Ο Μπιλ Γκέιτς για την ενέργεια: καινοτομία στο μηδέν!

Στο TED2010, ο Μπιλ Γκέιτς αποκαλύπτει το όραμά του για το ενεργειακό μέλλον του πλανήτη, περιγράφει την ανάγκη για «θαύματα» για να αποφευχθεί η καταστροφή του πλανήτη και εξηγεί γιατί υποστηρίζει ένα εντυπωσιακά διαφορετικό είδος πυρηνικού αντιδραστήρα. Ο αναγκαίος στόχος; Μηδενικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα παγκοσμίως έως το 2050.

Σήμερα θα σας μιλήσω για την ενέργεια και το κλίμα.

Και ίσως αυτό να σας ξαφνιάζει λίγο γιατί,

η πλήρους απασχόλησης εργασία μου στο ίδρυμα είναι ως επί το πλείστον για τα εμβόλια και τους σπόρους,

αυτά δηλαδή που πρέπει να επινοήσουμε και να παραδώσουμε,

για να βοηθήσουμε τα δύο δισεκατομμύρια φτωχότερων ανθρώπων να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.

Αλλά η ενέργεια και το κλίμα είναι ιδιαίτερα σημαντικά για αυτούς τους ανθρώπους,

στην πραγματικότητα για αυτούς είναι πολύ πιο σημαντικά από οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη.

Το κλίμα χειροτερεύει πράγμα που σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια οι καλλιέργειές τους δεν θα αναπτύσσονται.

Θα υπάρχει υπερβολική βροχή ή ελάχιστη βροχή.

Τα πράγματα θα αλλάξουν με τρόπο

που το ευαίσθητο περιβάλλον τους δεν θα μπορέσει να αντέξει.

Και αυτό θα οδηγήσει στην πείνα. Στην αβεβαιότητα. Σε αναταραχές.

Άρα λοιπόν, οι κλιματικές αλλαγές θα είναι εφιαλτικές για αυτούς.

Επίσης η τιμή της ενέργειας είναι πολύ σημαντική για αυτούς.

Στην πραγματικότητα, αν μπορούσαμε να διαλέξουμε μόνο ένα πράγμα για να μειώσουμε την τιμή του,

ώστε να περιοριστεί η φτώχεια, θα διαλέγαμε σίγουρα την ενέργεια.

Η τιμή της ενέργειας έχει μειωθεί με την πάροδο του χρόνου.

Πραγματικά, η ανάπτυξη του προηγμένου πολιτισμού στηρίζεται στην πρόοδο του τομέα της ενέργειας.

Η επανάσταση του άνθρακα έδωσε ώθηση στη βιομηχανική επανάσταση,

και, ακόμη και το 1900, είδαμε μια πολύ γρήγορη μείωση στην τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας

και γι' αυτό έχουμε ψυγεία, κλιματιστικά,

μπορούμε να κατασκευάσουμε σύγχρονα υλικά και να κάνουμε πολλά πράγματα.

Κι έτσι, η κατάσταση είναι πολύ καλή όσον αφορά την ηλεκτρική ενέργεια στον πλούσιο κόσμο.

Αλλά όσο την κάνουμε φθηνότερη – ας πούμε ότι την κάνουμε και δύο φόρες φθηνότερη --

έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν νέο περιορισμό

και ο περιορισμός αυτός είναι το διοξείδιο του άνθρακα.

Το διοξείδιο του άνθρακα θερμαίνει τον πλανήτη

και η εξίσωση του προβλήματος του διοξειδίου του άνθρακα είναι πράγματι πολύ εύκολη.

Αθροίζουμε το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουμε,

έχουμε αύξηση της θερμοκρασίας

και η αύξηση της θερμοκρασίας επιφέρει πολύ αρνητικές συνέπειες.

Πρόκειται για τις επιπτώσεις στις καιρικές συνθήκες και, ακόμα χειρότερα, τις έμμεσες επιπτώσεις

στα φυσικά οικοσυστήματα που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις ραγδαίες αλλαγές

και έτσι καταρρέουν.

Βέβαια, η ακριβής καταγραφή

μιας συγκεκριμένης αύξησης διοξειδίου του άνθρακα και της αντίστοιχης θερμοκρασίας,

καθώς και των θετικών σημείων,

δεν μπορεί να γίνει με απόλυτη βεβαιότητα.

Και σίγουρα υπάρχει αβεβαιότητα για το μέγεθος των επιπτώσεων

το οποίο σίγουρα θα είναι μεγάλο.

Ρώτησα τους καλύτερους επιστήμονες αρκετές φορές,

είναι αλήθεια ότι πρέπει να φτάσουμε σχεδόν στο μηδέν;

Δεν μπορούμε να μειώσουμε στο μισό ή στο ένα τέταρτο;

Και η απάντηση είναι ότι, μέχρι να φτάσουμε σχεδόν στο μηδέν,

η θερμοκρασία θα συνεχίσει να αυξάνει.

Συνεπώς πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση.

Δεν είναι σαν να έχουμε ένα φορτηγό 3,5 μέτρων και θέλουμε να περάσουμε από μια γέφυρα 3 μέτρων,

οπότε μπορεί και να χωρέσουμε με λίγη προσπάθεια.

Πρόκειται για κάτι που πρέπει να μηδενιστεί.

Εκπέμπουμε πολύ διοξείδιο του άνθρακα κάθε χρόνο,

πάνω από 26 δισεκατομμύρια τόνους.

Σε κάθε Αμερικανό αντιστοιχούν περίπου 20 τόνοι.

Στους ανθρώπους στις φτωχές χώρες αντιστοιχεί λιγότερος από έναν τόνο.

Ο μέσος όρος είναι περίπου 5 τόνοι ανά άτομο στον πλανήτη.

Και πρέπει με κάποιον τρόπο να γίνουν αλλαγές

που θα μειώσουν τον αριθμό αυτό στο μηδέν.

Η άνοδος είναι σταθερή.

Μόνο διάφορες οικονομικές αλλαγές έχουν περιορίσει κάπως την άνοδο,

συνεπώς πρέπει να περάσουμε από την ταχεία αύξηση

στη συνεχή μείωση μέχρι να αγγίξουμε το μηδέν.

Η εξίσωση έχει τέσσερις συντελεστές.

Και λίγο πολλαπλασιασμό.

Αριστερά έχουμε το διοξείδιο του άνθρακα που θέλουμε να μηδενίσουμε

το οποίο θα πρέπει να υπολογιστεί με βάση τον αριθμό των ανθρώπων,

τις υπηρεσίες που χρησιμοποιεί κατά μέσο όρο ο καθένας μας,

την ενέργεια που αντιστοιχεί κατά μέσο όρο σε κάθε υπηρεσία

και το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται ανά μονάδα ενέργειας.

Ας κοιτάξουμε το κάθε ένα από αυτά

για να δούμε πώς μπορούμε να το μειώσουμε στο μηδέν.

Πιθανώς, ένας από αυτούς τους αριθμούς θα πρέπει να πλησιάσει το μηδέν.

Ας θυμηθούμε την Άλγεβρα από το σχολείο

και ας δούμε τι γίνεται.

Κατ΄αρχάς έχουμε τον πληθυσμό.

Σήμερα ο κόσμος έχει 6,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Και τείνει προς τα 9 δισεκατομμύρια περίπου.

Αν έχουμε καλά αποτελέσματα όσον αφορά τα νέα εμβόλια,

την περίθαλψη και τις υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας,

μπορούμε ίσως να μειώσουμε τον αριθμό κατά 10% ή 15%

αλλά και πάλι θα υπάρχει αύξηση 1,3 περίπου.

Ο δεύτερος συντελεστής είναι οι υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε.

Περιλαμβάνει τα πάντα,

τροφή, ρουχισμό, τηλεόραση, θέρμανση.

Αυτά είναι πολύ καλά πράγματα

και μείωση της φτώχειας σημαίνει παροχή αυτών των υπηρεσιών

σε όλους σχεδόν στον πλανήτη.

Και είναι καλό να αυξάνει αυτός ο αριθμός.

Στον πλούσιο κόσμο, θα μπορούσε το δισεκατομμύριο που βρίσκεται στην κορυφή

να κάνει περικοπές και να περιορίσει διάφορες χρήσεις

αλλά κάθε χρόνο, κατά μέσο όρο, ο συγκεκριμένος αριθμός θα αυξάνει

και έτσι θα υπερδιπλασιαστούν συνολικά

οι υπηρεσίες που προσφέρονται ανά άτομο.

Εδώ έχουμε μια πολύ βασική υπηρεσία.

Έχουμε ρεύμα στο σπίτι μας για να μπορούμε να μελετάμε

ενώ στην πραγματικότητα αυτά τα παιδιά δεν έχουν και βγαίνουν έξω

για να διαβάσουν για το σχολείο κάτω από τα φώτα του δρόμου.

Τώρα το Ε, η απόδοση, η ενέργεια για κάθε υπηρεσία,

εδώ επιτέλους έχουμε καλά νέα.

Έχουμε κάτι που δεν αυξάνει.

Μέσω διάφορων εφευρέσεων και νέων τρόπων φωτισμού,

μέσω διαφορετικών τύπων αυτοκινήτων, διαφορετικών τρόπων κατασκευής κτιρίων.

Υπάρχουν αρκετές υπηρεσίες στις οποίες μπορούμε

να μειώσουμε ουσιαστικά την ενέργεια,

ακόμα και κάποιες μεμονωμένες υπηρεσίες μπορούν να τη μειώσουν κατά 90%.

Υπάρχουν και υπηρεσίες όπως η παρασκευή λιπάσματος

ή οι αερομεταφορές,

όπου τα περιθώρια για βελτιώσεις είναι πολύ μικρότερα.

Και επομένως, αν είμαστε γενικά αισιόδοξοι,

μπορούμε να έχουμε υποτριπλασιασμό ή ίσως υποεξαπλασιασμό.

Με αυτούς τους τρεις πρώτους συντελεστές,

κατεβαίνουμε από τα 26 στα 13 δισεκατομμύρια τόνους, στην καλύτερη περίπτωση

και πάλι δεν αρκεί.

Ας δούμε και τον τέταρτο συντελεστή --

ο οποίος είναι βασικός --

και αντιστοιχεί στην ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται ανά μονάδα ενέργειας.

Και το ερώτημα είναι, μπορούμε όντως να το μηδενίσουμε;

Αν καίμε άνθρακα, όχι.

Αν καίμε φυσικό αέριο, όχι.

Σχεδόν κάθε τρόπος με τον οποίο παράγουμε ηλεκτρισμό, σήμερα,

με εξαίρεση τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την πυρηνική ενέργεια, εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα.

Συνεπώς, αυτό που πρέπει να κάνουμε σε παγκόσμια κλίμακα,

είναι να δημιουργήσουμε ένα καινούριο σύστημα.

Άρα, χρειαζόμαστε ενεργειακά θαύματα.

Όταν χρησιμοποιώ τον όρο θαύμα, δεν εννοώ κάτι αδύνατο.

Ο μικροεπεξεργαστής είναι ένα θαύμα. Ο υπολογιστής είναι ένα θαύμα.

Το διαδίκτυο και οι υπηρεσίες του είναι ένα θαύμα.

Οι άνθρωποι έχουν συμμετάσχει στη δημιουργία πολλών θαυμάτων.

Συνήθως, δεν έχουμε προθεσμίες

όπου πρέπει να πετύχουμε το θαύμα μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία.

Συνήθως, απλώς περιμένουμε και κάποια γίνονται ενώ κάποια άλλα όχι.

Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει πραγματικά να επιταχύνουμε

και να υλοποιήσουμε το θαύμα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να δώσω την εικόνα.

Με κάποιο είδος φυσικής απεικόνισης,

με μια επίδειξη που θα εξάψει τη φαντασία του κοινού.

Θυμήθηκα πέρυσι που έφερα κουνούπια

και άρεσαν στο κοινό.

(Γέλια)

Το έκανε να συμμετέχει στην ιδέα ότι

υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με κουνούπια.

Με την ενέργεια, το μόνο που μπόρεσα να βρω ήταν το εξής.

Αποφάσισα να απελευθερώσω πυγολαμπίδες,

θα ήταν η συνεισφορά μου στο περιβάλλον εδώ φέτος.

Εδώ λοιπόν έχουμε αληθινές πυγολαμπίδες.

Μου είπαν ότι δεν δαγκώνουν, στην πραγματικότητα μπορεί να μη βγουν καν έξω από το δοχείο.

(Γέλια)

Υπάρχουν ένα σωρό εντυπωσιακές λύσεις σαν αυτή

μόνο που δεν σημαίνουν και πολλά.

Χρειαζόμαστε λύσεις, είτε μία είτε πολλές,

που έχουν απίστευτη κλίμακα

και απίστευτη αξιοπιστία

και, ενώ υπάρχουν πολλές κατευθύνσεις στις οποίες μπορούμε να ψάξουμε,

εγώ βλέπω μόνο πέντε που μπορούν να πετύχουν τα μεγάλα νούμερα.

Έχω αφήσει έξω την παλίρροια, τη γεωθερμία, τη σύντηξη και τα βιοκαύσιμα.

Όλα αυτά μπορούν να συνεισφέρουν

και αν μπορούν περισσότερα από όσα περιμένω, τόσο το καλύτερο

αλλά το βασικό μου επιχείρημα εδώ

είναι ότι θα πρέπει να δουλέψουμε σε κάθε μία από τις πέντε κατευθύνσεις

χωρίς να παραλείψουμε καμία επειδή δείχνει τρομακτική

διότι όλες παρουσιάζουν σημαντικές προκλήσεις.

Ας δούμε πρώτα την καύση ορυκτών καυσίμων,

καύση άνθρακα ή φυσικού αερίου.

Αυτό που πρέπει να γίνει εδώ μοιάζει απλό αλλά δεν είναι,

να πάρουμε δηλαδή όλο το διοξείδιο του άνθρακα από την εξαγωγή μετά την καύση,

να το υγροποιήσουμε υπό πίεση, να το βάλουμε κάπου

και να ελπίζουμε ότι θα μείνει εκεί.

Έχουμε κάποιες πιλοτικές μεθόδους που το κάνουν αυτό σε επίπεδο 60% με 80%

αλλά το να φτάσουμε στο 100%, θα είναι πολύ δύσκολο,

όπως και να συμφωνήσουμε πού θα τοποθετηθούν όλες οι ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα,

το δυσκολότερο όμως είναι το βάθος χρόνου.

Ποιος είναι σίγουρος;

Ποιος πρόκειται να εγγυηθεί για κάτι που είναι δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο

από οποιονδήποτε τύπο αποβλήτων σε σύγκριση με την πυρηνική ή άλλη ενέργεια;

Είναι μεγάλος ο όγκος.

Οπότε αυτό θα είναι δύσκολο.

Ύστερα έχουμε την πυρηνική ενέργεια.

Έχει επίσης τρία μεγάλα προβλήματα.

Το κόστος, ειδικά στις χώρες που υπάγονται σε πολλούς κανονισμούς, είναι υψηλό.

Το ζήτημα της ασφάλειας, το να αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος,

ότι ακόμη και αν ο χειρισμός γίνεται από ανθρώπους,

το καύσιμο δε χρησιμοποιείται για όπλα.

Και μετά τι κάνουμε με τα απόβλητα;

Παρά το γεγονός ότι δεν είναι πάρα πολλά, προκαλούν αρκετές ανησυχίες.

Ο κόσμος πρέπει να νιώθει άνετα.

Υπάρχουν λοιπόν τρία πολύ δύσκολα προβλήματα που μπορεί να είναι επιλύσιμα

και επομένως, πρέπει να δουλευτούν.

Τα τελευταία τρία από τα πέντε τα έβαλα σε μία ομάδα.

Είναι αυτά που συχνά ονομάζονται ανανεώσιμες πηγές.

Και στην πραγματικότητα -- ενώ είναι πολύ καλό ότι δε χρειάζονται καύσιμα --

έχουν κάποια μειονεκτήματα.

Ένα είναι ότι η πυκνότητα ενέργειας που παράγεται με αυτές τις τεχνολογίες

είναι δραματικά μικρότερη από ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Πρόκειται για ενεργειακές φάρμες, οπότε μιλάμε για πολλά τετραγωνικά μίλια,

για χιλιάδες φορές μεγαλύτερη έκταση από ένα κανονικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Επίσης, πρόκειται για διακοπτόμενες πηγές.

Ο ήλιος δε λάμπει όλη μέρα, ούτε κάθε μέρα

και ομοίως, ο άνεμος δε φυσά συνεχώς.

Επομένως, αν βασιζόμαστε σε αυτές τις πηγές,

πρέπει να έχουμε κάποιον τρόπο να παίρνουμε την ενέργεια

τις περιόδους που δεν θα είναι διαθέσιμη.

Οπότε, έχουμε μεγάλες προκλήσεις από πλευράς κόστους.

Έχουμε προκλήσεις στη μεταφορά.

Π.χ., αν η πηγή ενέργειας είναι εκτός της χώρας μας,

δεν χρειαζόμαστε απλώς την τεχνολογία

αλλά έχουμε και να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους του να παίρνουμε ενέργεια από αλλού.

Και τέλος, το πρόβλημα της αποθήκευσης.

Και για να υπολογίσω τη διάσταση του θέματος έψαξα

όλους τους τύπους μπαταριών που κατασκευάζονται,

για αυτοκίνητα, για υπολογιστές, για τηλέφωνα, για φακούς, για οτιδήποτε

και τους συνέκρινα με την ηλεκτρική ενέργεια που χρησιμοποιεί ο κόσμος

και βρήκα ότι όλες οι μπαταρίες που κατασκευάζουμε τώρα

μπορούν να αποθηκεύσουν λιγότερο από 10 λεπτά της απαιτούμενης ενέργειας.

Οπότε στην πραγματικότητα, χρειαζόμαστε μια μεγάλη ανακάλυψη,

κάτι που θα είναι 100 φορές καλύτερο

από ό,τι έχουμε τώρα.

Δεν είναι αδύνατον αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο.

Αυτό προκύπτει όταν προσπαθούμε να κάνουμε τη διακοπτόμενη πηγή

να αντιστοιχεί για παράδειγμα σε 20% - 30% της χρήσης μας.

Αν βασιζόμαστε σε αυτή 100%,

χρειαζόμαστε μια απίστευτη θαυματουργή μπαταρία.

Πώς θα προχωρήσουμε: ποια είναι η σωστή προσέγγιση;

Είναι ένα Σχέδιο Μανχάταν; Πώς θα φτάσουμε εκεί;

Κατ' αρχάς χρειαζόμαστε τη συνεργασία πολλών εταιρειών, εκατοντάδων.

Σε καθένα από τα πέντε μονοπάτια χρειαζόμαστε τουλάχιστον εκατό άτομα.

Πολλοί από αυτούς θα μας φανούν τρελοί. Αυτό είναι καλό.

Και πιστεύω ότι εδώ στο TED,

έχουμε ήδη αρκετούς που το προσπαθούν.

Ο Μπιλ Γκρος έχει αρκετές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της eSolar

που διαθέτει μερικές θαυμάσιες ηλιοθερμικές τεχνολογίες.

Ο Βινόντ Κόσλα επενδύει σε δεκάδες εταιρείες

που κάνουν σπουδαία πράγματα και έχουν ενδιαφέρουσες πιθανότητες

και προσπαθώ να βοηθήσω κι εγώ σ' αυτό.

Με τον Νέιθαν Μύρβολντ στηρίζουμε μια εταιρεία

που, ίσως αναπάντεχα, ακολουθεί την πυρηνική προσέγγιση.

Υπάρχουν καινοτομίες στην πυρηνική ενέργεια: είναι αρθρωτή, σε υγρή μορφή.

Και η καινοτομία σταμάτησε σε αυτόν τον τομέα εδώ και αρκετό καιρό

συνεπώς το γεγονός ότι υπάρχουν καλές ιδέες δεν πρέπει να εκπλήσσει καθόλου.

Η ιδέα της Terrapower είναι ότι αντί να καίμε ένα τμήμα ουρανίου,

το 1%, που είναι το ισότοπο U235,

να καίμε το 99%, το ισότοπο U238.

Είναι λίγο τρελή ιδέα.

Στην πραγματικότητα, συζητιέται εδώ και πολύ καιρό

αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα κατάλληλης προσομοίωσης της εφαρμογής της

και με τον ερχομό των σύγχρονων υπερυπολογιστών

που μπορούν πλέον να κάνουν την προσομοίωση

με τα κατάλληλα υλικά, φαίνεται ότι μπορεί και να εφαρμοστεί.

Και επειδή καίγεται το 99%,

υπάρχει κατά πολύ βελτιωμένο προφίλ κόστους.

Στην πραγματικότητα καίγεται το κατάλοιπο και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν καύσιμα

όλα τα κατάλοιπα από τους σημερινούς αντιδραστήρες.

Συνεπώς, αντί να ανησυχούμε γι' αυτά, απλώς τα χρησιμοποιούμε. Είναι σπουδαίο πράγμα.

Το ουράνιο καταναλώνεται στην πορεία. Σαν κερί.

Όπως βλέπετε μοιάζει με κορμό και συχνά ονομάζεται αντιδραστήρας οδεύοντος κύματος.

Από πλευράς καυσίμου, αυτό πραγματικά επιλύει το πρόβλημα.

Εδώ έχω μια φωτογραφία από το Κεντάκι.

Εδώ είναι το κατάλοιπο, το 99%,

από όπου έχει αφαιρεθεί το τμήμα που καίγεται σήμερα

και λέγεται εξαντλημένο ουράνιο.

Αυτό θα μπορούσε να δώσει ενέργεια στις Η.Π.Α. για εκατοντάδες χρόνια.

Και φιλτράροντας απλά θαλασσινό νερό με μια οικονομική διαδικασία,

θα είχαμε αρκετά καύσιμα για όλη τη διάρκεια ζωής του υπόλοιπου πλανήτη.

Υπάρχουν λοιπόν αρκετές προκλήσεις μπροστά μας

αλλά είναι ένα παράδειγμα των πολλών εκατοντάδων ιδεών

που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε.

Ας σκεφτούμε, πώς πρέπει να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας;

Πώς θα κάνουμε την αξιολόγησή μας;

Ας φτάσουμε λοιπόν εκεί που πρέπει

και μετά ας κοιτάξουμε το ενδιάμεσο.

Έχετε ακούσει πολλούς να μιλούν για μείωση 80% το 2050.

Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να φτάσουμε εκεί.

Και αυτό το 20% θα χρησιμοποιηθεί στις φτωχές χώρες,

στη γεωργία.

Αισίως θα έχει βελτιωθεί η κατάσταση με τα δάση και το τσιμέντο.

Οπότε, για να φτάσουμε στο 80%,

οι ανεπτυγμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένων χωρών όπως η Κίνα,

θα πρέπει να έχουν αλλάξει εντελώς τους τρόπους παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Αναπτύσσουμε την τεχνολογία μηδενικών εκπομπών,

την αναπτύσσουμε σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες

και είμαστε στη διαδικασία να την περάσουμε και αλλού.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Είναι βασικό σημείο της αξιολόγησής μας.

Ποια θα είναι λοιπόν η αποτίμησή μας το 2020;

Θα πρέπει και πάλι να περιλαμβάνει δύο στοιχεία.

Πρέπει να ερευνήσουμε τα μέτρα απόδοσης για να αρχίσουν να σημειώνοται μειώσεις.

Όσο λιγότερες εκπομπές, τόσο μικρότερο το σύνολο διοξειδίου του άνθρακα

και συνεπώς, τόσο χαμηλότερη θερμοκρασία.

Κατά κάποιον τρόπο όμως, ο βαθμός της επιτυχίας,

με ενέργειες που δεν μας οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις,

είναι εξίσου ή έστω κάπως λιγότερο σημαντικός από τον άλλο,

δηλαδή την καινοτομία των επαναστατικών ανακαλύψεων.

Πρέπει να προωθήσουμε τάχιστα τις επαναστατικές ανακαλύψεις

και να τις αξιολογήσουμε σε σχέση με εταιρείες,

πιλοτικά προγράμματα, ρυθμιστικές διαδικασίες που έχουν αλλάξει.

Έχουν γραφτεί πολλά καλά βιβλία για το θέμα.

Το βιβλίο του Αλ Γκορ "Η επιλογή μας"

και του Ντέιβιντ Μακ Κέι "Βιώσιμη ενέργεια χωρίς τον θερμό αέρα".

Αναπτύσσουν το θέμα και δημιουργούν ένα πλαίσιο

ευρύτερης συζήτησης

διότι και η υποστήριξη που χρειαζόμαστε είναι ευρεία.

Πρέπει να γίνουν πολλά.

Και το εύχομαι.

Εύχομαι ολόψυχα να εφεύρουμε την τεχνολογία που χρειάζεται.

Αν είχα μόνο μία ευχή για τα επόμενα 50 χρόνια,

να διαλέξω ποιος θα γίνει πρόεδρος,

να διαλέξω ένα εμβόλιο, ένας τομέας αγαπητός σε μένα

ή να διαλέξω αυτό ακριβώς

με μισό κόστος, την εφεύρεση της απουσίας διοξειδίου του άνθρακα,

αυτήν την ευχή θα διάλεγα.

Αυτή έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Αν η ευχή δεν πραγματοποιηθεί,

ο διαχωρισμός ανάμεσα σε όσους σκέφτονται βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θα είναι τρομερός,

ανάμεσα στις Η.Π.Α. και την Κίνα, τις φτωχές χώρες και τις πλούσιες

και κυρίως θα επιδεινωθεί η ζωή των δύο δισεκατομμυρίων.

Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν;

Ποια έκκληση σας απευθύνω να προωθήσετε;

Χρειαζόμαστε περισσότερα κονδύλια για έρευνα.

Στις συσκέψεις των χωρών όπως στην Κοπεγχάγη,

δεν πρέπει να συζητιέται μόνο το διοξείδιο του άνθρακα.

Πρέπει να συζητιέται η ατζέντα της καινοτομίας

και θα εκπλαγείτε με τις γελοιωδώς χαμηλές δαπάνες

που προορίζονται για τις πρωτοποριακές προσεγγίσεις.

Χρειαζόμαστε κίνητρα αγοράς, φορολόγηση του CO2 και ανώτατα όρια και δικαιώματα εμπορίας,

για να στείλουμε το μήνυμα των τιμών.

Το μήνυμα πρέπει να διαδοθεί.

Ο διάλογος πρέπει να έχει περισσότερη λογική και κατανόηση,

να συμπεριλαμβάνει τα μέτρα που παίρνει το κράτος.

Πρόκειται για μια σημαντική ευχή που νομίζω ότι μπορούμε να πραγματοποιήσουμε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

Κρις Άντερσον: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. Για να κατανοήσουμε περισσότερο την Terrapower --

θα μπορούσατε κατ' αρχάς να μας εξηγήσετε για τι κλίμακα επένδυσης μιλάμε;

Μπιλ Γκέιτς: Για να δημιουργήσουμε το λογισμικό, να αγοράσουμε τον υπερυπολογιστή,

να προσλάβουμε σπουδαίους επιστήμονες, όλα αυτά,

αντιστοιχούν σε δεκάδες εκατομμύρια

και μια φορά που δοκιμάσαμε τα υλικά μας σε ρωσικό αντιδραστήρα

για να βεβαιωθούμε ότι λειτουργούν σωστά,

ανεβήκαμε σε εκατοντάδες εκατομμύρια.

Το δύσκολο είναι να κατασκευάσουμε τον πιλοτικό αντιδραστήρα,

να βρούμε αρκετά δισεκατομμύρια, τη ρυθμιστική αρχή, την τοποθεσία

που θα χτιστεί ο πρώτος από όλους.

Αφού χτιστεί ο πρώτος, αν λειτουργήσει όπως λέγεται,

τότε θα μπει μια σειρά διότι τα οικονομικά δεδομένα, η πυκνότητα της ενέργειας

διαφέρουν πολύ από τα αντίστοιχα στοιχεία της πυρηνικής ενέργειας όπως τη γνωρίζουμε.

Κ. Ά.: Αν καταλαβαίνω σωστά, θα εισάγετε βαθιά μέσα στη γη

μια κατακόρυφη στήλη πυρηνικού καυσίμου,

από χρησιμοποιημένο ουράνιο

και η διαδικασία θα γίνεται από πάνω προς τα κάτω;

Μπ. Γκ.: Σωστά. Σήμερα ανατροφοδοτούμε τον αντιδραστήρα

με πιθανότητα ανθρώπινου ή τεχνολογικού σφάλματος,

κατά το άνοιγμα και την εισαγωγή/εξαγωγή.

Δεν είναι ιδανικό.

Αν είχαμε ένα πολύ φθηνό καύσιμο διάρκειας 60 ετών --

ένα κούτσουρο φανταστείτε --

θα το βάζαμε χωρίς να πρόκειται για κάτι τόσο περίπλοκο.

Και θα καιγόταν μέσα σε αυτά τα 60 χρόνια και μετά θα τελείωνε.

Κ. Ά.: Ένα πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας με ενσωματωμένη λύση διάθεσης αποβλήτων.

Μπ. Γκ.: Ναι. Με τα απόβλητα συμβαίνει το εξής:

τα αφήνουμε εκεί που βρίσκονται -- είναι πολύ λιγότερα με αυτήν τη προσέγγιση --

και μετά τα παίρνουμε,

τα τοποθετούμε σε άλλον αντιδραστήρα και τα καίμε.

Και ξεκινάμε παίρνοντας τα απόβλητα που υπάρχουν ήδη σήμερα,

σε δεξαμενές ψύξης ή σε ξηρή αποθήκευση ανά αντιδραστήρα.

Με αυτό το καύσιμο ξεκινάμε.

Έτσι, αυτό που ήταν πρόβλημα για τους συγκεκριμένους αντιδραστήρες

τροφοδοτεί τους δικούς μας

και ο όγκος των αποβλήτων μειώνεται κατά πολύ

με αυτήν την επεξεργασία.

Κ. Ά.: Έχοντας μιλήσει σε τόσους ανθρώπους ανά τον κόσμο

για τις δυνατότητες του εγχειρήματος,

πού έχει εκφραστεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον για να τεθεί σε εφαρμογή;

Μπ. Γκ.: Δεν έχουμε επιλέξει συγκεκριμένο μέρος

και υπάρχουν ενδιαφέροντες κανονισμοί περί απορρήτου για ό,τι χαρακτηρίζεται πυρηνικό,

ενδιαφέρον υπάρχει φυσικά μεγάλο,

εκπρόσωποι της εταιρείας έχουν πάει στη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα.

Εγώ έμεινα και συναντήθηκα με τον Αμερικανό Υπουργό Ενέργειας

για το πώς το εγχείρημά μας μπορεί να ενταχθεί στην ημερήσια διάταξη για την ενέργεια.

Είμαι αισιόδοξος λοιπόν. Οι Γάλλοι και Ιάπωνες έχουν προχωρήσει.

Και αυτό είναι μια παραλλαγή προηγούμενου μοντέλου.

Πρόκειται για σημαντική πρόοδο αλλά μοιάζει με αντιδραστήρα ταχέων νετρονίων

που πολλές χώρες έχουν κατασκευάσει,

συνεπώς οποιοσδήποτε έχει κατασκευάσει αντιδραστήρα ταχέων νετρονίων, είναι υποψήφιος για να χτιστεί ο πρώτος.

Κ. Ά.: Με τι χρονοδιάγραμμα και ποιες πιθανότητες σκέφτεστε

ότι μπορεί να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο;

Μπ. Γκ.: Για έναν αντιδραστήρα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας υψηλής κλίμακας

που είναι πολύ φθηνός,

χρειαζόμαστε 20 χρόνια για την επινόηση και άλλα 20 για την εφαρμογή.

Είναι η χρονική προθεσμία που τα περιβαλλοντικά μοντέλα

μας έχουν δείξει ότι πρέπει να πετύχουμε.

Και η Terrapower, αν όλα πάνε καλά, ξεπερνώντας τις προσδοκίες,

θα μπορούσε εύκολα να το πετύχει.

Ευτυχώς, υπάρχουν πλέον δεκάδες εταιρείες,

αν και πρέπει να γίνουν εκατοντάδες,

που αν πετύχουν επίσης επιστημονικά,

αν πάει καλά η χρηματοδότηση για τα πιλοτικά τους εργοστάσια,

μπορούν να ανταγωνιστούν στον κλάδο.

Είναι καλύτερα να πετύχουν πολλοί

διότι θα μπορούν να συνδυαστούν.

Σίγουρα πρέπει να πετύχει ένας.

Κ. Ά.: Από τις αλλαγές που ενδέχεται να αλλάξουν τα δεδομένα σε μεγάλη κλίμακα,

είναι αυτή η μεγαλύτερη που γνωρίζετε;

Μπ. Γκ.: Ένα ενεργειακό επίτευγμα είναι ό,τι πιο σημαντικό.

Θα ήταν ακόμα και χωρίς τον περιβαλλοντικό περιορισμό

αλλά ο περιβαλλοντικός περιορισμός το καθιστά ακόμα σπουδαιότερο.

Στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας υπάρχουν και άλλοι καινοτόμοι.

Δεν γνωρίζουμε το έργο τους τόσο καλά όπως αυτό

αλλά η δομοστοιχειωτή είναι διαφορετική προσέγγιση.

Υπάρχει αντιδραστήρας υγρού τύπου, ο οποίος φαίνεται λίγο σκληρός

αλλά ίσως λένε το ίδιο και για εμάς.

Υπάρχουν λοιπόν διαφορετικές προσεγγίσεις

αλλά το ζήτημα είναι ότι ένα μόριο ουρανίου

έχει ένα εκατομμύριο περισσότερη ενέργεια από ένα μόριο άνθρακα για παράδειγμα

και αν μπορούμε να χειριστούμε τις αρνητικές συνέπειες,

ουσιαστικά την ακτινοβολία,

το ενεργειακό αποτύπωμα, το κόστος, οι δυνατότητες,

όσον αφορά τις επιπτώσεις στη γη και αλλού,

δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο.

Κ. Ά.: Αν δεν πετύχει, τι γίνεται;

Πρέπει να αρχίσουμε να παίρνουμε μέτρα έκτακτης ανάγκης

για να διατηρήσουμε σταθερή τη θερμοκρασία της γης;

Μπ. Γκ.: Όταν είσαι σε αυτήν την κατάσταση,

είναι σαν αν ήσουν παχύσαρκος και πλησίαζες στο έμφραγμα.

Πού θα πήγαινες; Ίσως έπρεπε να κάνεις εγχείριση καρδιάς ή κάτι τέτοιο.

Υπάρχει ένας ερευνητικός κλάδος που ονομάζεται γεωμηχανική

και αφορά διάφορες τεχνικές για την επιβράδυνση της υπερθέρμανσης

που θα μας δώσουν περιθώριο 20 με 30 χρόνια να οργανωθούμε.

Είναι το ασφαλιστικό μας συμβόλαιο.

Κάτι που έχουμε και ελπίζουμε να μην χρησιμοποιήσουμε.

Κάποιοι λένε ότι δεν πρέπει καν να ασχολούμαστε με το ασφαλιστικό συμβόλαιο

διότι ίσως μας κάνει να τεμπελιάζουμε,

συνεχίζουμε να τρώμε επειδή ξέρουμε ότι θα μας σώσει η εγχείριση καρδιάς.

Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι συνετό δεδομένης της σπουδαιότητας του προβλήματος

αλλά οι συζητήσεις της γεωμηχανικής στρέφονται γύρω

από το γεγονός ότι θα έπρεπε να έχουμε εναλλακτική αν τυχόν η κατάσταση επισπευτεί

ή αν η καινοτομία καθυστερήσει περισσότερο από το αναμενόμενο.

Κ. Ά.: Στους σκεπτικιστές του κλίματος, τι θα λέγατε,

πώς θα τους πείθατε ότι κάνουν λάθος;

Μπ. Γκ.: Δυστυχώς, οι σκεπτικιστές προέρχονται από διαφορετικά στρατόπεδα.

Εκείνοι που έχουν επιστημονικά επιχειρήματα είναι ελάχιστοι.

Ισχυρίζονται ότι υπάρχουν φαινόμενα αρνητικής ανατροφοδότησης

τα οποία αφορούν την αντιστάθμιση της κατάστασης από τα σύννεφα.

Υπάρχουν πάρα πολύ λίγα πράγματα που μπορούν να πουν,

με πιθανότητα μία στο εκατομμύριο.

Το βασικό πρόβλημα που έχουμε εδώ είναι κάπως σαν το ΕΪΤΖ.

Κάνεις τώρα το λάθος και το πληρώνεις πολύ αργότερα.

Έτσι, όταν έχεις διάφορα επείγοντα προβλήματα,

αν επιβαρυνθείς τώρα θα κερδίσεις αργότερα --

και δεν είναι βέβαιο ότι θα επιβαρυνθείς.

Η έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή δεν δείχνει το χειρότερο σενάριο

και πολλοί στον πλούσιο κόσμο βασίζονται στην έκθεση

και λένε, δεν πειράζει, δεν τρέχει τίποτα.

Αυτή η αβεβαιότητα είναι που πρέπει να μας κάνει να κινητοποιηθούμε.

Όνειρό μου είναι το εξής, αν κάτι είναι οικονομικό

και πληροί τους περιορισμούς διοξειδίου του άνθρακα,

τότε οι σκεπτικιστές θα πουν, σύμφωνοι,

δεν με νοιάζει που δεν εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα,

θα προτιμούσα να εξέπεμπε διοξείδιο του άνθρακα

αλλά θα το δεχτώ επειδή είναι φθηνότερο από το προηγούμενο.

(Χειροκρότημα)

Κ. Ά.: Αυτό θα απαντούσατε και στο επιχείρημα του Μπιορν Λόμποργκ,

ότι αν ξοδέψετε τόση ενέργεια προσπαθώντας να λύσετε το πρόβλημα του διοξειδίου του άνθρακα,

δεν θα ασχολείστε με τους άλλους στόχους σας,

την εξάλειψη της φτώχειας, της ελονοσίας κ.ο.κ.,

ότι σπαταλώνται άδικα οι πόροι της Γης σε αυτήν την επένδυση

ενώ υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνουμε.

Μπ. Γκ.: Η πραγματική δαπάνη έρευνας και ανάπτυξης --

ας πούμε ότι οι Η.Π.Α. θα πρέπει να ξοδέψουν 10 δισεκατομμύρια περισσότερα το χρόνο --

δεν είναι τόσο φοβερή.

Δεν θα μειωθούν άλλοι τομείς.

Πολλοί λογικοί θα διαφωνήσουν αλλά δαπανώνται πολλά χρήματα

προσπαθώντας να χρηματοδοτήσουμε κάτι μη οικονομικό.

Αυτό είναι κρίμα για μένα.

Εκτός αν είσαι πολύ κοντά και χρηματοδοτείς απλώς την καμπύλη εκμάθησης

και τότε είναι πολύ φθηνό.

Πιστεύω ότι πρέπει να δοκιμάσουμε περισσότερες λύσεις που έχουν τη δυνατότητα

να αποδειχθούν μακράν πιο οικονομικές.

Αν το αντάλλαγμα είναι να ακριβύνει πολύ η ενέργεια,

οι πλούσιοι μπορούν να το κάνουν.

Όλοι μας εδώ μπορούμε να πληρώσουμε πενταπλάσια τιμή ενέργειας

χωρίς να αλλάξουμε τρόπο ζωής.

Η καταστροφή θα συμβεί στα δύο δισεκατομμύρια.

Ακόμα και ο Λόμποργκ άλλαξε.

Τώρα ρωτάει γιατί δεν συζητάμε περισσότερο για έρευνα και ανάπτυξη.

Λόγω του παρελθόντος του,

έχει ακόμα σχέσεις με το στρατόπεδο των σκεπτικιστών

αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν απέμειναν και πολλοί εκεί

και έτσι στράφηκε στο επιχείρημα της έρευνας και της ανάπτυξης.

Υπάρχει μια σωστή σειρά.

Η έρευνα και η ανάπτυξη χρηματοδοτούνται ελάχιστα.

Κ. Ά.: Μπιλ, μιλώντας εκ μέρους των περισσότερων, υποθέτω, στην αίθουσα

εύχομαι ειλικρινά η ευχή σου να πραγματοποιηθεί. Ευχαριστούμε πολύ.

Μπ. Γκ.: Κι εγώ ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)