Pearl Arredondo: Historia ime, nga vajza e një gangsteri në një mësuese shembullore.

Pearl Arredondo u rrit në lindje të Los Angeles, si vajza e një gangsteri të njohur i cili hynte e dilte burgjeve. Shumë prej mësuesve ja hoqën vizën me arsyen se ajo kishte probleme me autoritetin. Aktualisht, si një mësuese, ajo ka marrë përsipër krijimin e një shkolle ndryshe dhe ndan me nxënësit historinë e jetës së saj në mënyrë që ata ta dinë se nuk ka ndonjë problem të madh nëse ndonjëherë përgatitja e detyrave të shtëpisë nuk është prioriteti në mendjet e tyre.

Unë u rrita në lindje të Los Angeles,

pa e kuptuar se isha e varfër.

Babai im ishte pjesëtar i një grupi të famshëm gangsterësh që komandonin në rrugë.

Të gjithë më njihnin,

kështu që unë mendoja se kjo ishte diçka e rëndësishme, dhe se isha e mbrojtur,

dhe pavarësisht faktit që babai gjithë jetën e tij e kaloi

duke hyrë e dalë burgjeve,

kisha një nënë të mrekullueshme e cila ishte jashtëzakonisht e pavarur.

Ajo punonte në gjimnazin e zonës sonë

si sekretare në zyrën e drejtorit,

dhe kishte mundësinë të shikonte të gjithë fëmijët që përjashtoheshin nga klasa,

për arsye të ndryshme, ndërsa prisnin që të ndëshkoheshin.

Oh mor burrë, zyra ishte gjithmonë plot.

Pra, siç e shihni, fëmijët si ne duhet të përballen me shumë gjëra

jashtë shkolle,

dhe ndonjëherë ti thjesht nuk je gati për t'u përqëndruar.

Por nuk ka rëndësi se nuk mundemi.

Thjesht të merr pak më shumë kohë.

Më kujtohet që një ditë e gjeta babain

duke u dridhur, nga goja nxirrte shkumë,

i shtrire ne dyshemenë e banjës nga overdoza e narkotikeve.

A mendoni vërtet se të bëja detyrat e mia atë mbrëmje

ishte në listën e përparësive të mia?

Nuk do të thoja.

Por në të vërtetë kisha nevojë për një rrjet social mbështetës,

një grup njerëzish të cilët do të më ndihmonin

dhe të më siguronin se unë nuk do të isha

viktimë e rrethanave të jetesës sime,

dhe që do të më shtynin

përtej asaj çka unë madje mendoja se mund të bëja.

Unë kisha nevojë për mësues, të cilët çdo ditë,

do të më thonin " Ti mund t'ia dalësh mbanë".

Fatkeqësisht, gjimnazi i zonës sime

nuk mund ta ofronte një gjë të tillë.

Ai ishte i ndikuar nga gangsterët dhe mësuesit ndërroheshin shpesh.

Kështu që mamaja më tha " Do të udhëtosh me autobus

çdo ditë një orë e gjysmë larg nga ku ne banojmë".

Këtë gjë bëra për dy vitet në vazhdim.

Merrja autobusin e shkollës për në pjesën e bukur të qytetit.

Përfundimisht, u gjenda në një shkollë

ku kishte një diversitet nxënësish.

Kishte disa njerëz të cilët ishin të lidhur ngushtësisht me gangsterët,

dhe pjesa tjetër ishim ne

që përpiqeshim shumë për t'ia dalë mbanë.

Sigurisht, të qëndroje larg problemeve ishte paksa e pashmangshme

Duhet të mbijetoje.

Ndonjëherë, kishte gjëra të cilat thjesht duhet ti bëje.

Kishte shumë mësues të cilët mendonin,

" Ajo nuk ka për t'ia dalë kurrë mbanë.

Ajo ka problem me autoritetet.

Ajo nuk ka të ardhme".

Disa mësues më hoqën vizën sepse mendonin se isha një çështje e humbur.

Por pasandaj, ishin shumë të habitur

kur unë u diplomova nga shkolla e mesme.

U pranova në Universitetin Pepperdine,

dhe kur mbarova studimet u ktheva në shkollën e mesme që kisha ndjekur

si një asistente e specializuar e edukimit.

Pasandaj u thashë, " Dua të bëhem mësuese".

O Zot, ata filluan duke thënë, " Çfarë? Pse?

Përse do të bësh një gjë të tillë?"

Kështu fillova karrierën time si mësuese

në shkollën ku kisha mbaruar,

dhe që dëshiroja shumë të përpiqesha të shpëtoja më shumë fëmijë

të cilët ishin si unë.

Dhe kështu çdo vit, ndaja historikun e jetës sime me fëmijët,

sepse ata duhet të dinë që çdokush ka një histori,

çdokush ka betejën e vet,

dhe çdonjëri ka nevojë për ndihmë gjatë këtij rrugëtimi.

Dhe unë do të jem ndihma e tyre në këtë rrugëtim.

Kështu pra, si një mësuese e re, unë u krijova mundësinë.

Një ditë më erdhi në klasë një fëmijë

të cilin e kishin çarë me thikë një natë më parë.

Unë i thoja , " Duhet të vesh në spital,

ose në infermierinë e shkollës, apo të bësh diçka."

Ndërsa ai më thoshte, " Jo Zonjushë, nuk do të shkoj.

Duhet të jem në klasë sepse duhet të diplomohem."

Pra ai e dinte se unë nuk do ta lejoja që të ishte viktimë

e rrethanave ku jetonte,

por do ta shtynim përpara dhe do të ecnim më tej.

Dhe këtë ide të krijimit të një strehe të sigurt për fëmijët tanë

dhe të informimit se çfarë u ndodhte atyre përditë,

të njihja familjet e tyre -- ishte një ide që doja shumë ta realizoja,

por nuk mund ta bëja në një shkollë me 1.600 nxënës,

dhe me mësues të cilët ndërroheshin çdo vit.

Si mund t'ia bësh të ndërtosh marrëdhënie të tilla?

Kështu krijuam një shkollë të re.

Ne krijuam

Institutin San Fernando të Medias së Aplikuar.

U siguruam që të ishim akoma të lidhur

me shkollat e zonës sonë, për fonde dhe mbështetje.

Duke bërë këtë gjë, ne do të fitonim liri:

liri për të punësuar mësues

të cilët e dinim se do të ishin efektivë;

liri për të kontrolluar kurrikulën mësimore

në mënyrë që nuk do të bënim mësimin 1.2 në faqen numër pesë;

dhe liri për të kontrolluar buxhetin,

të shpenzonim lekët atje ku ishte e nevojshme,

jo atje ku zona apo shteti të thotë të shpenzosh.

Ne i donim këto liri.

Por tani, zhvendosja e një modeli të plotë

nuk ka qënë kaq e lehtë dhe as nuk është përfunduar tërësisht.

Por ne duhet ta bënim.

Komuniteti ynë meritonte një mënyrë të re të zgjidhjes së gjërave.

Si shkolla e parë e mesme eksperimentale

në të gjithë Shkollat e Qarkut të Bashkuar të Los Angeles

më besoni që kishte ca kundërshtime.

Dhe kjo ishte për shkak të frikës--

frikë, po sikur gjërat të mos shkoni mirë?

Vërtet, po sikur të mos shkonin mirë?

Po sikur gjithçka të shkonte shumë mirë?

Dhe ne ia dolëm mbanë.

Edhe pse mësuesit ishin kundër kësaj

për shkak se punësonim vetëm me kontrata një-vjeçare--

ti nuk mund të japësh mësim, ose nuk dëshiron të japësh mësim,

ti nuk do që të gjendesh në të njëjtën shkollë me këta fëmijë.

( Duartrokitje)

Kështu pra në vitin tonë të tretë, si ja dolëm mbanë?

Sigurisht, ne po e bëjmë shkollën tonë më të mirë nga dita në ditë.

Ne i bëjmë këta fëmijë të ndiejnë se sa të rëndësishëm janë për ne.

Ne ndërtojmë një kurrikul rigoroz dhe që i përshtatet atyre,

dhe ata mund të përdorin teknologjinë ashtu siç janë mësuar ta bëjnë.

Laptop, kompjuter apo tablet-- quajini si të doni, ata kanë çdo gjë.

Filma vizatimorë, programe kompjuterike, programe kompjuterike për realizimin e filmave, ata kanë gjithçka.

dhe sepse ne i lidhim ato me gjithçka ata bëjnë --

Për shembull, ata realizojnë lajmërime të shërbimit publik

për Shoqatën në luftën kundër Kancerit.

Këto janë reklamuar në sistemin vendor të autobusëve elektrikë.

Mësimi i elementevë bindës,

nuk mund të jetë më real se kaq.

Rezulatet e testeve tona në shkallë vendi janë rritur

me më shumë se 80 pikë që nga themelimi i kësaj shkolle.

Por është dashur për të gjithë ne që ndajmë të njëjtin interes të përbashkët, të punojmë së bashku--

mësues dhe drejtues me kontratë një-vjeçare

të punojnë më shumë dhe të tejkalojnë dhe orët e kontratës së punës

pa ndonjë kompesim.

Duhet një anëtar i bordit të shkollës

i cili do të influencojë dhe do të thojë,

" E di, qarku po mundohet të ta imponojë këtë gjë,

por ti ke lirinë të veprosh ndryshe."

Është e nevojshme dhe një qendër aktive e prindërve

e cila nuk ekziston vetëm duke treguar prezencën e saj çdo ditë,

por që është pjesë e qeverisjes,

dhe merr vendime për fëmijët e tyre, për fëmijët tanë.

Përse duhet që studentët tanë të shkollohen

larg vendit ku ata jetojnë?

Ata meritojnë një shkollë cilësore në lagjen e tyre,

një shkollë për të cilën të ndihen krenarë që frekuentojnë,

dhe një shkollë për të cilën dhe vetë komuniteti duhet të ndihet krenar,

si dhe kanë nevojë për mësues të cilët luftojnë për këta nxënës çdo ditë

dhe i japin atyre fuqinë dhe kurajën ti kalojnë këto rrethana.

Sepse ka ardhur koha që fëmijët si unë,

të mos jenë më një përjashtim dhe të bëhen model.

Faleminderit.

( Duartrokitje)