Sugata Mitra's nieuwe experimenten in zelfonderwijs

Onderwijswetenschapper Sugata Mitra pakt een van de grootste problemen in het onderwijs aan - de beste leraren en scholen vind je niet waar ze het hardst nodig zijn. In een reeks van real-life experimenten van New Delhi tot Zuid-Afrika en Italië, gaf hij kinderen onder eigen toezicht toegang tot het web en zag dat de resultaten de manier waarop we denken over het onderwijs konden veranderen.

Hier zie je een nogal voor de hand liggende verklaring.

Ik ben ongeveer 12 jaar geleden met deze zin begonnen,

en ik had het dan over

de ontwikkelingslanden,

maar hier zitten jullie nu vanuit alle hoeken van de wereld.

Dus als je denkt aan een kaart van je land,

dan denk ik dat je je zal realiseren

dat je voor elk land op aarde,

kleine cirkels zou kunnen trekken om te zeggen

"Dit zijn plaatsen waar goede leraren liever niet naartoe gaan."

Daarenboven

zijn dat de plaatsen waar de problemen vandaan komen.

Dus hebben we een ironisch probleem.

Goede leraren willen net niet

naar die plaatsen gaan waar ze het hardst nodig zijn.

Ik ben in 1999 begonnen

om dit probleem met een experiment aan te pakken,

een zeer eenvoudig experiment in New Delhi.

Ik bouwde een computer in

in een muur van een sloppenwijk in New Delhi.

De kinderen gingen daar nauwelijks naar school. Ze kenden geen Engels.

Ze hadden nog nooit een computer gezien,

en ze wisten niet wat het internet was.

Ik verbond hem met breedbandinternet - hij staat op ongeveer één meter boven de grond -

zette hem aan en liet hem daar achter.

Daarna merkten we een paar

interessante dingen op, waarover ik het nog zal hebben.

Maar ik herhaalde dit in heel India

en dan in

een groot deel van de wereld

en ontdekte

dat kinderen dat leren doen

wat ze willen leren doen.

Dit is het eerste experiment dat we deden -

die acht jaar oude jongen rechts

onderwijst zijn leerling, een zes jaar oud meisje,

En hij leerde haar hoe te surfen.

Deze jongen hier uit Centraal-India -

dit is in een dorp in Rajasthan,

waar de kinderen hun eigen muziek opnamen

en ze dan aan elkaar lieten horen

en zich daarbij

kostelijk vermaakten.

Zij slaagden daarin in vier uur

nadat ze de computer voor het eerst hadden gezien.

In een ander Zuid-Indiaas dorp,

hadden deze jongens hier

een videocamera gemonteerd

en probeerden de foto van een hommel te nemen.

Ze hebben ze van Disney.com gedownload,

of van een dergelijke website,

14 dagen na aflevering van de computer in hun dorp.

Dus aan het eind van de rit,

concludeerden we dat groepen kinderen op zichzelf

kunnen leren om computers en het internet te gebruiken,

ongeacht wie

of waar ze waren.

Op dat moment werd ik een beetje ambitieuzer

en besloot om eens te kijken

wat kinderen nog kunnen doen met een computer.

We begonnen met een experiment in Hyderabad, India,

waar ik een groep van kinderen -

ze spraken Engels met een zeer sterk Telugu accent -

een computer gaf

met een spraak-naar-tekst-interface,

die je nu gratis bij Windows krijgt,

en ik vroeg hen om erin te spreken.

Maar wanneer zij erin spraken,

tikte de computer wartaal uit.

Dus zeiden ze: "Nou, hij begrijpt niets van wat we zeggen."

Dus zei ik: "Ik zal hem hier twee maanden laten staan.

Maak jezelf verstaanbaar

op de computer."

Maar de kinderen zegden: "Hoe doen we dat?"

En ik zei:

"Ik weet het eigenlijk niet."

(Gelach)

En ik vertrok.

(Gelach)

Twee maanden later -

en dit is nu gedocumenteerd

in het Information Technology

for International Development tijdschrift -

dat de accenten waren veranderd

en opmerkelijk dicht bij het neutrale Brits accent zaten

waarin ik de spraak-naar-tekst synthesizer had getraind.

Met andere woorden, zij spraken allemaal als James Tooley.

(Gelach)

Dus ze kunnen dat op zichzelf doen.

Daarna begon ik te experimenteren

met diverse andere dingen

die zij op eigen kracht kunnen leren.

Ik kreeg ooit een interessant telefoontje uit Columbo

van wijlen Arthur C. Clarke,

die zei: "Ik wil zien wat er gaande is."

En hij kon niet reizen, dus ging ik daarheen.

Hij zei twee interessante dingen.

"Als een leerkracht door een machine kan worden vervangen, dan moet dat."

(Gelach)

Het tweede wat hij zei, was:

"Pas als kinderen interesse hebben,

krijg je onderwijs. "

En ik was daarmee bezig in het veld,

dus elke keer als ik dat zie denk ik aan hem.

(Video) Arthur C. Clarke: "En ze kunnen zeker

mensen helpen,

omdat de kinderen snel leren navigeren,

erin vliegen en dingen vinden die hen interesseren.

En wanneer je interesse hebt, dan heb je onderwijs."

Sugata Mitra: Ik ging met het experiment naar Zuid-Afrika.

Dit is een 15-jarige jongen.

(Video) Jongen: ... ik speel games

als dieren,

en ik luister naar muziek.

SM: En ik vroeg hem: "Verstuur je e-mails?"

En hij zei: "Ja, en springen ze over de oceaan."

Dit is in Cambodja,

landelijk Cambodja -

een vrij dom rekenkundig spel,

dat geen kind in de klas of thuis zou spelen.

Zij zouden er niet eens aan willen beginnen.

Ze zouden zeggen: "Dit is heel vervelend."

Maar als je het ergens achterlaat

en alle volwassenen uit de buurt blijven,

dan zullen tegen elkaar pronken

over wat ze ermee kunnen doen.

Dit is waar deze kinderen mee bezig zijn.

Ze proberen te vermenigvuldigen, denk ik.

En over heel India,

aan het eind van ongeveer twee jaar,

beginnen kinderen hun huiswerk te Googlen.

Als gevolg daarvan hebben de leerkrachten

enorme verbeteringen in hun Engels gemeld -

(Gelach)

snelle verbetering en allerlei dingen.

Zij zeiden: "Ze zijn echt diepe denkers geworden en ga zo maar door.

(Gelach)

En inderdaad was dat ook zo.

Ik bedoel, als je spullen op Google kan vinden,

waarom zou het dan nodig zijn om er je hoofd mee vol te proppen?

Dus aan het eind van de volgende vier jaar,

heb ik besloten dat groepen kinderen op het internet kunnen navigeren

om op zichzelf educatieve doelstellingen te bereiken.

Op dat moment bereikte een grote hoeveelheid geld

de universiteit van Newcastle

om het onderwijs in India te verbeteren.

Dus Newcastle belde me op. Ik zei: "Ik zal het doen vanuit Delhi."

Zij zeiden: "Geen denken aan dat je

een miljoen pond universiteitsgeld gaat besteden

terwijl je in Delhi zit."

Dus kocht ik in 2006

een zware overjas

en verhuisde naar Newcastle.

Ik wilde de grenzen

van het systeem testen.

Het eerste experiment vanuit Newcastle

deed ik eigenlijk in India.

En ik stelde mezelf een onmogelijk doel:

kunnen Tamilsprekende

12-jarige kinderen

in een Zuid-Indiaas dorp

zichzelf in het Engels

biotechnologie leren?

En ik dacht, ik zal ze eens testen. Ze krijgen een nul.

Ik geef hen het materiaal. Ik kom later terug om ze te testen.

En ze halen weer een nul.

Ik kom terug gaan en zeg: "Ja, we moeten voor bepaalde dingen leerkrachten hebben."

Ik verzamelde 26 kinderen.

Zij kwamen allen samen en ik vertelde hen

dat er een aantal echt moeilijke dingen op deze computer waren.

"Ik zou niet verbaasd zijn als je niets van begreep.

Het is allemaal in het Engels, en ik ben er vandoor."

(Gelach)

Ik liet ze dus bezig zijn.

Ik kwam terug na twee maanden,

en de 26 kinderen kwamen heel, heel stil binnen.

Ik zei: "Nou, heb je naar een van die dingen gekeken?"

Zij zei: "Ja, dat hebben we gedaan."

"Heb je er iets van begrepen?" "Nee, niets."

Dus zei ik:

"Wel, hoe lang zijn jullie er mee bezig geweest

voordat jullie besloten dat je er niets van begreep? "

Zij zeiden: "We zijn er elke dag mee bezig geweest."

Dus zei ik: "Zijn jullie twee maanden bezig geweest met zaken waar je niks van begreep?"

Een 12-jarige meisje steekt haar hand op en zegt:

- letterlijk -

"Afgezien van het feit dat onjuiste replicatie van het DNA-molecuul

de oorzaak is van genetische ziekte,

hebben we niets anders begrepen."

(Gelach)

(Applaus)

(Gelach)

Het kostte me drie jaar om dat te publiceren.

Het is net gepubliceerd in het British Journal of Educational Technology.

Een van de besprekers van het artikel schreef:

"Het is te mooi om waar te zijn."

wat niet erg leuk was.

Nou had een van de meisjes zichzelf geleerd

om de leraar te worden.

En dat is ze dan daar.

Vergeet niet dat zij geen Engels studeren.

Ik heb het laatste beetje eruit gelaten toen ik vroeg, "Waar is het neuron?"

en ze zegt: "Het neuron? Het neuron?"

En toen keek ze en deed dit.

Wat de uitdrukking ook betekende, erg leuk was het niet.

Hun scores waren gestegen van nul tot 30 procent,

wat een educatieve onmogelijkheid is onder de gegeven omstandigheden.

Maar 30 procent is niet geslaagd.

Ik ontdekte dat ze een vriendin hadden,

een plaatselijke accountant, een jong meisje,

waarmee ze mee voetbalden.

Ik vroeg dat meisje: "Wil jij ze

genoeg biotechnologie leren om te slagen? "

En ze zei: "Hoe zou ik dat doen? Ik ken daar niets van."

Ik zei: "Nee, gebruik de methode van de grootmoeder."

Ze zei: "Wat is dat?"

Ik zei: "Nou, wat je moet doen

is achter hen staan

en ze de hele tijd bewonderen.

Zeg gewoon tegen hen: "Dat is cool. Dat is fantastisch.

Wat is dat? Kun je dat ook alweer? Kun je me nog meer laten zien "

Ze deed dat gedurende twee maanden.

De scores gingen naar 50,

dat is wat de deftige scholen van New Delhi,

met een daartoe opgeleide leerkracht biotechnologie behaalden.

Dus ik kwam terug naar Newcastle

met deze resultaten

en besloot

dat er daar iets aan het gebeuren was

dat de moeite waard was.

Dus, na experimenten in allerlei afgelegen plaatsen,

kwam ik naar de meest afgelegen plek die ik kon bedenken.

(Gelach)

Ongeveer 5.000 mijl van Delhi

ligt de kleine stad Gateshead.

In Gateshead, nam ik 32 kinderen,

en begon ik de methode te verfijnen.

Ik deelde ze in in groepjes van vier.

en zei: "Je maakt nu je eigen groepen van vier.

Elke groep van vier mag één computer en geen vier computers gebruiken. "

Weet je nog, van het Gat in de Muur.

"Je kan van groep kan verwisselen.

Je mag naar een andere groep overstappen,

als je eigen groep je niet ligt of zo.

Je kan naar een andere groep gaan, daar wat meekijken, zien wat ze doen en dan

terugkomen naar je eigen groep en beweren dat het je eigen werk is. "

En ik heb hen uitgelegd

dat veel wetenschappelijk onderzoek gebruik maakt van deze methode.

(Gelach)

(Applaus)

De kinderen waren enthousiast en vroegen:

"Nu, wat wil je dat we doen?"

Ik gaf hen zes GCSE vragen.

De eerste groep, de beste,

had alles opgelost in 20 minuten.

De slechtste in 45.

Ze gebruikten alles wat ze wisten -

nieuwsgroepen, Google, Wikipedia,

Ask Jeeves, enz.

De leraren zeiden: "Is dit diep leren?"

Ik zei: "Nou, laten we het proberen.

Ik kom terug na twee maanden.

We geven hen een test op papier -

zonder computers, niet praten met elkaar, enz. "

De gemiddelde score toen ik het deed met de computers en de groepen

was 76 procent.

Toen ik het experiment deed, en daarna de test,

na twee maanden, was de score

76 procent.

Er was fotografische herinnering

bij de kinderen,

Ik vermoed omdat ze het met elkaar bespraken.

Een enkel kind voor één enkele computer

zal dat niet doen.

Ik heb verdere resultaten,

die bijna niet te geloven zijn,

van scores die omhoog gaan met de tijd.

Omdat hun leraren zeggen

dat nadat de sessie voorbij is,

de kinderen verder blijven Googlen.

Hier in Groot-Brittannië, deed ik een oproep

voor de Britse grootmoeders,

na mijn [onduidelijk] experiment.

Nou weet je dat

Britse grootmoeders zeer energieke mensen zijn.

200 gaven zich onmiddellijk op als vrijwilliger.

(Gelach)

De afspraak was dat ze me bij

hun thuis één uur breedbandtijd

zouden geven,

één dag per week.

Dus deden ze dat.

En in de afgelopen twee jaar,

is meer dan 600 uur instructie

gebeurd via Skype

met behulp van wat mijn studenten de 'oma-wolk' noemden.

De 'oma-wolk' zit daar.

Ik kan ze naar elke school die ik maar wil doorsturen.

(Video) Docent: You Can't Catch me.

You say it.

You Can't Catch me.

Kinderen: You Can't Catch me.

Leraar: I'm the Gingerbread Man.

Kinderen: I'm the Gingerbread Man.

Leraar: Well done. Very good ...

SM: Terug in Gateshead,

begrijpt een 10-jarig meisje de essentie van het hindoeïsme

in 15 minuten.

Je weet wel, dingen waar ik niets over weet.

Twee kinderen kijken naar een TEDTalk.

Daarvoor wilden ze voetballers worden.

Na het bekijken van 8 TEDTalks,

wilde deze hier Leonardo da Vinci worden.

(Gelach)

(Applaus)

Het is vrij eenvoudig materiaal.

Dit is waar ik nu mee bezig ben.

Het heet SOLEs: Self Organized Learning Environments.

Het meubilair is ontworpen

zodat de kinderen voor grote, krachtige schermen, kunnen gaan zitten

met grote breedband-verbindingen, maar altijd in groepen.

Als ze dat willen, kunnen ze bellen met de oma-wolk.

Dit is SOLE in Newcastle.

De mediator is van [onduidelijk], India.

Dus hoe ver kunnen we gaan? Nog even en ik stop.

Ik ging in mei naar Turijn.

Ik stuurde alle leraren weg uit de buurt van mijn groep van 10-jarige leerlingen.

Ik spreek alleen Engels, zij alleen Italiaans,

dus we hadden geen manier om te communiceren.

Ik begon met Engelse vragen te schrijven op het bord.

De kinderen keken ernaar en zeiden: "Wat?"

Ik zei: "Nou, doe het."

Ze typten het in in Google, vertaalden het in het Italiaans,

en gingen terug naar de Italiaanse Google.

15 minuten later ...

Volgende vraag: waar is Calcutta?

Daarvoor hadden ze slechts 10 minuten nodig.

Ik probeerde dan met een echt moeilijke.

Wie was Pythagoras, en wat deed hij?

Er viel een stilte voor een tijdje,

Toen zeiden ze: "Je hebt het verkeerd gespeld.

Het is Pitagora."

En dan,

na 20 minuten,

begonnen de rechthoekige driehoeken te verschijnen op de schermen.

Dit gaf me rillingen over mijn rug.

Dit zijn 10-jarigen.

Tekst: In nog eens 30 minuten zouden ze bezig zijn met de Relativiteitstheorie. En dan?

(Gelach)

(Applaus)

SM: Weet je wat hier gebeurde?

Ik denk dat we zojuist struikelden over

een zelforganiserend systeem.

Een zelforganiserend systeem is er een

waarin een structuur ontstaat

zonder expliciete tussenkomst van buitenaf.

Zelf-organiserende systemen vertonen ook altijd 'emergentie',

wat betekent dat het systeem dingen begint te doen,

waarvoor het nooit is ontworpen.

Wat de reden is waarom u er op die manier reageert,

omdat het onmogelijk lijkt.

Ik denk dat ik nu een gok kan doen.

Het onderwijs is een zelforganiserend systeem,

waar het leren een emergent verschijnsel is.

Het zal een paar jaar duren om dat experimenteel te bewijzen,

maar ik ga het proberen.

Maar in de tussentijd is er een methode beschikbaar.

Voor één miljard kinderen hebben we 100 miljoen bemiddelaars nodig-

Er zijn er veel meer dan dat op de planeet -

10 miljoen SOLEs,

180 miljard dollar en 10 jaar.

We zouden alles kunnen veranderen.

Dank je.

(Applaus)