ABD sağlık hizmetlerinin sizin hakkınızda varsaydıkları

ABD sağlık hizmetleri hastalar hakkında pek çok varsayımda bulunuyor: gün içinde işten ayrılabilmeleri, İngilizce konuşabilmeleri, çalışan bir telefonları olup istikrarlı bir yemek kaynaklarının olduğunu. Bundan dolayı,sağlık hizmetleri yardıma ihtiyacı olanlara yardım etmekte başarısız oluyor, diyor Mitchell Katz, ABD'deki en büyük sağlık hizmet sistemlerinden birinin CEO'su. Bu göz açan konuşmada, düşük-gelirli hastalarının yaşadığı sıkıntılarla ilgili hikayeleri anlatıp -- onlar için nasıl daha iyi bir sistem kurabileceğimizi paylaşıyor.

Birkaç yıl önce,

şiddet kurbanı olan
bir kadınla ilgileniyordum.

Onun travma geçirenler üzerine yoğunlaşmış
bir klinikte tedavi görmesini istedim.

Randevuyu kendim aldım;
çünkü departmanın müdürü olarak

eğer bunu yaparsam

hemen randevu alabileceğini biliyordum.

Klinik yaşadığı yerden
yaklaşık bir buçuk saat uzaklıktaydı.

Ama o adresi aldı ve gitmeyi kabul etti.

Ne yazık ki kliniğe kadar gidemedi.

Psikiyatrist ile konuştuğumda

bana travma geçirenlerin karşılaştıkları
sorunlarla yüzleşmede

genellikle dirençli olduklarını

ve randevularını kaçırdıklarını açıkladı.

Bundan dolayı,

genellikle doktorların hastalar için
randevu almasına izin vermiyorlar.

Benim için bir istisna yaptılar.

Hastamla konuştuğum zaman,

neden randevuya gitmediğiyle alakalı
çok basit ve Freudyen olmayan sebebi vardı

Taksisi gelmemişti.

Şimdi, şöyle düşünüyor olabilirsiniz,

"O klinik randevusuna gitmek için
başka bir yolu yok muydu?"

Bir Uber çağıramadı mı
veya arkadaşlarını da mı arayamadı?

Eğer böyle düşünüyorsanız,

bu muhtemelen bazı
kaynaklarınızın olduğundandır.

Ama onun Uber için ne yeterli parası

ne de arayacak bir arkadaşı yoktu.

Ama ona yardım etmek için oradaydım

ben de ona başka
bir randevu ayarlayabildim.

Ona da bir sıkıntı olmadan devam etti.

Çekimser değildi,

yalnızca taksisi gelmemişti.

Keşke bunun bir seferlik
bir şey olduğunu söyleyebilsem

ama çeşitli güvenlik ağlarını

San Francisco, Los Angeles ve şimdi de
New York'ta yönettiğimden biliyorum ki

sağlık hizmetleri
orta-sınıf sistemi üzerine kurulu

ve genellikle düşük gelirli
hastaların ihtiyaçlarını karşılamıyor.

ACA veya Obamacare çatısı altında
genişletilmiş olan

sağlık sigortasına rağmen

ekonomik sınıflar arasında bulunan

sağlık hizmetlerindeki
eşitsizliğin kapanmasının

bu kadar zor olmasının
sebeplerinden biri buydu.

Birleşik Devletler'de sağlık hizmetleri

Los Angeles'ın büyük alanını
geçebilmenin yanı sıra,

günün ortasında sağlığın için

izin alabileceğini de varsayıyor.

Bir Perşembe öğle vakti

Doğu Los Angeles kliniğime bir hastam

iki gözünde de kısmi körlük
şikayetiyle geldi.

Çok endişeli bir şekilde, ona dedim ki

"Bu ne zaman gerçekleşti?"

"Pazar" dedi.

Dedim ki, "Pazar mı?

Daha önceden kliniğe gelmeyi
düşünmedin mi?

Ve dedi ki, "Ne olursa olsun, kiramı
ödemek için çalışmam lazım".

Aynı klinikte ikinci bir hasta,

bir kamyoncu,

aşırı derecede ilerlemiş bir enfeksiyonla
mallarını teslim ettikten sonra

üç gün sadece
beni görmek için sürmüş.

İki hasta da muayeneleri geciktiği
için risk altındaydı.

Birleşik Devletler'deki sağlık hizmeti
İngilizce konuşabildiğinizi

veya konuşabilen birini
yanınızda getirdiğinizi varsayıyor.

San Francisco'da, yatan bir hastam vardı

kendisi Batı Afrika'dandı
ve aksanı o kadar farklıydı ki

telefon hattında onu anlayabilen yalnızca

bir çevirmen bulabildik.

O çevirmen de haftada sadece
bir öğlen çalışıyordu.

Ne yazık ki, benim hastamın her gün
çevirmene ihtiyacı vardı.

Birleşik Devletler'deki sağlık hizmeti
okuma yazma bildiğinizi varsayıyor.

Aksansız İngilizce konuşabilen hastamın

okuma-yazma bilmediğini

benden sosyal sigorta yetersizlik
belgesini imzalamamı istediğinde öğrendim.

Formun aynı gün
teslim edilmesi gerekiyordu.

Ben de klinikte olmadığımdan,

ona yardımcı olmaya çalışarak,

oğlunun tek ebeveyni olduğunu bildiğimden

dedim ki, "Tamam o zaman,
formu benim ofisime getir.

Senin için imzalayıp fakslayacağım."

Ofisime gelmek için iki otobüs değiştirdi,

formu bıraktı,

oğluna bakmak için evine geri döndü...

Ofise gittim, ve formun üstündeki büyük
"X" işaretinin yanında ne mi gördüm?

"Aday." kelimesini.

Formu onun imzalaması gerekiyordu.

Bu durumda benim ona tekrar
iki otobüs değiştirip ofise gelmesini

ve formu fakslayabilmemiz için
imzalamasını sağlamam lazımdı.

Bu olay onunla ilgilenme
yöntemimi tamamen değiştirdi.

Her zaman verdiğim yönergeleri
sözlü olarak da söylediğimden emin oldum.

Bu ayrıca modern elektronik dünyanın
ürettiği yöntemlerle

hastalıklarını ve tedavi
biçimleri açıklanan

bu tonlarca kağıdı alan

hastalardan acaba kaçının

o kağıtta yazanları

anlayabildiğini merak ettim.

Birleşik Devletler'deki sağlık sistemi
sizin bir telefonunuz

ve adresiniz olduğunu varsayıyor.

Ucuz telefonların yaygınlaşmasının

bize aslında çok yardımı oldu.

Ama yine de hastalarımın kontörü bitiyor,
ve telefonları kapanıyor.

Düşük-gelirli insanlar genellikle
mecburiyetten çokca geziniyorlar.

Meme filminde anormallik olan bir kadının

raporunu incelediğimi hatırlıyorum.

Rapor harıl harıl o üç mektubun
evine gönderildiğini,

durum kontrolü için gelmesinin
istendiğini belgeliyor.

Tabii ki adresi doğru değilse

aynı adrese kaç mektup gönderdiğinin
bir önemi olmaz.

ABD'deki sağlık hizmetleri dengeli bir
yemek tedariğiniz olduğunu varsayıyor.

Bu özellikle diyabet hastaları için
büyük bir sorun.

Onlara kan şekerlerini azaltan
ilaçlar veriyoruz.

Yeterli yemekleri olmadığı günlerde,

bu onların hayatlarını tehlikeye atıp
kan şekeri düşüklüğü

riskine sokuyor.

Birleşik Devletler'de sağlık sistemi sizin
insülini muhafaza etmek için

buzdolaplı bir evinizin olduğunu,

yıkanmak için bir banyonuzun olduğunu,

uyumak içinse kaygı duymadan

uyuyabileceğiniz bir yatağınızın
olduğunu varsayıyor.

Ama ya buna sahip değilseniz?

Ya sokakta yaşıyorsanız,

ya otobanın altında yaşıyorsanız,

ya topluluk evlerinde yaşayıp

her sabah 7 veya 8'de
çıkmanız gerekiyorsa?

İlaçlarınızı nerede muhafaza ederdiniz?

Nerede banyo kullanabilirdiniz?

Kalp yetmezliğiniz varsa bacaklarınızı
nasıl kaldırabilirdiniz?

Evsiz insanlara
sağlık sigortası sağlayarak

evsiz ve evi olan arasındaki devasa farkın

silinmeyeceği gerçekten
şaşırılacak bir şey mi?

ABD'deki sağlık hizmetleri sağlığınızı
ilk sıraya koyduğunuzu varsayıyor.

Peki ya hepiniz?

Bir dakikalığına hepinizin
ilaç aldığını varsayalım.

Belki yüksek kan basıncından.

Belki de diyabet veya depresyondandır.

Eğer seçeneğiniz olsaydı:

ya ilacınızı alıp sokakta yaşayacak

ya da evde yaşayıp
ilacınızı alamayacaksınız.

Hangisini seçerdiniz?

Ben neyi seçeceğimi biliyorum.

İşte bu düşük-gelirli hastaların
her gün vermek zorunda kaldığı

kararların çizgisel bir örneği.

Yani doktorlarım kafalarını sallayıp

"O hastanın neden randevularına
devam etmediğini bilmiyorum,"

"Neden söylediğim muayeneyi
olmadığını bilmiyorum," diyorlar.

Belki de taksisi gelmemiştir,

belki çalışması gerekiyordur.

Belki de, o gün yüksek kan basıncından
veya kolonoskopi çektirmekten

daha önemli bir işi vardı.

Belki de o hasta sıkıntılı bir eşle

veya uyuşturucu bağımlısı olan
hamile kızıyla

veya okuldan atılan oğluyla uğraşıyordur.

Hatta belki de kavşakta
bisikletleriyle gidiyorlardı

ve bir kamyon çarptı,

şimdi de tekerlekli sandalye kullanıyorlar
ve çok az hareket kabiliyetleri var.

Açıkça, bu gibi şeyler orta-düzey
insanların da başına gelebilir.

Ama öyle bir şey olduğu zaman,

bu gibi sorunlarla başa çıkmak için
elimizde kaynaklar var.

Hayatımızın geri kalanını normal olarak
yaşayacağımızın inancına sahibiz.

Bu düşük gelirli insanlar için
böyle değil.

Onlar arkadaşlarını ve yakınlarının

kazalardan, şiddetten,

daha erken tespit edilmesi

gereken kanserlerden dolayı
genç yaşta öldüklerini gördüler.

Bu durum ne yaparsanız yapın,

bir umutsuzluğa yol açabilir.

Düşük gelirli insanların bakımıyla ilgili
kasvetli bir resim çizdiğimi biliyorum.

Ama güvenlik ağ sistemlerinde çalışmanın

ne kadar değerli bulduğumu
bilmenizi istiyorum,

ve gönülden inancım şu ki
sistemi düşük-gelirli insanların

ihtiyaçlarına duyarlı hale getirebiliriz.

Başlangıç noktası,
hastalarla yaşadıkları yerde buluşup

engeller olmadan servis sunabilmek

ve hastalara bizim onların ihtiyacı
olduğunu düşündüğümüz şeyleri değil

gerçekten ihtiyaçları
olduğu şeyleri sunabilmek olmalı.

Benim için evsiz olan
ve sokakta yaşayan birine

iyi bir hizmet sunabilmem imkansız.

Evsiz birisi için doğru reçete
eve yerleştirmek.

Los Angeles'ta,

tıbbi hastalık, akıl hastalığı,
bağımlılıktan muzdarip

4.700 kronik evsiz kişiyi
evlere yerleştirdik.

Onları yerleştirince
ev yerleştirme de dahil,

toplam sağlık hizmeti ücreti azaldı.

Bunun nedeni onların artık hem acilde
hem de poliklinik servisinde

hastaneyi daha az ziyaret etmesiydi.

Bunun için ekstra ücret olmadan

onlara değerlerini geri vermiş olduk.

İstikrarlı bir yemek tedariği olmayanlara,

özellikle diyabetlilere,

güvenlik ağ sistemleri
farklı çözümler deneyimliyorlar,

temel bakım kliniklerinde
yemek büfeleri açmak

ve aşevleri ve gıda bankalarının
haritalarını dağıtmak gibi.

New York'ta da

birçok elemanı

hastaları ek besin programı

"yemek fişleri" için
kayıt yaptırmakla görevlendirdik.

Hastalar ve doktorlar birbirlerini
anlamadıkları zaman,

hatalar doğacak.

İngilizce konuşmayan hastalar için

çeviri bir reçete kağıdı kadar önemli.

Belki de daha fazla.

Açıkçası bütün materyalleri
dördüncü sınıf birinin

anlayabileceği bir düzeye getirmekte
ücreti arttırmıyor ki bu da

herkesin ne söylendiğini
anlayabilmesini sağlayabilir.

Her şeyden çok,
bence düşük-gelirli hastalar

en çok temel bakım
doktorundan faydalanıyorlar.

Dikkatinizi çekerim, bence
orta-sınıf insanlar da ayrıca

bakımlarının
idare edilmesinden faydalanıyorlar

Fakat edilmediğinde de, onları
savunabilecek başka kişilere sahipler,

onları engellilik kartını
alabilmelerine yardımcı olan

veya engellilik başvurusunun
tamamlandığından emin olan birileri.

Ama düşük-gelirli insanlar gerçekten
onlara yardım edebilecek gruplara

medikal ve medikal olmayan servislere
ulaşabilmek için ihtiyaç duyuyorlar.

Pek çok düşük gelirli insan da
diğer topluluk desteklerinden

mahrum bırakılmış durumda,
gerçekten verilen hizmetten

ve temel bakımın sürekliliğinden
faydalanıyorlar.

Benim takdir ettiğim bir
temel bakım doktoru

bir gün bana, hastasıyla
10 yılın üstünde ilişkisinin

hastasının hayatındaki

tek sağlıklı ilişki olduğuna
inandığını söyledi.

İyi haber şu ki
o ilgi ve devamlılığı göstermek için

doktor olmanıza gerek yok.

Uzun süreli bir hastam
hastanenin dışında ölünce

bunu iyice anlamış oldum.

Onun öldüğünü diğer
doktorlar ve hemşirelere

benim söylemem gerekiyordu.

Kliniğin başka bir yerinde,

başka bir katta,

bir kayıt elemanı ile

hastam arasında
randevuya geldiği süreçte

çok özel bir ilişki
oluştuğunu bilmiyordum.

Hastamın öldüğünü
öğrendikten üç hafta sonra,

muayene odasına gelip beni buldu,

gözyaşları yanaklarından akarak,

hastam hakkında konuşarak
onunla ilgili anılarını anlatıyordu,

birlikte hayatları hakkında
konuştuğu şeyleri.

Hastamın zor bir hayatı olmuştu.

O bir çete üyesiydi.

Hapishanede azımsanmayacak
sürede zaman geçirmişti.

Çok ciddi bir hastalıktan muzdaripti.

Uyuşturucu bağımlısıydı.

Yine de hepsine rağmen,
neredeyse hiçbir randevuyu kaçırmadı,

ve inanmak istiyorum ki bunun nedeni
kliniğimizde sevildiğini hissetmesiydi.

Sağlık hizmetimiz düşük-gelirli insanlara
bu şekilde bir bağlılık gösterirse

adamın bize gösterdiği şekilde,

iki şey olacak.

İlki, sistem düşük-gelirli insanların
ihtiyaçlarına karşı sorumlu olacak.

Onların dilini konuşacak,
Onların takvimine uyacak,

onların ihtiyaçlarını karşılayacak.

İkincisi, yapmak için bu
mesleğe girdiğimiz

uğraşı göstererek

üstünkörü davranmayarak,

hizmet verdiklerimizle
gerçekten ilgilenmek.

Teşekkürler.

(Alkış)