Doğrudan Eylem

Doğrudan Eylem anarşist taktikleri açıklarken

çokça kullanılan bir tabirdir

çünkü anarşistler olarak otonomi, öz-örgütlenme ve

karşılıklı yardımlaşma gibi değerleri

pratiğe döktüğümüz başlıca ilkelerden birisidir.

Peki...tam olarak ne anlama gelir?

Heralde en basit tanımıyla, bir doğrudan eylemin

belirli bir gayeye veya hedefe ulaşmayı amaçlayan ve

bir bireyin veya bir grup insanın

meşruiyet için herhangi bir üst otoriteye başvurmadan

doğrudan doğruya gerçekleştirdiği

siyasi bir eylem olduğu söylenebilir.

Şimdi, bu geniş tanım pankart asmaktan, hapishaneden

firar etmeye kadar çok çeşitli faaliyeti içinde barındırıyor.

Ve ister istemez eylemi gerçekleştirenlerin

politikalarına dair pek fazla bilgi vermiyor.

Doğrudan eylemler taktiklerdir-

yani çeşitli stratejileri hayata geçirmek için

kullanılabilecek belirli bir eylem türüdür.

Bir doğrudan eyleme katılmak veya gerçekleştirmek için

anarşist olmanız gerekmezken,

kavramın kendisi anarşistler ve

diğer anti-otoriter radikaller için özel bir öneme sahiptir.

Bunun nedeni, doğru zamanda

ve iyi bir biçimde gerçekleştirilmiş doğrudan eylemlerin

devletin en üstün biçimi olduğunu varsayan

temsili politikaların sonsuz döngüsünden kaçışı sağlayabilmesidir.

Alman filozof Max Weber, devleti,

fiziksel gücün meşru kullanımına dair

bir tekel olarak tanımlamasıyla meşhurdur.

Başka bir deyişle, ister bir siyasetçinin kalemiyle,

ister bir hakimin tokmağıyla, isterse de bir polisin copuyla

uygulanıyor olsun, devlet şiddeti, meşru gücün bir tezahürü

ve devletin sosyal çatışmanın nihai arabulucusu

rolünde olduğunun sert bir hatırlatıcısıdır.

Bu yetki, sürekli olarak mahkemelerde ya da birinin

polis çağırmasıyla sonuçlanan kişilerarası anlaşmazlıklardan,

kapitalizmin, sömürgeciliğin, beyaz üstünlükçülüğün,

engellilere yönelik önyargıların ve hetero-patriarkanın

doğasında olan sistemli eşitsizlikten

ve yapısal dengesizliklerden kaynalanan

yaygın çatışmalara kadar her şeyi kapsar.

En saf haliyle, doğrudan eylem

iktidardakileri ikna etmeyi amaçlamaz,

fakat eylemi gerçekleştirenlerin kendi güçlerini

büyütmeye ve bu gücü savunmaya çalışır.

İnsanlar bir doğrudan eylem gerçekleştirdiklerinde,

devletin karar alma üzerindeki tekelini reddederler

ve diğerlerinin esin alması için bir örnek teşkil ederken

kendi otonomilerini ortaya koyarlar.

Doğrudan eylem yaklaşımını benimseyenler, bir boru hattı

inşaatına karşı oy vermek için bir siyasetçiye dilekçe vermektense

veya devlet kontrolündeki yetkili kuruluşlara başvurmaktansa,

doğrudan eylemi çoğu zaman daha etkili görürler ve

sokağa çıkıp boru hattını bizzat kendilerinin

bloke etmelerine güç verdiğini düşünürler.

Doğrudan Eylem, ayrıca karşılıklı yardımlaşma

ağları kurmak için de kullanılabilir.

50 yıl önce, Kara Panterler kendi topluluklarında

yaygın yoksulluğun ve kamu hizmetlerden faydalanamama

gerçekliğiyle karşı karşıya kaldılar.

Kara Panterler, hükümete veya

Beyaz Amerika'nın vicdanına başvurmaktansa,

kendi kliniklerini kurmaya ve aç öğrenciler

için kahvaltı programları

organize etmeye çalıştılar.

Bu programlar, toplumun gücünü inşaa etme

konusunda daha geniş bir stratejinin parçasıydı

ve FBI şefi J. Edgar Hoover tarafından,

ulusal güvenlik için birincil bir tehdit olarak tanımlandı

-bu da, devletin meşruluğuna ve onu destekleyen beyaz

üstünlükçü iktidar yapısına yönelik bir tehdit anlamına geliyordu.

Politikanın resmi kanallarını ve çoğu zaman kanunun

kendisini aştığından, doğrudan eylem kampanyaları,

kaçınılmaz olarak, devlet kontrolü altındaki

çatışmalardan uzaklaşmayı amaçlayan

bir çanta dolusu taktikle karşılaşır.

Bunlar, taktiklerde veya önderliklerde bir değişimi zorlamak için

devlet ve şirketler tarafından finanse edilerek gizlice içeri sokulan,

işbirlikçi ve kar amacı gütmeyen taban hareketlerinden,

kitlesel tutuklamalar ve devlet veya paramiliter güçler tarafından

gerçekleştirilen hedefli süikastler gibi

ağır baskı koşullarına kadar çeşitlilik gösterebilir.

Her ne kadar bir kavram olarak, doğrudan eylem

belki de isyan edecek hiyerarşiler var olduğu sürece

kullanılmış olsa da, kavramın kendisinin kullanımı

endüstriyel sabotaj ve vahşi kedi grevleri gibi

militan pratikleri tanımlamak için kullanılan

ilk işçi hareketinin ortaya çıkışına denk gelir.

Üretimi fiziksel olarak bloke ederek ve

baskıya karşı topluca kendilerini savunarak,

işçiler kapitalist efendilerini

ödün vermeye zorlayabiliyorlardı.

Bu taktitklerin yaygın kullanımı neticede,

işçi hareketinin daha radikal kesimlerini

devlet kontrolüne sokmayı amaçlayan

sendikaların yasallaşmasına ve

büyük tavizlere yol açtı

Modern tarihte doğrudan eylemin en parlak

dönemlerinden birisi 1970'lerin İtalya'sıydı.

Ekonominin kapitalist yeniden yapılandırılmasının

sebep olduğu konut kriziyle karşı karşıya olan

ülkenin güneyindeki binlerce göçmen

apartmanları işgal ettiler ve aileleri fiziksel olarak

ev boşaltmalara karşı korudular.

Hükümet ulaşım bilet ücretlerini ve enerji maliyetlerini

yukarı çekmeye kalktığında, onbinlerce insan

indirim eylemleri olarak bilinen kolektif eylemlerde

arttırılmış fiyatları ödemeyi reddettiler.

İtalya, o zamanlar, kürtajın ve boşanmanın yasadışı olduğu

son derece dindar, muhafazakar

katı bir şekilde ataerkil bir ülkeydi.

Bu şartlarda, korkusuz bir kadın kurtuluş hareketi

temiz ve güvenli kürtajları gerçekleştirmek için

gerekli becerilere sahip yüzlerce gönüllüden

oluşan doktorları ve hemşireleri olan

bir yeraltı klinik ağı örgütledi.

Üreme sağlığına yönelik bu doğrudan eylem yaklaşımı

en sonunda kazanılan kürtajın yasallaşması için

yapılan kitlesel ve düzenli gösteriler

tarafından selamlanmıştı.

Bugünkü artan kutuplaşma, belirsizlik ve

güvensizlik çağında, doğrudan eylem hareketlerimize

hem topluluklarımızı korumamız için, hem de yaşamak

istediğimiz dünya uğruna savaşmak için kolektif bir

gücü inşaa etmek ve ortaya koymak için bir yol sunuyor.