We moeten praten over een ongerechtigheid

In een pakkende en persoonlijke talk -- met gastoptredens van zijn grootmoeder en Rosa Parks -- belicht mensenrechtenadvocaat Bryan Stevenson enkele harde waarheden van het Amerikaanse rechtssysteem, te beginnen met een grove disbalans op raciaal vlak: een derde van de Amerikaanse zwarte mannelijke bevolking heeft ooit in hun leven in de gevangenis gezeten. Deze thema's verpakt hij in de onderbelichte delen van de Amerikaanse geschiedenis. Ze worden zelden zo recht voor z'n raap en met deze mate van inzicht en overtuigingskracht besproken.

Dit is een buitengewone eer voor me.

Ik breng de meeste tijd door

in gevangenissen en dodencellen.

Ik beweeg me doorgaans in zeer arme gemeenschappen

in ghetto's en op plekken waar veel hopeloosheid heerst.

Hier bij TED te zijn,

en het zien en horen van alle stimulans

heeft me veel energie gegeven.

Een van de dingen die in deze korte tijd bij me daagden

is dat TED een identiteit heeft.

Je kan hier dingen zeggen

die invloed hebben in de hele wereld.

En soms, wanneer het via TED komt,

heeft het betekenis en kracht

die het ontbeert, als het van elders komt.

Ik zeg dit omdat ik denk dat identiteit erg belangrijk is.

We hebben enkele fantastische presentaties gezien.

Wat we volgens mij leerden,

is dat je woorden als leraar betekenisvol kunnen zijn,

maar als leraar met compassie

kunnen ze extra betekenis hebben.

Als arts kun je goede dingen doen,

maar als je je hart erin legt, kun je nog andere dingen doen.

Dus wil ik het hebben over de kracht van identiteit.

Hierover heb ik niet geleerd

in het juridische werk dat ik doe.

Ik leerde dit van mijn grootmoeder.

Ik groeide op

in een traditioneel Afrikaans-Amerikaans huishouden

gedomineerd door een matriarch.

Die matriarch was mijn grootmoeder.

Ze was hard, ze was sterk,

ze was krachtig.

Ze was het einde van iedere ruzie in de familie.

Ze was het begin van veel ruzies in de familie.

Ze was de dochter van mensen die als slaaf gehouden werden.

Haar ouders werden in de jaren 1840 in Virginia als slaven geboren.

Zij werd in de jaren 1880 geboren

en de ervaring van slavernij

bepaalde in grote mate haar wereldbeeld.

Mijn oma was streng, maar ze was ook liefdevol.

Wanneer ik haar zag als kleine jongen,

kwam ze naar me toe en knuffelde me.

Ze perste me zo hard dat het me de adem benam

en dan liet ze me gaan.

Een uur of zo later, wanneer ik haar zag,

kwam ze naar me toe en vroeg: "Bryan, voel je nog steeds dat ik je vasthoud?"

Als ik "nee" zei, belaagde ze me weer,

en als ik "ja" zei, liet ze me met rust.

Ze had een bepaald iets

waardoor je altijd in haar buurt wilde zijn.

De enige uitdaging was dat ze tien kinderen had.

Mijn moeder was de jongste van de tien.

Soms als ik naar haar toeging

was het moeilijk om haar tijd en attentie te krijgen.

Mijn neefjes en nichtjes renden dan overal rond.

Ik herinner me dat ik acht of negen jaar oud was,

en 's ochtends wakker werd en de woonkamer binnenliep

waar mijn neefjes en nichtjes rondrenden.

Mijn oma zat aan de andere kant van de kamer

en staarde me aan.

Eerst dacht ik dat we een spelletje speelden.

Ik keek haar lachend aan

maar zij was heel serieus.

Na zo'n 15 tot 20 minuten

stond ze op en kwam op me af

en nam mijn hand.

Ze zei: "Kom Bryan, wij gaan even met elkaar praten."

Ik herinner het me alsof het gisteren was.

Ik zal het nooit vergeten.

Ze nam me mee naar buiten en zei: "Bryan, ik ga je iets vertellen,

maar vertel het niet verder."

Ik zei: "Oké, oma".

Ze zei: "Echt tegen niemand vertellen, hè?" Ik zei: "Goed."

Ze liet me gaan zitten en keek me aan,

en zei toen: "Ik wil dat je weet,

dat ik op je gelet heb."

Ze zei: "Ik denk dat je bijzonder bent.

Ik denk dat je alles kunt doen wat je maar wil."

Ik vergeet het nooit.

"Maar je moet me drie dingen beloven, Bryan".

Ik zei: "Oké, oma."

Ze zei: "Het eerste dat je me moet beloven,

is dat je altijd van je moeder zal houden.

Dat is mijn kleine meisje,

en je moet me beloven dat je altijd voor haar zal zorgen."

Ik was dol op mijn moeder, dus ik zei: "Dat is goed, oma."

Toen zei ze: "Het tweede wat je me moet beloven,

is dat je altijd het juiste zal doen,

ook al is het juiste het moeilijkste."

Ik dacht even na, en zei toen: "Ja, oma. Dat doe ik."

Toen zei ze: "Het derde wat je me moet beloven,

is dat je nooit alcohol zult drinken."

(Gelach)

Ik was negen, dus ik zei: "Ja, oma. Dat doe ik."

Ik groeide op in het zuiden op het platteland,

met een broer die een jaar ouder is en een zusje dat een jaar jonger is.

Toen ik 14 of 15 was, kwam mijn broer

op een dag thuis met zes blikjes bier.

Geen idee waar hij die vandaan had.

Hij nam mijn zusje en mij mee naar het bos.

Daar deden we alle dingen die we anders ook deden.

Hij nam een slok van het bier, en gaf het aan mijn zusje en zij dronk ook,

en toen boden ze het mij aan.

Ik zei: "Nee, ga je gang. Voor mij geen bier."

Mijn broer zei: "Kom op. We doen dit vandaag; je doet altijd met ons mee.

Ik dronk ervan, je zus dronk ervan. Drink ook!"

Ik zei: "Nee, nee, liever niet."

Mijn broer zat me aan te staren.

Hij zei: "Wat heb jij? Drink van het bier."

Toen keek hij me onderzoekend aan en zei:

"O, ik hoop dat je niet inzit

over dat gesprek dat oma met je had."

(Gelach)

Ik zei: "Waar heb je het over?"

Hij zei: "O, oma vertelt alle kleinkinderen dat ze bijzonder zijn."

(Gelach)

Ik was er kapot van.

(Gelach)

En ik zal je iets bekennen.

Dit is misschien niet zo slim om te vertellen.

Ik weet dat dit wellicht wijd verspreid gaat worden.

Maar ik ben 52 jaar,

en ik zal bekennen

dat ik nog nooit een druppel alcohol heb gedronken.

(Applaus)

Ik zeg dat niet om heilig te doen.

Ik zeg dat omdat er kracht schuilt in identiteit.

Als we de juiste identiteit creëren,

kunnen we dingen tegen de wereld zeggen

die de wereld als onzinnig ziet.

We kunnen mensen dingen laten doen

die ze voor onmogelijk hadden gehouden.

Natuurlijk vond mijn grootmoeder

dat al haar kleinkinderen bijzonder waren.

Mijn grootvader zat tijdens de drooglegging in de gevangenis.

Mijn ooms stierven aan alcohol-gerelateerde ziekten.

Dit waren de dingen die zij belangrijk vond.

Ik heb geprobeerd iets te zeggen

over ons strafrechtelijk systeem.

Dit land is tegenwoordig heel anders

dan dat het 40 jaar geleden was.

In 1972 zaten er 300.000 mensen in de gevangenis.

Vandaag zijn dat er 2,3 miljoen.

De V.S. hebben het hoogste detentie-percentage

in de wereld.

We hebben 7 miljoen mensen op proeftijd en voorwaardelijk vrij.

Massa-opsluiting heeft, naar mijn mening,

onze wereld fundamenteel veranderd.

In arme gemeenschappen, gekleurde gemeenschappen,

heerst een zekere wanhoop,

een zekere hopeloosheid

die gevormd wordt door deze feiten.

Eén op de drie zwarte mannen

tussen de 18 en 30 jaar

zit in de gevangenis, in hechtenis, of is op proeftijd of voorwaardelijk vrij.

In stedelijke gemeenschappen door het hele land --

Los Angeles, Philadelphia, Baltimore, Washington --

zitten 50 tot 60% van alle jonge gekleurde mannen

in de gevangenis, in hechtenis, of zijn op proeftijd of voorwaardelijk vrij.

Ons systeem lijkt niet alleen

te worden scheefgetrokken rond ras,

maar ook vertekend door armoede.

We hebben in dit land een rechtssysteem

dat je veel beter behandelt

als je rijk en schuldig bent, dan wanneer je arm en onschuldig bent.

Rijkdom, niet schuldigheid,

bepaalt resultaten.

Toch lijkt dat ons niet te deren.

De politiek van angst en woede

doet ons geloven

dat deze problemen niet de onze zijn.

We zijn onze verbinding kwijt.

Ik vind het interessant.

In ons werk zien we zeer interessante ontwikkelingen.

In mijn staat, Alabama,

verlies je voorgoed je stemrecht

bij een criminele veroordeling.

In Alabama heeft momenteel

34% van de zwarte mannelijke bevolking

het recht verloren om te stemmen.

Wij projecteren dat over 10 jaar

evenveel rechten ontnomen zullen zijn

als het geval was

vóór het aannemen van de Stemrecht-wet.

En er heerst een verbijsterende stilte.

Ik vertegenwoordig kinderen.

Veel van mijn cliënten zijn erg jong.

De Verenigde Staten zijn het enige land ter wereld

waar 13-jarige kinderen veroordeeld worden

om in de gevangenis te sterven.

We kennen levenslange opsluiting zonder vervroegde vrijlating voor kinderen.

In feite zijn er processen gaande.

Het enige land ter wereld.

Ik vertegenwoordig mensen in de dodencellen.

Interessant, die vraag van de doodstraf.

Er is ons geleerd te denken

dat de werkelijke vraag is:

verdienen mensen het te sterven voor hun misdaden?

Dat is een heel zinnige vraag.

Maar er is een andere manier

om over onze identiteit na te denken.

Die andere denkwijze is

niet: verdienen mensen te sterven voor begane misdaden,

maar, mogen wij doden?

Ik bedoel, het is fascinerend.

De doodstraf in Amerika is getekend door fouten.

Voor iedere negen mensen die geëxecuteerd zijn,

hebben we één onschuldige geïdentificeerd

die gezuiverd van blaam vrijgelaten is uit de dodengang.

Een nogal verbijsterende foutmarge --

1 op 9 mensen onschuldig.

Ik bedoel, het is fascinerend.

In de luchtvaart; we zouden mensen nooit laten vliegen

als van elke 9 vliegtuigen die opstijgen,

eentje zou neerstorten.

Maar we sluiten onszelf af voor dit probleem.

Het is niet ons probleem.

Niet onze last.

Niet onze strijd.

Ik praat veel over deze thema's.

Ik praat over ras en de vraag

of we gerechtigd zijn te doden.

Als ik mijn studenten Zwarte Amerikaanse geschiedenis onderwijs,

vertel ik ze over slavernij.

Ik vertel ze over terrorisme,

het tijdperk dat begon aan het eind van de reconstructie

en duurde tot aan de Tweede Wereldoorlog.

We weten er niet erg veel van.

Maar voor zwarte Amerikanen in dit land

was deze periode getekend door terreur.

In veel gemeenschappen werden mensen gelyncht.

Er werden bomaanslagen gepleegd.

De dreiging van terreur vormde hun levens.

Die oudere mensen komen nu naar me toe

en zeggen: "Meneer Stevenson, u spreekt in het openbaar.

Zeg dat mensen moeten stoppen

met doen alsof we na 11 september voor het eerst

met terrorisme te maken hebben.

Ze zeggen: "Vertel ze dat we ermee zijn opgegroeid."

Die tijd van terrorisme werd uiteraard

gevolgd door segregatie

en decennia van raciale onderwerping

en apartheid.

Toch hebben we in dit land een dynamiek

waarin we niet willen praten over onze problemen.

We praten niet graag over onze geschiedenis.

Om die reden hebben we niet echt begrepen

wat het betekende om de dingen te doen die we gedaan hebben.

We lopen voortdurend tegen elkaar op.

We creëren voortdurend spanningen en conflicten.

We praten met moeite over ras,

en volgens mij is dat omdat we ons niet willen wagen

aan een waarheids- en verzoeningsproces.

In Zuid Afrika begrepen mensen

dat we apartheid niet konden overwinnen

zonder inzet voor 'waarheid en verzoening'.

In Rwanda, zelfs na de genocide, bestond deze inzet ook,

maar in ons land hebben we dat nagelaten.

Ik gaf in Duitsland lezingen over de doodstraf.

Het was fascinerend,

want een van de geleerden stond op na de presentatie

en zei: "Het is zeer verontrustend

te horen waarover u spreekt."

Hij zei: "Wij hebben in Duitsland geen doodstraf.

En uiteraard kunnen we in Duitsland nooit een doodstraf hebben."

Het werd heel stil in de zaal.

Toen zei een vrouw:

"Het is onmogelijk, met onze geschiedenis,

dat we ooit op systematische wijze

andere mensen kunnen doden.

Het zou gewetenloos zijn, als wij

voorbedacht en bewust

mensen zouden executeren."

Ik dacht daarover na.

Hoe zou het voelen

om in een wereld te leven

waarin de Duitse Staat mensen executeerde,

vooral als die overwegend Joods waren?

Ik zou het ondraaglijk vinden.

Het zou gewetenloos zijn.

En toch, in dit land,

in de staten van het 'Oude Zuiden',

executeren we mensen --

en loop je een 11 x grotere kans de doodstraf te krijgen

als het slachtoffer blank is dan wanneer die zwart is,

22 x meer kans daarop

als de verdachte zwart is en het slachtoffer blank --

in diezelfde staten waar de mensen die gelyncht werden

in de grond begraven liggen.

Toch is er die ongeraaktheid.

Maar ik geloof dat onze identiteit gevaar loopt.

Dat als deze moeilijke dingen

ons niet raken,

de positieve en mooie dingen

daaronder te lijden hebben.

We houden van innovatie.

We houden van technologie en creativiteit.

We houden van amusement.

Maar uiteindelijk

worden deze realiteiten

overschaduwd door lijden,

misstanden, degradatie,

marginalisatie.

Ik vind het noodzakelijk

deze twee te integreren.

Uiteindelijk hebben we het over

de behoefte om hoopvoller te zijn

en meer toegewijd aan de

fundamentele uitdagingen van een complexe wereld.

Voor mij betekent dat

denken en praten over

de armen, de achtergestelden,

zij die nooit een TED zullen bijwonen.

Maar aan ze denken op een wijze

die geïntegreerd is in onze eigen levens.

Uiteindelijk moeten we allemaal dingen geloven zonder ze gezien te hebben.

Zo rationeel als we zijn, zo toegewijd aan het intellect...

Innovatie, creativiteit,

ontwikkeling komen

niet alleen van de ideeën in ons brein.

Ze komen van de ideeën in ons brein

die tevens gevoed worden

door een overtuiging in ons hart.

Het is deze geest-hartverbinding

die ons volgens mij ertoe zet

niet slechts te letten

op alle stralende, fonkelende dingen,

maar ook de donkere en moeilijke dingen.

Vaclav Havel, de grote Tsjechische leider, sprak hierover.

Hij zei: "Toen wij in Oost-Europa te maken hadden met onderdrukking,

wilden we allerlei dingen,

maar wat we vooral nodig hadden was hoop,

een oriëntatie van de geest,

een bereidheid om soms op hopeloze plaatsen

getuige te zijn."

Die gerichtheid van geest is

de kern van hetgeen waar volgens mij

zelfs TED-gemeenschappen

betrokken moeten zijn.

Er is geen onthechting rondom

technologie en design

die ons toestaat volledig menselijk te zijn

totdat we aandacht besteden aan lijden,

armoede, uitsluiting en ongerechtigheid.

Nou moet ik je waarschuwen

dat dit soort identiteit

een veel uitdagender soort identiteit is

dan een die daar geen aandacht aan besteedt.

Het vreet aan je.

Als jonge advocaat had ik het voorrecht om Rosa Parks te ontmoeten.

Mevrouw Parks kwam zo nu en dan terug naar Montgomery,

en kwam dan bijeen met twee van haar beste vriendinnen,

twee oudere vrouwen:

Johnnie Carr, die de

Montgomery bus-boycot organiseerde --

verbazingwekkende zwarte vrouw --

en Virginia Durr, een blanke vrouw

wiens echtgenoot, Clifford Durr, advocaat was van Dr. King.

Deze vrouwen kwamen samen en praatten alleen maar.

Zo nu en dan belde Mevrouw Carr me op

en zei: "Bryan, Mevr. Parks komt hierheen. We komen samen om wat te praten.

Wil je hierheen komen om te luisteren?"

En dan zei ik: "Ja mevrouw, graag."

En zij zei: "Wat ga je doen als je hier bent?"

Ik zei: "Ik ga luisteren."

Ik ging er dan heen en luisterde alleen maar.

Het was zo stimulerend en gaf zoveel kracht.

Ik zat een keer naar deze vrouwen te luisteren

en na enkele uren draaide Mevrouw Parks zich naar mij

en zei: "Bryan, vertel me eens wat het Equal Justice Initiative is.

Vertel eens wat jullie proberen te doen."

En ik stak van wal.

Ik zei: "Wij proberen ongerechtigheid aan de kaak te stellen.

We proberen onterecht veroordeelden te helpen.

We proberen vooringenomenheid en discriminatie

in het strafrechtelijke systeem aan te kaarten.

We willen een einde aan levenslange opsluiting van kinderen.

We proberen iets te doen aan de doodstraf.

We proberen het aantal gevangenen omlaag te brengen.

We proberen massa-detentie te beëindigen."

Toen ik klaar was met mijn verhaal keek ze me aan

en zei: "Mmm mmm mmm."

Ze zei: "Daarvan word je moe, moe, moe..."

(Gelach)

Toen leunde Mevr. Carr voorover, legde haar vinger op mijn gezicht,

en zei: "Daarom moet je dapper, dapper, dapper zijn."

Ik ben ervan overtuigd dat de TED-gemeenschap

dapperder moet zijn.

We moeten manieren vinden

om deze uitdagingen aan te gaan,

deze problemen, het lijden.

Uiteindelijk hangt onze menselijkheid namelijk af

van ieders menselijkheid.

Ik heb heel simpele dingen geleerd in het werk dat ik doe.

Het heeft me heel simpele dingen geleerd.

Ik ben gaan begrijpen, en geloven,

dat ieder van ons

méér is dan het ergste dat we ooit gedaan hebben.

Dat geloof ik voor iedere persoon op onze planeet.

Als iemand liegt, is hij niet alleen een leugenaar.

Als iemand iets ontvreemdt,

is hij niet alleen een dief.

Zelfs als je iemand vermoordt, ben je niet alleen maar een moordenaar.

Daarom is er een fundamentele menselijke waardigheid

die wettelijk gerespecteerd moet worden.

Ook geloof ik

dat in vele delen van dit land,

en zeker in andere delen op deze planeet,

het tegenovergestelde van armoede niet rijkdom is.

Dat geloof ik niet.

Ik denk dat op teveel plaatsen,

het tegenovergestelde van armoede, gerechtigheid is.

Als laatste geloof ik

dat, ondanks dat het zo dramatisch

en mooi en inspirerend is,

en zo stimulerend,

we uiteindelijk niet beoordeeld zullen worden op onze technologie,

niet op ons design,

niet op ons intellect en onze ratio.

Uiteindelijk beoordeel je het karakter van een maatschappij

niet op hoe zij haar rijken en bevoordeelden behandelt,

maar op hoe ze haar armen behandelt,

de verdoemden, de opgeslotenen.

Want het is in die nexus

dat we diepgaande dingen beginnen te begrijpen

over wie we zijn.

Soms raak ik uit balans. Ik zal eindigen met dit verhaal.

Ik duw soms te hard.

Ik raak vermoeid, zoals ieder van ons.

Soms draven die ideeën een beetje door,

op manieren die belangrijk zijn.

Ik vertegenwoordig kinderen

die veroordeeld zijn tot zeer zware straffen.

In het huis van bewaring zie ik dan mijn cliënt van 13 of 14,

die is aangemerkt om terecht te staan als een volwassene.

Ik denk dan: tjonge, hoe kan dat?

Hoe kan een rechter je veranderen in iets

dat je niet bent?

De rechter heeft hem aangemerkt als volwassene, maar ik zie een kind.

Ik was op een avond te laat wakker en dacht:

tjonge, als je de rechter je kan veranderen in iets dat je niet bent,

moet die rechter magische krachten hebben.

Ja, Bryan, de rechter heeft magische krachten.

Je zou er een portie van moeten vragen.

En omdat ik te laat wakker was, en niet helder nadacht,

begon ik te werken aan een motie.

Ik had een cliënt van 14 jaar, een arm zwart jochie.

En ik begon die motie te schrijven,

met als titel: "Motie om mijn arme,

14-jarige zwarte mannelijke cliënt

te berechten als bevoorrechte, blanke

75-jarige zakenman."

(Applaus)

Ik schreef in mijn motie

over procedurele fouten en wangedrag van de politie en gerechtelijk wangedrag.

Er was een absurde zin over het ontbreken van enig gedrag in dit land,

omdat het allemaal wangedrag is.

De volgende ochtend stond ik op en dacht: droomde ik die waanzinnige motie,

of heb ik die echt geschreven?

Tot mijn afgrijzen had ik ze niet alleen geschreven,

maar tevens naar de rechtbank gestuurd.

(Applaus)

Enkele maanden later

was ik het alweer allemaal vergeten.

Toen daagde het bij me,

o hemel, ik moet naar de rechtbank voor deze zaak.

Ik stapte in mijn auto --

en ik voelde me echt overweldigd... overweldigd --

Ik stapte in mijn auto en reed naar deze rechtbank.

Ik zat te denken: "Dit wordt zo moeilijk, zo pijnlijk".

Ik stapte uit en liep op de rechtbank af,

en terwijl ik de trappen van de rechtbank opliep,

was daar een oudere zwarte man die de conciërge was van de rechtbank.

Toen deze man me zag, kwam hij naar me toe

en vroeg: "Wie bent u?"

Ik zei: "Ik ben advocaat." Hij vroeg: "Advocaat?" Ik zei: "Ja meneer".

En die man kwam op me af

en omarmde me.

Hij fluisterde in m'n oor.

Hij zei: "Ik ben zo trots op je".

Ik moet je zeggen,

dat gaf me kracht.

Het verbond me met iets diep binnenin me

over identiteit,

over het vermogen van elke persoon om bij te dragen

aan een gemeenschap, aan een hoopvol perspectief.

Ik ging de rechtszaal binnen.

Zodra ik binnenliep, zag de rechter me aankomen.

Hij vroeg: "Meneer Stevenson, hebt u die krankzinnige motie geschreven?"

Ik zei: "Ja, edelachtbare". Er ontstond een discussie.

Mensen kwamen binnenstromen omdat ze woedend waren

dat ik die dingen had geschreven.

Politiemensen kwamen binnen

en assistent-aanklagers en griffiers.

Voor ik het wist stond de rechtszaal vol met mensen

die boos waren dat we over ras praatten,

dat we over armoede praatten,

dat we over ongelijkheid praatten.

Uit mijn ooghoeken zag ik die conciërge heen en weer lopen.

Hij bleef maar door het raam kijken.

Hij hoorde al het geruzie.

Uiteindelijk kwam hij naar binnen met een bezorgde blik

en ging achter me zitten,

bijna in het verdedigingsbankje.

Zo'n 10 minuten later zei de rechter dat we gingen pauzeren.

In de pauze was er een hulpsherrif die beledigd was

dat de conciërge in de rechtszaal zat.

De hulpsherrif sprong op en rende naar de oudere zwarte man.

Hij zei: "Jimmy, wat doe je in deze rechtszaal?"

En die oudere zwarte man stond op

en keek de hulpsherrif aan en keek mij aan

en hij zei: "Ik ben deze rechtszaal binnengekomen

om deze jongeman te zeggen:

houd je blik op de prijs gericht, hou vol."

Ik ben naar TED gekomen

omdat ik denk dat velen van jullie begrijpen dat

hoewel de morele boog van het universum lang is,

hij naar gerechtigheid buigt.

Dat we geen volwaardige mensen kunnen zijn

totdat we geven om mensenrechten en fundamentele waardigheid.

Dat al ons overleven

gebonden is aan het overleven van iedereen.

Dat onze visies van technologie en design

en amusement en creativiteit

moeten samengaan met visies

van humaniteit, compassie en gerechtigheid.

En meest van al:

degenen van jullie die dat delen,

kom ik simpelweg vertellen

om je ogen op de prijs gericht te houden, niet opgeven.

Mijn hartelijke dank.

(Applaus)

Chris Anderson: Je hoorde en zag

een klaarblijkelijk verlangen in dit publiek, deze gemeenschap,

om je op je weg te helpen en iets aan dit thema te doen.

Behalve het uitschrijven van een check --

wat kunnen we doen?

BS: Er zijn overal om ons heen mogelijkheden.

Als je in de staat Californië woont, bijvoorbeeld,

is er een referendum de komende lente

dat gaat trachten om iets van het geld

dat we aan de politiek van bestraffing uitgeven, anders te besteden.

Bijvoorbeeld, hier in Californië

gaan we een miljard dollar uitgeven

aan de doodstraf in de komende vijf jaar.

...een miljard dollar.

Terwijl 46% van alle moordzaken

niet tot een aanhouding leiden.

56% van verkrachtingszaken ook niet.

Dus hier is een kans om dat te veranderen.

Dit referendum wil deze dollars aan

rechtshandhaving en veiligheid besteden.

Ik denk dat er mogelijkheden genoeg zijn.

CA: Er is een grote afname geweest

in criminaliteit in Amerika over de laatste drie decennia.

Daarbij wordt soms gesteld dat dit komt

dankzij de toegenomen detentie-aantallen.

Wat zou je zeggen tegen iemand die dat gelooft?

BS: In feite is het aantal geweldsdelicten

relatief stabiel gebleven.

De grote toename in massadetentie in dit land

was niet in de categorie geweldsdelicten.

Het was die foute 'oorlog tegen drugs'.

Daarvandaan komt die dramatische toename

in onze gevangenispopulatie.

En we zijn doorgedraafd in onze bestraffingsretoriek.

We hebben 'driemaal, scheepsrecht'-wetten

waarbij mensen voorgoed opgesloten worden

vanwege de diefstal van een fiets, voor kleine vermogensdelicten,

in plaats van ze deze dingen terug te laten geven

aan de mensen die de dupe waren.

Ik geloof dat we meer moeten doen voor de gedupeerden,

niet minder.

Ik denk dat onze huidige bestraffingsfilosofie

niets doet voor wie dan ook.

Ik denk dat dit de oriëntatie is die we moeten veranderen.

(Applaus)

CA: Bryan, je hebt hier een gigantische snaar geraakt.

Je bent een inspirerende persoon.

Dank je wel dat je naar TED kwam. Dank je.

(Applaus)