Benim hikayem | Elizabeth Smart |TEDxUniversityofNevada

Elizabeth Smart'ın kaçırılması son zamanlarda en çok yankı yapan çocuk kaçırma olaylarından biridir. Bu konuşmada Elizabeth, kaçırılması hakkında konuşuyor ve hayatta bir sınavla karşı karşıya kaldığımızda bizi vazgeçmemeye, teslim olmamaya, aksine geleceğe bakmaya davet ediyor. Çünkü kimlerin hayatını etkileyebileceğinizi hiç bilemezsiniz diyor.

Bu konuşma TED’den bağımsız, yerel bir topluluğun düzenlediği bir TEDx etkinliğinde TED Konferansı formatı kullanılarak yapılmıştır. Daha fazla bilgi için: http://ted.com/tedx

Hayatı mükemmel olan
hiç kimse tanımıyorum

ve her birimizin kendine özgü kişisel
zorlukları ve bir imtihanı olduğunu

ve bazı günler yataktan çıkmak bile

istemediğimizi de biliyorum.

Yorganı başımızın üzerine çekip
öylece yatmak istediğimiz günler vardır.

Fakat bir seçim yapmak zorundayızdır.

Yorganı üzerimize çekip yatakta
öylece kalacak mıyız

yoksa hayata devam mı edeceğiz?

14 yaşındayken hayatım oldukça sıradandı.

14 yaşındaki bütün gençler gibiydim;

ortaokuldan mezun olmaya
hazırlanıyordum ve çok heyecanlıydım.

Bir gece yatmaya gitmiştim.

Kızkardeşimle aynı odada kalıyor
ve aynı yatağı paylaşıyorduk.

Gece garip bir sesle uyandım,
biri bana şöyle söylüyordu:

"Boğazında bir bıçak var
sakın sesini çıkarma.

Kalk, benimle geliyorsun."

Dokuz ay süren kabus böyle başladı.

Bu tuhaf adam beni bıçak zoruyla
evimizin arkasındaki dağlara,

yukarıya doğru götürüyordu.

Yani dağların içlerine doğru götürüyordu.

Sonra bir tepeyi aştık

ve aşağı doğru inmeye başladık.

Tepenin sırtından aşağıda
eteklerine yakın bir yerde

bir koruluk vardı ve dikkat
çeken anormal bir şey yoktu,

sıradan bir yer gibi görünüyordu,

ama beni bu koruluktan
içeri girmeye zorladı.

Korunun içine yürüdüğümde

dağın bir bölümünün düzlenmiş
olduğunu gördüm.

Bir de çadır kurulmuştu.

Yerde ve ağaçlarda branda seriliydi.

Çadırın arkasında, sırta
büyük bir delik açılmıştı.

Deliğin üzerine kütük döşenmiş
ve üzerine de toprak atılmıştı.

Ama oradaki en korkunç şey

çadırdan dışarı çıkan kadındı.

Beni çadırın içine çekti
ve bir kovanın üzerine oturttu,

ıslak bir süngerle beni
temizlemeye çalışıyor,

pijamalarımı çıkarıp garip
bir cübbe giydirmeye uğraşıyordu.

Çok utangaç ve aşırı içine
kapanık bir çocuktum

ve bu yaşadıklarım o ana kadar

başıma gelen en travmatik şeydi.

Ona yalvarıp yakarıyor,
bırak kendim yapayım,

ben pis değilim, dün gece
banyo yaptım, üzerimi kendim

değişebilirim, yardım etmen
gerekmez diyordum.

Sonunda bilmiyorum, belki 15 dakika süren

bütün o yalvarma ve ağlamadan
sonra cübbeyi bana uzattı.

İçine girdim. Kadın
pijamalarımı çekip aldı

ve ben o çadırda, ters konmuş
bir kovanın üzerinde yalnız kaldım.

Otururken ağlıyordum

ve bu başıma gelenin
ne olduğunu düşünüyordum.

Daha dün arkadaşlarımla
birlikte okuldaydım.

Daha dün evimdeydim,

mezun olmayı ve liseye
başlamayı dört gözle bekliyordum.

Bütün bunlar nasıl olmuştu?

Bütün dünyam bir gecede nasıl değişmiş

ve aileme ne olmuştu?

Bu adam evimizin içinde dolaşmıştı,

ailemi öldürmüş müydü?

Bana ne olacaktı?

Başıma ne geleceği konusunda
tek düşünebildiğim şey:

Bu adam bana tecavüz edecek
ve sonra da öldürecekti,

çünkü kaçırılan kişiler hayatta kalmazdı,

evlerine asla dönemezlerdi.

Mutlu sonla biten hiçbir
kaçırma hikayesi duymamıştım.

Haberlerde gördüğüm bütün
öyküler aynı sonla bitiyordu.

Günler, haftalar, yıllar sonra
bir ceset bulunurdu,

olan hep buydu.

Orada oturmuş ağlıyor
ve çok korkuyordum.

Çadır girişinin fermuarı açıldı
ve o adam içeri girdi,

beni kaçırırken giydiği
koyu renk elbiseleri değiştirmiş,

benim üzerimdeki gibi bir cübbe giymişti.

Yanıma diz çöktü ve konuşmaya başladı.

İlk önce kendimi endişe ve

korkuya öylesine kaptırmıştım ki,

ne olmuştu, bana ne olacaktı,

adamın ne söylediğini bile duymuyordum.

Sonra bir anlığına kendimi
toparlar gibi oldum

ve ne söylediğini duydum:
"Artık onun karısıydım,

ona yazılmıştım

ve bütün karılık vazifelerimi
yerine getirmem gerekiyordu

ve evliliğimizi zifaf ile
tamamlama zamanıydı."

Çok muhafazakar bir ailem var

ve ayrıca çok dindarız.

Bana cinsel ilişkinin

sadece evlilik bağı altında

caiz olduğu öğretildi

ve buna daima inandım.

Ben bu kurala hep uymak istiyordum.

Fakat bu adam bana

evliliğimizi tamamlamam
gerektiğini söylüyordu.

Bir kozanın içinde büyümüş olabilirim.

Yani 14 yaşındayken

belki dünyanın en ilerici kızı değildim.

Aklımın bir yanı "evliliği tamamlamanın"
ne olduğundan emin değildi.

Diğer yanı ise dua ediyor ve umarım bu

düşündüğüm şey değildir
gibi bir umuda kapılıyordu.

Ne anlama geldiğini çabuk gördüm.

Yalvarıyor yakarıyor ve ağlıyordum.

Onu durdurabilecek her sözü,
her gerekçeyi söylemeye

ve beni bırakması için zarar
vermemesi için iknaya çalışıyor

ve bırak aileme gideyim diyordum.

Ne sözlerim ne yaptıklarım işe yaradı.

Asla unutmayacağım.

Beni oturduğum kovadan çekip yere yatırdı,

zorla giydirdikleri cübbeyi çıkardı

ve o çadırda bana tecavüz etti.

İşini bitirdikten sonra kalkıp gitti
ve beni yalnız bıraktı.

Ne kadar incindidiğimi ve ne hissettiğimi
asla, ama asla unutamam,

bütün umudum bitmişti.

Artık beni bulsalar bile
bunun bir anlamı yoktu.

Ben artık kirlenmiştim, işe yaramazdım.

O anda kurtarılmaya bile değmezdim.

Bütün bunları düşünürken uyuyakalmışım.

Uyandığımda adam tepeme eğilmişti

ve elinde kalın bir tel tutuyordu.

Teli ayak bileğime dolayıp
ucunu bir yere sabitledi,

böylece kaçamayacaktım.

O anda haberlerde gördüğüm

bütün o çocuklar aklıma geldi,

hikayeleri hep aynı trajik sonla biten.

Elimde olmadan şöyle düşündüm:

Onlar şanslıydı ve keşke ben de
onlar kadar şanslı olsaydım,

çünkü artık onları hiç
kimse incitemeyecek,

kimse onları bu kadar değersiz

ve itilmiş hissettiremeyecekti.

Onlara bu kötülükleri
asla tekrar yapamazlardı,

keşke o ben olsaydım.

Sonraki dokuz ayın özeti kısaca böyle.

Ama daha ilk günlerde
bile bir karar verdim,

bu zorbaların kazanmasına
izin vermeyecektim.

Hayatımı elimden almalarına
izin vermeyecektim.

Hayatta kalmak için
elimden ne gelirse yapacaktım,

bu onlardan daha uzun yaşamak bile olsa,

30 yıl boyunca böyle yaşamak bile olsa,

bu işkenceyi her gün yaşamak bile olsa.

Tanrıya şükür 30 yıl sürmedi
sadece dokuz ay sonraydı.

Babamı ilk gördüğüm anı hiç unutmayacağım,

polisler gelip beni almıştı.

O hissettiklerimi hiç unutmayacağım;
ileride ne yaşarsam yaşayayım,

iyi şeyler olacak ve beni bir daha
hiç kimse bu kişilerin 9 ay boyunca

incittiği şekilde incitemeyecekti.

Dünyadaki en güzel duygu
sevildiğini bilmektir.

Ertesi gün annem bana
bir nasihatte bulundu

bunu sizinle paylaşmak isterim.

Çünkü söylediğim gibi hayatta
hepimizin bir imtihanı var,

yataktan hiç çıkmak istemediğimiz
zamanlarımız da var.

Annem şunu söyledi :

" Elizabeth, bu adamın
sana yaptığı şey korkunç

ve yaptığı bu kötülüğün ne kadar kalleşçe
ve şeytani olduğunu anlatacak kelime yok.

Hayatından dokuz ay çaldı ve
bunu telafi etmenin yolu yok.

Bu adama verebileceğin en iyi
ceza mutlu olmaktır,

hayatına devam etmekdir,
çünkü kendine acırsan, geçmişe

ve başına gelenlere takılıp kalırsan

seni yine bu kişilerin kontrol
etmesine izin vermiş olursun

ve hayatının kalanını da senden çalarlar.

Bunu yapma, izin verme.

Adalet yerini bulmayabilir,
eski haline de dönemeyebilirsin,

ama sakın hayatından bir
saniye daha verme bunlara.

O günden beri annemin bu
öğütlerini tutmaya çalıştım.

Bunda iyi olmak için uzun bir yolum var,

zaten hangi kız annesinin
öğütlerini çok iyi tutar ki?

(Gülüşmeler)

Fakat hepimizin bir seçeneği
olduğunu biliyorum,

İmtihanlarla karşılaştığımızda
bir seçeneğimiz olduğunu biliyorum.

Kendini bırakıp teslim olabilir veya
savaşıp geleceğine odaklananırsın.

Ben ayağa kalkmayı başardım
ve hikayemi sizinle paylaştım

ve başka insanlarla konuştum.
Pek çok şey öğrendim.

Şu anda bulunduğum noktada,

bunun bana veya bir başka kişiye

olmasını asla ve asla dilemem.

Fakat başıma gelenler

bana bir şeyler öğretti,
bana bir bakış açısı gösterdi

ve diğer hayatta kalan
kurbanları anlamayı öğretti.

Bir fark yarattığım için şükrediyorum.

Açıkça konuşabildiğim için şükrediyorum,
özellikle de bunu dile getiremeyen

cinsel istismara uğramış kişiler adına
konuşabildiğim için şükrediyorum.

Böyle bir şeyi dile getirmek
çok zor ve çok korkutucu.

"Tecavüze uğradım, incindim,

bir şeylerimi alıp gittiler ve bu geri
gelmeyecek" diyebilmek çok zor.

Ama şunu söylemek zorundayım,
bir adım ileri çıkıp

öykünü paylaşmak ve bununla
ilgili konuşmak çok önemli,

çevrendekilere olmasa bile
herkese olmasa bile, en azından

resmi görevlilere anlatmalısın.

Bu kötü insanları ancak
bu şekilde durdurabilir

ve diğer insanları
kullanmalarını engelleriz.

Bu çok önemli.

Bu nedenle cesur olun.

Bir imtihanla sınandığınızda
teslim olmayın, vazgeçmeyin.

İleri çıkın, çünkü yapabileceklerinizin

neler olduğunu hiç bilemezsiniz.

Kaç kişinin hayatını
değiştireceğini bilemezsiniz.

Bütün gün sizinle burada
olmaktan çok minnettarım.

Çok teşekkürler.

(Alkışlar)