Φρίμαν Χραμπόβσκι: Οι 4 στυλοβάτες της πανεπιστημιακής επιτυχίας στις επιστήμες

Στην ηλικία των 12 ετών, Ο Φρίμαν Χραμπόβσκι παρέλασε μαζί με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Τώρα είναι πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Μέρυλαντ, Βαλτιμώρης (UMBC), όπου δουλεύει για να δημιουργήσει ένα περιβάλλον που βοηθά τους φοιτητές που εκπροσωπούνται ελάχιστα -- συγκεκριμένα τους Αφρο-Αμερικανούς, τους Λατίνους και αυτούς με χαμηλό εισόδημα -- να πάρουν πτυχία στα μαθηματικά και τις επιστήμες. Μοιράζεται τους τέσσερις στυλοβάτες της προσέγγισης του Πανεπιστημίου του.

Λοιπόν, θα μιλήσω για την επιτυχία του πανεπιστημίου μου,

το Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ, στη Βαλτιμώρη, το UMBC,

στην μόρφωση των φοιτητών όλων των τύπων,

στις τέχνες, ανθρωπιστικές και φυσικές επιστήμες καθώς και στις διάφορες περιοχές της μηχανικής.

Αυτό που κάνει την ιστορία μας ιδιαίτερα σημαντική

είναι το ότι μάθαμε τόσα από μια ομάδα φοιτητών

που συνήθως δεν είναι στην κορυφή της ακαδημαϊκής σκάλας --

έγχρωμους φοιτητές, που εκπροσωπούνται ελάχιστα σε συγκεκριμένους τομείς.

Και αυτό που κάνει την ιστορία ιδιαίτερα μοναδική

είναι το ότι μάθαμε πώς να βοηθάμε Αφρο-Αμερικανούς φοιτητές, Λατίνους φοιτητές,

φοιτητές από χαμηλό οικονομικό επίπεδο,

ώστε να γίνουν από τους καλύτερους στον κόσμο στις επιστήμες και στη μηχανική.

Κι έτσι ξεκινάω με μια ιστορία για την παιδική μου ηλικία.

Είμαστε όλοι προϊόντα των παιδικών εμπειριών μας.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως
έχουν περάσει 50 χρόνια

από τότε που ήμουν μαθητής της 3ης γυμνασίου στο Μπέρμινχαμ, στην Αλαμπάμα,

ένα παιδί που λάτρευε να παίρνει Άριστα,

που λάτρευε τα μαθηματικά, που λάτρευε το διάβασμα,

ένα παιδί που θα έλεγε στο δάσκαλο --

όταν ο δάσκαλος έλεγε,
"Ορίστε 10 προβλήματα" στην τάξη,

αυτός ο χοντρούλης θα έλεγε, "Δώστε μας άλλα 10."

Και όλη η τάξη θα έλεγε, "Σκάσε, Φρίμαν."

Και υπήρχε κάποιος υπεύθυνος
να δίνει την κλωτσιά κάθε μέρα.

Κι έτσι πάντα ρώταγα:

"Πώς μπορούμε να κάνουμε περισσότερα παιδιά
να αγαπήσουν τη μάθηση;"

Και παραδόξως, μια βδομάδα στην εκκλησία,

όταν πραγματικά δεν ήθελα να είμαι εκεί

και ήμουν στο πίσω μέρος της αίθουσας ήσυχος κάνοντας μαθηματικά,

άκουσα αυτόν τον άνδρα να λέει:

"Αν μπορέσουμε να κάνουμε τα παιδιά

να συμμετέχουν σε αυτή την ειρηνική διαδήλωση
εδώ στο Μπέρμινχαμ,

θα μπορέσουμε να δείξουμε στην Αμερική πως ακόμα και τα παιδιά ξέρουν τη διαφορά ανάμεσα στο σωστό και το λάθος

και πως τα παιδιά θέλουν πραγματικά να έχουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση."

Σήκωσα το κεφάλι μου και είπα, "Ποιος είναι αυτός ο άνδρας;"

Είπαν πως τον λένε Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Και είπα στους γονείς μου, "Πρέπει να πάω.

Θέλω να πάω. Θέλω να πάρω μέρος."

Και εκείνοι είπαν, "Αποκλείεται."

(Γέλια)

Διαφωνήσαμε αρκετά.

Και εκείνη την εποχή, ειλικρινά, δεν αντιμιλούσες στους γονείς σου.

Και κάπως είπα, "Ξέρετε κάτι, είσαστε υποκριτές.

Με κάνετε να έρθω σε αυτό. Με κάνετε να ακούσω.

Ο άνθρωπος θέλει να πάω και τώρα μου λέτε όχι."

Και το σκέφτηκαν όλη τη νύχτα.

Και ήρθαν στο δωμάτιό μου το επόμενο πρωινό.

Δεν είχαν κοιμηθεί.

Κυριολεκτικά, έκλαιγαν και προσεύχονταν και σκέφτονταν,

"Θα αφήσουμε το 12-χρονό μας

να λάβει μέρος σε αυτή την πορεία και πιθανώς να πάει και φυλακή;"

Και αποφάσισαν να το κάνουν.

Και όταν ήρθαν να μου το πουν,

αρχικά πέταγα.

Και μετά ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι τα σκυλιά και τους σωλήνες νερού,

και φοβήθηκα, πραγματικά.

Και ένα από τα πράγματα που λέω όλη την ώρα

είναι ότι όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι
κάνουν κάτι γενναίο,

δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι γενναίοι.

Απλά σημαίνει πως πιστεύουν ότι είναι σημαντικό να το κάνουν.

Ήθελα καλύτερη εκπαίδευση.

Δεν ήθελα να έχω μεταχειρισμένα βιβλία.

Ήθελα να ξέρω πως το σχολείο μου

όχι μόνο είχε καλούς δασκάλους αλλά και τους πόρους που χρειαζόταν.

Και ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας,

στη μέση της εβδομάδας που ήμουν στη φυλακή,

ο Δρ. Κινγκ ήρθε με τους γονείς μας και είπε:

"Αυτό που κάνατε, παιδιά, σήμερα

θα έχει επίδραση και στα παιδιά που δεν έχουν καν γεννηθεί ακόμα."

Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως τα 2/3 των Αμερικανών σήμερα

δεν είχαν γεννηθεί το 1963.

Και έτσι, γι' αυτούς όταν ακούν για τη Σταυροφορία των Παιδιών στο Μπέρμινχαμ,

με πολλούς τρόπους, αν το δουν στην τηλεόραση,

είναι σαν να βλέπουμε εμείς την ταινία "Λίνκολν" του 1863:

Είναι ιστορία.

Και η πραγματική ερώτηση είναι, τι μαθήματα πήραμε;

Παραδόξως, το σημαντικό για μένα ήταν αυτό:

'Ότι τα παιδιά μπορούν να ενθαρρυνθούν να πάρουν στα χέρια τους τη μόρφωσή τους.

Μπορούν να μάθουν να είναι παθιασμένα

για τη μάθηση και να λατρεύουν την ιδέα του να κάνουν ερωτήσεις.

Κι έτσι είναι ιδιαίτερα σημαντικό

το ότι το Πανεπιστήμιο που τώρα διοικώ

το Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ στη Βαλτιμώρη,

ιδρύθηκε τη χρονιά που πήγα φυλακή με τον Δρ. Κινγκ, το 1963.

Και αυτό που έκανε την ίδρυσή του ιδιαίτερα σημαντική

είναι πως το Μέρυλαντ είναι στο Νότο όπως ξέρετε,

και ειλικρινά, ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο στην πολιτεία μας

που ιδρύθηκε σε μια εποχή όπου φοιτητές όλων των εθνικοτήτων μπορούσαν να πάνε.

Κι έτσι είχαμε μαύρους και άσπρους φοιτητές και άλλων εθνικοτήτων που άρχισαν να παρακολουθούν μαθήματα.

Και για 50 χρόνια ήταν ένα πείραμα.

Το πείραμα είναι το εξής:

Είναι δυνατόν να έχουμε ιδρύματα στη χώρα μας, πανεπιστήμια,

όπου άνθρωποι κάθε κοινωνικού επιπέδου μπορούν να έρχονται και να μάθουν

και να μάθουν να δουλεύουν μαζί και
να μάθουν να είναι ηγέτες

και να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλο
σε αυτή την εμπειρία;

Αυτό που είναι πιο σημαντικό από αυτή την εμπειρία για μένα είναι το εξής:

Μάθαμε πως μπορούμε να κάνουμε πολλά στις τέχνες, στις ανθρωπιστικές και στις κοινωνικές επιστήμες.

Κι έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτό, για χρόνια τη δεκαετία του '60.

Και βγάλαμε ανθρώπους στη νομική μέχρι και τις ανθρωπιστικές επιστήμες.

Βγάλαμε μεγάλους καλλιτέχνες. Ο Μπέκεττ είναι η μούσα μας.

Πολλοί από τους φοιτητές μας είναι στο θέατρο.

Είναι καταπληκτική δουλειά.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε είναι το ίδιο με αυτό που αντιμετωπίζει η Αμερική σήμερα --

πως οι φοιτητές στις επιστήμες και στη μηχανική,

οι μαύροι φοιτητές δεν είχαν επιτυχία.

Αλλά όταν κοίταξα τα δεδομένα,

αυτό που βρήκα, ειλικρινά,
ήταν πως οι φοιτητές γενικά

μεγάλος αριθμός τους δεν τα κατάφερνε.

Και ως αποτέλεσμα,

αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που θα βοηθούσε, πρώτα

τη χαμηλότερη ομάδα, τους Αφρο-Αμερικανούς, και τους Λατίνους φοιτητές.

Και ο Ρόμπερτ και η Τζέιν Μέγιερχοφ, φιλάνθρωποι, είπαν, "Θα θέλαμε να βοηθήσουμε."

Ο Ρόμπερτ Μέγιερχοφ είπε, "Γιατί ό,τι βλέπω στην τηλεόραση για μαύρα αγόρια,

αν δεν είναι για μπάσκετ, δεν είναι θετικό;

Θα ήθελα να το αλλάξω, να κάνω κάτι θετικό."

Παντρέψαμε αυτές τις δύο ιδέες και δημιουργήσαμε το πρόγραμμα Ακαδημαΐκών Μέγιερχοφ.

Και το σημαντικό αυτού του προγράμματος

είναι πως μάθαμε αρκετά πράγματα.

Και το ερώτημα είναι:

Πώς γίνεται και τώρα ηγούμαστε της χώρας στο να βγάζουμε Αφρο-Αμερικανούς

που συνεχίζουν σε διδακτορικά στις επιστήμες, στη μηχανική και στην ιατρική;

Είναι μεγάλο θέμα. Χειροκροτήστε για αυτό. Είναι πολύ μεγάλο.

Είναι σημαντικό. Πραγματικά είναι.

(Χειροκρότημα)

Βλέπετε, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν

πως δεν είναι μόνο οι μειονότητες που δεν τα πάνε καλά στις επιστήμες και στη μηχανική.

Ειλικρινά, μιλάμε για τους Αμερικανούς γενικά.

Αν δεν το ξέρετε, ενώ 20% των μαύρων και Λατίνων

που ξεκινούν να σπουδάζουν επιστήμες και μηχανική

όντως θα αποφοιτήσουν με αυτό το πτυχίο,

μόνο 32% των λευκών που ξεκινούν αυτές τις σπουδές

όντως αποφοιτούν με αυτό το πτυχίο,

και μόνο 42% των Ασιατών-Αμερικανών.

Κι έτσι η πραγματική ερώτηση είναι, ποια είναι η πρόκληση;

Μέρος της φυσικά είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, από τα νήπια ως την τρίτη Λυκείου.

Πρέπει να το ενδυναμώσουμε.

Αλλά ένα άλλο μέρος έχει να κάνει με την κουλτούρα

των επιστημών και της μηχανικής στα πανεπιστήμιά μας.

Είτε το ξέρετε είτε όχι, ένας μεγάλος αριθμός μαθητών με υψηλή βαθμολογία στις τελικές εξετάσεις,

και πολλοί στα ανώτερα μαθήματα

που τελικά πάνε στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας μας

ξεκινούν με ιατρική ή μηχανική και
τελικά αλλάζουν πορεία.

Και ο πρώτος λόγος, βρίσκουμε, ειλικρινά,

πως είναι ότι δεν τα πήγαν καλά στα μαθήματα επιστημών πρώτου έτους.

Βασικά αποκαλούμε αυτά τα μαθήματα στην Αμερική,

μαθήματα ξεχορταριάσματος ή μαθήματα εμπόδια.

Πόσοι από εσάς στο κοινό ξέρετε κάποιον

που ξεκίνησε στην ιατρική ή μηχανική

και άλλαξαν πορεία μέσα στα πρώτα δύο χρόνια;

Είναι η Αμερικανική πρόκληση. Οι μισοί από εσάς εδώ.

Το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω.

Και αυτό που είναι ενδιαφέρον εδώ

είναι πως τόσοι φοιτητές είναι έξυπνοι και μπορούν να το κάνουν.

Πρέπει να βρούμε τρόπους να το πραγματοποιήσουμε.

Οπότε ποια είναι τα τέσσερα πράγματα που κάναμε για να βοηθήσουμε φοιτητές από μειονότητες

που τώρα βοηθάνε φοιτητές γενικά;

Πρώτον: Υψηλές προσδοκίες.

Χρειάζεται κατανόηση της ακαδημαϊκής προετοιμασίας των μαθητών --

τους βαθμούς τους, την ένταση της δουλειάς,

την αποδοτικότητά τους στα τεστ, η στάση τους,

η φωτιά μέσα τους, το πάθος για δουλειά, για να τα καταφέρουν.

Οπότε το να κάνεις πράγματα που βοηθάνε φοιτητές να προετοιμαστούν να είναι σε αυτή τη θέση είναι σημαντικό.

Αλλά εξίσου σημαντικό είναι να καταλάβουν πως η σκληρή δουλειά κάνει τη διαφορά.

Δεν με ενδιαφέρει πόσο έξυπνος είσαι
ή νομίζεις πως είσαι.

Έξυπνος σημαίνει απλά πως είσαι έτοιμος να μάθεις.

Σε ενθουσιάζει η μάθηση και θες να κάνεις καλές ερωτήσεις.

Ο Ι. Ράμπι που έχει βραβευτεί με Νόμπελ, είπε πως μεγαλώνοντας στη Νέα Υόρκη,

όλοι οι γονείς των φίλων του ρωτούσαν

"Τι μάθατε στο σχολείο;" στο τέλος της ημέρας.

Κι εκείνος αντίθετα είπε πως η Εβραία μητέρα του ρώταγε,

"Ίζζυ, έκανες καμιά καλή ερώτηση σήμερα;"

Έτσι οι υψηλές προσδοκίες έχουν να κάνουν με την περιέργεια

και με το να ενθαρρύνουμε τους νέους να είναι περίεργοι.

Και ως αποτέλεσμα αυτών των υψηλών προσδοκιών,

αρχίσαμε να βρίσκουμε φοιτητές που θέλαμε να δουλέψουμε μαζί τους

για να δούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε να τους βοηθήσουμε,

όχι απλά να επιβιώσουν στις επιστήμες,

αλλά να γίνουν οι καλύτεροι, να προοδεύσουν.

Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα:

Ένας νεαρός που πήρε Γ στο πρώτο μάθημα και ήθελε να πάει στην ιατρική,

του είπαμε, "Πρέπει να ξαναπάρεις το μάθημα,

επειδή πρέπει να έχεις γερά θεμέλια αν είναι να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο."

Κάθε θεμέλιο κάνει τη διαφορά για το επόμενο επίπεδο.

Ξαναπήρε το μάθημα,

Αυτός ο νεαρός αποφοίτησε από το UMBC,

και έγινε ο πρώτος μαύρος που πήρε διδακτορικό στην ιατρική από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας.

Τώρα δουλεύει στο Χάρβαρντ.

Ωραία ιστορία. Χειροκροτείστε κι εκείνον.

(Χειροκρότημα)

Δεύτερον, δεν είναι μόνο για βαθμούς εξετάσεων.

Οι βαθμοί εξετάσεων είναι σημαντικοί, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Μια κοπέλα είχε πολύ καλούς βαθμούς, αλλά οι βαθμοί στα τεστ δεν ήταν τόσο υψηλοί.

Αλλά είχε έναν σημαντικό παράγοντα.

Δεν έχασε ποτέ ούτε μέρα σχολείου.

Είχε φωτιά μέσα της.

Εκείνη η κοπέλα προχώρησε και σήμερα έχει διδακτορικό στην ιατρική από το Πανεπιστήμιο του Τζονς Χόπκινς.

Είναι καθηγήτρια στην ψυχιατρική, με διδακτορικό στη νευροεπιστήμη.

Εκείνη και ο σύμβουλός της έχουν πατεντάρει μια δεύτερη χρήση για το Βιάγκρα για διαβητικούς.

Ένα χειροκρότημα και για εκείνη.

(Χειροκρότημα)

Οπότε οι υψηλές προσδοκίες είναι σημαντικές.

Δεύτερον, η ιδέα του να χτίζουμε μια κοινωνία μεταξύ των φοιτητών.

Ξέρετε πως συχνά τείνουμε στις επιστήμες

να σκεφτόμαστε ακραία.

Οι φοιτητές δεν μαθαίνουν να δουλεύουν σε ομάδες.

Και πάνω σε αυτό δουλεύουμε με αυτή την ομάδα

να τους κάνουμε να καταλάβουν ο ένας τον άλλον,

να χτίσουμε εμπιστοσύνη μεταξύ τους, να αλληλο-υποστηρίζονται,

να μαθαίνουν να κάνουν ερωτήσεις,

αλλά και να μαθαίνουν να εξηγούν ιδέες ξεκάθαρα.

Όπως ξέρετε είναι ένα πράγμα να παίρνεις Άριστα ο ίδιος,

είναι άλλο όμως να βοηθάς κάποιον άλλο να τα πάει καλά.

Και το να έχεις αυτό το αίσθημα ευθύνης κάνει όλη τη διαφορά στον κόσμο.

Οπότε το να χτίζεις αυτή την κοινωνία μεταξύ φοιτητών είναι επίσης σημαντικό.

Τρίτον, η ιδέα ότι χρειάζεσαι ερευνητές για να κάνεις ερευνητές.

Είτε μιλάς για καλλιτέχνες να κάνουν καλλιτέχνες

είτε για κοινωνικούς επιστήμονες,

οποιουδήποτε κλάδου -- και ειδικότερα στις επιστήμες και τη μηχανική, όπως και στις τέχνες για παράδειγμα --

χρειάζεσαι επιστήμονες για να τραβήξεις φοιτητές στη δουλειά.

Κι έτσι οι φοιτητές μας δουλεύουν τακτικά σε εργαστήρια.

Κι ένα παράδειγμα που θα εκτιμήσετε:

Κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας στη Βαλτιμώρη πριν λίγα χρόνια,

εκείνος που είχε τη χρηματοδότηση από το Ιατρικό Ινστιτούτο Χάουαρντ Χιούζ

επέστρεψε κυριολεκτικά στη δουλειά μετά από λίγες μέρες,

κι όλοι αυτοί οι φοιτητές είχαν αρνηθεί να φύγουν από το εργαστήριο.

Είχαν πακετάρει φαγητό.

Ήταν στο εργαστήριο και δουλεύανε,

και είδαν τη δουλειά, όχι ως σχολική εργασία, αλλά σαν τη ζωή τους.

Ήξεραν πως έκαναν έρευνα πάνω στο AIDS.

Κοίταγαν αυτό το καταπληκτικό μοντέλο πρωτεΐνης.

Και αυτό που ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν πως όλοι ήταν συγκεντρωμένοι σε αυτή τη δουλειά.

Κι εκείνος είπε, "Δεν γίνεται καλύτερο από αυτό."

Και τέλος, αν έχεις την κοινότητα

και έχεις τις υψηλές προσδοκίες και τους ερευνητές να κάνουν ερευνητές,

πρέπει να έχεις ανθρώπους που είναι πρόθυμοι ως καθηγητές

να συμμετέχουν με αυτούς τους φοιτητές, ακόμα και στην τάξη.

Δεν θα ξεχάσω έναν καθηγητή να παίρνει στο προσωπικό και να λέει,

"Έχω έναν νεαρό στην τάξη, έναν μαύρο,

και είναι σαν να μην ενδιαφέρεται για τη δουλειά.

Δεν κρατάει σημειώσεις. Πρέπει να του μιλήσουμε."

Το ενδιαφέρον είναι πως ο καθηγητής παρακολουθούσε κάθε φοιτητή

για να καταλάβει ποιος ασχολείται και ποιος όχι

και έλεγε, "Αφήστε με να δω πως μπορώ να δουλέψω μαζί τους.

Αφήστε και το προσωπικό να βοηθήσει."

Ήταν αυτή η σύνδεση.

Αυτός ο νεαρός σήμερα είναι καθηγητής με διδακτορικό στη νευρομηχανική στο Πανεπιστήμιο Ντιούκ.

Χειροκροτείστε τον για αυτό.

(Χειροκρότημα)

Το σημαντικό είναι πως τώρα έχουμε αναπτύξει αυτό το μοντέλο

που μας βοηθά όχι μόνο με την αξιολόγηση αλλά και με το να διαπιστώνουμε τι λειτουργεί.

Και αυτό που μάθαμε είναι πως χρειάζεται να σκεφτούμε τον ανασχεδιασμό μαθημάτων.

Κι έτσι ανασχεδιάσαμε τη χημεία και τη φυσική.

Αλλά τώρα κοιτάμε τον ανασχεδιασμό των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών.

Επειδή τόσοι φοιτητές βαριούνται στην τάξη.

Το ξέρετε αυτό;

Πολλοί μαθητές σε όλες τις βαθμίδες μέχρι το πανεπιστήμιο,

δεν θέλουν να κάθονται απλά και να ακούνε κάποιον να μιλά.

Χρειάζεται να ασχοληθείς μαζί τους.

Κι έτσι κάναμε -- αν κοιτάξετε την ιστοσελίδα μας στο Κέντρο Ανακάλυψης Χημείας,

θα δείτε ανθρώπους να έρχονται από όλο τον κόσμο

για να δουν πως ανασχεδιάζουμε μαθήματα,

με έμφαση στη συνεργασία, τη χρήση τεχνολογίας,

χρησιμοποιώντας προβλήματα από εταιρείες βιοτεχνολογίας στο χώρο του Πανεπιστημίου,

και χωρίς να δίνουμε στους φοιτητές τις θεωρίες,

αλλά να τους αφήνουμε να παλεύουν με αυτές.

Και λειτουργεί τόσο καλά που σε όλο το Πανεπιστήμιο στο Μέρυλαντ,

ανασχεδιάζονται όλο και περισσότερα μαθήματα.

Λέγεται ακαδημαϊκή καινοτομία.

Και τι σημαίνουν όλα αυτά;

Σημαίνει πως τώρα, όχι μόνο στις επιστήμες και στη μηχανική,

τώρα έχουμε προγράμματα στις τέχνες, στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες,

στην εκπαίδευση δασκάλων, και συγκεκριμένα στις γυναίκες στον τομεά της τεχνολογίας.

Αν δεν το γνωρίζατε, υπήρξε 79% πτώση

στον αριθμό γυναικών που σπουδάζουν επιστήμες υπολογιστών μόνο από το 2000.

Και αυτό που λέω είναι πως αυτό που θα κάνει τη διαφορά

θα είναι το χτίσιμο κοινωνίας ανάμεσα στους φοιτητές,

να λέμε σε νεαρές φοιτήτριες, νεαρούς φοιτητές από μειονότητες και γενικά σε φοιτητές,

πως μπορούν να τα καταφέρουν.

Και πιο σημαντικό, να τους δίνεται η ευκαιρία να χτίσουν αυτή την κοινότητα

με τους καθηγητές να τους τραβάνε στη δουλειά

και εμείς να εκτιμούμε το τι λειτουργεί και τι όχι.

Και πιο σημαντικό, αν ο φοιτητής έχει αυτογνωσία,

είναι καταπληκτικό πώς τα όνειρα και οι αξίες

μπορούν να κάνουν όλη τη διαφορά.

Όταν ήμουν ένα 12-χρονο παιδί στη φυλακή στο Μπέρμινχαμ,

σκεφτόμουν συνέχεια, "Αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να είναι το μέλλον μου,"

Δεν είχα ιδέα πως ήταν πιθανό για αυτό το μικρό μαύρο αγόρι από το Μπέρμινχαμ

να είναι μια μέρα πρόεδρος πανεπιστημίου με φοιτητές από 150 χώρες,

όπου οι φοιτητές δεν είναι εκεί μόνο για να επιβιώσουν,

όπου αγαπούν τη μάθηση, όπου απολαμβάνουν το να είναι οι καλύτεροι,

όπου μια μέρα θα αλλάξουν τον κόσμο.

Ο Αριστοτέλης είπε, "Η υπεροχή δεν είναι ποτέ ατύχημα.

Είναι το αποτέλεσμα υψηλής προσδοκίας, ειλικρινούς προσπάθειας και έξυπνης εκτέλεσης.

Αντιπροσωπεύει την πιο σοφή επιλογή από τις εναλλακτικές."

Και μετά είπε κάτι που με ανατριχιάζει.

Είπε, "Η επιλογή, όχι η τύχη, καθορίζει το πεπρωμένο σου."

Η επιλογή, όχι η τύχη, καθορίζει το πεπρωμένο σου, τα όνειρα και τις αξίες σου.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)