Καθημερινές στιγμές, που πιάνονται στον χρόνο

Συνδυάζοντας στεγνό χιούμορ με καλλιτεχνικό βάθος, ο Μπίλι Κόλινς μοιράζεται ένα πρότζεκτ στο οποίο πολλά από τα ποιήματά του έχουν μετατραπεί σε ευχάριστες ταινίες κινουμένων σχεδίων σε συνεργασία με το Κανάλι Σάντανς. Πέντε από αυτά περιλαμβάνονται σε αυτή την υπέροχη διασκεδαστική και συγκινητική ομιλία - και μην χάσετε το ξεκαρδιστικό τελευταίο ποίημα!

Είμαι εδώ για να σας δώσω

τη συνιστώμενη διαιτητική σας
πρόσληψη ποίησης.

Και θα το κάνω παρουσιάζοντάς σας

πέντε ψηφιακές απεικονίσεις
πέντε ποιήμάτων μου.

Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο
για το πώς έγινε αυτό.

Επειδή η ανάμειξη αυτών των δύο μέσων

είναι ένα είδος αφύσικης
ή περιττής πράξης.

Αλλά όταν ήμουν βραβευμένος ποιητής
των Ηνωμένων Πολιτειών --

και λατρεύω να το λέω αυτό.

(Γέλια)

Είναι ένας πολύ καλός τρόπος
για να ξεκινήσετε προτάσεις.

Όταν ήμουν αυτός τότε,

με πλησίασε η Τζέι Γουόλτερ Τόμσον,
η διαφημιστική εταιρεία,

και είχαν προσληφθεί
από το κανάλι Σάντανς.

Η ιδέα ήταν να καταγράψω
μερικά από τα ποιήματά μου

και μετά θα έβρισκαν σχεδιαστές
για να τα απεικονίσουν ψηφιακά.

Και εγώ αρχικά ήμουν απρόθυμος,

επειδή πάντα νομίζω ότι η ποίηση
μπορεί να σταθεί από μόνη της.

Προσπάθειες για να βάλω
τα ποιήματά μου στη μουσική

είχαν καταστροφικά αποτελέσματα,
σε όλες τις περιπτώσεις.

Και το ποίημα, αν γραφτεί με το αυτί,

έχει ήδη τεθεί σε δική του λεκτική μουσική
καθώς γράφτηκε.

Και σίγουρα, αν διαβάζετε ένα ποίημα
που αναφέρει μια αγελάδα,

δεν χρειάζεται στην απέναντι σελίδα
μια ζωγραφιά μιας αγελάδας.

Εννοώ, ας αφήσουμε τον αναγνώστη
να κάνει λίγη δουλειά.

Αλλά ενέδωσα γιατί φαινόταν
σαν μια ενδιαφέρουσα δυνατότητα,

και επίσης είμαι σαν πρεζάκι των καρτούν
από την παιδική μου ηλικία.

Νομίζω ότι μεγαλύτερη επιρροή

από την Έμιλυ Ντίκινσον
ή τον Κόλεριτζ ή τον Γουόρντσγουορθ

στη φαντασία μου

ήταν οι Αδελφοί Γουόρνερ,
οι Merrie Melodies

και τα Loony Tunes καρτούν.

Ο Μπαγκς Μπάνι είναι η μούσα μου.

Έτσι η ποίηση θα μπορούσε να βρει
τον δρόμο της προς την τηλεόραση.

Και υποστηρίζω την ποίηση
σε δημόσιους χώρους --

ποίηση στα λεωφορεία, ποίηση στο μετρό,

σε διαφημιστικές πινακίδες,
σε κουτιά δημητριακών.

Όταν ήμουν βραβευμένος
ποιητής, να 'μαι πάλι --

Δεν μπορώ να αντισταθώ, είναι αλήθεια --

(Γέλια)

δημιούργησα ένα κανάλι
ποίησης με τη Delta Airlines

που κράτησε για μερικά χρόνια.

Ώστε να μπορείτε να συντονιστείτε
σε ποίηση καθώς πετούσατε.

Αισθάνομαι ότι είναι καλό
να βγάλουμε την ποίηση από τα ράφια

και περισσότερο μέσα στη δημόσια ζωή.

Ξεκινήστε μια συνάντηση με ένα ποίημα.
Μια ιδέα για να να πάρετε μαζί σας.

Όταν έχετε ένα ποίημα σε μια διαφημιστική
πινακίδα ή στο ραδιόφωνο

ή σε ένα κουτί δημητριακών
ή οτιδήποτε άλλο,

σας συμβαίνει τόσο ξαφνικά
που δεν έχετε τον χρόνο

να αναπτύξετε τις ασπίδες αντί-ποίησης

που έχουν εγκατασταθεί από το γυμνάσιο.

Γι' αυτό ας ξεκινήσουμε από το πρώτο.

Είναι ένα μικρό ποίημα
που ονομάζεται «Βουδαπέστη»

και σε αυτό αποκαλύπτω,

ή προσποιούμαι ότι αποκαλύπτω,

τα μυστικά της δημιουργικής διαδικασίας.

(Βίντεο) Αφήγηση: «Βουδαπέστη».

Η πένα μου κινείται κατά μήκος της σελίδας

όπως το ρύγχος ενός παράξενου ζώου

σε σχήμα ενός ανθρώπινου χεριού

και ντυμένο στο μανίκι

ενός ξεχειλωμένου πράσινου πουλόβερ.

Το βλέπω να μυρίζει το χαρτί ασταμάτητα,

αποφασισμένο όπως αυτός που ψάχνει τροφή

που δεν έχει τίποτα στο μυαλό του

παρά μόνο τις κάμπιες και τα έντομα

που θα του επιτρέψουν
να ζήσει ακόμη μία μέρα.

Απλά θέλει να είναι εδώ αύριο,

ίσως ντυμένο

με το μανίκι ενός καρό πουκάμισου,

με τη μύτη πιεσμένη στη σελίδα,

γράφοντας μερικές ακόμα υπάκουες γραμμές

καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο

και φαντάζομαι τη Βουδαπέστη

ή κάποια άλλη πόλη που δεν έχω πάει ποτέ.

Αυτό, λοιπόν, το κάνει
να φαίνεται λίγο πιο εύκολο.

(Χειροκρότημα)

Στην πραγματικότητα,
η συγγραφή δεν μου είναι τόσο εύκολη.

Αλλά μου αρέσει να προσποιούμαι
ότι έρχεται με ευκολία.

Μία μαθήτριά μου ήρθε μετά το μάθημα,
ένα εισαγωγικό μάθημα,

και μου είπε, «Ξέρετε, η ποίηση είναι
πιο δύσκολη από το γράψιμο»,

το οποίο το βρήκα και λανθασμένο και βαθύ.

(Γέλια)

Έτσι μου αρέσει τουλάχιστον
να προσποιούμαι ότι απλά ρέει.

Ένας άλλος φίλος μου ποιητής
έχει ένα σύνθημα.

Λέει ότι, «Αν δεν τα καταφέρεις
με την πρώτη,

κρύψε όλα τα αποδεικτικά
στοιχεία ότι δοκίμασες».

(Γέλια)

Το επόμενο ποίημα είναι
επίσης αρκετά μικρό.

Η ποίηση απλά λέει μερικά πράγματα
με διαφορετικούς τρόπους.

Και νομίζω ότι θα μπορούσατε
να συνοψίσετε αυτό το ποίημα να λέει,

«Κάποιες μέρες τρως την αρκούδα,
άλλες μέρες σε τρώει η αρκούδα».

Και χρησιμοποιεί τις εικόνες
των επίπλων ενός κουκλόσπιτου.

(Βίντεο) Αφήγηση: «Κάποιες μέρες»

Κάποιες μέρες

βάζω τους ανθρώπους
στη θέση τους στο τραπέζι,

λυγίζω τα πόδια τους στα γόνατά τους,

αν έχουν αυτό το χαρακτηριστικό,

και τους στερεώνω
σε μικροσκοπικές ξύλινες καρέκλες.

Όλο το απόγευμα
αντικρίζουν ο ένας τον άλλο,

ο άντρας με το καφέ κουστούμι,

η γυναίκα με το μπλε φόρεμα --

απολύτως ακίνητοι, απολύτως κόσμιοι.

Αλλά άλλες μέρες εγώ είμαι αυτός

που σηκώνεται από τα πλευρά

και μετά κατεβαίνει
στην τραπεζαρία ενός κουκλόσπιτου

για να καθίσει με τους άλλους
στο μακρύ τραπέζι.

Πολύ αστείο.

Αλλά πώς θα σου φαινόταν

αν δεν ήξερες από τη μία μέρα στην άλλη

αν θα την περνούσες

σουλατσάροντας σαν ζωντανός θεός,

οι ώμοι σου στα σύννεφα,

ή καθισμένος εκεί κάτω

στη μέση της ταπετσαρίας

βλέποντας απευθείας μπροστά

με το μικρό σου πλαστικό πρόσωπο;

(Χειροκρότημα)

Υπάρχει μια ταινία τρόμου κάπου εκεί μέσα.

Το επόμενο ποίημα ονομάζεται «Λήθη»,

είναι στην πραγματικότητα
ένα είδος ποιητικού δοκιμίου

σχετικά με το θέμα της ψυχικής ολίσθησης.

Και το ποίημα ξεκινάει

με ένα ορισμένο είδος λήθης

που κάποιος το αποκάλεσε
λογοτεχνική αμνησία,

με άλλα λόγια, ξεχνώντας
τα πράγματα που έχεις διαβάσει.

(Βίντεο) Αφήγηση: «Λήθη»

Πρώτα ξεχνιέται το όνομα του συγγραφέα,

ακολουθείται πιστά

από τον τίτλο, την πλοκή,

τον σπαρακτικό επίλογο,

ολόκληρο το μυθιστόρημα,

το οποίο γίνεται ξαφνικά αυτό
που δεν έχεις διαβάσει ποτέ.

δεν έχεις καν ακούσει.

Είναι λες και, μία προς μία,

οι αναμνήσεις που φιλοξενούσες

αποφάσισαν να αποσυρθούν
στο νότιο ημισφαίριο του εγκεφάλου

σε ένα μικρό ψαροχώρι

όπου δεν υπάρχουν τηλέφωνα.

Καιρό πριν,

αποχαιρέτησες με ένα φιλί
τα ονόματα των εννέα μουσών

και παρακολουθούσες
την τετραγωνική εξίσωση

να ετοιμάζει τις αποσκευές της.

Και ακόμη και τώρα,

καθώς απομνημονεύεις
τη σειρά των πλανητών,

κάτι άλλο γλιστρά μακριά,

ίσως το άνθος-έμβλημα μιας πολιτείας,

η διεύθυνση ενός θείου,

η πρωτεύουσα της Παραγουάης.

Ό,τι και να είναι

παλεύεις να το θυμηθείς,

δεν είναι έτοιμο
στην άκρη της γλώσσας σου,

ούτε καν καραδοκεί

σε κάποια σκοτεινή πλευρά του σπλήνα σου.

Πλέει μακριά

σε έναν σκοτεινό μυθολογικό ποταμό

του οποίου το όνομα ξεκινάει με Λ

όσο μπορείς να θυμηθείς,

και στον δικό σου δρόμο προς τη λήθη

όπου θα ενταχθείς με εκείνους

που έχουν ξεχάσει και πώς να κολυμπούν

και πώς να κάνουν ποδήλατο.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο
που σηκώνεσαι στη μέση της νύχτας

για να ψάξεις την ημερομηνία
μιας διάσημης μάχης

σε ένα βιβλίο πολέμου.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο
που το φεγγάρι στο παράθυρο

φαίνεται να έχει ξεστρατίσει
από ένα ποίημα αγάπης

που ήξερες απ' έξω.

(Χειροκρότημα)

Το επόμενο ποίημα ονομάζεται «Η εξοχή»

και έχει ως βάση,

όταν ήμουν στο κολέγιο

γνώρισα έναν συμμαθητή μου,
που παραμένει φίλος μου.

Ζούσε και ακόμη ζει
σε αγροτική περιοχή του Βερμόντ.

Ζούσα στη Νέα Υόρκη.

Και επισκεφτόμασταν ο ένας τον άλλο.

Και όταν πήγαινα στην εξοχή,
μου μάθαινε πράγματα όπως κυνήγι ελαφιών,

πράγμα που σήμαινε βασικά
να χανόσουν με ένα όπλο --

(Γέλια)

ψάρεμα πέστροφας και τέτοια πράγματα.

Μετά ερχόταν στη Νέα Υόρκη
και του μάθαινα ό,τι ήξερα,

κυρίως κάπνισμα και ποτό.

(Γέλια)

Και με αυτόν τον τρόπο
ανταλλάσσαμε γνώση ο ένας στον άλλο.

Το επόμενο ποίημα

βασίζεται σε αυτόν
να προσπαθεί να μου πει λίγα

για ένα κομμάτι της εθιμοτυπίας
της περιοχής του

για τη ζωή στην εξοχή

που αρχικά δυσκολεύτηκα αρκετά
να το καταλάβω.

Ονομάζεται «Η εξοχή».

(Βίντεο) Αφήγηση: «Η Εξοχή»

Αναρωτήθηκα για σένα

όταν μου είπες να μην αφήσω ποτέ

ένα ξύλινο κουτί με σπίρτα

πεταμένα τριγύρω στο σπίτι,

γιατί τα ποντίκια μπορεί να τα βρουν

και να ανάψουν καμιά φωτιά.

Αλλά το πρόσωπό σου
ήταν τελείως ανέκφραστο

όταν έστριψες το καπάκι

της στρογγυλής κονσέρβας

όπου τα σπίρτα είναι πάντα μαζεμένα.

Ποιος θα μπορούσε
να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ;

Ποιος θα μπορούσε να διώξει τη σκέψη

ενός απίθανου ποντικιού

να περπατάει πάνω
σε έναν κρύο σωλήνα νερού

πίσω από την ταπετσαρία με τα λουλούδια,

κρατώντας ένα ξύλινο σπίρτο

ανάμεσα στις ακίδες των δοντιών του;

Ποιος δεν θα μπορούσε
να τον δει να στρίβει στη γωνία,

η μπλε μύτη να ξύνεται πάνω
στην ακατέργαστη δοκό,

η ξαφνική λάμψη

και το πλάσμα,
για μία φωτεινή, λαμπερή στιγμή,

ξαφνικά ωθείται μπροστά στο χρόνο --

τώρα ένας πυρομανής,

τώρα ένας λαμπαδηφόρος

σε μια ξεχασμένη τελετή,

ένας μικρός καφέ δρυίδης

που φωτίζει μια αρχαία νύχτα;

Και ποιος δεν θα μπορούσε να παρατηρήσει,

φωτισμένα από τη φλεγόμενη μόνωση,

τα μικροσκοπικά βλέμματα θαυμασμού

στα πρόσωπα
των συντρόφων του ποντικιών --

τέως κατοίκους

αυτού που κάποτε ήταν
το σπίτι σου στην εξοχή;

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. Το τελευταίο ποίημα
ονομάζεται «Οι Νεκροί».

Το έγραψα μετά την κηδεία ενός φίλου,

αλλά όχι τόσο για τον φίλο
ως κάτι που έλεγε ο υμνητής,

όπως συνήθως λένε οι υμνητές,

δηλαδή πόσο ευτυχισμένος
θα είναι ο αποθανών

βλέποντάς μας όλους μαζεμένους.

Και αυτό για μένα είναι κακή αρχή
της μετά θάνατον ζωής,

να πρέπει να παρακολουθήσεις τη δική σου
κηδεία και να νιώθεις ικανοποιημένος.

Έτσι το μικρό ποίημα
ονομάζεται «Οι νεκροί».

(Βίντεο) Αφήγηση: «Οι Νεκροί»

Οι νεκροί πάντα μας παρακολουθούν, λένε.

Καθώς βάζουμε τα παπούτσια μας
ή φτιάχνουμε ένα σάντουιτς,

μας παρακολουθούν
από τον γυάλινο πυθμένα του ουρανού

καθώς κωπηλατούν αργά στην αιωνιότητα.

Βλέπουν τα κεφάλια μας από πάνω
να κινούνται κάτω στη Γη.

Και όταν ξαπλώνουμε
σε ένα χωράφι ή σε έναν καναπέ,

ίσως ναρκωμένοι από το βουητό
ενός ζεστού απογεύματος,

νομίζουν ότι τους κοιτάμε,

που τους κάνει να σηκώσουν
τα κουπιά τους και να σωπάσουν

και να μας περιμένουν, σαν γονείς,
να κλείσουμε τα μάτια μας.

(Χειροκρότημα)

Δεν είμαι σίγουρος αν θα γίνουν
άλλα ποιήματα κινούμενα σχέδια.

Πήρε πολύ καιρό --

Εννοώ, είναι αρκετά ασυνήθιστο
να έχεις αυτό τον συνδυασμό --

πολύ καιρός για τα βάλεις
αυτά τα δύο μαζί.

Αλλά και πάλι, μας πήρε πολύ καιρό
να βάλουμε τον τροχό και τη βαλίτσα μαζί.

(Γέλια)

Εννοώ, είχαμε τον τροχό για αρκετό καιρό.

Και το τράβηγμα είναι
μια αρχαία και έντιμη τέχνη.

(Γέλια)

Έχω χρόνο να σας διαβάσω
ένα πιο πρόσφατο ποίημα.

Αν έχει κάποιο θέμα,
το θέμα είναι η εφηβεία.

Και απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άτομο.

Ονομάζεται «Στο αγαπημένο μου
δεκαεφτάχρονο λυκειοκόριτσο».

Ξέρεις ότι αν είχες ξεκινήσει
να χτίζεις τον Παρθενώνα

την ημέρα που γεννήθηκες,
θα τελείωνες σε έναν μόνο ακόμη χρόνο;

Φυσικά, δεν θα μπορούσες
να το κάνεις ολομόναχη.

Γι' αυτό μη σε νοιάζει,

είσαι μια χαρά απλώς
να είσαι ο εαυτός σου.

Αγαπιέσαι απλώς
με το να είσαι ο εαυτός σου.

Αλλά ήξερες ότι στην ηλικία σου

η Τζούντι Γκάρλαντ έβγαζε 150.000
δολάρια για μια φωτογραφία,

η Ιωάννα της Λωραίνης οδηγούσε
τον Γαλλικό στρατό στη νίκη

και ο Μπλεζ Πασκάλ
είχε καθαρίσει το δωμάτιό του --

όχι περίμενε, θέλω να πω
ότι είχε εφεύρει την αριθμομηχανή;

Φυσικά, θα υπάρχει χρόνος για όλα αυτά
αργότερα στη ζωή σου,

αφού βγεις από το δωμάτιό σου
και αρχίσεις να ανθίζεις,

ή τουλάχιστον να μαζέψεις
όλες τις κάλτσες σου.

Για κάποιο λόγο θυμάμαι συνέχεια

ότι η Λαίδη Τζέιν Γκρέι
ήταν βασίλισσα της Αγγλίας

όταν ήταν μόλις 15 χρονών.

Αλλά τότε αποκεφαλίστηκε,
γι' αυτό μην την έχεις ως πρότυπο.

(Γέλια)

Μερικούς αιώνες αργότερα,
όταν ήταν στην ηλικία σου,

ο Φραντς Σούμπερτ έπλενε τα πιάτα
για την οικογένειά του,

αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε από το να
συνθέσει δύο συμφωνίες, τέσσερις όπερες

και δύο ολοκληρωμένες
λειτουργίες ως νεαρός.

(Γέλια)

Αλλά φυσικά, αυτό ήταν στην Αυστρία

στο αποκορύφωμα του ρομαντικού λυρισμού,
όχι εδώ στα προάστια του Κλίβελαντ.

(Γέλια)

Ειλικρινά, ποιος νοιάζεται

αν η Άνι Όκλεϊ ήταν ικανή
σκοπεύτρια στα 15 της

ή αν η Μαρία Κάλλας έκανε
το ντεμπούτο της ως Τόσκα στα 17;

Πιστεύουμε ότι είστε μοναδικοί
απλώς με το να είστε εσείς --

παίζοντας με το φαγητό σας
και κοιτώντας στο άπειρο.

(Γέλια)

Παρεμπιπτόντως,

είπα ψέματα για τον Σούμπερτ
ότι έπλενε τα πιάτα,

αλλά αυτό δεν σημαίνει
ότι δεν βοήθησε ποτέ στο σπίτι.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)