What is Violence?

Λέγεται συχνά ότι οι αναρχικοί είναι βίαιοι.

Και υπάρχουν πολλά ιστορικά και σύγχρονα
παραδείγματα για να το επιβεβαιώσουν αυτό.

Αλλά η κλίση προς τη βία δεν είναι
το καθοριστικό στοιχείο ενός αναρχικού.

Ακριβώς όπως δεν καθορίζει τι σημαίνει να είσαι
να είσαι φιλελεύθερος, ή συντηρητικός, ή χριστιανός...

παρά τα πολύ υψηλότερα επίπεδα βίας
που ασκείται από τα μέλη και τους καθοδηγητικούς θεσμούς

αυτών των ομάδων.

Υπάρχει λόγος για τον οποίο οι αναρχικοί
παρουσιαζόμαστε μονάχα ως βίαιοι από τους εχθρούς μας

για πάνω από εκατό χρόνια.

Οι ιδέες μας είναι απειλητικές για τους εξουσιαστές,
και έτσι η φράση "βίαιοι" χρησιμοποιείται για να

να μας δυσφημίσουν.

Για να μας παρουσιάσουν, και κατ' επέκταση τις πράξεις μας...
και τις πεποιθήσεις μας, ως ανεπιθύμητες, αντικοινωνικές, απειλητικές

και τρομακτικές.

Η αποστροφή της βίας είναι καλό πράγμα.

Όλοι πρέπει να προσπαθούμε να ελαχιστοποιούμε τη βία
μέσω των ενεργειών που αναλαμβάνουμε...

και στην πραγματικότητα, αυτό είναι το κινητήριο ήθος πίσω από τις περισσότερες
αναρχικές πρακτικές.

Είναι δεδομένο πως η βία είναι ένα εγγενές
μέρος της ζωής.

Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Η ικανότητα των ανθρώπινων όντων για βία είναι έμφυτη
στο DNA μας.

Είναι ακριβώς αυτή η ικανότητα, σε συνδυασμό με
την τάση μας για επίλυση πολύπλοκων προβλημάτων

και την αλληλοβοήθεια, που μας επέτρεψε να αναλάβουμε
την κορυφαία θέση στο ζωικό βασίλειο και

να ξεπεράσουμε τις σκληρές, απίστευτα βίαιες συνθήκες
του φυσικού κόσμου.

Και παρ' όλες τις προόδους που έγιναν κατά τη διάρκεια χιλιάδων
χρόνων ανθρώπινου πολιτισμού, οι κοινωνίες μας

και τα πολύπλοκα οικονομικά συστήματα εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να
εξαρτώνται από τη μαζική και συστηματική εφαρμογή

της βίας για να λειτουργήσουν.

Η κατανόηση και η αποδοχή αυτού είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή.

Λοιπόν... τι είναι η βία, τέλος πάντων;

Και τι σχέση έχει με την αναρχία;

Επειδή είναι μια τόσο κοινή και απίστευτα
φορτωμένη έννοια, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί ορισμοί

της βίας, ανάλογα με το ποιον ρωτάς.

Και αξίζει να επισημάνουμε ότι αυτό που
θεωρείται βίαιο για ένα άτομο μπορεί να μην

βιώνεται με αυτόν τον τρόπο από κάποιον άλλον.

Η βία είναι γενικά κατανοητή
ως οποιαδήποτε ενέργεια που προκαλεί σοκ ή πόνο σε

σε ένα άλλο αισθανόμενο ον.

Συχνά περιγράφει μια άμεση πράξη βίας
για την επιβολή εξουσίας ή ελέγχου πάνω σε ένα άλλο άτομο,

αλλά μπορεί επίσης να είναι έμμεση, να περνάει μέσα από
ιεραρχίες και να κωδικοποιείται σε αυθαίρετα σύνολα

κανόνων.

Η βία μπορεί να είναι σωματική ή μπορεί να είναι ψυχολογική...
και τις περισσότερες φορές, είναι μια μείξη των δύο.

Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε τη λέξη βία,
το πρώτο πράγμα που έρχεται συχνά στο μυαλό τους είναι η

η χρήση ή η απειλή σωματικής βίας.

Είτε αυτή παίρνει τη μορφή μιας γροθιάς
στο πρόσωπο, ένας μαζικός πυροβολισμός, μια ενδοοικογενειακή επίθεση,

μια απειλή θανάτου, βιασμός, ένα εντυπωσιακό
ρεπορτάζ για μια ένοπλη ληστεία, ή μια συζήτηση

για την τακτική.... αυτή είναι η σφαίρα της βίας.
με την οποία όλοι μπορούν να συσχετιστούν, σε κάποιο βαθμό.

Ίσως έχουμε βιώσει μια συγκεκριμένη εκδήλωση
από πρώτο χέρι.

Ίσως όχι.

Όπως και να έχει, όλοι ξέρουμε πώς είναι να
να νιώθεις πόνο.

Όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με το ξαφνικό σοκ
του απροσδόκητου κινδύνου.

Αυτός ο τρόπος βίας μιλάει και βρίσκει ανταπόκριση...
με τιες δικές μας τραυματικές εμπειρίες.

Αυτή η βασική ενσυναίσθηση είναι το θεμέλιο για
πώς η συζήτηση γύρω από τη βία χρησιμοποιείται για να

απομονώσει, να ποινικοποιήσει και να καταπιέσει συγκεκριμένα άτομα, ιδέες και ολόκληρες

ομάδες ανθρώπων.

Οι επιλεκτικές αφηγήσεις και η χρήση βίαιων
εικόνων γίνονται όπλα για τη χειραγώγηση της δημόσιας

κοινής γνώμης, να ενισχύσουν τις διαιρέσεις και να δικαιολογούν κάθε είδους
αντίμετρα στο όνομα της ασφάλειας και της

ασφάλειας.

Μήπως ήρθε η ώρα να χαρακτηριστεί η Antifa ως τρομοκρατική οργάνωση;
ομάδα;

Ο Μπέρνι Κάρικ είναι πρώην αστυνομικός της Νέας Υόρκης.
και βοήθησε στη συγκρότηση μιας αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας...

Task Force.

Επίτροπε, πώς χαρακτηρίζετε αυτή την ομάδα;

Το φάντασμα του τρομοκράτη είναι το πιο εμφανές
παράδειγμα, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα γνωστά

στερεότυπα που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο
βλέπει ο ένας τον άλλον,

μεγεθύνοντας τις απειλές σε σχέση με την πραγματικότητα,
ή τις κατασκευάζουν εκεί που δεν υπάρχουν.

Οι λαϊκές αντιλήψεις για τη βία διαμορφώνονται
από τις άρχουσες τάξεις, μέσω του ελέγχου τους

στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη λειτουργία της κρατικής
εκπαίδευσης και των συστημάτων ποινικής δικαιοσύνης.

Τα συγκεκριμένα σχήματα ποικίλλουν ανάλογα με
τις τοπικές πολιτικές εκτιμήσεις, τα δημογραφικά στοιχεία

και την κουλτούρα...., αλλά μια σταθερά είναι η διανομή
όλων εκείνων που αμφισβητούν την κρατική εξουσία

ως βίαιους εγκληματίες, από τη μία πλευρά, και η
εξύμνηση της κρατικής βίας ως απαραίτητο

αντίβαρο, από την άλλη.

Αυτή η στρεβλή εικόνα έχει ως στόχο να συσκοτίσει το
γεγονός ότι τα κράτη είναι υπεύθυνα για τη συντριπτική πλειοψηφία

της βίας στον κόσμο.

Στην πραγματικότητα, όταν ξεφλουδίζετε όλα τα στρώματα
της γραφειοκρατίας και του μύθου της αυτοπροβολής,

αυτό είναι στην πραγματικότητα τα κράτη: εξαιρετικά δομημένα
συστήματα οργανωμένης βίας.

Ως οι φορείς της πρώτης γραμμής αυτής της βίας,
η αστυνομία, οι στρατιώτες και οι παραστρατιωτικοί κάνουν

φρικαλεότητες και πράξεις κτηνωδίας σε μια
κλίμακα που ξεπερνάει εντελώς το πεδίο εφαρμογής και

τις ικανότητες ακόμη και του πιο σαδιστικού ατόμου.
ή της οργισμένης τρομοκρατικής οργάνωσης.... πόσο μάλλον

τις σκανδαλώδεις πράξεις που υποστηρίζουν οι αναρχικοί.

Πώς μπορεί ένα σπασμένο παράθυρο ή ένας χτυπημένος ναζί
μπορεί να συγκριθεί με τον βομβαρδισμό

μιας πόλης μεσαίου μεγέθους, ή την "ενισχυμένη ανάκριση"
ενός "εχθρικού μαχητή";

Τι είναι η δολοφονία ενός βασιλιά ή ενός ιδιαίτερα
βίαιου αστυνομικού όταν συγκρίνεται με την αποικιακή γενοκτονία,

ή την απειλή πυρηνικού πολέμου;

Η βία ενός κράτους αποκτά κατεύθυνση και
νομιμοποίηση από τους πολιτικούς του θεσμούς,

είτε είναι καλυμμένοι με τον ιερό μανδύα της δημοκρατίας...
ή την αδιαμφισβήτητη εξουσία της δυναστικής

κυριαρχίας.

Αυτοί οι ίδιοι θεσμοί υποστηρίζουν τη βία
της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς", καταστρέφοντας

τα οικοσυστήματα που υποστηρίζουν τη ζωή και καταδικάζουν
τη μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας να διαλέξει μεταξύ

μισθωτής εργασίας ή πείνας.

Για να διασφαλιστεί η αλάνθαστη λογική αυτής της
της αγοράς, τα κράτη κλειδώνουν σώματα και ρυθμίζουν

τη ροή των ανθρώπινων όντων σε φανταστικές
γραμμές.

Με τον μανδύα της ασφάλειας των συνόρων, χιλιάδες
απελπισμένων ανθρώπων θυσιάζονται κάθε χρόνο...

στους ραγισμένους από τον ήλιο βράχους της ερήμου Σενόρα...
και στα σκοτεινά βάθη της Μεσογείου,

ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι
εξαναγκάζονται στη σχετική ασφάλεια των άθλιων

στρατόπεδα κράτησης.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το
επίπεδο βίας;

Όταν ένα άτομο δέχεται άγρια επίθεση,
όλοι, εκτός από τους πιο σκληροπυρηνικούς ειρηνιστές...

γενικά δέχονται ότι είναι ηθικά αποδεκτό
να χρησιμοποιήσουν βία για αυτοάμυνα.

Γιατί τότε, η ίδια αρχή δεν εφαρμόζεται
στην πολύ μεγαλύτερη βία του κράτους;

Προώθηση της νομιμότητας της αμυντικής βίας
είναι ένα βασικό συστατικό της επαναστατικής στρατηγικής.

Ακόμα και όταν αυτή η αμυντική βία παίρνε την
μορφή επίθεσης εναντίον των ατόμων

που μας υποτάσσουν και μας καταπιέζουν.

Ο Ιταλός αναρχικός Errico Malatesta έκανε
ξεκάθαρα τη θέση του σε αυτό το ζήτημα,

δηλώνοντας ότι "ο σκλάβος βρίσκεται πάντα σε μια
κατάσταση νόμιμης αυτοάμυνας και έτσι η

βία ενάντια στο αφεντικό, ενάντια στον καταπιεστή,
είναι πάντα ηθικά δικαιολογημένη... και πρέπει

να ρυθμίζεται μόνο με το κριτήριο της χρησιμότητας
και την οικονομία της ανθρώπινης προσπάθειας και του ανθρώπινου πόνου".

Ο παναφρικανός επαναστάτης Φραντς Φανόν το πήγε
παραπέρα, παρατηρώντας ότι η βία που ασκείται

από τους αποικιοκρατούμενους λαούς εναντίον των αποικιοκρατών τους
πρόσφερε ένα μονοπάτι προς την πραγματοποίηση των αποικιοκρατών...

της δικής τους αυτοεκτίμησης, και σημειώνοντας ότι "η
στιγμή που οι αποικιοκρατούμενοι ανακαλύπτουν

την ανθρωπιά τους, αρχίζουν να ακονίζουν τα όπλα τους
για να εξασφαλίσουν τη νίκη της".

Αυτή η ιστορική αλήθεια λάμπει μέσα από τις
κληρονομιές από τις ένοπλες αντιπαραθέσεις των Μοχόκς

του Khanesatake, και των Ζαπατίστας στο
ζούγκλες της Τσιάπας, αγώνες που βοήθησαν

να κινητοποιήσουν την αντίσταση των ιθαγενών στα εδάφη
που διοικούνται από τα καναδικά και μεξικανικά κράτη.

Αυτό διαφαίνεται κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι
και εκμεταλλευόμενοι λαοί αυτού του κόσμου τραβούν μια

γραμμή στην άμμο και ετοιμάζονται να την υπερασπιστούν
με κάθε αναγκαίο μέσο.

Αξίζει να επαναλάβουμε ότι η βία έχει συχνά
καταστροφικές, πραγματικές συνέπειες στον κόσμο, και

πρέπει να αποφεύγεται και να ελαχιστοποιείται όπου είναι δυνατόν.

Δεν είναι κάτι που πρέπει να ρομαντικοποιείται, να γιορτάζεται,
ή να μετατραπεί σε μια κενή αισθητική,

ή να γίνεται αυτοσκοπός.

Οι κρατικοί ειδικοί σε θέματα αντιεξέγερσης έχουν
αναγνωρίσει εδώ και καιρό ότι όταν αναλύουν τις πιθανότητες

ενός αντάρτικου κινήματος, παράγοντες όπως
η δύναμη των κοινωνικών σχέσεων, οι μέθοδοι

της οργάνωσης και η ικανότητα εξάπλωσης της
σύγκρουσης αποδεικνύονται συχνά πιο καθοριστικές από ό,τι το

αποτέλεσμα οποιασδήποτε συγκεκριμένης μάχης.

Η οικοδόμηση αυτών των ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών
συχνά απαιτούν ελάχιστη ή καθόλου προσφυγή στη βία

καθόλου.

Αλλά αν μη τι άλλο, η ικανότητα για βία
είναι ένα ουσιαστικό συστατικό για τη διεκδίκηση και

υπεράσπισης της αυτονομίας.

Και ενώ η ουσιαστική αυτονομία δεν είναι κάτι
που οι λεγόμενοι "προοδευτικοί" που φετιχοποιούν

τακτικές μη-βίας έχουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον,
αποτελεί τη βάση του αναρχισμού,

και κάθε επαναστατικού εγχειρήματος που αξίζει το όνομά του.