Wszystko jest całością: pszczoły, jedzenie i ty. I Christy Hemenway I TEDxDirigo

Christy Hemenway, założycielka Gold Star Honeybees, stara się ponownie połączyć pszczoły i rolnictwo. Pomaga w tym obecny zwrot w stronę małych, organicznych, lokalnych i zróżnicowanych gospodarstw. Hemenway prowadzi w całych Stanach Zjednoczonych zajęcia i warsztaty dla początkujących pszczelarzy dotyczące zajmowania się pszczołami. Pokazuje zależność między pszczołami, naszym pożywieniem a zdrowiem ludzi i planety.

[Łączność]

To ważne.

Niezbędne.

Być w łączności z samym sobą,

innymi

oraz otaczającym światem.

Potrzebujemy łączności, bo daje nam siłę,

pociechę

i miłość.

Jednocześnie

czyni nas bezbronnymi.

podatnymi na cios,

zranienie przez innych.

Czyni nas silnymi,

ale jednocześnie kruchymi.

Uderza mnie ogromna waga tej zależności.

[Łączność]

Wiosną 2007 roku

zostałam pszczelarką.

Nic lepiej niż magia pszczół

nie wpływa na zmianę światopoglądu.

Gdy założyłam pasiekę,

zaczęłam patrzeć na świat inaczej.

To, co kiedyś było dla mnie
ozdobą stołu w jadalni,

jest pokarmem dla pszczół.
(Śmiech)

To, co kiedyś było jasnożółtą skazą

na dziewiczo zielonym trawniku,

teraz jest pokarmem dla pszczół.
(Śmiech)

Warzywa w ogrodach, jabłka na drzewach,

chwasty i polne kwiaty,

to, co rośnie na pasie
pośrodku autostrady,

to pożywienie dla pszczół.

Im dłużej tak patrzyłam na świat,

tym widziałam tę łączność lepiej

i głębiej.

Wszystko się ze sobą łączy!

To mnie oszołomiło!

Jeśli sądziliście, że jestem z Maine,
to się mylicie. (Śmiech)

Jednak lubię tu żyć.

Jednym z powodów są ludzie z MOFGA,
Zrzeszenia Organicznych Farmerów,

a ja jestem fanką organicznej żywności.

MOFGA jest największym i najstarszym
takim zrzeszeniem w Stanach.

(Okrzyki i brawa)

Jesteśmy szczęściarzami,
że mieszkamy w Maine.

Nie da się żyć w Stanach, nie widząc,

że dzieje się coś bardzo nienaturalnego

z naszym systemem żywnościowym.

Cofnijmy się w czasie.

Jest rok 1971.

Prezydent Richard Nixon

właśnie mianował Earla Butza

na stanowisko sekretarza rolnictwa.

Earl Butz będzie szefem
Departamentu Rolnictwa

przez następne pięć lat,
od 1971 do 1976 roku.

Earl Butz propagował politykę

skierowaną do amerykańskich rolników.

Jego polityką było

postawienie płotu przy płocie,

zaoranie każdego skrawka ziemi,
na który da się wjechać traktorem.

Rośnij albo giń!

Tak powstała produkcja na wielką skalę,

która wpłynęła na zmianę
produkcji żywności w Stanach.

Powstało rolnictwo przemysłowe.

Więcej miało znaczyć lepiej,

czyli wydajniej.

Wydajność mierzy się
większą ilością pożywienia,

które jest tańsze,

co oznacza mniej głodnych ludzi.

Dlatego więcej znaczy lepiej!

Jednak pod powłoką wydajności
kryje się pojęcie monokultury.

Tak nazywa się duże gospodarstwa rolne

produkujące jeden rodzaj plonów.

Earl przekonał wielu ludzi,
że takie rolnictwo

to najlepszy sposób uprawy.

Tyle że natura nie zna monokultury.

Nie stawia wszystkiego na jedną kartę,

bo to zbyt ryzykowne.

Natura domaga się
równowagi i różnorodności.

Różnorodność pomaga

w zwalczaniu szkodników,

odnawianiu gleby,

utrzymywaniu równowagi.

Natura jest wydajna w inny sposób

i na tym polega jej magia.

W rolnictwie przemysłowym nie ma magii.

Rolnictwo przemysłowe stwarza
specyficzne problemy.

W gospodarstwie monokulturowym
zostaje zaburzona równowaga,

gdy jeden jedyny szkodnik
żerujący na jednorodnej uprawie,

w gospodarstwie monokulturowym,

potrafi bez trudu zniszczyć cały plon.

Żeby zapobiec takiej klęsce,

rolnicy używają pestycydów.

Rolnictwo monokulturowe
bardzo szybko wyjaławia glebę,

bo sadzi się rok po roku
to samo w tym samym miejscu.

Żeby temu zapobiec,

rolnik stosuje nawozy.

Jako pszczelarka wiedziałam,

że to wszystko ląduje na naszym talerzu.

Potem przyszło oświecenie:

"Przecież tym żywią się pszczoły!".

(Śmiech) Jak tak można!?

Jeśli mówimy o pszczołach,

to jest pewna kwestia dotycząca
upraw monokulturowych,

na przykład upraw migdałowców.

W stanie Kalifornia migdałowce
rosną na 305 tysiącach hektarów.

Dla zobrazowania ta wielkość

jest porównywalna ze stanem Rhode Island.

Z ponad 305 tysięcy migdałowców

hodowcy chcą uzyskać
jak najwięcej migdałów.

Zatrudniają więc pszczelarzy,
którzy przywożą pszczoły na plantacje.

Pszczelarze ładują ule na palety,

palety na ciężarówki

i tak przemierzają Stany aż do Kalifornii.

Pszczoły zapylają szaleńczo migdałowce.

W świecie pszczół to naprawdę coś!

To jest największe zapylające
przedsięwzięcie w Stanach.

Po trzech tygodniach pszczelarz wraca,

żeby z powrotem załadować ule na palety,

a palety na ciężarówki

i wywieźć pszczoły.

Wiecie dlaczego?

Migdałowce kwitną jedynie 22 dni,

więc przez pozostałe 340 dni
pszczoły nie mają co jeść,

dla nich plantacje
zamieniają się w pustynie.

Innymi słowy, rolnictwo przemysłowe

stworzyło pszczelarstwo przemysłowe.

Dla pszczelarza to zaburzenie łączności.

Przenieśmy się do 2006 roku.

Wtedy okazało się, że z pszczołami
mamy poważny problem.

Pustoszały całe ule,

pszczoły rozpływały się w powietrzu

i nikt nie wiedział dlaczego.

Nazwano to zespołem masowego
ginięcia pszczół, czyli CCD.

Pięć lat później

naukowcy wciąż nie znają
przyczyny problemu,

pomimo że włożyliśmy w badania
ogromne ilości pieniędzy i czasu

z nadzieją na znalezienie
jednego rozwiązania

na pojedynczy problem,
jak wówczas sądziliśmy.

Badacze wiedzą obecnie,
że CCD to złożony problem,

Jego przyczyna nie jest jedna,
a składa się na to wiele czynników.

To naprawdę przeraża,

bo ilość możliwych kombinacji

i liczba możliwych ich połączeń

są nieskończone i nieznane.

Pszczoły są niewielkie
i blisko związane z otoczeniem.

Są na tyle małe, że jeśli w otoczeniu
pojawia się problem,

stanowią system wczesnego ostrzegania.

To powód, dla którego pszczoły
porównuje się do kanarków w kopalni.

Co pszczoły chcą nam przekazać?

Przed czym nas ostrzegają?

Według mnie pszczoły mówią,

że nasz system żywienia jest zły.

Monokultury, pestycydy i nawozy

niszczą najważniejszą,
najlepszą część magii natury.

Mówią, że czas przestać wierzyć,
że więcej znaczy lepiej,

a trzeba przywrócić równowagę

i odbudować więzi,
których tak potrzebujemy.

W mojej pracy

dużo mówię o pszczołach.

Wielu zmartwionych ludzi pyta mnie:

"Czy to da się cofnąć?

Czy jest jeszcze szansa?".

Staram się im uświadomić,

że wszyscy jesteśmy połączeni.

Każda zło, toksyna, trucizna,
każde zaburzenie równowagi,

a nawet negatywne nastawienie
dotyka nas wszystkich.

To czyni nas kruchymi.

Jeśli wszyscy jesteśmy połączeni,

działa to też w drugą stronę.

Każde dobro, radość,

dziecięce zdziwienie, dobre zamiary

również wpływają na wszystkich.

To nasza najmocniejsza strona.

Jest coś jeszcze.

Nie tylko jesteśmy połączeni ze sobą,

ale też z naturą.

Jesteśmy częścią tej magicznej alchemii.

Mimo jej delikatności i tajemniczości,

mimo że jest trudna
do uchwycenia i do zmierzenia,

i tego, że jest zniszczona,

wciąż jest naszą najmocniejszą stroną.

Pozwala nam słuchać sercem
i zrozumieć, że w naturze,

gdy poruszy się jedną nić,

to widać, jak ona łączy z całą resztą.

Dziękuję.

(Brawa) (Okrzyki)