Pearl Arredondo: Moja historia, od córki gangstera do super nauczycielki.

Pearl Arredondo dorastała we wschodnim Los Angeles, jako córka wysokiego rangą członka gangu, który regularnie trafiał do więzienia. Wielu jej nauczycieli skreślało ją, sugerując, że ma problem z akceptacją autorytetów. Teraz sama jest nauczycielką, utworzyła nowoczesną szkołę, opowiada uczniom historię swojego życia, żeby wiedzieli, że praca domowa nie zawsze musi być najważniejszą dla nich sprawą do załatwienia.

Dorastałam we wschodnim Los Angeles,

nie do końca będąc świadomą jaka jestem biedna.

Mój tata był ważnym członkiem gangu i liczył się na mieście.

Wszyscy wiedzieli kim jestem,

czułam się ważna i byłam chroniona.

Mimo tego, że mój tata
spędził większość życia w więzieniu

Mimo tego, że mój tata
spędził większość życia w więzieniu

miałam fantastyczną mamę,
która zawsze była niezależna.

Pracowała w miejscowym liceum

jako sekretarka w gabinecie dyrektora,

więc widywała uczniów wyrzucanych
z klas z różnych powodów

i którzy czekali na spotkanie z dyrektorem.

O tak, jej biuro było przepełnione.

Tak było, dzieciaki takie jak my
mają dużo na głowie poza szkołą

Tak było, dzieciaki takie jak my
mają dużo na głowie poza szkołą

i czasami nie jesteśmy gotowi, żeby się koncentrować.

Ale to nie znaczy, że nie potrafimy.

To po prostu zabiera więcej czasu.

Pamiętam, jak kiedyś znalazłam tatę

w drgawkach i z pianą w ustach,

pod wpływem narkotyków
na podłodze w łazience.

Sądzicie, że odrabianie lekcji

było na liście moich priorytetów tego wieczoru?

Nie zupełnie.

Ale naprawdę potrzebowałam wsparcia,

ludzi, którzy mi pomogą,

zadbają, żebym nie została

ofiarą mojego środowiska,

ludzi, którzy mnie popchną

ponad to, co myślałam, że mogę robić.

Potrzebowałam nauczyciela w klasie, i w życiu

który powie: "Jesteś ponad to"

No i niestety rejonowe gimnazjum

nie mogło mi tego zaoferować.

Opanowane przez gang,
powodowało ogromną rotację nauczycieli.

Więc mama stwierdziła: Będziesz jeździć autobusem

do szkoły oddalonej półtorej godziny od domu.

Robiłam tak przez następne dwa lata.

Jeździłam autobusem na ekskluzywne osiedle
na przedmieściach.

Skończyłam szkołę,

w której była mieszanka.

Chodzili tam uczniowie ze środowisk gangsterskich

a byli wśród nas tacy, którzy

naprawdę chcieli dostać się do liceum.

Wpadanie w tarapaty było nieuniknione.

Musisz przeżyć.

Po prostu czasem należało zająć się różnymi sprawami.

Wtedy wielu nauczycieli mówiło:

"Ona nie da rady.

Ma problemy z rozumieniem autorytetów.

Ona nigdzie nie pójdzie".

Niektórzy nauczyciele mnie skreślili,
jako straconą sprawę.

Ale bardzo się zdziwili,

kiedy skończyłam liceum.

Dostałam się na uniwersytet Pepperdine.

I w końcu, jako nauczyciel reedukator,

wróciłam do szkoły do której chodziłam.

I wtedy im powiedziałam: "Chcę być nauczycielką".

A oni na to: "Co? Ale jak?

Dlaczego chcesz to robić?"

I tak zaczęłam moją przygodę pedagoga

w dokładnie tym samym gimnazjum, do którego chodziłam.

Chciałam pomagać uczniom,

którzy byli tacy, jak ja.

I każdego roku, opowiadam młodzieży o moim pochodzeniu

bo muszą wiedzieć, że każdy człowiek ma swoją historię,

każdy ma za sobą walkę,

i każdy potrzebował kiedyś pomocy.

A ja będę dla nich pomocą na tym etapie.

Więc jako początkujący nauczyciel,
budowałam nadzieję.

Kiedyś przyszedł na moją lekcję uczeń,

który wieczór wcześniej został dźgnięty nożem.

Powiedziałam: "Musisz jechać do szpitala,

idź do pielęgniarki, czy coś takiego"

On na to: "Nie proszę pani, nie mogę.

Muszę zostać w klasie, bo chcę skończyć szkołę".

Wiedział, że nie pozwolę mu stać się ofiarą

jego środowiska,

ale że ruszymy naprzód i będziemy iść dalej.

Pomysł stworzenia
bezpiecznego miejsca dla młodych ludzi

i poznania tego, co sądzą,

poznania ich rodzin - tego właśnie chciałam,

ale nie da się tego osiągnąć w szkole,
gdzie uczy się 1600 dzieciaków,

a nauczyciele zmieniają się każdego roku.

Jak zbudować w takiej sytuacji więź?

Więc założyliśmy nową szkołę.

Tak powstał
Instytut San Fernando Materiałów Stosowanych.

Tak powstał
Instytut San Fernando Materiałów Stosowanych.

Chcieliśmy być wciąż związani

ze szkołą rejonową dla ich wsparcia, czy finansowania.

Ale w ten sposób zyskaliśmy wolność:

wolność zatrudniania takich nauczycieli,

którzy będą pracować efektywnie;

wolność w ustalaniu programu nauczania

bo, nie działamy na zasadzie: "a teraz zadanie 1.2 na stronie piątej".

Przede wszystkim zyskaliśmy wolność w ustalaniu budżetu,

wydawania pieniędzy na sprawy, które według nas są ważne,

a nie wydawania w taki sposób,
w jaki władze stanowe czy lokalne zdecydują.

Potrzebowaliśmy takiej wolności.

Ale teraz przesuwając cały paradygmat,

to nie było łatwe zadanie, i wciąż nie jest skończone.

Ale musieliśmy to zrobić.

Nasza społeczność zasługuje na nowatorskie metody.

Jako pierwsze pilotażowe gimnazjum

w historii szkolnictwa w całym Los Angeles.

uwierzcie były sprzeciwy

powodowane strachem.

strachem przed faktem, a co jeśli im nie wyjdzie?

Właśnie, a co jeśli nam nie wyjdzie?

Ale co jeśli nam wyjdzie?

I tak zrobiliśmy.

Mimo, iż nawet nauczyciele byli przeciwni projektowi

ponieważ zatrudnialiśmy na roczne kontrakty.

Jak nie potrafisz uczyć, albo nie chcesz uczyć,

to nie chcę cię w mojej szkole z moimi dziećmi

(oklaski)

Działamy już trzeci rok, i jak nam się to udało?

Sprawiamy, że każdego dnia
warto jest przychodzić do szkoły .

Sprawiamy, że nasze dzieciaki
czują się dla nas ważne.

Tworzymy program i dyscyplinę istotną dla nich,

i używają technologii, do których są przyzwyczajeni.

Laptopy, komputery, tablety - wymień coś, my to mamy.

Animacje, oprogramowanie, tworzenie filmów, u nas to jest.

I ponieważ łączymy naukę z tym, co młodzież interesuje -

na przykład, ukazała się publiczna informacja

dotycząca stowarzyszenia osób chorych na raka.

To ogłoszenie zostało puszczone przez szkolny radiowęzeł.

Ucząc elementami perswazji,

nie można bardziej dotknąć problemu.

Wyniki naszych uczniów w testach końcowych

wzrosły o ponad 80 punktów,
odkąd zostaliśmy niezależną szkołą.

Bierze się to ze wspólnej pracy wszystkich -

nauczycieli i dyrektorów na rocznych kontraktach,

którzy z zaagażowaniem pracują w godzinach

znacznie wykraczających poza ramy kontraktu
i bez wynagrodzenia.

Zaagażowani są również członkowie zarządu szkoły,

którzy nieustannie lobbują za nami.

"Wiemy, że władze lokalne próbują coś narzucić,

ale możecie robić inaczej."

Potrzebni są aktywni rodzice

którzy, nie tylko dbają o obecność każdego dnia,

ale którzy będą współdecydować,

decydować za swoje dzieci, nasze dzieci.

Dlaczego uczniowie mają jeździć do szkoły

tak daleko od domu?

Zasługują na dobrej jakości edukację w swoim sąsiedztwie,

szkoły, do której będą dumnie chodzić,

i szkoły, która będzie dumą lokalnej społeczności

i potrzebują nauczycieli,
którzy będą o nich walczyć każdego dnia

i umożliwiać im wyjście poza zbieg okoliczności.

Już czas, żeby dzieciaki
wyrywające się ze środowisk takich jak ja

przestały być wyjątkiem, i stały się normą.

Dziękuję.

(oklaski)