Οικοκτονία, το πέμπτο έγκλημα εναντίον της ειρήνης | Πόλυ Χίγκινς | TEDxExeter

Κοιτώντας έξω από το παράθυρο, περιμένοντας την απόφαση για μια αδικία που υπέστη ένας πελάτης της, η δικηγόρος Πόλυ Χίγκινς σκεφτόταν ότι και η ίδια η Γη χρειάζεται δικηγόρο. Μια νομοθεσία εναντίον της οικοκτονίας, «του πέμπτου εγκλήματος εναντίον της ειρήνης», κατέχει δικαιωματικά θέση στη διεθνή νομοθεσία ανάμεσα σε εκείνους τους προστατευτικούς νόμους που προστατεύουν «την ιερότητα της ίδιας της ζωής».
Η Πόλυ ξεκίνησε την καριέρα της ως δικηγόρος στο Λονδίνο με ειδίκευση στο εταιρικό και εργατικό δίκαιο. Η εκπαίδευσή της άρχισε πρώτα στα ποινικά δικαστήρια και ακολούθως επεκτάθηκε στο αστικό δίκαιο. Όταν αναρωτήθηκε, «Πώς θα επιβάλλουμε νομικό καθήκον μέριμνας για τη Γη;», η Πόλυ έστρεψε την προσοχή της αποκλειστικά στη διερεύνηση της νομοθεσίας που απαιτείται γι' αυτό. Εγκαταλείποντας το επιτυχημένο δικηγορικό έργο της για να υπερασπιστεί έναν και μοναδικό πελάτη, τη Γη, η Πόλυ ξεκίνησε τη διαδικασία εξέτασης της υπάρχουσας νομοθεσίας για να προσδιορίσει πώς να προωθήσει με τον καλύτερο τρόπο έναν νομικό κανόνα για την προστασία της Γης.

Πριν από επτά χρόνια βρισκόμουν
στο Βασιλικό Δικαστήριο του Λονδίνου

-είμαι δικηγόρος-

και ήταν η τελευταία μέρα
μιας μακράς υπόθεσης

όπου εκπροσωπούσα έναν άντρα

που είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά
στον χώρο εργασίας του.

Ήμουν η δικηγόρος του

και ήμουν η φωνή του στο δικαστήριο.

Υπήρξε μια στιγμή σιωπής

καθώς περιμέναμε τους δικαστές
να εισέλθουν στην αίθουσα,

και εκείνη τη στιγμή
κοίταξα έξω από το παράθυρο,

και άρχισα να σκέφτομαι.

Κοίταξα έξω και σκέφτηκα,

ξέρετε, και η Γη έχει τραυματιστεί σοβαρά,

και κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτό.

Η επόμενη σκέψη μου
πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή.

Σκέφτηκα, «Η Γη χρειάζεται
έναν καλό δικηγόρο».

(Γέλια)

Κι αυτή η σκέψη δε με άφηνε να ησυχάσω.

Έφυγα και συνέχισα να το σκέφτομαι,

και σκέφτηκα λοιπόν,
«Ως δικηγόρος στο δικαστήριο,

τι εργαλεία χρειάζομαι
για να εκπροσωπήσω τη Γη στο δικαστήριο;»

Και συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν.

Έτσι άρχισα να το σκέφτομαι:
«Τι χρειάζεται να κάνω γι' αυτό;

Τι θα γινόταν αν η Γη είχε δικαιώματα;
Αφού εμείς ως άνθρωποι έχουμε δικαιώματα».

Φυσικά, το πιο σημαντικό δικαίωμα απ' όλα
είναι το δικαίωμά μας στη ζωή.

Τι θα γινόταν αν και η Γη
είχε δικαίωμα στη ζωή;

Μίλησα γι' αυτό και με άλλους δικηγόρους.

Μου είπαν: «Πόλυ, είσαι τρελή.
Φυσικά η Γη δεν έχει δικαιώματα.

Άλλωστε, υπάρχει μία ολόκληρη
σειρά περιβαλλοντικών νόμων εκεί έξω.

Γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε αυτούς;»

Αλλά είπα, «Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ.

Όλοι αυτοί οι περιβαλλοντικοί νόμοι
δεν λειτουργούν.

Δεν μπορεί να λειτουργούν!

Και μόνο να δεις τι γίνεται στον Αμαζόνιο
καταλαβαίνεις ότι δεν λειτουργούν.

Εκεί έχουμε μαζική καταστροφή

που κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα.

Η υπάρχουσα νομοθεσία
δεν το σταματάει αυτό».

Έτσι έψαξα να δω
ποιος άλλος σκεφτόταν όπως εγώ,

και ανακάλυψα ότι στην πραγματικότητα

υπήρχαν πολλοί άνθρωποι
που σκέφτονταν σαν και μένα.

Για την ακρίβεια 750 εκατομμύρια άνθρωποι.

Τα 350 εκατομμύρια
από αυτούς είναι ιθαγενείς.

Αυτοί κατανοούν την ιδέα
ότι η Γη έχει δικαίωμα στη ζωή.

Κατανοούν την ιδέα
ότι η ίδια η ζωή είναι ιερή -

όχι μόνο η ανθρώπινη ζωή,
αλλά όλες οι μορφές ζωής.

Επίσης ανακάλυψα ότι και οι Βουδιστές
κατανοούν αυτό τον τρόπο σκέψης.

Και είναι άλλα 380 εκατομμύρια άνθρωποι.

Ήδη 750 εκατομμύρια άνθρωποι
-όσο είναι η Ευρώπη- σκέφτονται όπως εγώ.

Όμως αυτό δεν είναι διατυπωμένο ως νόμος.

Αλλά συνέχισα το συλλογισμό μου
γιατί φυσικά, στην πραγματικότητα,

με τα ανθρώπινα δικαιώματά μας
και το δικαίωμά μας στη ζωή

το οποίο καθορίζεται και σε ατομική βάση
με το έγκλημα της δολοφονίας

-ή «ανθρωποκτονίας»
όπως λέγεται στην Αμερική-

όταν πρόκειται για μας και την κοινωνία,
τότε λέγεται «γενοκτονία».

Και όντως, μιλούσα σε ένα πολυπληθές κοινό

πριν από μερικά χρόνια, το 2009,

σχετικά με τα δικαιώματα της Γης,

όταν κάποιος στο ακροατήριο είπε,

«Ξέρετε, χρειαζόμαστε νέα γλώσσα

για να διαχειριστούμε τη μαζική
ζημία και καταστροφή

που συμβαίνει στη Γη
και στα οικοσυστήματά μας».

Και σκέφτηκα, λοιπόν, έχετε δίκιο.

Είναι όπως η γενοκτονία·

είναι οικοκτονία!

Και ήταν μια στιγμή επιφοίτησης.

Κυριολεκτικά, ένιωσα σαν να άναψε
ένα φως πάνω από το κεφάλι μου.

Και σκέφτηκα, Θεέ μου,
θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα.

Είναι δυνατό αυτό; Μπορούμε
να κάνουμε την οικοκτονία ποινικό αδίκημα;

Έτρεξα σπίτι κι άρχισα να το διερευνώ.

Και τρεις μήνες αργότερα
κάθισα να ξεκουραστώ

και συνειδητοποίησα ότι, όχι μόνο μπορούμε
να το ορίσουμε ως ποινικό αδίκημα,

αλλά είναι το πέμπτο έγκλημα
κατά της ειρήνης, που απουσιάζει.

Αυτό που βλέπετε σε αυτή την εικόνα

είναι τα γνωστά ως διεθνή εγκλήματα
εναντίον της ειρήνης.

Έχουμε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,
εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία·

τέθηκαν σε ισχύ
μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και λειτουργούν ως οικουμενικοί νόμοι·
καλύπτουν ολόκληρο τον κόσμο.

Είναι κάτι σαν υπερνόμοι·
υπερισχύουν οποιουδήποτε άλλου νόμου.

Όλοι οι άλλοι νόμοι
πρέπει να ευθυγραμμίζονται με αυτούς.

Τα εγκλήματα επίθεσης
-που προηγούνται του πολέμου-

νομοθετήθηκαν μόλις το 2010.

Κι εγώ λέω πως ουσιαστικά υπάρχει
ένα πέμπτο έγκλημα κατά της ειρήνης,

και αυτό είναι η οικοκτονία.

Αυτό που έχουμε ήδη σε ισχύ

είναι νόμοι που προστατεύουν
την ευημερία της ζωής.

Ουσιαστικά, προστατεύουν
την ιερότητα της ίδιας της ζωής.

Κι εγώ λέω ότι δεν είναι μόνο
η ανθρώπινη ζωή προς προστασία,

πρέπει να επεκτείνουμε
το πεδίο της μέριμνάς μας

στην ευημερία όλων των μορφών ζωής,
όλων των κατοίκων της Γης.

Αυτό είναι ένα διάγραμμα του τι συμβαίνει
στον κόσμο αυτή τη στιγμή.

Έχουμε φθορά και καταστροφή
που συμβαίνει σε μαζική κλίμακα,

που είναι αυτό που ονομάζω οικοκτονία,
και θα εξηγήσω τον όρο σε λίγο,

αλλά οδηγεί, μεταξύ άλλων,

σε εξάντληση των πόρων,

η οποία οδηγεί, μεταξύ άλλων,

σε συγκρούσεις,

που μπορούν να οδηγήσουν σε πόλεμο,

ο οποίος φυσικά οδηγεί
σε περισσότερη φθορά και καταστροφή,

σε μεγαλύτερη εξάντληση των πόρων.

Πράγματι, αυτό που συμβαίνει
αυτή τη στιγμή στο Κογκό

είναι ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα
ενός φαύλου κύκλου

που συνεχίζει να εξελίσσεται,
ολοένα και πιο γρήγορα,

συγκρούσεις που οδηγούν σε πιο
πολλούς πολέμους και καταστροφή

σε περισσότερη οικοκτονία.

Κι έτσι ο φαύλος κύκλος
γίνεται ολοένα και χειρότερος.

Ο Σερ Ντέιβιντ Κινγκ τον ονομάζει
«αιώνα των πολέμων για τους πόρους».

Αυτό αντιμετωπίζουμε.

Πιστεύω πως υπάρχει τρόπος
να το αντιστρέψουμε.

Μπορούμε μάλιστα να το σταματήσουμε.

Όχι να επιβραδύνουμε τον φαύλο κύκλο,
αλλά κυριολεκτικά να τον σταματήσουμε.

Να επέμβουμε.

Δημιουργώντας έναν νόμο

ο οποίος ουσιαστικά λειτουργεί
καταστέλλοντας αυτό τον φαύλο κύκλο

όπως αυτός εξελίσσεται,

και αυτό μπορεί να το κάνει
ένας νόμος κατά της οικοκτονίας.

Αυτή είναι αρχή της νομικής πρότασης

που κατέθεσα στα Ηνωμένα Έθνη.

Η οικοκτονία είναι ποινικό αδίκημα

όταν προκαλούμε εκτεταμένη καταστροφή,
ζημιά ή απώλεια οικοσυστημάτων.

Τώρα, κάθε λέξη εδώ έχει νομική βαρύτητα.

Αλλά πιθανώς η πιο σημαντική λέξη
είναι η λέξη «κάτοικοι» -

θα δείτε ότι δεν πρόκειται μόνο για τους
ανθρώπους, μιλάμε για κατοίκους.

Και φυσικά, έτσι αναγνωρίζουμε
ότι σε μια οποιαδήποτε περιοχή,

δεν ζουν εκεί μόνο άνθρωποι,

αλλά υπάρχουν κι άλλα είδη.

Πρόκειται για την αναγνώριση
της αλληλοσύνδεσης της ίδιας της ζωής.

Όταν καταστρέφουμε τη Γη
στην οποία στεκόμαστε,

καταστρέφουμε τη δυνατότητά μας
να ζήσουμε με ειρηνική ευημερία.

Τώρα, εδώ υπάρχουν δύο τύποι οικοκτονίας.

Η ανθρωπογενής οικοκτονία.

Και η ανθρωπογενής οικοκτονία είναι

όταν βλέπουμε και μπορούμε να βεβαιώσουμε

ότι το αποτέλεσμα των πράξεών μας

είναι μαζική ζημιά και καταστροφή.

Και όντως, ακούσαμε νωρίτερα σήμερα

πώς, με όρους ανθρωπογενείς,

προκαλούμε βλάβη και με άλλους τρόπους -

αυξάνοντας τα αέρια του θερμοκηπίου,

που είναι μία συνέπεια των πράξεών μας
που προκαλούν μαζική ζημία και καταστροφή.

Κατέθεσα, μάλιστα, πολύ πρόσφατα
σε όλες τις κυβερνήσεις

ένα εννοιολογικό έγγραφο
για τον τρόπο χρήσης του νόμου

ώστε να κλείνει την πόρτα
σε επικίνδυνες βιομηχανικές δραστηριότητες

που προκαλούν ανθρώπινη οικοκτονία,
ανθρωπογενή οικοκτονία.

Αλλά υπάρχει κι άλλη μία μορφή οικοκτονίας
για την οποία θέλω να μιλήσω σήμερα,

και είναι η οικοκτονία
που συμβαίνει με φυσικό τρόπο.

Μιλάω για τις περιπτώσεις τσουνάμι,
πλημμύρας, ανόδου της θαλάσσιας στάθμης,

και οτιδήποτε προκαλεί
μαζική κατάρρευση του οικοσυστήματος.

Και μπορούμε να δημιουργήσουμε
έναν διεθνή νόμο

που δεν ρυθμίζει μόνο
την επιχειρηματική δραστηριότητα,

αλλά, το κυριότερο, επιβάλει
νομικό καθήκον μέριμνας σε όλα τα έθνη

ώστε να προκύψουν συστήματα
για τέτοιες περιπτώσεις.

Γιατί αυτή τη στιγμή

έχουμε περιπτώσεις σαν τις Μαλδίβες,
που μας φωνάζουν, «Βοηθήστε μας!

Καθώς ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας,

κινδυνεύουμε να βυθιστούμε
μέσα στην επόμενη δεκαετία».

Και οι κυβερνήσεις λένε,
«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».

Αυτό που λένε στην πραγματικότητα είναι,

«Δεν έχουμε νομικό καθήκον μέριμνας
και παροχής βοήθειας».

Με ένα νόμο οικοκτονίας, μπορούμε να
επιβάλλουμε νομικό καθήκον μέριμνας

ώστε όλα τα έθνη
να συνεργαστούν για την αποφυγή της.

Εξάλλου, υπάρχουν 54 νησιωτικά κρατίδια

που ήδη απειλούνται από την άνοδο
της στάθμης της θάλασσας.

Και όχι μόνο 54 νησιωτικά κρατίδια,
αλλά και χώρες όπως το Μπαγκλαντές,

που δεν απειλούνται μόνο από πλημμύρες,
την άνοδο της στάθμης της θάλασσας,

το κακό τριτώνει γιατί αντιμετωπίζουν
και το λιώσιμο των πάγων.

Επιβάλλοντας νομικό
καθήκον μέριμνας στα έθνη,

μπορεί να ξεκινήσει ο διάλογος,

και να αποφασίσουμε,

«Τι θα κάνουμε για να βοηθήσουμε;»

Κι είναι πολύ σημαντικό
να προχωρήσουμε σ' αυτό μαζί.

Γιατί, τελικά, στο κάτω-κάτω της γραφής,

ακόμα κι αν βρίσκονται
στην άλλη άκρη του κόσμου,

σ' αυτό είμαστε όλοι μαζί.

Αλλά υπάρχει και συνέχεια.

Στο διεθνές ποινικό δίκαιο,

έχουμε μια αρχή
που ονομάζεται «ανώτερη ευθύνη».

Ναι, πρόκειται για την ανάληψη ευθύνης,

αλλά περισσότερο κι απ' αυτό,

πρόκειται για την επιβολή ανώτερης ευθύνης

σ' εκείνους που
-αν το φανταστείτε σαν τρίγωνο-

αυτούς που βρίσκονται
στην κορυφή του τριγώνου,

αυτούς που κατέχουν
θέσεις ηγεσίας και ελέγχου.

Αυτό σημαίνει αρχηγοί κρατών, υπουργοί.

Σημαίνει επίσης διευθύνοντες σύμβουλοι,
πρόεδροι, τραπεζίτες -

όσοι βρίσκονται σε θέση
να παίρνουν αποφάσεις

που μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις
σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπων από κάτω.

Και επιβάλλοντας νομικό καθήκον μέριμνας
σε εκείνα τα άτομα,

δημιουργούμε στην ουσία
ένα πλαίσιο λήψης αποφάσεων

βασισμένων στην προτεραιότητα
των ανθρώπων και του πλανήτη.

Κι έτσι κλείνουμε την πόρτα σε επικίνδυνες
βιομηχανικές δραστηριότητες.

Έτσι καταλήγουμε σε δυο διαφορετικούς
τρόπους να βλέπουμε τη Γη.

Όταν θεωρούμε τη Γη αδρανές αντικείμενο,

της βάζουμε μια τιμή.

Της επιβάλουμε μία αξία.

Την αγοράζουμε, την πουλάμε,
τη χρησιμοποιούμε, την κακοποιούμε.

Την εμπορευματοποιούμε.

'Όλα αυτά διέπονται
από το εμπράγματο δίκαιο.

Ωστόσο, υπάρχει κι άλλος τρόπος
να θεωρούμε τη Γη,

να τη δούμε ως ζωντανό ον.

Και τότε βλέπουμε τα πράγματα
από πολύ διαφορετική σκοπιά.

Στην ουσία, αλλάζουμε δραματικά
τον τρόπο που βλέπουμε το μέλλον.

Γιατί όταν θεωρούμε τους εαυτούς μας
ως φύλακες και προστάτες της,

αρχίζουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη
για τις μελλοντικές γενιές.

Και έτσι ευθυγραμμίζουμε
την πλάστιγγα της δικαιοσύνης.

Αυτή τη στιγμή η πλάστιγγα γέρνει,
δεν είναι ισορροπημένη.

Πιστεύω πως μπορούμε να το κάνουμε·
μπορούμε να την ξαναφέρουμε σε ισορροπία.

Και το έχουμε ξανακάνει αυτό
στην ιστορία.

Θα ήθελα να σας πάω 200 χρόνια πίσω.

Πριν 200 χρόνια, ο Γουίλιαμ Γουίλμπερφορς,

που ήταν βουλευτής εδώ στη Βρετανία,

ανέλαβε το ρόλο να εισηγηθεί
την κατάργηση της δουλείας.

Όταν υποστήριξε ότι,

«Ηθικά, η δουλεία είναι λάθος·
πρέπει να τη σταματήσουμε»,

αντιμετώπισε έναν καταιγισμό αντιρρήσεων.

Η βιομηχανία είπε, «Δεν μπορούμε να την
καταργήσουμε γιατί είναι απαραίτητη.

Είναι κοινή απαίτηση, κι επιπλέον,

οι οικονομίες μας θα καταρρεύσουν
εάν καταργήσουμε τη δουλεία».

Λοιπόν, οι 300 επιχειρήσεις
που εμπλέκονταν στη δουλεία

είχαν διάφορες ιδέες.

Είπαν, «Αφήστε εμάς να το λύσουμε,
με τους δικούς μας μηχανισμούς,

θα κάνουμε αυτορρύθμιση.

Έχουμε ήδη πάρα πολλούς νόμους.

(Γέλια)

Και θα περιορίσουμε τους αριθμούς
αν φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Μπορούμε να αφήσουμε τις δυνάμεις
της αγοράς να το λύσουν.

Να δημιουργήσουμε ένα σύστημα επιβολής
ανωτάτου ορίου και εμπορίας».

Τώρα, το ενδιαφέρον είναι

ότι το Βρετανικό κοινοβούλιο
αρνήθηκε όλες αυτές τις προτάσεις.

Και πράγματι, δύο μέρες πριν το θάνατο
του Γουίλιαμ Γουίλμπερφορς,

πέρασαν νόμοι,

που επηρέασαν όλο τον κόσμο προς την
κατεύθυνση της κατάργησης της δουλείας.

Αν έρθουμε στο σήμερα,

βλέπουμε ουσιαστικά
μια πολύ παρόμοια εικόνα.

Η εικόνα είναι αυτό που έχει αλλάξει εδώ.

Εδώ βλέπετε την Καναδική Αθαμπάσκα,

περιοχή με ασφαλτούχο άμμο.

Όταν πρωτοείδα αυτές τις φωτογραφίες

η καρδιά μου σταμάτησε, κοκάλωσα.

Κοιτούσα τι συνέβαινε εκεί και είπα,
«Στ' αλήθεια, αυτό είναι έγκλημα».

Και η βιομηχανία σήμερα
λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Η διαφορά είναι
ότι δοκιμάσαμε αυτές τις λύσεις

και διαπιστώσαμε ότι δεν λειτουργούν.

Αλλά μία από τις επιτυχίες
που προέκυψαν από τη δουλεία

είναι ότι έγινε διαχείριση,
υπήρξε μεταβατική περίοδος.

Ούτε μία από εκείνες τις επιχειρήσεις
δεν έκλεισε.

Και ο Γουίλιαμ Γουίλμπερφορς
καθοριζόταν από κάτι

που με καθορίζει και μένα.

Δεν μιλάω για το κλείσιμο
της βαριάς βιομηχανίας,

αλλά για τη μετατροπή
του προβλήματος σε λύση.

Ούτε μία από εκείνες τις 300 εταιρείες

δεν έκλεισαν μετά
την κατάργηση της δουλείας.

Κάποιες συνέχισαν
με εμπόριο τσαγιού στην Κίνα.

Τους δόθηκαν επιδοτήσεις.

Κάποιες από αυτές μάλιστα
έγιναν η αστυνομία των θαλασσών.

Ο Γ. Γουίλμπερφορς είπε, «Πρέπει
να γίνουν τρία σημαντικά πράγματα:

Σταματάς την επιδότηση,
θέτεις το πρόβλημα εκτός νόμου

και δίνεις νέες επιδοτήσεις
προς την άλλη κατεύθυνση».

Κι αυτό ακριβώς
χρειάζεται να κάνουμε σήμερα.

Αλλά και κάτι ακόμα.

Μας πάει πολύ πίσω στο παρελθόν,

σε κάτι γνωστό ως η Ιερή
Εμπιστοσύνη του Πολιτισμού.

Πρόκειται για μια έννοια που απαντάται
σε παλιά γραπτά κείμενα του 16ου αιώνα,

από όσα μπόρεσα να βρω,

κι έχει κατοχυρωθεί στον Καταστατικό
Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών,

το πρώτο μας επιτυχημένο
διεθνές νομικό κείμενο,

που τέθηκε σε ισχύ
μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτό που λέει είναι

πως τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών
έχουν νομικό καθήκον

να βάζουν το συμφέρον των κατοίκων

-να πάλι αυτή η λέξη, «κάτοικοι»-

σε πρώτη προτεραιότητα,

ως πρωτεύον καθήκον μας, καθήκον μέριμνας,

κι αυτό το αποδεχόμαστε με ιερή
εμπιστοσύνη μεταξύ μας.

Εμπιστοσύνη!

Έτσι γινόμαστε οι ίδιοι θεματοφύλακες,
προστάτες, υπερασπιστές,

κι έχουμε την υποχρέωση

να προάγουμε την υπέρτατη
ευημερία των κατοίκων.

Πρόνοια για υγεία και ευημερία.

Προτεραιότητα στους ανθρώπους
και τον πλανήτη.

Ο νόμος οικοκτονίας θα δώσει νομική ισχύ

σε αυτή την ενότητα του Καταστατικού
Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γιατί ένας διεθνής νόμος
για την οικοκτονία

την καθιστά όχι μόνο
έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.

Είναι έγκλημα εναντίον της Φύσης,
και έγκλημα εναντίον των επόμενων γενεών.

Σε τελική ανάλυση, είναι πρωτίστως
έγκλημα εναντίον της ειρήνης.

Και έχει να κάνει με την προτεραιότητα
του ανθρώπου και του πλανήτη

πέρα και πάνω από το κέρδος,

αλλά και με την αναγνώριση
ότι όταν το κάνουμε αυτό,

όταν ανοίξουμε την πόρτα
σε έναν κόσμο χωρίς συγκρούσεις,

μπορούμε να καινοτομήσουμε
προς μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση,

που μας δίνει αφθονία
με πάρα πολλούς τρόπους.

Δεν είμαι εναντίον του κέρδους, καθόλου.
Μάλιστα είμαι ισχυρά υπέρ.

Αλλά αυτό που κάνω

είναι να κλείσω την πόρτα
σε ό,τι φέρνει καταστροφή της ζωής,

και να ανοίξω την πόρτα
σε ό,τι επιβεβαιώνει την ίδια τη ζωή.

Κι έτσι γυρίζω επτά χρόνια πίσω,

όταν ξεκίνησα με μία πολύ ισχυρή σκέψη

που με οδήγησε σε ένα ταξίδι
και συνεχίζει να το κάνει.

Δεν πρόκειται μόνο για πρόταση
ενός διεθνούς νόμου οικοκτονίας,

αλλά για την αρχή ενός ταξιδιού
και μιας διερεύνησης,

Τι χρειαζόμαστε στ' αλήθεια εδώ;

Προσαρμοστική ηγεσία,
σε αυτούς τους καιρούς γρήγορων αλλαγών.

Επίσης οδήγησε σε ένα βιβλίο,
Η Εξάλειψη της Οικοκτονίας,

που παρουσιάζει αυτό τον νόμο

κι εξηγεί γιατί η ισχύουσα νομοθεσία
δημιούργησε αυτό το πρόβλημα.

Το γνωρίζατε αυτό;

Το εταιρικό δίκαιο είναι αυτό
που δίνει προτεραιότητα στο κέρδος.

Μια εταιρεία έχει νομική υποχρέωση
να μεγιστοποιεί τα κέρδη των μετόχων της.

Αυτό μας εξυπηρετούσε πολύ στο παρελθόν.

Αλλά δυστυχώς,
δεν προβλέψαμε τις συνέπειες.

Ένας νόμος για την οικοκτονία θα υπερίσχυε
και θα επέβαλε μια νομοθεσία

που όντως μας επιτρέπει
να δούμε τις συνέπειες.

Μία πρόβλεψη «Σκέψου πριν ενεργήσεις»

που θα λειτουργεί
ως εξαιρετικός δεσμοφύλακας.

Τέλος, θέλω να πω το εξής:

ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε κάποτε

ότι όταν η νομοθεσία μας εναρμονιστεί

με την ισότητα και τη δικαιοσύνη,

τότε θα έχουμε πραγματική ειρήνη
σε αυτό τον κόσμο.

Όταν οι νόμοι μας ευθυγραμμιστούν
με μια υψηλότερη κατανόηση,

τότε θα έχουμε
πραγματική ποιότητα στη δικαιοσύνη.

Ο νόμος της οικοκτονίας μάς επιτρέπει
να εναρμονιστούμε με τη φυσική δικαιοσύνη.

Και πιστεύω πως στη διάρκεια της ζωής μου,

αυτό είναι κάτι που αξίζει
να αφιερώσω τη ζωή μου

για να το πραγματοποιήσω.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)