In mijn stoel - de visie van een visagiste op schoonheid: Eva DeVirgilis op TEDxRVAWomen

Wat zeggen mensen wanneer ze in een make-upstoel zitten, hoe voelen ze zich en wat kan make-up voor jou betekenen? Eva DeVirgilis geeft hier een antwoord op.

"Sorry dat je mijn gezicht moet aanraken."

"Ik zie er walgelijk uit
met die huiduitslag."

"Sorry, maar ik ben geen mooie vrouw."

"Nee. Bedankt, maar neen.
Ik zie er niet uit."

"De dokter zegt dat ik moet vermageren.

Dus sorry, hiermee
moet je het doen."

"In de spiegel zie ik enkel
een vermoeide moeder.

Ik zie mijn rimpels
en voel me oud en lelijk."

Dit krijg ik elke dag
opnieuw te horen.

Ik ben een visagiste en dit zijn
echte uitspraken van echte vrouwen.

Ik ben ook een actrice maar
in de 7 jaar dat ik make-up doe,

heb ik gemerkt

dat bijna elke vrouw zich
verontschuldigt voor haar uiterlijk

binnen de drie seconden nadat ze
in mijn stoel is gaan zitten.

Ongeacht haar leeftijd

of socio-economische achtergrond,

of hoe mooi ze is,

bijna elke vrouw verontschuldigt zich
en vindt dat ze niet voldoet

aan de nieuwe schoonheidsidealen.

Ik weet zeker dat sommigen onder jullie

die drang herkennen
om zich te verontschuldigen.

Ik zie sommigen knikken.

Toevallig was ik vorig jaar

de visagiste voor TEDx

en exact hetzelfde gebeurde toen
deze ongelooflijk innovatieve vrouwen

in mijn stoel zaten.

Ze verontschuldigden zich.

Ik heb wel ontdekt dat er
een heel kleine groep vrouwen is

die zich niet verontschuldigen.

Dit zijn de bewegers, de shakers,
de energiebronnen.

Het kunnen CEO's zijn of huisvrouwen,

maar hun spiegelbeeld
is niet hun maatstaf.

Ja, ze dragen make-up,
maar verontschuldigen zich er niet voor.

Ze leven in het hier en nu

en gunnen zichzelf ook het plezier

in het hier en nu te leven.

Ik bewonder die vrouwen.

Er zitten waarschijnlijk enkele van die
zeldzame, bijzondere, zelfzekere wezens

in dit publiek.

Tegen jullie zeg ik dan ook:
"Neem een plaspauze!

Kom binnen 5 minuten terug
want jullie hebben dit niet nodig!

Jullie hebben niets
aan mijn boodschap."

De andere vrouwen in deze kleine groep

zijn degenen die zich bewust zijn
van hun eigen sterfelijkheid.

Daar kom ik later nog op terug.

Er zijn vele redenen waarom een vrouw

een afspraak maakt met mij.

Vaak is ze ongelukkig over haar uiterlijk

en heeft haar vriendin gezegd:
"Oh, ga naar Eva, ze is geweldig.

Ze is goed en kan je make-uptips geven.

Het zal je leven veranderen."

Eerlijk gezegd doe ik
veel meer dan make-up.

Ik ontken niet

dat make-up ervoor kan zorgen

dat een vrouw zich aantrekkelijker voelt
en meer zelfvertrouwen heeft.

We zijn ons immers bewust

van de biologische factoren die zorgen
dat je je aangetrokken voelt tot iemand,

zoals symmetrie, kleur en licht.

Als we deze kenmerken
in onszelf of iemand anders zien,

prikkelt dat onze oerinstincten.

Ik ben als visagiste heel bedreven
in de vaardigheden en hulpmiddelen

om die kenmerken te benadrukken.

Dat is mijn job.

Maar ik zal eerlijk zijn:

elke vrouw
die in mijn stoel komt zitten,

is mooi met of zonder make-up.

Ze beseft het gewoon niet!

Daarom beschouw ik mezelf

als iemand die diepgang brengt
in een oppervlakkig beroep.

(Gelach)

Want ik gebruik make-up
om haar dat te helpen inzien.

Make-up is mijn therapiepop

om een vrouw te laten praten
over hoe ze zich voelt

en waar ze zich zorgen over maakt
zodat ik daaraan kan werken.

En weet je wat?
Het werkt!

Bijna elke keer
springt een vrouw uit mijn stoel

met een nieuwe flair.

Ze kijkt naar zichzelf
in de spiegel en glimlacht,

zelfs al is het maar even.

In deze stoel vindt
een heuse metamorfose plaats.

"Oh nee, wat zeg je nu toch?
Ik ben geen mooie vrouw.

Mijn schoonmoeder zegt
dat ik een rond gezicht heb

en dat het onmogelijk is
een rond, dik gezicht mooi te maken."

Ik geloof mijn oren niet, want ik
zie enkel een mooie vrouw voor mij.

Ik zeg: "Matir, kijk eens naar
je prachtige gouden huid.

Hier, houd de spiegel vast
en kijk wat ik doe.

Kijk naar je perfecte amandelvormige ogen,

die lippen, mijn god,
in mijn volgende leven wil ik die lippen.

Je glimlach deed net de kamer oplichten!"

"Je hebt gelijk."

Je denkt misschien

dat omdat dit mijn job is,
en ik dit elke dag doe,

en hoor wat deze vrouwen zeggen,
dat ik een uniek perspectief heb,

dat ik anders ben.

Maar wanneer ik ga zitten
in een make-upstoel, gebeurt dit:

"Oh, God. Het spijt me,
ik heb een heel moeilijk gezicht.

Ik haat dat ik afhankelijk ben
van een oogpotlood

om maar buiten te komen.

Oh, oh nee, maak je geen zorgen,
mijn neus is als de vuist van een Muppet.

Gewoon ee, ee, erh.

Doe geen moeite om dat te verstoppen."

Die exacte woorden
heb ik gezegd in andermans stoel!

Ook ik voel dat ik niet voldoe

aan de geschifte nieuwe schoonheidsnormen

die een mix zijn van porno,
mode en Photoshop.

(Gelach)
(Applaus)

Veel succes daarmee.

(Applaus)

Het zal niet verdwijnen.
Dus wat gaan we eraan doen?

Wat kan ik doen om mijn kwaliteiten
te zien en te waarderen?

Dat brengt me terug
bij die tweede groep vrouwen

die zich niet verontschuldigen.

Oh - goed - ah

"Het is mijn verjaardag!

Ik ben 96 jaar oud en
mijn einde is nabij, schatje,

maar ik vind dat ik er goed uitzie."

"Ah, dit voelt zo goed
dat ik wel in slaap kan vallen.

Ik heb twee kinderen.
Twee en vier jaar oud.

Ik heb net een dubbele borstamputatie
en zes chemobeurten ondergaan.

Ik ben zo blij dat ik mezelf
eens kan laten verwennen.

En ik moet zeggen, ik vind
mijn nieuwe pruik prachtig!"

Moet ik dit meemaken

om te kunnen waarderen wat ik heb?

Moet ik eerst geconfronteerd worden
met ziekte en dood?

Hebben we dat nodig
om in te zien wat we hebben?

Ik ga dat niet toelaten.

Ik aanvaard dat niet.

In mijn wanhopige zoektocht
naar een oplossing dacht ik:

Wat kan ik doen?

Waarom doe ik niet
wat andere vrouwen doen?

Voor hen werkt het,
ook al is het maar tijdelijk.

Waarom probeer ik dat dan niet?

Waarom ga ik niet eens
zitten in Eva's stoel?

Wat zou Eva zeggen
als ik me verontschuldigde bij haar?

Ik weet het, het klinkt melig.

Maar het is eigenlijk best wel eng.

Daarom wou ik ook deze TEDtalk
eerst niet afwerken.

Omdat ik weet wat ik moet doen.

Eva, stop met die kritiek op je ogen.

Je hebt de ogen van je moeder

en je zou nooit ofte nimmer denken

dat de vrouw die jou het leven en
wijsheid schonk, niet goed genoeg was.

Ok, stop.
Eva, zeg dat niet over je neus.

Je hebt de neus
van je vader en grootmoeder.

Ja, je kan je Italiaanse genen
niet loochenen,

maar daar haal je ook
je sterke geest!

En daardoor kan je de aroma's
van een volle, fruitige Primitivo-wijn

beter herkennen dan wie dan ook.

Dus ik beslis dan maar dat,

als een lijntje rond mijn ogen zorgt voor
symmetrie in mijn gezicht en gedachten,

ik dat gewoon doe.

En als extra kleur op mijn lippen

me meer plezier en kleur
bezorgt in mijn taal,

waarom niet?

En als reflectie op mijn huid
me dat tikkeltje zelfvertrouwen bezorgt

waarmee ik kan reflecteren
over een schijnbaar oppervlakkig thema

met een groep intellectuelen,

dan zal ik dat doen!

En dat maakt dat ik mezelf mooi vind.

Ik zal in mijn stoel zitten
en ik zal luisteren

en geloven dat we allemaal mooi zijn.

Ik zal die afspraak maken.

Dank je wel.

(Applaus)