Tragiczny mit o Orfeuszu i Eurydyce - Brendan Pelsue

Zobacz całą lekcję na: https://ed.ted.com/lessons/the-tragic-myth-of-orpheus-and-eurydice-brendan-pelsue

Kiedy Orfeusz, największy poeta i muzyk, poślubił leśną nimfę Eurydykę, okrzyknięto ich idealną parą. Wszyscy widzieli, jak głęboko są w sobie zakochani. Kiedy więc ich ceremonia ślubna zakończyła się nieoczekiwaną śmiercią Eurydyki, Orfeusz postanowił udać się do podziemi w nadziei na odzyskanie ukochanej. Brendan Pelsue opowiada tragiczny mit o Orfeuszu i Eurydyce.

Lekcja: Brendan Pelsue, animacja: Anton Bogaty

Goście byli zgodni: to był idealny ślub.

Panem młodym był Orfeusz,
największy poeta i muzyk.

Panną młodą Eurydyka, leśna nimfa.

Widać było, że ich miłość
jest głęboka i szczera.

Nagle Eurydyka potknęła się
i upadła na ziemię.

Kiedy Orfeusz do niej podbiegł,
Eurydyka już nie żyła,

a wąż, który ją ukąsił,
oddalał się wśród traw.

Po pogrzebie Eurydyki

Orfeusz pogrążył się w żałobie,
której nie mógł znieść.

Postanowił udać się do świata umarłych,

z którego nikt nie wracał żywy,
i uratować ukochaną.

Kiedy Orfeusz dotarł
do bram podziemi, zaczął grać na lirze.

Muzyka była tak piękna, że Cerber,
trójgłowy pies strzegący umarłych,

położył się i przepuścił Orfeusza.

Charon, sternik, który za opłatą
przewoził dusze przez rzekę Styks,

był tak wzruszony muzyką,
że zabrał Orfeusza za darmo.

Kiedy Orfeusz dotarł
do pałacu Hadesa i Persefony,

króla i królowej świata zmarłych,

zaczął swoją pieśń.

Śpiewał o miłości do Eurydyki
i że przedwcześnie mu ją zabrano.

Pewnego dnia ona,
jak i wszystkie żywe istoty,

na zawsze trafi do świata umarłych,

więc czy Hades nie mógłby
dać jej jeszcze kilku lat na Ziemi?

Kiedy Orfeusz ucichł, piekło zamarło.

Syzyf przestał toczyć głaz.

Tantal nie sięgał po wodę,
której nigdy nie mógł się napić.

Płakały nawet Erynie,
piekielne boginie zemsty.

Hades i Persefona przychylili się
do prośby Orfeusza pod jednym warunkiem.

W drodze powrotnej ze świata podziemi

nie wolno mu się odwrócić,
żeby sprawdzić, czy Eurydyka za nim idzie.

W przeciwnym razie już na zawsze
zostanie ona w świecie umarłych.

Orfeusz ruszył na górę.

Z każdym krokiem

coraz bardziej martwił się,
czy Eurydyka idzie za nim.

Niczego nie słyszał. Gdzie były jej kroki?

W końcu, kiedy miał już wyjść z podziemi

i ujrzeć światło dzienne,

uległ pokusie.

Orfeusz próbował wrócić do podziemi,
ale odmówiono mu wstępu.

Utraciwszy Eurydykę,

Orfeusz poprzysiągł
nigdy nie pokochać innej kobiety.

Przesiadywał w zagajniku
i śpiewał pieśni o kochankach.

O Ganimedesie, pięknym chłopcu,
którego Zeus uczynił podczaszym bogów.

O Myrrze, która pokochała ojca
i została za to ukarana,

i o Pigmalionie, który z kości słoniowej
wyrzeźbił wymarzoną kobietę,

po czym modlił się do Wenus,
aż ta tchnęła w nią życie.

I o samej Wenus,

której piękny Adonis
zginął zabity przez odyńca.

Zdawało się, że miłość i żal Orfeusza

pozwoliły mu wejrzeć
w serca bogów i ludzi.

Jednak dla niektórych poezja to za mało.

Grupa dzikich kobiet, zwanych Menadami,

nie mogła znieść myśli, że poeta,
który tak pięknie śpiewa o miłości,

nigdy ich nie pokocha.

Zazdrosne Menady wpadły w szał
i rozszarpały biednego Orfeusza.

Ptaki, śpiewaki natury,
opłakiwały Orfeusza,

jak i rzeki, których nurt
wygrywał melodie.

Światu odebrano dwie piękne dusze.

Miłość Orfeusza i Eurydyki była tak silna,
że gdy ich rozdzielono,

Orfeusz zrozumiał cierpienie i radość
zakochanych na całym świecie.

Tak narodził się nowy gatunek literacki
zwany poematem miłosnym.

Świat płakał, a Orfeusz w podziemiach
odnalazł spokój i drugą połówkę.

Po dziś dzień przechadza się tam
brzegiem rzeki Styks razem z Eurydyką.

Czasem spacerują ramię w ramię,

czasem ona idzie przed nim,

a czasem to on prowadzi i obraca się,
żeby na nią spojrzeć, gdy tylko ma ochotę.