Örgü bombardımanı nasıl dünya çapında bir harekete dönüştü

Tekstil sanatçısı Magda Sayeg günlük objeleri renkli örgü ve dantel çalışmalarla dekore ederek şehir ortamını kendi oyun alanına çeviriyor. Bu sıcak, flu "iplik bombalamalar" Sayeg'in memleketindeki dur işareti direkleri ve yangın musluklarıyla küçük çaplı başladı, ama çok geçmeden insanlar bu beceriyle aralarında bir bağ kurdu ve dünyaya yaydı. "Hepimiz bu hızlı, dijital dünyada yaşıyoruz, ama yine de yakınlık kurabileceğimiz bir şeyleri istiyor ve arzuluyoruz," diyor Sayeg. "Gizli güçler, en mütevazı yerlerde bulunabilir ve hepimiz sadece keşfedilmeyi bekleyen yeteneklere sahibiz."

Ben bir tekstil sanatçısıyım,

genelde örgü bombardımanı
hareketini başlatmakla biliniyorum.

Örgü bombardımanı, örgü veya dantel
malzemeyi şehir ortamına

götürdüğünüzde olur, grafiti-stilinde --

veya daha spesifik olarak,

izin ve onay almadan.

On yıl kadar önce buna başladığımda,

ona verdiğim bir isim yoktu,

onunla ilgili iddialı fikirlerim yoktu,

büyük hayallerim yoktu.

Bütün istediğim her gün baktığım
soğuk, çelik, gri dış yüzeylerde

sıcak, flu ve insana özgü
bir şeyler görmekti.

Bundan dolayı kapı kolunu sarmaladım.

Buna "Alfa Parçası" adını verdim.

Bu küçük parçanın hayatımın akışını

değiştireceği konusunda
pek bir fikrim yoktu.

Yani açıkçası aldığım reaksiyon ilginçti.

İlgimi çekti ve şöyle düşündüm,
"Daha başka neler yapabilirim?"

Aynı reaksiyonu alacağım bir şeyi
kamusal alanda yapabilir miydim?

Böylece evimin yakınlarındaki
dur işareti direğini sarmaladım.

Tepki çılgıncaydı.

İnsanlar arabalarını park edip

arabalarından dışarı çıktılar
ve ona baktılar,

başlarını kaşıdılar ve ona baktılar,

resmini çektiler ve yanında
durup resmini çektiler,

ki bütün bunların hepsi benim
için çok heyecan vericiydi

ve çevredeki her dur işareti
direğine bunu yapmak istedim.

Daha çok yaptıkça, daha fazla tepki aldım.

O noktada ona tutulmuştum.

Müptela olmuştum.

Bu tamamen baştan çıkarıcıydı.

Yeni tutkumu bulmuştum

ve şehir ortamı benim oyun sahamdı.

İşte bu ilk çalışmalarımdan biri.

Olağan, sıkıcı ve çirkin
olanı büyütme fikriyle

çok ilgiliydim

ve onun kimliğini ve işlevini bozmadan,

sadece üzerine örgüden
yapılmış bir giysi giydirmeye.

Ve bu benim için eğlenceliydi.

Cansız objeleri alarak
onlara hayat vermek

gerçekten çok eğlenceliydi.

Böylece ...

Hepimizin buradaki espriyi
anladığını düşünüyorum,

ama --

(Gülüşmeler)

Bunu ciddiye almak istediğim
bir noktadaydım.

Onu analiz etmek istedim.

Neden hayatımı ele geçirdiğini,
neden ona tutkulu olduğumu,

neden diğer insanların

ona güçlü şekilde tepki
verdiklerini bilmek istedim.

Ve bir şey fark ettim.

Hepimiz bu hızlı, dijital
dünyada yaşıyoruz,

ama hâlâ yakınlık kurulabilecek
bir şeyler istiyor ve arzuluyoruz.

Bence hepimiz yaşadığımız çok gelişmiş

şehirler, reklam panoları, reklamlar

ve kocaman araba parkları

yüzünden duyarsızlaştık

ve artık bu şeyler yüzünden
şikâyet bile etmiyoruz.

Eğer örgüyle sarmalanmış

bir dur işareti direğine rastlarsanız

ve bu garip gelirse,

sonra giderek -- garip şekilde --

onunla bir bağ kurarsanız,

işte o andır.

Sevdiğim an işte o

ve diğerleriyle paylaşmayı sevdiğim an o.

İşte o noktada merakım arttı.

Yangın muslukları ve
dur işareti direklerinden

bu malzemeyle yapabileceğim
diğer şeylere kaydı.

Büyük, geniş çaplı ve devasa
bir şeyler yapabilir miyim?

İşte otobüs o zaman ortaya çıktı.

Benim için gerçekten
oyunu değiştiren şeydi.

Bunun her zaman yüreğimde bir yeri olacak.

O noktada insanlar
çalışmalarımı tanıyorlardı,

ama örgüyle sarmalanmış

büyük çaplı bir şey fazlaca yoktu

ve bu kesinlikle örgüyle
sarmalanmış ilk şehir otobüsüydü.

Yani bu noktada ilginç bir şeyler

yaşıyor veya tanık oluyorum.

Örgü bombardımanını başlatmış olabilirim,
ama kesinlikle artık sahibi değilim.

Küresel statüye erişti.

Dünyanın her yerindeki
insanlar bunu yapıyor.

Bunu biliyorum, çünkü
dünyanın daha önce gitmediğim

belli bölgelerine seyahat ettim,

kendimin yapmadığını bildiğim
bir dur işareti direğine rastladım.

Böylece sanatımla ilgili kendi
amaçlarımın peşinden koştukça --

bunlar daha çok son çalışmalarım --

örgü bombardımanının da öyle.

Örgü bombardımanı da büyüyordu.

Bu deneyim bana bu becerinin gizli gücünü

ve dünyanın başka yerleriyle

ortak bir dilin olduğunu gösterdi.

Bu büyükannne hobisiyle --

bu mütevazı hobi --

daha önce aramda bir bağ olmayacağını

düşündüğüm insanlarla
bir benzerlik buldum.

Size bugün hikâyemi anlatırken,

gizli güçlerin

en mütevazı yerlerde bulunabileceğini
aktarmak istiyorum

ve hepimiz sadece keşfedilmeyi
bekleyen yeteneklere sahibiz.

Ellerimizi düşündüğümüzde,
bize bağlı bu araçları

ve onların yapabildiklerini --

evler ve mobilyalar yapmak,

büyük duvar resimleri çizmek --

ve çoğu zaman bir kontrolcü
veya bir cep telefonu tutuyoruz.

Ben de bundan dolayı suçluyum.

Ama düşününce,

bu şeyleri bıraksanız ne olurdu?

Ne yapardınız?
Ellerinizle neler yaratırdınız?

Birçok insan örgüde usta
olduğumu düşünüyor,

ama kendim için denesem de
bir süveter bile öremedim.

Ama örgüyle daha önce yapılmamış

ilginç bir şeyler yaptım.

Aynı zamanda sanatçı
olmam da beklenmiyordu,

çünkü bunu yapmak için
resmi bir eğitim almamıştım --

aslında branşım matematik.

Bu yüzden benim için uygun
olabileceğini düşünmemiştim,

ama aynı zamanda biliyorum ki
buna tesadüfen rastlamadım.

Bu gerçekleştiğinde, ona sıkıca tutundum,

onun için savaştım
ve gururla söyleyebilirim ki

bugün işimin başında bir sanatçıyım.

Geleceği düşündüğümüzde,

geleceğin o kadar da mükemmel
olmayabileceğini biliyoruz.

Ve bir gün siz de benim gibi sıkılabilir

ve dünyanızı sonsuza dek değiştirmek
için bir kapı kolu örebilirsiniz.

Teşekkürler.

(Alkış)