Ρούφους Γκρίσκομ + Αλίσα Βόλκμαν: Ας μιλήσουμε για γονεϊκά ταμπού

Οι δημιουργοί του Babble.com ο Ρούφους Γκρίσκομ και η Αλίσα Βόλκμαν, σε μία ζωηρή παρουσίαση, εκθέτουν 4 γεγονότα που οι γονείς ποτέ αλλά ποτέ δεν παραδέχονται-- και γιατί θα έπρεπε. Διακεδαστικό και ειλικρινές, για γονείς και μη.

Αλίσα Βόλκμαν: Οπότε εδώ είναι που ξεκινάει η ιστορία μας --

τα δραματικά λεπτά της γέννησης

του πρώτου μας γιου, Ντέκλαν.

Προφανώς μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή,

και άλλαξε τις ζωές μας με πολλούς τρόπους.

Επίσης άλλαξε τις ζωές μας με πολλούς αναπάντεχους τρόπους,

και αυτούς τους αναπάντεχους τρόπους αργότερα αναλογιστήκαμε,

και τελικά δημιούργησαν μια επιχειρηματική ιδέα ανάμεσα στους δύο μας,

και ένα χρόνο αργότερα, δημιουργήσαμε το Babble,

έναν ιστότοπο για γονείς.

Ρούφους Γκρίσκομ: Τώρα, πιστεύω πως η ιστορία μας

ξεκινάει λίγα χρόνια νωρίτερα. (ΑΒ:Αυτό είναι αλήθεια).

ΡΓ: Μπορεί να θυμάσαι, πέσαμε με τα μούτρα ο ένας στον άλλο.

ΑΒ: Ναι αλήθεια είναι.

ΡΓ: Εκείνη την εποχή είχαμε έναν διαφορετικού είδους ιστότοπο.

Ήταν ένας ιστότοπος που λεγόταν Nerve.com,

που ήταν -- η κεντρική του ιδέα ήταν "διανοούμενη πορνογραφία".

Ήταν στη θεωρία και ελπίζοντας και στην πράξη,

ένα έξυπνο περιοδικό στο διαδίκτυο

σχετικά με το σεξ και την κουλτούρα.

AΒ: Αυτό δημιούργησε έναν ιστότοπο συνάντησης.

Αλλά μπορείτε να καταλάβετε τα αστεία που ακούγαμε. Το σεξ γεννάει μωρά.

Ακολουθείς οδηγίες στο Nerve και θα πρέπει να καταλήξεις στο Babble,

το οποίο και κάναμε.

Και μπορεί να δημιουργήσουμε ένα γηριατρικό ιστότοπο σαν τρίτο.Θα δούμε.

ΡΓ: Αλλά για εμάς η συνέχεια ανάμεσα στο Nerve και το Babble

δεν είναι μόνο το στάδιο ζωής,

που είναι φυσικά, σχετικό,

αλλά ήταν πραγματικά περισσότερο σχετικά με τη

δική μας επιθυμία να μιλήσουμε πολύ ειλικρινά

για θέματα σχετικά με τα οποία οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να μιλήσουν ειλικρινά.

Νομίζουμε ότι,

όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να αποκρύπτουν, οι άνθρωποι ξεκινούν να λένε ψέματα για διάφορα πράγματα,

τότε είναι είναι που γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον,

είναι ένα θέμα στο οποίο θέλουμε να εντρυφήσουμε.

Και μείναμε έκπληκτοι όταν είδαμε, σαν νέοι γονείς,

ότι υπάρχουν σχεδόν τόσα ταμπού σχετικά με τους γονείς

όσα υπάρχουν γύρω από το σεξ.

AΒ: Είναι αλήθεια. Οπότε όπως είπαμε,

τα αρχικά χρόνια ήταν πραγματικά υπέροχα,

αλλά ήταν επίσης πραγματικά δύσκολα.

Και νιώθουμε πως κάποια από αυτή τη δυσκολία

υπήρχε ακριβώς από τη λάθος διαφήμιση σχετικά με το να είσαι γονέας.

(Γέλια)

Γραφτήκαμε σε πολλά περιοδικά, κάναμε το διάβασμα μας,

αλλά αλήθεια όπου κοιτάζαμε, ήμασταν περικυκλωμένοι από εικόνες σαν αυτή.

Και γίναμε γονείς

περιμένοντας οι ζωές μας να είναι έτσι.

Ο ήλιος θα ήταν πάντα λαμπερός, και τα παιδιά δε θα έκλαιγαν ποτέ.

Θα ήμουν πάντα τέλεια χτενισμένη και ξεκούραστη.

Και στην πραγματικότητα, δεν ήταν καθόλου έτσι.

ΡΓ: Όταν χαμηλώσαμε το γυαλιστερό περιοδικό για γονείς

στο οποίο κοιτούσαμε, με αυτές τις πανέμορφες εικόνες,

και κοιτάξαμε τη σκηνή στο πραγματικό μας σαλόνι,

έμοιαζε περισσότερο έτσι.

Αυτοί είναι οι τρεις μας γιοι.

Και φυσικά, δεν κλαίνε πάντα και ουρλιάζουν.

Μα με τρία αγόρια, υπάρχει πάντα μία καλή πιθανότητα

ότι τουλάχιστον ένα από αυτά δε θα συμπεριφέρεται

ακριβώς όπως θα έπρεπε.

ΑΒ: Ναι, μπορείς να δεις που έγινε για μας η αποσύνδεση.

Νιώθαμε πραγματικά ότι αυτό που ξεκινήσαμε να περιμένουμε

δεν είχε καμία σχέση με το τι βιώναμε στην πραγματικότητα.

Οπότε αποφασίσαμε ότι πραγματικά θέλαμε να δώσουμε την πραγματικότητα στους γονείς.

Πραγματικά θέλαμε να τους δώσουμε να καταλάβουν

ποιες είναι οι αλήθειες του να είσαι γονέας.

ΡΓ: Οπότε σήμερα, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε

είναι να μοιραστούμε μαζί σας τέσσερα γονεϊκά ταμπού.

Και φυσικά, υπάρχουν πολύ περισσότερα από τέσσερα πράγματα

που δεν μπορείς να πεις σχετικά με το να είσαι γονέας.

Αλλά θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας σήμερα

τέσσερα που είναι ιδιαίτερα σχετικά με εμάς προσωπικά.

Οπότε το πρώτο, ταμπού νούμερο ένα:

δε μπορείς να πεις πως δεν ερωτεύτηκες το μωρό σου

από το πρώτο λεπτό.

Θυμάμαι καθαρά να βρίσκομαι στο νοσοκομείο.

Ήμασταν στη διαδικασία να γεννήσουμε το πρώτο μας παιδί.

AΒ: Εμείς ή εγώ;

ΡΓ: Με συγχωρείς.

Κακή χρήση της αντωνυμίας

Η Aλίσα ήταν πολύ γενναία στη διαδικασία

της γέννησης του πρώτου μας παιδιού -- (AΒ: Ευχαριστώ)

-- και ήμουν εκεί με ένα γάντι του μπέιζμπωλ.

Και ήμουν εκεί με τα χέρια μου ανοιχτά.

Η νοσοκόμα ερχόταν σε μένα

με αυτό το πανέμορφο, πανέμορφο παιδί.

Και θυμάμαι, ενώ με πλησίαζε,

τις φωνές των φίλων να λένε,

"Το λεπτό που θα βάλουν το μωρό στα χέρια σου,

θα νιώσεις μια αίσθηση αγάπης που θα έρθει προς εσένα

που είναι σε μέγεθος πιο δυνατή

από οτιδήποτε έχεις βιώσει σε ολόκληρη τη ζωή σου".

Οπότε προετοίμαζα τον εαυτό μου για εκείνο το λεπτό.

Το μωρό ερχόταν,

και ήμουν έτοιμος για εκείνο το φορτηγό αγάπης

να με ρίξει κάτω.

Και αντίθετα, όταν το μωρό τοποθετήθηκε στα χέρια μου,

ήταν ένα καταπληκτικό λεπτό.

Αυτή η εικόνα είναι από πραγματικά λίγα δευτερόλεπτα μετά

που το μωρό τοποθετήθηκε στα χέρια μου και το έφερα.

Και μπορείτε να δείτε, τα μάτια μας σπινθηροβολούσαν.

Ήμουν γεμάτος από αγάπη και στοργή για τη γυναίκα μου,

με βαθιά, βαθιά ευγνωμοσύνη

που είχαμε αυτό που φαινόταν ως υγιές παιδί.

Και ήταν επίσης, φυσικά, σουρεαλιστικό.

Εννοώ, έπρεπε να ελέγξω τις ετικέτες να σιγουρευτώ.

Ήμουν δύσπιστος."Είστε σίγουροι πως είναι αυτό το παιδί μου;"

Και αυτό ήταν πολύ αξιοσημείωτο.

Αλλά αυτό που ένιωθα προς το παιδί εκείνη τη στιγμή ήταν βαθιά στοργή,

αλλά τίποτα μπροστά σε αυτά που νιώθω γι' αυτό τώρα, πέντε χρόνια μετά.

Οπότε κάναμε κάτι εδώ

που είναι αιρετικό.

Χαρτογραφήσαμε

την αγάπη μας για το παιδί μας κατά τη διάρκεια του χρόνου.

(Γέλια)

Αυτό, όπως ξέρετε είναι μια αιρετική πράξη.

Δεν επιτρέπεται να χαρτογραφείς την αγάπη.

Ο λόγος που δεν επιτρέπεται να χαρτογραφείς την αγάπη

είναι γιατί πιστεύουμε την αγάπη ως κάτι διττό.

Είτε είσαι ερωτευμένος, είτε δεν είσαι.

Αγαπάς ή δεν αγαπάς.

Και πιστεύω πως στην πραγματικότητα η αγάπη είναι μια διαδικασία.

Και πιστεύω πως το πρόβλημα με τη σκέψη για την αγάπη

ως κάτι το διττό

είναι ότι μας προκαλεί

να είμαστε αδικαιολόγητα ανήσυχοι

ότι η αγάπη είναι δόλια ή ανεπαρκής ή και γω δεν ξέρω τι.

Πιστεύω ότι αναφέρομαι ξεκάθαρα στην πατρική εμπειρία.

Αλλά πιστεύω ότι πολλοί άντρες βιώνουν αυτό το αίσθημα

τους αρχικούς μήνες, ίσως τον πρώτο χρόνο,

ότι η συναισθηματική τους αντίδραση είναι κατά κάποιο τρόπο ανεπαρκής.

AΒ: Λοιπόν χαίρομαι που ο Ρούφους το αναφέρει αυτό,

επειδή μπορείτε να παρατηρήσετε πως βυθίζεται στα πρώτα χρόνια

όπου πιστεύω πως έκανα την περισσότερη δουλειά.

Αλλά μας αρέσει να αστειευόμαστε,

τους πρώτους λίγους μήνες της ζωής όλων των παιδιών μας,

αυτός είναι ο θείος Ρούφους.

(Γέλια)

ΡΓ: Είμαι πολύ στοργικός θείος, πολύ στοργικός θείος.

AΒ: Ναι, και συχνά αστειεύομαι με το Ρούφους όταν έρχεται σπίτι

ότι δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε στη πραγματικότητα να βρει το παιδί μας σε μια γραμμή

ανάμεσα σε άλλα μωρά.

Οπότε στη πραγματικότητα δημιούργησα ένα κουίζ εδώ για το Ρούφους.

ΡΓ: Ωχ όχι.

AΒ: Δεν θέλω να τον ντροπιάσω πάρα πολύ. Αλλά θα του δώσω τρία δευτερόλεπτα.

ΡΓ: Δεν είναι δίκαιο. Αυτό είναι ερώτηση παγίδα. Δεν είναι εκεί, έτσι δεν είναι;

ΑΒ: Ο οκτώ εβδομάδων γιος μας είναι κάπου εκεί.

Και θέλω να δω αν ο Ρούφους μπορεί πραγματικά να τον αναγνωρίσει γρήγορα.

ΡΓ: Τέλος αριστερά. (AΒ: Όχι!)

(Γέλια)

ΡΓ: Σκληρό.

AΒ: Δε μένει να ειπωθεί τίποτα άλλο.

(Γέλια)

Θα προχωρήσω στο ταμπού νούμερο δύο.

Δε μπορείς να μιλήσεις για το πόσο μοναχικό είναι να έχεις ένα μωρό.

Διασκέδασα που ήμουν έγκυος. Το λάτρεψα.

Ένιωθα απίστευτα ενωμένη με την κοινότητα γύρω μου.

Ένιωθα πως όλοι πήραν μέρος στην εγκυμοσύνη μου, όλοι γύρω μου,

βοηθώντας με ως την ημερομηνία της γέννησης.

Ένιωθα σαν να ήμουν ένα δοχείο του μέλλοντος της ανθρωπότητας.

Αυτό συνέχισε ώς το νοσοκομείο, ήταν πραγματικά ενδυναμωτικό.

Με πλημμύρισαν με δώρα και λουλούδια και επισκέπτες.

Ήταν μια πραγματικά καταπληκτική εμπειρία.

Αλλά όταν γύρισα σπίτι,

ξαφνικά ένιωσα πολύ ξεκομμένη

και ξαφνικά φυλακισμένη και αποκλεισμένη.

Και ήμουν πραγματικά κατάπληκτη από αυτά τα συναισθήματα.

Το περίμενα να είναι δύσκολο,

να έχω άυπνες νύχτες, συνεχή ταΐσματα,

αλλά δεν περίμενα τα συναισθήματα

της απομόνωσης και της μοναξιάς που βίωσα.

Και ήμουν πραγματικά κατάπληκτη που κανένας δε μου είχε μιλήσει,

πως θα ένιωθα έτσι.

Και τηλεφώνησα στην αδερφή μου

με την οποία είμαι πολύ κοντά -- και έχει τρία παιδιά --

και τη ρώτησα, "Γιατί δε μου είπες

πως θα ένιωθα έτσι,

πως θα είχα αυτό -- το να νιώθω τρομακτικά απομονωμένη;"

Και είπε -- δε θα το ξεχάσω ποτέ --

"Δεν είναι κάτι που θες να πεις σε μια μητέρα

που αποκτά ένα μωρό για πρώτη φορά".

ΡΓ: Και φυσικά, πιστεύουμε πως

είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να λέγεται

σε μητέρες που αποκτούν παιδιά για πρώτη φορά.

Και αυτό είναι, φυσικά, ένα από τα θέματα για εμάς

είναι ότι πιστεύουμε

ότι η ευθύτητα και η ωμή ειλικρίνεια

είναι ζωτική σ' εμάς συλλογικά

ώστε να γίνουμε καταπληκτικοί γονείς.

Και είναι δύσκολο να μη σκεφτούμε

ότι μέρος από αυτό που οδηγεί στην αίσθηση της απομόνωσης

είναι ο μοντέρνος μας κόσμος.

Οπότε η εμπειρία της Aλίσα δεν είναι μοναδική.

Άρα το 58 τοις εκατό από μητέρες που μελετήθηκαν

αναφέρουν αισθήματα μοναξιάς.

Από αυτές 67 τοις εκατό είναι πιο μόνες

όταν τα παιδιά τους είναι από μηδέν έως πέντε -- στην πραγματικότητα από μηδέν έως δύο.

Στην διαδικασία της προετοιμασίας αυτού,

κοιτάξαμε πώς κάποιοι πολιτισμοί στον κόσμο

χειρίζονται αυτή την περίοδο του χρόνου,

επειδή εδώ στο Δυτικό κόσμο,

λιγότερο από 50 τοις εκατό ζούμε κοντά στις οικογένειές μας,

το οποίο πιστεύω είναι κομμάτι του γιατί είναι τόσο δύσκολη περίοδος.

Οπότε για να πάρω ένα παράδειγμα ανάμεσα στα άλλα:

στη νότια Ινδία

υπάρχει ένα έθιμο γνωστό ως τζολαμπιχάρι,

στο οποίο η έγκυος γυναίκα, όταν είναι επτά ή οκτώ μηνών έγκυος,

μετακομίζει στη μητέρα της

και περνάει από μια σειρά από τελετουργικά και τελετές,

γεννάει και επιστρέφει σπίτι στην πυρηνική της οικογένεια

πολλούς μήνες μετά από τη γέννηση του παιδιού.

Και είναι ένας από τους πολλούς τρόπους

με τους οποίους πιστεύουμε άλλοι πολιτισμοί αντισταθμίζουν αυτού του είδους τη μοναχική περίοδο.

AΒ: Οπότε ταμπού νούμερο τρία:

δεν μπορείς να μιλήσεις για την αποβολή σου -- αλλά σήμερα θα μιλήσω για τη δική μου.

Όταν γεννήθηκε ο Ντέκλαν,

κατά κάποιο τρόπο αναθεωρήσαμε τις προσδοκίες μας.

Νομίζαμε πως πραγματικά μπορούσαμε να το περάσουμε ξανά αυτό

και πιστέψαμε ότι γνωρίζαμε τι θα αντιμετωπίζαμε.

Και ήμασταν ευγνώμονες που ήμουν ικανή να μείνω έγκυος.

Και σύντομα έμαθα πως θα κάναμε ένα αγόρι.

Και όταν ήμουν πέντε μηνών,

μάθαμε ότι χάσαμε το παιδί μας.

Αυτή είναι πραγματικά η τελευταία μικρή εικόνα που έχουμε από αυτόν.

Και ήταν εμφανώς μια πολύ δύσκολη περίοδος --

πολύ οδυνηρή.

Καθώς περνούσα εκείνη την περίοδο πένθους,

ένιωσα έκπληκτη που δεν ήθελα να δω κανένα.

Ήθελα πραγματικά να συρθώ σε μία τρύπα.

Και δεν ήξερα πραγματικά πως θα μπορούσα να

βρω το δρόμο μου στην κοινότητα γύρω μου.

Και συνειδητοποιώ, πιστεύω, ο λόγος που ένιωθα έτσι,

είναι σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο,

ένιωθα πολύ ντροπή --

αμήχανη, για να είμαι ειλικρινής --

που, σε κάποια επίπεδα, απέτυχα

να δημιουργήσω ό,τι είμαι γενετικά κατασκευασμένη να κάνω.

Και φυσικά, με έκανε να αναρωτηθώ,

εάν δεν ήμουν ικανή να κάνω άλλο παιδί,

τι θα σήμαινε αυτό για το γάμο μου,

και για εμένα ως γυναίκα.

Οπότε ήταν πολύ δύσκολη περίοδος.

Καθώς ξεκίνησα να δουλεύω περισσότερο,

ξεκίνησα να βγαίνω έξω από εκείνη την τρύπα και να μιλώ με άλλους ανθρώπους.

Έμεινα πραγματικά έκπληκτη

από όλες τις ιστορίες που ξεκίνησαν να με κατακλύζουν.

Άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμουν καθημερινά,

συνεργαζόμουν, ήμουν φίλη,

οικογενειακά μέλη τα οποία ήξερα πολύ καιρό,

δεν είχαν μοιραστεί ποτέ μαζί μου τις δικές τους ιστορίες.

Θυμάμαι πως ένιωθα πως όλες αυτές οι ιστορίες ήρθαν από το πουθενά.

Και ένιωσα σαν να συνέβη αυτό σε

αυτή τη μυστική κοινωνία των γυναικών που πλέον ήμουν κομμάτι,

το οποίο ήταν καθησυχαστικό αλλά επίσης πραγματικά ανησυχητικό.

Και πιστεύω,

η αποβολή είναι μια αόρατη απώλεια.

Δεν υπάρχει πραγματικά πολύ υποστήριξη από την κοινότητα γύρω από αυτή.

Δεν υπάρχουν πραγματικές τελετές,

τελετουργικά ή ιεροτελεστίες.

Και πιστεύω,με ένα θάνατο, έχεις μια κηδεία, γιορτάζεις τη ζωή,

και υπάρχει πολύ υποστήριξη από την κοινότητα.

Και είναι κάτι που οι γυναίκες δεν το έχουν με την αποβολή.

ΡΓ: Το οποίο είναι πολύ άσχημο επειδή, φυσικά,

είναι πολύ κοινή και τραυματική εμπειρία.

15 με 20 τοις εκατό όλων των εγκυμοσύνων καταλήγει σε αποβολή.

Και το βρίσκω απίστευτο.

Σε μία έρευνα, το 74 τοις εκατό των γυναικών είπαν

ότι η αποβολή, ένιωσαν ήταν κατά κάποιο τρόπο λάθος τους, το οποίο ήταν απαίσιο.

Και παραδόξως, το 22 τοις εκατό

είπαν ότι θα έκρυβαν μια αποβολή από το σύντροφό τους.

Οπότε το ταμπού νούμερο τέσσερα:

δε μπορείς να πεις πως η μέση ευτυχία σου

έχει μειωθεί από τότε που απέκτησες παιδί.

Η βασική ιδέα είναι ότι κάθε κομμάτι της ζωής μου

έγινε δραματικά καλύτερο

από τη στιγμή που πήρα μέρος

στο θαύμα που λέγεται γέννηση παιδιού και οικογένεια.

Δε θα ξεχάσω ποτέ, το θυμάμαι πάντα ζωντανά ως αυτή την ημέρα,

ο πρώτος μας γιος, ο Ντέκλαν, ήταν εννιά μηνών,

και καθόμουν στον καναπέ,

και διάβαζα το θαυμάσιο βιβλίο του Ντάνιελ Γκίλμπερτ "Σκοντάφτοντας στην Ευτυχία."

Και έφτασα περίπου στα δύο τρίτα,

και υπήρχε ένας χάρτης στη δεξιά πλευρά --

στη δεξιά σελίδα --

που έχουμε ονομάσει εδώ

"Ο πιο τρομακτικός χάρτης που μπορεί να φανταστεί

ένας νέος γονέας".

Αυτός ο χάρτης αποτελείται από τέσσερις εντελώς ανεξάρτητες μελέτες.

Βασικά, υπάρχει αυτή η κατακόρυφη πτώση

της έγγαμης ικανοποίησης,

που έχει μεγάλη σχέση, όπως όλοι γνωρίζουμε, με την ευρεία ευτυχία

που δεν ανεβαίνει ξανά

ώσπου το πρώτο σου παιδί να πάει στο κολλέγιο.

Οπότε κάθομαι κοιτάζοντας τις επόμενες δύο δεκαετίες της ζωής μου,

αυτό το ρήγμα της ευτυχίας

στο οποίο οδηγούμαστε κατευθείαν.

Είχαμε αποθαρρυνθεί.

AΒ: Οπότε μπορείτε να φανταστείτε, εννοώ ξανά, οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι,

αλλά το ξεπεράσαμε,

και σοκαριστήκαμε πραγματικά όταν είδαμε αυτήν την έρευνα.

Οπότε θέλαμε πραγματικά να ρίξουμε μια πιο σοβαρή ματιά σε αυτό

με την ελπίδα πως θα μπορούσαμε να βρούμε μια φωτεινή ακτίνα.

ΡΓ: Και γι'αυτό είναι υπέροχο να έχουμε έναν ιστότοπο για γονείς,

επειδή αποκτήσαμε αυτή τη καταπληκτική δημοσιογράφο

που πήγε και πήρε συνεντεύξεις από όλους τους επιστήμονες

που διεξήγαγαν αυτές τις τέσσερις έρευνες.

Είπαμε κάτι είναι λάθος εδώ.

Κάτι λείπει από αυτές τις έρευνες.

Δε μπορεί να είναι τόσο άσχημα.

Οπότε η Λιζ Μίτσελ έκανε καταπληκτική δουλειά με αυτό το κομμάτι.

Και πήρε συνέντευξη από τέσσερις επιστήμονες,

και επίσης πήρε συνέντευξη από το Ντάνιελ Γκίλμπερτ.

Και βρήκαμε μία αχτίνα φωτός.

Αυτή είναι η δική μας εκτίμηση

για το πως μοιάζει αυτή η βάση μέσης ευτυχίας

κατά τη διάρκεια της ζωής.

Η μέση ευτυχία είναι, φυσικά, ανεπαρκής,

γιατί δεν αναφέρεται

στην εμπειρία λεπτού προς λεπτό.

Και έτσι είναι πως νομίζουμε ότι μοιάζει

όταν ενώσουμε

την εμπειρία λεπτού προς λεπτό.

Και έτσι όλοι θυμόμαστε ως παιδιά,

το πιο μικρό πράγμα -- και το βλέπουμε στα πρόσωπα των παιδιών μας --

ακόμα και το πιο μικρό πράγμα

μπορεί να τα εκτοξεύσει σε τέτοια ύψη

τέτοιας απόλυτης κολακείας,

και έπειτα το επόμενο μικρό πράγμα

μπορεί να τα προκαλέσει να βουλιάξουν στα βάθη της απόγνωσης.

Και είναι απλά καταπληκτικό να το βλέπεις, και το θυμόμαστε οι ίδιοι.

Και έπειτα, φυσικά, όσο μεγαλώνεις,

είναι σαν η ηλικία να είναι ένα είδος λίθιου.

Όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο σταθερός.

Και μέρος του τι συμβαίνει, πιστεύω στη δεκαετία των 20 και 30,

είναι ότι ξεκινάς να μαθαίνεις να περιφράζεις την ευτυχία σου.

Ξεκινάς να συνειδητοποιείς ότι

" Ε, θα μπορούσα να πάω σε αυτό το ζωντανό μουσικό γεγονός

και να έχω μια απόλυτη εμπειρία που θα με μεταμορφώσει

που θα ανατριχιάσει όλο μου το σώμα,

αλλά είναι πιο πιθανό να νιώσω κλειστοφοβικά

και δε θα μπορώ να έχω μία μπύρα.

Οπότε δε θα πάω.

Έχω ένα καλό στερεοφωνικό συγκρότημα στο σπίτι. Οπότε δε θα πάω."

Οπότε η μέση σου ευτυχία ανεβαίνει,

αλλά χάνεις αυτά τα υπερβατικά λεπτά.

AΒ: Ναι, και έπειτα κάνεις το πρώτο σου παιδί.

Και έπειτα υποβάλλεσαι ξανά

σε αυτά τα ύψη και τα βάθη

με τα ύψη να είναι τα πρώτα βήματα, το πρώτο χαμόγελο,

το παιδί σου να σου διαβάζει για πρώτη φορά --

τα βάθη όπως το σπίτι μας από τις έξι έως τις επτά κάθε βράδυ.

Αλλά ανακαλύπτεις ότι υποβάλλεις ξανά τον εαυτό σου

στην απώλεια του ελέγχου με ένα πραγματικά μοναδικό τρόπο,

το οποίο πιστεύουμε ότι δίνει μεγάλο νόημα στις ζωές μας

και είναι αρκετά ικανοποιητικό.

ΡΓ: Και έτσι ως αποτέλεσμα,

ανταλλάσσουμε τη μέση ευτυχία.

Ανταλλάσσουμε το είδος της ασφάλειας και της σταθερότητας

από ένα συγκεκριμένο επίπεδο ευχαρίστησης

γι' αυτά τα υπερβατικά λεπτά.

Οπότε που μας αφήνει αυτό εμάς τους δύο

με μια οικογένεια με τα τρία μικρά μας αγόρια

στο κέντρο όλου αυτού;

Υπάρχει άλλος ένας παράγοντας στη περίπτωσή μας

Παραβιάσαμε και άλλο ένα ταμπού

στις ζωές μας.

Και αυτό είναι ένα μπόνους ταμπού.

AΒ: Ένα γρήγορο μπόνους ταμπού, το ότι δε θα έπρεπε να δουλεύουμε μαζί,

ειδικά με τρία παιδιά --

και αυτό κάνουμε.

ΡΓ: Και είχαμε επιφυλάξεις σχετικά με αυτό στην αρχή.

Όλοι ξέρουν, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εργάζεσαι με το σύντροφο σου.

Στην πραγματικότητα, όταν ξεκινήσαμε να μαζεύουμε χρήματα να ξεκινήσουμε το Babble,

οι βασικοί μέτοχοι είπαν,

"Κατηγορηματικά δεν επενδύουμε

σε εταιρίες που έχουν ιδρυθεί από συζύγους,

επειδή υπάρχει ένα έξτρα ρίσκο αποτυχίας.

Είναι κακή ιδέα. Μη το κάνεις."

Και ολοφάνερα εμείς συνεχίσαμε. Το κάναμε.

Μαζέψαμε τα χρήματα και είμαστε κατενθουσιασμένοι,

επειδή σε αυτή τη φάση στη ζωή κάποιου,

το μόνο που σπανίζει είναι χρόνος.

Και αν είσαι αληθινά παθιασμένος σχετικά με αυτό που κάνεις κάθε μέρα -- για το οποίο είμαστε --

και είσαι και παθιασμένος σχετικά με τη σχέση σου,

είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουμε πως να το κάνουμε.

Οπότε η τελευταία ερώτηση που θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε είναι:

μπορούμε να κάμψουμε αυτό το χάρτη της χαράς προς τα πάνω;

Είναι τέλειο που έχουμε αυτά τα υπερβατικά λεπτά χαράς,

αλλά είναι μερικές φορές πολύ γρήγορα.

Τι θα γίνει λοιπόν με τη μέση βάση ευτυχίας;

Μπορούμε να την ανεβάσουμε λίγο;

AΒ: Και με κάποιο τρόπο νιώθουμε ότι το κενό της χαράς, για το οποίο μιλήσαμε,

είναι πραγματικά το αποτέλεσμα του να είσαι γονέας --

και για οποιαδήποτε μεγάλης διάρκειας σχέση --

με τις λάθος προσδοκίες.

Και αν έχεις τις σωστές προσδοκίες και τη διαχείριση προσδοκιών,

νιώθουμε ότι θα είναι μια αρκετά ικανοποιητική εμπειρία.

ΡΓ:Και αυτό είναι που --

Και νομίζουμε ότι πολλοί γονείς,

όταν βρίσκεσαι εκεί --παραδείγματος χάριν στην περίπτωση μας --

ετοιμάζεις τις αποσκευές σου για ένα ταξίδι στην Ευρώπη, και είσαι πολύ χαρούμενος που πας.

Βγαίνεις έξω από το αεροπλάνο,

και τελικά κάνεις πεζοπορία στο Νεπάλ.

Και η πεζοπορία στο Νεπάλ είναι μια καταπληκτική εμπειρία,

ειδικά αν έχεις πακετάρει τις τσάντες σου σωστά

και ξέρεις ότι είσαι έτοιμος γι'αυτό και είσαι χαρούμενος.

Οπότε ο λόγος για όλο αυτό για εμάς σήμερα

είναι όχι μόνο η ελπιδοφόρα ειλικρίνεια απλώς για να είμαστε ειλικρινείς,

αλλά μια ελπίδα πως αν είμαστε πιο ειλικρινείς και αμερόληπτοι γι' αυτές τις εμπειρίες,

μπορούμε όλοι συλλογικά

να κάμψουμε τη γραμμή της ευτυχίας λίγο παραπάνω.

ΡΓ + AΒ: Ευχαριστούμε.

(Χειροκρότημα)