Η συνεισφορά των εξερευνητριών - Κούρτνεϊ Στίβενς

Δείτε ολόκληρο το μάθημα εδώ: http://ed.ted.com/lessons/the-contributions-of-female-explorers-courtney-stephens

Τη Βικτωριανή εποχή, οι γυναίκες δεν είχαν ιδιαίτερες πιθανότητες να γίνουν εξερευνήτριες, αλλά μερικές ιδιοφυείς, αποφασιστικές και θαρραλέες γυναίκες συνέφεραν τα μέγιστα στην έρευνα ανεξερεύνητων περιοχών. Η Κούρτνεϊ Στίβενς εξετάζει τρεις γυναίκες -- τη Μαριάν Νορθ, την Μαίρη Κίνγκσλεϊ και την Αλεξάντρα Ντέιβιντ-Νιλ -- που δεν δέχονταν περιορισμούς (και μας δείχνει γιατί θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που δεν το έκαναν).

Μάθημα από την Κούρτνεϊ Στίβενς, κινούμενη απεικόνιση από τη Λίζι Ακάνα.

Στις μέρες μας
η περιέργεια θεωρείται φυσιολογική.

Πιστεύουμε
ότι αν εργαστούμε σκληρά

μια μέρα θα σταθούμε
μπροστά στις πυραμίδες,

θα ανακαλύψουμε
ένα νέο είδος λουλουδιών,

ή ακόμα και ότι θα πάμε στο φεγγάρι.

Αλλά τον 18ο και τον 19ο αιώνα

τα θηλυκά μάτια ατένιζαν
από τα παράθυρα τους

έναν κόσμο που ήταν απίθανο
να εξερευνήσουν.

Η ζωή των γυναικών
τη Βικτωριανή περίοδο

ήταν περιορισμένη
στο νοικοκυριό και το κουτσομπολιό.

Αν και καταβρόχθιζαν βιβλία
για εξωτικά ταξίδια,

οι περισσότερες δεν θα εγκατέλειπαν ποτέ
τον τόπο γέννησης τους.

Υπάρχουν όμως κάποιες γυναίκες
της Βικτοριανής περιόδου

οι οποίες χάρη στα προνόμια,
την αντοχή τους

και μη δεχόμενες
οποιαδήποτε άρνηση

άνοιξαν τα πανιά τους
για μακρινές ακτές.

Το 1860, η Μαριάν Νόρθ

ερασιτέχνης κηπουρός και ζωγράφος,

διέσχισε τον ωκεανό
για την Αμερική,

κουβαλώντας βιογραφικά,
ένα καβαλέτο,

και την αγάπη της
για τα λουλούδια.

Στη συνέχεια
ταξίδεψε στη Τζαμάικα,

στο Περού,

στην Ιαπωνία,

στην Ινδία

και την Αυστραλία.

Επισκέφτηκε όλες τις ηπείρους
εκτός από την Ανταρκτική,

ψάχνοντας νέα λουλούδια
για να ζωγραφίσει.

«Εντυπωσιάστηκα από
την ποικιλία των θεμάτων

που μπορούσα να ζωγραφίσω»,
έγραψε.

«Οι λόφοι ήταν καταγάλανοι,

στοιβαγμένοι ο ένας
πάνω στον άλλο.

Δεν είχα ξαναδεί τόσα χρώματα».

Χωρίς αεροπλάνα
ή αυτοκίνητα

και με τους πλακοστρωμένους δρόμους
να σπανίζουν,

η Νορθ καβάλησε γαϊδουράκια,

σκαρφάλωσε γκρεμούς,

και διέσχισε βάλτους

για να βρει τα φυτά που έψαχνε.

Όλα αυτά φορώντας
τα συνηθισμένα ρούχα της εποχής,

μακριά φορέματα ως το πάτωμα.

Καθώς η τέχνη της φωτογραφίας
δεν είχε τελειοποιηθεί,

οι πίνακες της Μαριάν χάρισαν
στους Ευρωπαίους βοτανολόγους

τις πρώτες ματιές σε κάποια
από τα σπανιότερα φυτά

όπως τα τεράστια
σαρκοφάγα φυτά του Βόρνεο,

την Αφρικανική Κνιφόφια,

και πολλά άλλα είδη
που πήραν το όνομα της.

Ήταν η πρώτη Ευρωπαία
που τα κατέγραψε στη φύση.

Στο μεταξύ, πίσω στο Λονδίνο,

η δεσποινίς Μαίρη Κίνγκσλεϊ
ήταν η άβγαλτη κόρη

ενός ταξιδευτή γιατρού

που λάτρευε να ακούει
τις ιστορίες του πατέρα της

για τα Αφρικανικά έθιμα.

Ενώ έγραφε ένα βιβλίο
πάνω σε αυτό το θέμα

ο πατέρας της
αρρώστησε και πέθανε.

Έτσι η Κίνγκσλεϊ αποφάσισε
να τελειώσει το βιβλίο του.

Συνάδελφοι του πατέρα της
τη συμβούλευσαν να μην πάει,

δείχνοντας της χάρτες
τροπικών ασθενειών,

όμως εκείνη πήγε,

φτάνοντας στη σημερινή Σιέρα Λεόνε το 1896

με δυο βαλίτσες και ένα λεξικό.

Ταξιδεύοντας στη ζούγκλα,

κατάφερε να επιβεβαιώσει
την ύπαρξη

ενός πλάσματος που
ως τότε θεωρούνταν μυθικό.

Του γορίλα.

Θυμάται ότι πάλεψε
με κροκόδειλους,

πιάστηκε σε έναν τυφώνα,

και γαργάλισε έναν ιπποπόταμο
με την ομπρέλα της

για φύγει από το κανό της.

Όταν έπεσε σε έναν ακανθώδη λάκκο,

σώθηκε χάρη στο χοντρό μισοφόρι της.

«Ένα καλομαγειρεμένο φίδι

είναι ένα από τα καλύτερα
γεύματα εδώ», έγραψε.

Πιστεύετε ότι ο Ιντιάνα Τζόουνς
ήταν επινοητικός;

Η Κίνγκσλεϊ είχε πολύ
περισσότερες πιθανότητες να επιζήσει.

Αλλά καμιά άλλη εξερευνήτρια
δεν έσπασε τόσους κανόνες

όσους η Αλεξάντρα Ντέιβιντ-Νιλ.

Η Αλεξάντρα, που σπούδασε
Ασιατικές θρησκείες

στο σπίτι της στη Γαλλία

ήθελε οπωσδήποτε
να αποδείξει την αξία της

στους λόγιους του Παρισιού

που ήταν κυρίως άντρες.

Αποφάσισε ότι για να την πάρουν
στα σοβαρά

θα έπρεπε να επισκεφτεί
την πόλη Λάσα

στα βουνά του Θιβέτ.

«Θα αναγκαστούν να πουν

ότι αυτή η γυναίκα έζησε ανάμεσα
σε εκείνα για τα οποία μιλάει.

Τα άγγιξε και τα είδε από κοντά»,
έγραψε.

Όταν έφτασε στα σύνορα
με την Ινδία

της απαγορεύτηκε η είσοδος.

Έτσι μεταμφιέστηκε
σε Θιβετιανό μοναχό.

Φορώντας μια γούνα από γιάκ

και ένα κολιέ κρανίων

διέσχισε τα άγονα Ιμαλάια

φτάνοντας στη Λάσα

όπου και συνελήφθη.

Έμαθε ότι όσο πιο δύσκολο
είναι το ταξίδι

τόσο καλύτερη είναι η ιστορία

και έγραψε πολλά βιβλία
για τη Θιβετιανή θρησκεία

που όχι μόνο έκαναν εντύπωση
στο Παρίσι

αλλά παραμένουν σημαντικά σήμερα.

Αυτές οι γενναίες γυναίκες
και άλλες σαν κι αυτές

ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο
για να αποδείξουν

ότι η επιθυμία να δεις κάτι
με τα μάτια σου

όχι μόνο αλλάζει
τον σκοπό της ανθρώπινης γνώσης,

αλλάζει και τις ιδέες μας
για το τι μπορούμε να κατορθώσουμε.

Χρησιμοποίησαν τη δύναμη
της περιέργειας

για να καταλάβουν τις απόψεις

και τις ιδιαιτερότητες
άλλων περιοχών,

ίσως γιατί οι ίδιες

θεωρούνταν ασυνήθιστες
στις κοινωνίες τους.

Αλλά μέσα από τα ταξίδια τους
ανακάλυψαν

κάτι περισσότερο
από τις συνήθειες άλλων χωρών.

Κάτι που μόνο οι ίδιες
θα μπορούσαν να ανακαλύψουν:

Τον ίδιο τους τον εαυτό.