Osiągnięcia kobiet odkrywców - Courtney Stephens

Obejrzyj całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/the-contributions-of-female-explorers-courtney-stephens

W epoce wiktoriańskiej kobiety miały małe szanse zostać wielkimi odkrywcami, ale kilka inteligentnych, odważnych kobiet wniosło istotny wkład w rozwój uprzednio słabo zbadanych dziedzin. Courtney Stephens analizuje postacie trzech kobiet - Marianne North, Mary Kingsley i Alexandry David-Néel - które nie poddawały się przeciwnościom (i wyjaśnia, dlaczego powinniśmy być za to wdzięczni.)

Lekcja: Courtney Stephens, animacja: Lizzi Akana.

Dzisiaj ciekawość to coś oczywistego.

Wierzymy, że dzięki ciężkiej pracy

kiedyś staniemy przed piramidami,

odkryjemy nowy gatunek kwiatów,

a nawet polecimy na Księżyc.

Ale w XVIII i XIX w.

kobiety mogły tylko patrzeć przez okno

na świat, którego nigdy nie zbadają.

Życie kobiet za czasów królowej Wiktorii

ograniczało się do prac domowych i plotek.

Choć uwielbiały książki podróżnicze,

większość nigdy nie wyjechała

poza miejsce urodzenia.

Jednak były kobiety,

które dzięki uprzywilejowaniu,

wytrwałości,

i odrzucaniu odpowiedzi "nie"

popłynęły w szeroki świat.

W 1860 r. Marianne North,

ogrodniczka amatorka i malarka,

przebyła ocean do Ameryki,

mając tylko listy polecające,

sztalugi

i miłość do kwiatów.

Potem podróżowała na Jamajkę,

do Peru,

Japonii,

Indii,

Australii.

Na każdy kontynent prócz Antarktydy.

Szukała nowych kwiatów do namalowania.

"Onieśmielał mnie ogrom

tematów do namalowania" - pisała.

"Pagórki były cudownie błękitne,

ułożone jeden za drugim.

Nigdy dotąd nie widziałam
takiego bogactwa czystego koloru".

Nie było samolotów ani aut,

ani brukowanych ulic.

North jeździła na osiołku,

pokonywała urwiska,

przekraczała bagna,

aby dotrzeć do wymarzonych kwiatów.

To wszystko w ubraniu z epoki,

sukni do ziemi.

Fotografia nie była jeszcze dopracowana,

więc obrazy Marianne dały europejskim botanikom

szansę zobaczenia najdziwniejszych roślin,

jak dzbanecznik ogromny z Borneo,

afrykańska trychtoma groniasta,

i wiele innych gatunków,
nazwanych na jej cześć,

bo była pierwszą Europejką,
która je skatalogowała.

Tymczasem w Londynie

panna Mary Kingsley,

wychuchana córka wędrownego lekarza,

uwielbiała słuchać opowieści ojca

o afrykańskich zwyczajach.

W trakcie pracy nad książką na ten temat

jej ojciec zachorował i zmarł.

Kingsley postanowiła dokończyć książkę za niego.

Odradzano jej tę podróż,

pokazując mapy tropikalnych chorób,

ale i tak pojechała.

W 1896 r. dotarła na obszar
obecnego Sierra Leone

z dwoma walizami i rozmówkami.

Podróżując do dżungli,

mogła potwierdzić istnienie goryli,

uważanych wówczas za mityczne stwory.

uważanych wówczas za mityczne stwory.

Walczyła z krokodylami,

przeżyła tornado,

łaskotała hipopotama parasolką,

żeby odgonić go od łódki.

Gdy wpadła do kolczastego dołu,

ocaliła ją gruba spódnica.

"Dobrze ugotowany wąż

to najlepszy posiłek, jaki można tu dostać".

Indiana Jones był zaradny?

Kinglsey była 100 razy lepsza!

W łamaniu ówczesnych zasad

żadna inna podróżniczka nie była

tak odważna, jak Alexandra David-Neel.

Alexandra studiowała religie Wschodu

w rodzimej Francji,

desperacko chciała się sprawdzić

w oczach ówczesnych paryskich uczonych,

samych mężczyzn.

Uznała, że zdobędzie szacunek

tylko przez wizytę
w legendarnym mieście Lhasa,

w górach Tybetu.

"Ludzie będą musieli przyznać:

'Ta kobieta żyła wśród rzeczy, o których mówi.

Dotknęła ich i widziała na żywo'".

Gdy dotarła do granicy z Indiami,

zabroniono jej przekroczyć granicy.

Przebrała się za Tybetańczyka.

W futrze z jaków

i z naszyjnikiem wyciosanych czaszek,

wędrowała przez jałowe Himalaje

całą drogę do Lhasy,

gdzie została aresztowana.

Nauczyła się, że im cięższa podróż,

tym lepsza opowieść,

i napisała wiele książek o religii Tybetu,

które nie tylko zrobiły furorę w Paryżu,

ale pozostają ważne do dzisiaj.

Te i inne dzielne kobiety

zjechały cały świat, aby udowodnić,

że pragnienie zobaczenia na własne oczy

zmienia nie tylko ludzką wiedzę,

ale i zakres możliwości.

Wykorzystały moc ciekawości,

aby zrozumieć punkt widzenia

i osobliwości z innych części świata,

może dlatego, że same były postrzegane

jako osobliwe w swoich społecznościach.

Podróże odsłoniły przed nimi

coś więcej niż zwyczaje obcych krajów,

odkryły coś, co tylko one same mogły znaleźć:

poczucie tożsamości.