar ook.
Maar dat is het niet alleen.

Het is ook een schuilplaats van genegenheid.

En we geloven ook dat

het heel belangrijk is om aan deze
mensen, hier in deze gemeenschap,

een gemarginaliseerde gemeenschap,

te laten zien dat mentale gezondheidsondersteuning
mogelijk is, weet je?

Bied deze toegang tot psychologische zorg

als iets dat niet alleen voor de rijken is.

Dat de mensen uit de favela's ook
recht hebben op deze zorg.

En dat we deze ruimte hier in het opvanghuis hebben.

Ik denk dat het daar ook om gaat,

psychologische zorg
dichter bij deze mensen

en ze laten zien dat ze ook
recht hebben op deze zorg.

Ja, het was een mooie verwelkoming...

Zoals, met zorg.

Zoals, dingen die ik soms niet
had, zelfs niet waar ik woonde.

De opvang heeft me hier ook mee geholpen.

Oh, omdat het de enige plek is die
ons waardeert. Omdat de rest,

eerlijk gezegd, niet eens om ons geeft.

Het zou belangrijk zijn dat
via het staatsapparaat

we die specifieke service hadden, weet je?

Zodat Casa Resistências...
gewoon een ruimte van kunst en cultuur zou kunnen zijn.

Ik denk dat, ja,

de hulp van de overheid
nuttig kan zijn voor sommige acties,

vooral het garanderen van toegang tot voedsel,

wat erg duur is
voor ons, omdat het maandelijks is.

Ja, ik denk dat het essentieel is
om overheidsbeleid te hebben

voor het behoud van ruimtes zoals deze.

Niet alleen deze opvang, maar ook
naar andere plaatsen.

We hebben elektriciteitskosten,

we hebben kosten voor het eten voor de vrouwen,

kosten voor vervoer naar sollicitatiegesprekken,

vervoer voor gezondheidszorg,

om iemand hier
als administratieve ondersteuning,

om op zijn minst te helpen, omdat
wij in het collectief andere banen hebben.

Dus hier doen we het als vrijwilligers,

het hele team in de opvang
zijn vrijwilligers, of partners.

En dat allemaal omdat we geen geld hebben.

In mijn droom zouden we wat geld hebben
om een volledige vaste staf te betalen,

zodat iedereen zou kunnen werken
alleen voor Casa Resistências.

Ik denk dat we dan meer diensten kunnen aanbieden
diensten voor de vrouwen in de gemeenschap.

Ik denk dat het opvanghuis zelf
al een droom is, weet je?

Het is moeilijk voor te stellen, meer omdat het lijkt alsof
we elke dag iets doen dat onmogelijk is.

Maar dat wordt hier elke dag gedaan.

Dus ik denk dat dit opvangtehuis
al een droom is die uitkomt.

De droom is dat het over vijf jaar nog steeds bestaat.

Oh, dat het door blijft gaan...

Altijd blijft bestaan. Omdat het heel goed is.
De mensen zijn echt heel goed.

En de enigen die ons helpen, eigenlijk.

Over vijf jaar wil ik dat dit
opvanghuis helemaal opnieuw is ingericht,

en gerenoveerd.

En ik hoop dat het huis dan echt van ons is.

Dat we kunnen zeggen: "Hier is Casa Resistências."

>"Het is van ons."

In een andere wereld, op een andere manier.

Maar, zoals, dat we echt
hier aankomen, wat eten maken

en dit bedekken,

een fatsoenlijke video kunnen maken,
zonder al dat lawaai.

Snap je? Ik zie het...

met een stel sapatão, potten, eerlijk gezegd.

Een stel vrouwen die samen schuilen.

Niet dat... niet dat we per se
dat we hier moeten schuilen...

voor altijd. Dat is niet de bedoeling.

Het idee is dat we hier komen,
weet je... om af te koelen,

terug te komen in onszelf,

en dan terug te gaan naar ons huis.

Dat de schuilplaats altijd overeind staat.