Η ζωή στο «ψηφιακό τώρα»

Πριν από ένα χρόνο, η Άμπα Νταουεσάρ ζούσε στο σκοτεινό Μανχάταν, μετά απ;o τον τυφώνα Σάντυ, ψάχνοντας ηλεκτρική ενέργεια για να συνδεθεί. Ως μυθιστοριογράφος, χτυπήθηκε από αυτή την μεταφορά: έχουν οι ζωές μας προσκολληθεί τώρα στον αγώνα για ψηφιακή σύνδεση, ενώ εμείς χάνουμε την πραγματική ουσία;

Ήμουν στη Νέα Υόρκη
όταν χτύπησε ο τυφώνας Σάντυ

και ο Μάουι, ένα μικρό άσπρο σκυλάκι,

έμενε μαζί μου.

Η μισή πόλη βρισκόταν στο σκοτάδι
λόγω διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος,

και εγώ έμενα στη σκοτεινή πλευρά.

Λοιπόν, ο Μάουι φοβόταν πολύ το σκοτάδι,

έτσι έπρεπε να τον κουβαλήσω
ανεβαίνοντας τις σκάλες,

στην πραγματικότητα πρώτα
κατεβαίνοντας, για τη βόλτα του,

και μετά να τον ξαναφέρω πάλι πάνω.

Επιπλέον, μετέφερα λίτρα
από μπουκάλια νερό

μέχρι τον έβδομο όροφο κάθε μέρα.

Και μέσα σε όλα αυτά,

έπρεπε να κρατώ ένα φακό
ανάμεσα στα δόντια μου.

Τα γύρω καταστήματα
είχαν ξεμείνει από φακούς,

μπαταρίες και ψωμί.

Για να κάνω ντους,
περπατούσα 40 τετράγωνα

μέχρι να φτάσω σ' ένα παράρτημα
του γυμναστηρίου μου.

Αλλά, δεν ήταν αυτές
οι μεγάλες ανησυχίες της ημέρας μου.

Ήταν εξίσου κρίσιμο για μένα να είμαι
το πρώτο άτομο που θα μπει

σε μία καφετέρια εκεί κοντά,
με καλώδια προέκτασης και φορτιστές

για να φορτίσω τις πολλαπλές συσκευές μου.

Άρχισα να ψάχνω κάτω
από τους πάγκους αρτοποιείων

και στις εισόδους ζαχαροπλαστείων για πρίζες.

Και δεν ήμουν η μόνη.

Ακόμη και μέσα στη βροχή, οι άνθρωποι στέκονταν
ανάμεσα στη Μάντισον και την 5η Λεωφόρο

κάτω από τις ομπρέλες τους
φορτίζοντας τα κινητά τους

από πρίζες στο δρόμο.

Η φύση μόλις μας είχε υπενθυμίσει

ότι ήταν πιο ισχυρή
απ' όλη την τεχνολογία μας,

και παρόλα αυτά ήμασταν εδώ,
παθιασμένοι για σύνδεση.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα
σαν μια κρίση

για να σου υποδείξει
τι είναι σημαντικό και τι όχι,

και ο τυφώνας Σάντυ με βοήθησε
να συνειδητοποιήσω ότι οι συσκευές μας

και η σύνδεση τους έχουν
τόση σημασία για εμάς

όσο το φαγητό και η στέγη.

Ο εαυτός όπως τον ξέραμε
κάποτε δεν υπάρχει πια,

και νομίζω ότι ένα αφηρημένο,
ψηφιακό σύμπαν

έχει γίνει μέρος της ταυτότητάς μας,

και θέλω να σας μιλήσω
για το τι νομίζω ότι σημαίνει αυτό.

Είμαι μυθιστοριογράφος,
και ενδιαφέρομαι για τον εαυτό

επειδή ο εαυτός και η μυθοπλασία
έχουν πολλά κοινά.

Είναι και τα δύο ιστορίες, ερμηνείες.

Εσείς κι εγώ μπορούμε να βιώσουμε
πράγματα χωρίς κάποια ιστορία.

Θα μπορούσαμε να τρέξουμε επάνω
στα σκαλοπάτια πολύ γρήγορα

και μπορεί να μας κοπεί η ανάσα.

Αλλά, όσο μεγαλύτερη αίσθηση
έχουμε για τη ζωή μας,

η ελαφρώς πιο αφηρημένη
αίσθηση, είναι έμμεση.

Η ιστορία της ζωής μας
βασίζεται στην άμεση εμπειρία,

αλλά είναι στολισμένη.

Ένα μυθιστόρημα χρειάζεται τη μία σκηνή
μετά την άλλη για να δημιουργηθεί,

και η ιστορία της ζωής μας
χρειάζεται επίσης μια αψίδα.

Χρειάζεται μήνες και χρόνια.

Οι διακριτές στιγμές από τη ζωή μας
είναι τα κεφάλαιά της.

Αλλά η ιστορία δεν έχει να κάνει
με αυτά τα κεφάλαια.

Είναι ολόκληρο το βιβλίο.

Δεν αφορά μόνο την ερωτική
απογοήτευση και την ευτυχία,

τις νίκες και τις απογοητεύσεις,

αλλά είναι πώς, επειδή εξαιτίας αυτών,

και μερικές φορές,
πιο σημαντικό, παρά αυτών,

βρίσκουμε τη θέση μας στον κόσμο

και τον αλλάζουμε και αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι.

Επομένως, η ιστορία μας χρειάζεται
δύο διαστάσεις του χρόνου:

ένα μεγάλο μέρος του χρόνου
που είναι η διάρκεια της ζωής μας,

και ο χρόνος της άμεσης εμπειρίας

που είναι η στιγμή.

Τώρα, ο εαυτός που βιώνει άμεσα εμπειρίες

μπορεί να υπάρξει μόνο στο παρόν,

αλλά ο εαυτός που αφηγείται χρειάζεται αρκετές στιγμές,

μια ολόκληρη ακολουθία από αυτές,

και γι'αυτό η πλήρης αίσθηση του εαυτού μας

χρειάζεται τόσο τη καθηλωτική εμπειρία

όσο και τη ροή του χρόνου.

Τώρα, η ροή του χρόνου
είναι ενσωματωμένη σε όλα,

στη διάβρωση ενός κόκκου άμμου,

στην ανάπτυξη ενός μικρού μπουμπουκιού
μέσα σε ένα τριαντάφυλλο.

Χωρίς αυτή, δεν θα είχαμε μουσική.

Τα συναισθήματα
και η διανοητική μας κατάσταση

συχνά κωδικοποιούν το χρόνο,

τη λύπη ή τη νοσταλγία για το παρελθόν,

την ελπίδα ή το φόβο για το μέλλον.

Νομίζω ότι η τεχνολογία έχει αλλάξει
αυτή τη ροή του χρόνου.

Ο συνολικός χρόνος
που έχουμε για την αφήγηση μας,

τη διάρκεια της ζωής μας, έχει αυξηθεί,

αλλά το μικρότερο μέτρο,
η στιγμή, έχει συρρικνωθεί.

Έχει συρρικνωθεί, διότι
τα όργανα μας, μας επιτρέπουν

εν μέρει να μετρούμε ολοένα
και μικρότερες μονάδες χρόνου,

και αυτό με τη σειρά του μας έχει δώσει
μια πιο λεπτομερή κατανόηση

του υλικού κόσμου,

και αυτή η λεπτομερής κατανόηση

έχει δημιουργήσει
έναν τεράστιο όγκο δεδομένων

που ο εγκέφαλος μας
δεν μπορεί πλέον να κατανοήσει

και για το οποίο χρειαζόμαστε
όλο και πιο περίπλοκους υπολογιστές.

Όλα αυτά για να πω ότι το χάσμα

μεταξύ του τι μπορούμε να αντιληφθούμε
και τι μπορούμε να μετρήσουμε

πρόκειται μόνο να μεγαλώσει.

Η επιστήμη μπορεί να κάνει πράγματα
μέσα σε ένα πικοδευτερόλεπτο,

αλλά εσείς και εγώ δεν πρόκειται ποτέ
να έχουμε την εσωτερική εμπειρία

του ενός εκατομμυριοστού του ενός
εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου.

Εσείς και εγώ απαντούμε μόνο στο ρυθμό
και τη ροή της φύσης,

του ήλιου, του φεγγαριού και των εποχών,

και γι' αυτό χρειαζόμαστε
τόσο μεγάλο μέρος του χρόνου

με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

για να δούμε τα πράγματα για αυτό που είναι,

να διαχωρίσουμε το σήμα από τον θόρυβο

και τον εαυτό από τις αισθήσεις.

Χρειαζόμαστε το βέλος του χρόνου για να
κατανοήσουμε την αιτία και το αποτέλεσμα,

όχι μόνο στον υλικό κόσμο,

αλλά και στις δικές μας
προθέσεις και τα κίνητρά μας.

Τι συμβαίνει όταν το βέλος πάει στραβά;

Τι συμβαίνει όταν ο χρόνος στρεβλώνεται;

Τόσοι πολλοί από εμάς
σήμερα έχουμε την αίσθηση

ότι το βέλος του χρόνου
είναι στραμμένο παντού

και πουθενά ταυτόχρονα.

Αυτό είναι επειδή ο χρόνος
δεν ρέει στον ψηφιακό κόσμο

με τον ίδιο τρόπο που ρέει στο φυσικό.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το διαδίκτυο
έχει συρρικνωσεί το χώρο

όπως επίσης και το χρόνο.

Το πολύ μακριά εκεί πέρα
είναι τώρα το εδώ.

Νέα από την Ινδία βρίσκονται
στην εφαρμογή του κινητού μου

είτε είμαι στη Νέα Υόρκη
ή το Νέο Δελχί.

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Η τελευταία δουλειά σου, οι κρατήσεις
για το δείπνο σου από το προηγούμενο έτος,

πρώην φίλοι, βρίσκονται σε μια επίπεδη έκταση
με τους τωρινούς φίλους,

επειδή το διαδίκτυο επίσης αρχειοθετεί

και διαστρεβλώνει το παρελθόν.

Με καμία διάκριση να μένει
μεταξύ του παρελθόντος,

του παρόντος και του μέλλοντος,
και του εδώ ή εκεί,

μένουμε με αυτή τη στιγμή παντού,

αυτή τη στιγμή
που θα την ονομάσω το ψηφιακό τώρα.

Ακριβώς πώς μπορούμε
να δώσουμε προτεραιότητα

στο τοπίο του ψηφιακού τώρα;

Αυτό το ψηφιακό τώρα
δεν είναι το παρόν,

επειδή είναι πάντα
λίγα δευτερόλεπτα πιο μπροστά,

με ροές Twitter που έχουν ήδη γίνει τάση

και νέα από άλλες ζώνες ώρας.

Αυτό δεν είναι το τώρα
ενός παροξυσμικού πόνου στο πόδι σας

ή το δευτερόλεπτο που δαγκώνετε ένα γλυκό

ή οι τρεις ώρες που μπορεί να χάσετε
τον εαυτό σας σε ένα σπουδαίο βιβλίο.

Αυτό το τώρα φέρει πολύ μικρή σωματική

ή ψυχολογική αναφορά
στη δική μας κατάσταση.

Η εστίαση του, αντ'αυτού,
είναι να μας αποσπάσει την προσοχή

σε κάθε στροφή του δρόμου.

Κάθε ψηφιακό ορόσημο
είναι μια πρόσκληση

για να εγκαταλείψεις αυτό που κάνεις
τώρα και να πας κάπου αλλού

και να κάνεις κάτι άλλο.

Διαβάζεις μια συνέντευξη ενός συγγραφέα;

Γιατί να μην αγοράσεις το βιβλίο του;
Τουίταρέ το. Μοιράσου το.

Πάτα «Μου αρέσει».
Βρες κι άλλα βιβλία όπως ακριβώς αυτό.

Βρες κι άλλους ανθρώπους
που διαβάζουν αυτά τα βιβλία.

Τα ταξίδια μπορούν
να είναι απελευθερωτικά,

αλλά όταν είναι αδιάκοπα, γινόμαστε

μόνιμοι εξόριστοι χωρίς ανάπαυση.

Η επιλογή είναι ελευθερία,
αλλά όχι όταν είναι συνεχώς

αυτοσκοπός.

Το ψηφιακό τώρα δεν είναι απλώς
πολύ μακριά από το παρόν,

αλλά είναι σε άμεσο ανταγωνισμό με αυτό,

και αυτό οφείλεται στο ότι
όχι μόνο εγώ είμαι απών από αυτό,

αλλά στο ότι είστε κι εσείς.

Όχι μόνο εμείς είμαστε απόντες από αυτό,
αλλά είναι και όλοι οι υπόλοιποι.

Και εδώ έγκειται η μεγαλύτερη
ευκολία και η φρίκη του.

Μπορώ να παραγγείλω
ξενόγλωσσα βιβλία στη μέση της νύχτας,

να ψωνίσω για παριζιάνικα μακαρόν,

και να αφήσω βίντεο μηνύματα
που θα τα δουν αργότερα.

Ανά πάσα στιγμή, μπορώ να λειτουργήσω

σε διαφορετικό ρυθμό
και ταχύτητα από εσάς,

ενώ θα διατηρώ την ψευδαίσθηση

ότι είμαι μαζί με σας σε πραγματικό χρόνο.

Ο τυφώνας Σάντυ ήταν μια υπενθύμιση

του πώς μια τέτοια ψευδαίσθηση
μπορεί να καταρρεύσει.

Υπήρχαν εκείνοι που είχαν ηλεκτρικό και νερό,

και εκείνοι που δεν είχαν.

Υπάρχουν εκείνοι
που επέστρεψαν στις ζωές τους,

και εκείνοι που παραμένουν εκτοπισμένοι

μετά από τόσους μήνες.

Για κάποιο λόγο,
η τεχνολογία φαίνεται να διαιωνίζει

τη ψευδαίσθηση για εκείνους που τη πιστεύουν,
ότι όλοι το κάνουν,

και τότε, όπως ένα ειρωνικό
χαστούκι στο πρόσωπο,

το καθιστά αληθινό.

Για παράδειγμα, λέγεται
ότι υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι

στην Ινδία, με πρόσβαση
σε κινητά τηλέφωνα, παρά σε τουαλέτες.

Τώρα αν αυτό το χάσμα,
που είναι ήδη τόσο μεγάλο

σε πολλά μέρη του κόσμου,

μεταξύ της έλλειψης υποδομών
και της εξάπλωσης της τεχνολογίας,

δεν γεφυρωθεί με κάπιο τρόπο,

θα υπάρχουν ρήξεις μεταξύ του ψηφιακού

και του πραγματικού.

Για εμάς, ως άτομα
που ζούμε στο ψηφιακό τώρα

και περνούμε το μεγαλύτερο μέρος
των ξύπνιων στιγμών μας μέσα σε αυτό,

η πρόκληση είναι να ζούμε
σε δύο ρεύματα του χρόνου

που είναι παράλληλα και σχεδόν ταυτόχρονα.

Πώς μπορεί κάποιος να ζει
μέσα σε διαρκή αντιπερισπασμό;

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε
ότι οι νεώτεροι από εμάς,

όσοι έχουν γεννηθεί μέσα σε αυτό,
θα προσαρμοστούν ευκολότερα.

Ενδεχομένως, αλλά θυμάμαι
τα παιδικά μου χρόνια.

Θυμάμαι τον παππού μου
να κάνει επανάληψη

τις πρωτεύουσες του κόσμου μαζί μου.

Η Βούδα και η Πέστη
χωρίστηκαν από το Δούναβη,

και η Βιέννη είχε
μια ισπανική σχολή ιππασίας.

Αν ήμουν σήμερα παιδί, θα μπορούσα
εύκολα να μάθω αυτές τις πληροφορίες

με εφαρμογές
και υπερ-συνδέσμους,

αλλά δεν θα ήταν πραγματικά το ίδιο,

επειδή πολύ αργότερα, πήγα στη Βιέννη,

και πήγα στην ισπανική σχολή ιππασίας,

και μπορούσα να αισθανθώ
τον παππού μου δίπλα μου.

Κάθε βράδυ, με έπαιρνε πάνω στη βεράντα,

πάνω στους ώμους του,
και μου έδειχνε το Δία

και τον Κρόνο και τη Μεγάλη Άρκτο.

Και ακόμη και εδώ,
όταν βλέπω τη Μεγάλη Άρκτο,

ξανανιώθω αυτό το συναίσθημα
του να είμαι παιδί,

να κρέμομαι πάνω από το κεφάλι του
και να προσπαθώ να ισορροπήσω

πάνω στους ώμους του,

και μπορώ να ξανανιώσω αυτό το συναίσθημα
του να είσαι πάλι παιδί.

Αυτό που είχα με τον παππού μου
ήταν περιτυλιγμένο

συχνά από πληροφορίες
και γνώση και γεγονότα,

αλλά είχε να κάνει με πολύ περισσότερα

από πληροφορίες ή γνώσεις ή γεγονότα.

Η τεχνολογία, που διαστρεβλώνει
το χρόνο, προκαλεί

το βαθύτερο μας πυρήνα,

επειδή είμαστε σε θέση
να αρχειοθετήσουμε το παρελθόν

και κάποιο από αυτό γίνεται
δύσκολο να το ξεχάσουμε,

ακόμη και αν η τρέχουσα χρονική στιγμή

γίνεται ολοένα και περισσότερο λησμονητή.

Θέλουμε να κρατηθούμε,
και αντ'αυτού μένουμε

να κρατούμε μια σειρά από στατικές στιγμές.

Είναι σαν σαπουνόφουσκες
που εξαφανίζονται όταν τις αγγίζουμε.

Με το να αρχειοθετούμε τα πάντα,
πιστεύουμε ότι μπορούμε να τ' αποθηκεύσουμε

αλλά ο χρόνος δεν είναι δεδομένα.

Δεν μπορεί να αποθηκευτεί.

Εσείς και εγώ γνωρίζουμε
ακριβώς τι σημαίνει

να είσαι πραγματικά παρών σε μια στιγμή.

Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, ενώ

παίζαμε ένα μουσικό όργανο,

ή ενώ κοιτάζαμε τα μάτια κάποιου που γνωρίζουμε

για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Εκείνες τις στιγμές, ο εαυτός μας είναι πλήρης.

Ο εαυτός που ζει στο μακρύ αφηγηματικό τόξο

και ο εαυτός που βιώνει την στιγμή

γίνονται ένα.

Το παρόν ενσωματώνει το παρελθόν

και μια υπόσχεση για το μέλλον.

Το παρόν ενώνει μια ροή του χρόνου

από το πριν και το μετά.

Βίωσα για πρώτη φορά αυτά
τα συναισθήματα με τη γιαγιά μου.

Ήθελα να μάθω σχοινάκι,
και βρήκε ένα παλιό σχοινί

και δίπλωσε προς τα πάνω το σάρι της

και πήδηξε από πάνω του.

Ήθελα να μάθω να μαγειρεύω,
και με κρατούσε μέσα στην κουζίνα,

κόβοντας, κάνοντας κύβους και τεμαχίζοντας
για έναν ολόκληρο μήνα.

Η γιαγιά μου με έμαθε
ότι τα πράγματα συμβαίνουν

στο χρόνο που χρειάζονται,
δεν μπορεί να καταπολεμηθεί ο χρόνος

και επειδή θα περάσει
και θα προχωρήσει,

οφείλουμε όλη μας την προσοχή
στην παρούσα στιγμή.

Η προσοχή είναι ώρα.

Ένας από τους διδασκάλους
της γιόγκα μου είπε κάποτε

ότι η αγάπη είναι η προσοχή,

και σίγουρα από τη γιαγιά μου,

αγάπη και προσοχή ήταν το ίδιο πράγμα.

Ο ψηφιακός κόσμος κανιβαλίζει το χρόνο,

και κάνοντας το αυτό, πιστεύω

ότι αυτό που απειλεί

είναι η πληρότητα του εαυτού μας.

Απειλεί τη ροή της αγάπης.

Αλλά δεν χρειάζεται να το αφήσουμε.

Μπορούμε να επιλέξουμε διαφορετικά.

Έχουμε δει ξανά και ξανά

πόσο δημιουργική μπορεί να είναι η τεχνολογία,

και στη ζωή μας και στις πράξεις μας,

μπορούμε να επιλέξουμε αυτές
τις λύσεις και αυτές τις καινοτομίες

και αυτές τις στιγμές που θα αποκαταστήσουν
τη ροή του χρόνου

αντί να την κατακερματίζουν.

Μπορούμε να επιβραδύνουμε
και να συντονιστούμε

με την παλίρροια και τη ροή του χρόνου.

Μπορούμε να επιλέξουμε
να πάρουμε το χρόνο πίσω.

Ευχαριστώ

(Χειροκρότημα)