Jak zaradzić tragicznym samobójstwom kombatantów w USA

Liczba samobójstw wśród kombatantów w USA jest zatrważająca. Charles P. Smith, działacz środowiska kombatantów, proponuje nowe sposoby na priorytetowe traktowanie zdrowia psychicznego w wojsku, przedstawia plan oparty na danych, aby pomóc w zapobieganiu samobójstwom i zapewnić żołnierzom odpowiednią opiekę przed rozpoczęciem służby czynnej, w jej trakcie i po jej zakończeniu.

6 marca 2019 roku

świeciło słońce, a niebo było błękitne,

sunęły po nim puszyste białe obłoki.

Piękny wiosenny dzień.

Wracałem z biura,

gdy zadzwonił telefon.

Był to porucznik,
jeden z moich podwładnych

Powiedziałem: "Cześć John.

Co u Ciebie?".

Odpowiedział: "W porządku.

Ale mam złe wieści".

Powiedział, że nasz zastępca dowódcy
zmarł w ten weekend.

Powtarzaliśmy:

"Co masz na myśli?
O czym ty mówisz?".

Spytałem, co się stało.

Powiedział: "On się zabił".

Chodziłem po biurze kilka godzin
z mętlikiem w głowie,

starając się zrozumieć,
co się stało, dlaczego.

Miałem kontakt z nim
kilka miesięcy wcześniej.

Nie miałem pojęcia,
że ten oficer ma kłopoty.

Jako dowódca czuję się winny,
że tego nie wiedziałem.

Dalej próbowałem zrozumieć,

dlaczego, co się dzieje
w środowisku kombatantów.

Dlaczego tak się dzieje.

Przeczytałem raporty
z Departamentu ds. Kombatantów,

Departamentu Obrony,

Ogólnokrajowe badania
na temat zdrowia psychicznego

i kwestie z nim związane.

Chciałbym teraz przekazać
kilka przemyśleń i wniosków.

Departament ds. Kombatantów zajmuje się
kwestią samobójstw wśród kombatantów

i jest to ich priorytet.

Według tych raportów i moich obliczeń

w latach 2001 - 2019,

w czasie globalnej wojny z terroryzmem,

według moich szacunków
115 tysięcy kombatantów

poniosło śmierć samobójczą.

Przyjrzałem się również raportowi
Departamentu Obrony,

w którym podano poległych.

Raport wymienia

poległych od października 2001 roku

do 18. listopada ubiegłego roku.

W tym okresie,
w czasie globalnej wojny z terroryzmem,

śmierć z ręki wroga
poniosło 5440 żołnierzy.

Czyli w przybliżeniu
115 tysięcy samobójstw,

a 5440 poległych w walce.

Co to oznacza dla mnie?

W przybliżeniu 21 kombatantów
ginie śmiercią samobójczą

na każdego poległego w walce z wrogiem.

To jest szokująca dysproporcja.

Badania ogólnokrajowe

dotyczące zdrowia psychicznego mówią,

że w przypadku problemu psychicznego
o podłożu genetycznym,

stwierdzonym w rodzinie,

lub w przypadku traumy
wyniesionej z dzieciństwa,

zdolność do radzenia sobie
z zespołem stresu pourazowego, czyli PTSD,

znacznie spada.

Raporty mówią też,

że aby przeprowadzić pełną ocenę

i orzec u kogoś PTSD,

potrzebny jest co najmniej
godzinny wywiad

przeprowadzony przez specjalistę

przeszkolonego w orzekaniu PTSD,

żeby postawić diagnozę.

Chciałbym teraz powiedzieć, co się dzieje
przy naborze do wojska.

Podczas rekrutacji do sił zbrojnych

przechodzi się badanie medyczne,

test sprawnościowy,

badanie na obecność narkotyków,

test predyspozycji zawodowych,

aby stwierdzić predyspozycje

i przydzielić kandydata
do danej kategorii zawodowej.

Ale proszę sobie wyobrazić,

że przy 115 samobójstwach
w ciągu ostatnich 20 lat

i danych, które mamy
w ogólnokrajowych badaniach

dotyczących orzekania, czy ktoś
jest w stanie poradzić sobie

z zespołem stresu pourazowego,

nadal nie mamy ujednoliconej
oceny zdrowia psychicznego

rekrutów podczas naboru.

Uważam, że to musi się zmienić.

Druga sprawa,

przy przejściu do cywila.

Gdy przechodziłem
w stan spoczynku w 2003 roku,

musiałem odbyć pewne obowiązkowe zajęcia,

trwające mniej więcej dwa dni,

i dopiero wówczas byłem wolny.

Teraz jest trochę inaczej.

Teraz dzwonią do ciebie,

w przypadku opuszczania służby na stałe

lub w czasie urlopu,
który trzeba wykorzystać

przed całkowitym odejściem ze służby.

Rozmawiałem z jednym z kombatantów.

Odebrał telefon w drodze do domu,

myśląc już tylko o tym,

jak się tu najszybciej wywinąć.

Rozmowa trwała może 10 lub 15 minut.

Według badań ogólnokrajowych

wywiad należy przeprowadzać
osobiście, przez godzinę.

Uważam, że możemy to poprawić.

Departament ds. Kombatantów

jeszcze o czymś mówi w raportach.

Otóż żołnierzom stosującym samoleczenie

grozi znacznie większe ryzyko samobójstwa.

Kombatanci sięgający po alkohol

lub uzależnieni od narkotyków...

Departament ds. Kombatantów

uznaje też uzależnienie od opioidów

za rodzaj epidemii.

Kiedy w rozmowie
z marines z mojej jednostki

starałem się dowiedzieć o tym więcej,

zacząłem odkrywać
bardzo niepokojące rzeczy.

Jeden z żołnierzy wrócił z Iraku

i był hospitalizowany
z powodu "bólu pleców".

Przepisano mu opioidy.

Cierpiał również
na zespół stresu pourazowego.

Uzależnił się od środków przeciwbólowych,

bo nie tylko uśmierzały ból pleców,

ale pomagały mu radzić sobie

z przerażającymi rzeczami,
które widział, odczuwał i robił

na Bliskim Wschodzie.

W końcu przedawkował.

Inny problem polega na tym,

że żołnierze służby czynnej

podlegają Departamentowi Obrony.

I wszyscy lekarze, cała opieka zdrowotna

też jemu podlega.

Po wyjściu z wojska

zaczynasz podlegać
Departamentowi ds. Kombatantów

Kiedy żołnierze służby czynnej

szukający pomocy
z problemami zdrowia psychicznego,

u których zdiagnozowano PTSD
lub inne problemy zdrowia psychicznego,

przechodzą do cywila,

ich przypadku nie przenosi się do lekarza

z Departamentu ds. Kombatantów

lub choćby do lekarza cywilnego

ze względu na ochronę danych osobowych.

Są również dobre wiadomości.

Niedawno uchwalono,

że powstanie baza danych

obejmująca dane pacjentów
zarówno Departamentu Obrony

jak i Departamentu ds. Kombatantów.

Chciałbym nieco rozwinąć tę myśl.

Moja kompania liczyła 204 żołnierzy
piechoty morskiej i marynarzy.

W rozmowach z marines z mojego oddziału

doliczyliśmy się kilkunastu kolegów,

którzy popełnili samobójstwo.

Starsi oficerowie batalionu,

a batalion to od 600 do 700 marines,

szacują, że liczba
samobójstw idzie w setki.

Weźmy tę rosnącą bazę danych

o krok dalej.

Kiedy kombatant umiera,

czy to z przyczyn naturalnych,

czy to z przedawkowania
lub wskutek samobójstwa,

można by przekazać te dane
do Departamentu ds. Kombatantów,

który miałby dostęp do danych
Departamentu Obrony,

można by stwierdzić,
w jakich oddziałach służyli,

w jakich sytuacjach kryzysowych
i operacjach uczestniczyli,

a następnie utworzyć punkty danych,

czy w pewnych oddziałach
częściej dochodzi do PTSD,

żeby móc zapewnić opiekę zdrowotną

przed rozlokowaniem,

zanim znajdą się
w teatrze działań wojennych,

A gdy tam się znajdą,

zapewnić im opiekę
nad zdrowiem psychicznym,

zapewnić pomoc psychoterapeuty

zanim w ogóle wrócą do domu.

(Brawa)

A przy okazji,

jeśli powstaną takie
zbiory punktów danych,

nie muszą się ograniczać do wojska.

Można je wykorzystać
dla ogółu społeczeństwa.

Wspólnym wysiłkiem,

wykorzystując wspólne zasoby,

mówiąc otwarcie o tej sprawie,

możemy znaleźć rozwiązania

tej epidemii gnębiącej Amerykę

i może uda nam się ocalić
życie choć jednego człowieka.

To są moje przemyślenia, pomysły.

Mam nadzieję, że ta prelekcja
nie jest końcem dyskusji,

a raczej jej początkiem.

Dziękuję za poświęcony mi czas.

(Brawa)