Por que a igualdade de xénero é boa para todos - homes inclusive

Si, sabemos que é o correcto. Pero Michael Kimmel propón un sorprendente e divertido caso práctico; tratar aos homes e ás mulleres de igual xeito no lugar de traballo e na casa. Non é un xogo onde un perde e outro gaña, é un xogo onde todos gañan, e que suporá ter máis oportunidades e máis felicidade para todas as persoas.

Estou aquí para recrutar homes
que apoien a igualdade de xénero.

(Vivas)

Agardade, agardade. Que?

Que teñen que ver os homes
coa igualdade de xénero?

É unha cousa de mulleres, non?

É dicir, a palabra xénero
é cousa de mulleres.

En realidade, estou falando como
un home branco de clase media.

Mais non sempre fun
un home branco de clase media.

Todo ocorreu hai 30 anos
cando estaba na universidade.

Un grupo de estudantes
saímos un día

e dixemos:
Hai unha morea

de escritos e debates
sobre teoría feminista,

pero aínda non hai cursos.

E fixemos o que calquera
estudante faría nesa situación.

Dixemos: "Ben, imos facer
un grupo de estudo.

Imos ler un texto, falar del

e organizar unha cea".

(Risos)

Así que cada semana reuniámonos
11 mulleres e mais eu.

(Risos)

Liamos algún texto sobre teoría feminista
e conversabamos sobre el.

E durante unha das nosas conversas,

fun testemuña de algo
que cambiou a miña vida para sempre.

Era unha conversa
entre dúas mulleres.

Unha das mulleres era branca
e a outra era negra.

A muller branca dixo

--isto vai soar moi anacrónico agora--

a muller branca dixo: "Todas as mulleres
sofren a mesma opresión como mulleres.

Todas as mulleres sofren
o mesmo patriarcado

e, polo tanto, todas as mulleres teñen
unha irmandade instintiva."

E a muller negra dixo:
"Non estou tan segura.

Deixa que che faga unha pregunta."

Entón a muller negra
dille á muller branca:

"Cando espertas pola mañá
e te miras no espello,

que ves?"

E a muller branca dixo:
"Vexo unha muller."

E a muller negra dixo:
"Ves? Ese é o problema que teño eu.

Porque cando eu esperto pola mañá
e me miro no espello

vexo unha muller negra.

Para min, a raza é visible. Pero para ti,
a raza é invisible. Ti non a ves."

E logo dixo algo abraiante:

"Así é como funcionan os privilexios.

O privilexio é invisible
para quen o ten."

É un luxo, dígolle á xente branca
que está nesta sala,

non ter que pensar sobre a raza
cada segundo das nosas vidas.

O privilexio é invisible
para quen o ten.

Lembrade, eu era
o único home neste grupo,

así que cando oín isto,
pensei: "Oh, non."

(Risos)

E alguén dixo:
"Que foi esa reacción?"

E dixen: "Ben, cando esperto
pola mañá e me miro no espello,

vexo un ser humano.

Son unha persoa normal.

Xa sabedes, un home branco de clase media.
Non teño raza, nin clase, nin xénero.

Son universalmente xeneralizable."

(Risos)

Gústame pensar que aí me convertín
nun home branco de clase media

e que a clase, a raza e o xénero
xa non eran cousas doutras persoas,

tamén me atinxían a min.

Tiven que empezar a pensar sobre iso,

e foi o privilexio o que o mantivo
invisible durante tanto tempo.

Gustaríame poder dicir
que esa historia acabou hai 30 anos

nesa pequena discusión de grupo

pero lembráronmo hai ben pouco
na universidade onde ensino.

Teño unha colega, e ela e eu ensinamos
a socioloxía do curso de xénero

en semestres alternos.

Ela dá unha charla para min
cando eu dou clases.

Eu dou unha charla para ela
cando ela dá clases.

Así que entrei na súa clase
para dar a charla,

había máis ou menos
300 estudantes na sala,

e cando entro, un dos estudantes
mira e di:

"Por fin, unha opinión obxectiva."

Durante todo ese semestre, cada vez
que a miña colega abría a boca,

o que vían os meus estudantes
era unha muller.

É dicir, se lles dicía
aos meus estudantes:

"Hai unha desigualdade estrutural
baseada no xénero nos EE. UU."

Eles dirían: "É normal que digas iso.

Es muller. Estás condicionada."

Cando o digo eu, eles pensan
"Uau, que interesante.

Vai caer no exame?
Como se escribe 'estrutural'?"

(Risos)

Agardo que o poidades ver ben,

isto é ao que se asemella
a obxectividade.

(Risos) (Aplausos)

Racionalidade occidental incorpórea.

(Risos)

E por esa razón
creo que os homes levan gravata.

(Risos)

Porque se ti vas encarnar
a racionalidade occidental incorpórea,

precisas un sinal,

e que mellor sinal da
racionalidade occidental incorpórea

que unha prenda que nun extremo
é un nó e no outro apunta aos xenitais?

(Risos) (Aplausos)

Iso é puro dualismo mente-corpo.

Así que facerlles visible
o xénero aos homes

é o primeiro paso para atraer homes
que apoien a igualdade de xénero.

Cando os homes comezan
a oír sobre a igualdade

cando comezan a pensar sobre iso,

a miúdo pensan, moitos pensan,

ben, é correcto, xusto e equitativo,

é o imperativo ético.

Pero non todos os homes.

Algúns homes pensan
--acéndeselles a lámpada--

e din: "Claro,
si, igualdade de xénero,"

e inmediatamente comezan a explicarche
a túa propia opresión.

Ven o apoio á igualdade de xénero
como unha chamada á cabalaría,

algo como "Grazas, señoras,
por facernos reflexionar sobre isto,

xa nos ocupamos nós."

Isto resulta nunha síndrome que
denomino "autocomplacencia prematura."

(Risos) (Aplausos)

Aínda que hai outro grupo que se resiste
activamente á igualdade de xénero,

que ve a igualdade de xénero
como algo que vai en detrimento dos homes.

Eu estiven nun programa de entrevistas
en fronte de catro homes brancos.

Este é o comezo do libro
que escribín, Angry White Men.

Estes eran catro homes brancos irados

que crían que eles,
homes brancos en América,

eran vítimas da discriminación positiva
no traballo.

E contaron historias de como
estaban cualificados para traballos,

cualificados para ascensos,

que non conseguiron,
estaban moi anoxados.

E cóntovos isto porque quero
que oiades o título

deste peculiar programa.

Era unha frase dun destes homes,

e a frase era:

"Unha muller negra roubou o meu traballo."

E contaron as súas historias,

cualificados para traballos
e ascensos,

non o conseguiron,
moi irados.

E chegou a miña quenda para falar

e dixen: "Teño só unha
pregunta para vós,

e trata sobre o título do programa,

'Unha muller negra
roubou o meu traballo.'

En realidade, é sobre unha soa
palabra do título.

Quero saber algo sobre a
palabra meu.

De onde sacastes a idea
de que era o voso traballo?

Por que o título non é
'Unha muller negra conseguiu o traballo?'

ou 'Unha muller negra conseguiu
un traballo'?

Porque sen cuestionar ese sentimento
dos homes de 'teren dereito',

non creo que se entenda por que tantos
homes se resisten á igualdade de xénero.

(Aplausos)

Mirade, pensamos que isto é
un terreo de xogo equilibrado

así que calquera política
que o incline un pouco,

pensamos:
"Deus, a auga vai cara a arriba.

É discriminación positiva contra nós."

(Risos)

Así que deixade que sexa moi claro:

os homes brancos en Europa e nos EE. UU.

son os beneficiarios
do único gran programa de acción positiva

na historia do mundo.

Chámase "a historia do mundo".

(Risos) (Aplausos)

Así que agora xa establecín
algúns dos atrancos para atraer homes,

pero por que deberiamos apoiar
a igualdade de xénero?

Claro, é xusto, correcto e equitativo.

Pero é máis ca iso,

a igualdade de xénero tamén
nos interesa como homes.

Se escoitades o que din os homes
sobre o que queren nas súas vidas,

a igualdade de xénero é, en realidade,
un xeito de acadar as vidas que queremos.

A igualdade de xénero
é boa para os países.

Resulta que, de acordo
coa maioría de estudos,

os países que teñen
maior igualdade de xénero

tamén son os países que puntúan mellor
na escala da felicidade.

E iso non é só porque
estean todos en Europa.

(Risos)

Mesmo en Europa, aqueles países
que teñen máis igualdade de xénero

tamén teñen os niveis
máis altos de felicidade.

Tamén é bo para as empresas.

Investigacións feitas por Catalyst
e outros amosaron de xeito conclusivo

que canta máis igualdade de xénero
hai nas empresas

mellor é para os traballadores,

a man de obra é máis feliz.

Teñen menos cambios de emprego
e menos niveis de abandono.

É máis fácil contratar xente.

O nivel de permanencia é alto
e o grao de satisfacción maior,

con taxas de produtividade máis altas.

As empresas pregúntanme
a miúdo:

"Isto da igualdade de xénero,
vai ser moi caro, non?"

E eu digo: "Non, de feito,
o que tes que comezar a calcular

é canto vos está custando
a desigualdade de xénero.

É extremadamente cara."

Así que é boa para o traballo.

E ademais, é boa para os homes.

É boa para o tipo de vidas
que queremos vivir,

porque os homes novos, especialmente,
cambiaron moitísimo,

e queren ter vidas estimulantes

con relacións estupendas
cos seus fillos.

Agardan que as súas compañeiras,
esposas, mulleres,

traballen fóra da casa

e estean tan comprometidas
coa súa carreira coma eles.

Estaba falando, para darvos unha
mostra deste cambio,

algúns de vós lembraredes isto.

Cando eu era moito máis novo,
adoitaban propoñernos unha adiviña.

Algún de vós pode arreguizarse
ao lembrar a adiviña.

Era algo así:

Un home e o seu fillo
van conducindo pola autovía

e teñen un grave accidente,

e o pai morre

e levan o fillo a urxencias,
a un hospital,

e cando meten o fillo
en urxencias,

a persoa responsable
do servizo médico ve o rapaz e di

"Ai, non podo tratalo, é o meu fillo."

Como é posible?

Isto pasmábanos.

Non podiamos resolvelo.

(Risos)

Ben, decidín facer un pequeno experimento
co meu fillo de 16 anos.

Estaba cun grupo de amizades na casa,

vendo un partido na TV hai pouco.

Así que decidín
expoñerlles esta adiviña,

só para ver, para calibrar
o nivel de cambio.

Ben, rapaces de 16 anos,

eles dixeron inmediatamente:
"É a súa nai, non?"

Non houbo problema. Así de simple.

Agás o meu fillo, que dixo:
"Ben, podía ter dous pais."

(Risos) (Aplauso)

Isto é un indicador
de como as cousas mudaron.

Os homes máis novos agardan
poder equilibrar traballo e familia.

Queren poder exercer ambos
no traballo e na familia.

Queren ser capaces de equilibrar
traballo e familia coas súas parellas.

Queren ser pais involucrados.

Agora, resulta que

canto máis igualitarias
son as nosas relacións,

máis felices son ambos
os membros da parella.

Os datos da psicoloxía e da socioloxía
son bastante convincentes.

Penso que temos números concluíntes,
información, para probarlles aos homes

que a igualdade non vai de gañar ou perder
senón de gañar sempre

Isto é o que amosan os datos.

Agora, cando os homes comezan
o proceso de equilibrar

o traballo e a familia,

hai dúas frases que usamos
a miúdo para describir o que facemos.

Botamos unha man e axudamos.

(Risos)

E vou propor algo
un pouco máis radical,

unha palabra: "compartir."

(Risos)

Porque os datos amosan isto:

se os homes comparten tarefas
e coidado dos fillos,

aos fillos vailles mellor na escola.

Teñen menor nivel de absentismo,

taxas máis altas de logros.

É menos probable que estean
diagnosticados de TDAH.

É menos probable que visiten
un psiquiatra infantil.

É menos probable que precisen medicación.

Así que cando os homes comparten
tarefas e coidado dos fillos,

os fillos son máis felices e sans,

e os homes queren isto.

Se os homes comparten tarefas
no fogar e coidan dos fillos

as súas esposas son máis felices. Obvio.

Non só iso, as súas esposas
están máis sas.

Teñen menos probabilidades
de ir a terapia,

menos probabilidade
de diagnose de depresión,

menos probabilidade de ser medicadas,
máis probabilidades de ir ao ximnasio,

informan de niveis máis altos
de satisfacción conxugal.

Se os homes comparten
tarefas e coidado dos fillos,

as mulleres son máis felices e sas

e os homes, por suposto,
tamén queren isto.

Se os homes comparten tarefas
e coidado dos fillos,

están máis sans.

Fuman menos, beben menos,

consomen drogas recreativas
con menos frecuencia.

Teñen menos probabilidades
de ir a urxencias

pero máis de ir ao médico
por exames de rutina.

Menos probabilidades de ir a terapia,

menos probabilidade
dunha diagnose de depresión,

menos probabilidade de tomar medicación.

Así que ao compartir
tarefas e coidado dos fillos

os homes son máis felices
e están máis sans.

E a quen non lle gusta isto?

E finalmente,

se os homes comparten
tarefas e coidado dos fillos,

teñen máis sexo.

(Risos)

Ben, destes catro
fascinantes descubrimentos,

cal supoñedes que puxo
a revista Men's Health na portada?

(Risos)

"O traballo do fogar
fai que ela se excite.

(Menos cando o fai ela)"

(Risos)

Ben, direi,

só para lembrarlles aos homes do público

que estes datos foron recollidos
durante un longo período de tempo,

así que non quero que digan:

"Mmm, vale, penso que vou fregar
os pratos esta noite."

Estes datos foron recollidos
durante un longo período de tempo.

Pero creo que amosan algo importante,

cando a revista Men's Health
o puxo na portada,

chamoulle, vaivos encantar,
"Tarefas preliminares."

Así que o que atopamos
é algo moi importante,

que a igualdade de xénero

vai no interese de países,

de empresas e de homes,

e dos seus fillos e das súas parellas,

que a igualdade de xénero
non é un xogo todo ou nada.

Non é un gañar ou perder.

É un gañar ou gañar para todo o mundo.

E tamén sabemos

que non podemos fortalecer
totalmente as mulleres e as nenas

a menos que involucremos
aos rapaces e aos homes.

Sabémolo.

E a miña posición é

que os homes precisan as mesmas cousas
que as mulleres descubriron

que precisaban para vivir as vidas
que din que queren vivir,

para vivir as vidas
que dicimos que queremos vivir.

En 1915, na véspera dunha
das grandes manifestacións sufraxistas

pola Quinta Avenida en Nova York,

un escritor en Nova York
escribiu nunha revista,

un artigo titulado

"Feminismo para homes".

E esta era a primeira liña daquel artigo:

"O feminismo fará posible por primeira vez
que os homes sexan libres."

Grazas.

(Aplausos)