Neurodiversity and me

[Η Νευροδιαφορετικότητα και Εγώ]

Η πρώτη φορά που μου ειπαν οι γονείς μου
για το ότι εξετάστηκα για αυτισμό σα παιδί

ήταν όταν ήμουν 14 χρονών.

Εκείνη τη περίοδο, υπέφερα από μπούλινγκ
στο γυμνάσιο

και κατέρρεα αναρωτιώμενη τι τρέχει με
εμένα,

και γιατί δεν μπορούσα να είμαι σαν όλους
τους άλλους.

Έφερε μια μίξη συναισθημάτων:

μια αίσθηση ανακούφισης,
επιτέλους καταλάβαινα τον ευατό μου,

αλλά επίσης απελπισία.

Πολλά πορτρέτα ανθρώπων στο φάσμα
του αυτισμού που ήξερα από τα μέσα,

ήταν χαμένων υποθέσεων:

που τους λυπούνται, ή που αλλάζουν για να
ταιριάζουν με όλους τους άλλους.

Έπειτα, στα 15 βρήκα ένα σημάδι ελπίδας.

Βρήκα κατά τύχη μια ονλάιν κοινότητα
αυτιστικών ακτιβιστών

- απλοί άνθρωποι στο φάσμα του αυτισμού
που βρήκαν κάτι νέο και φανταστικό:

"αποδοχή του αυτισμού".

Μίλησαν για τη νευροδιαφορετικότητα,

που δεχόταν τον αυτισμό σαν φυσική δια-
φορά στους ανθρώπινους εγκεφάλους,

με τους αυτιστικούς ανθρώπους να χρειά-
ζονται να γίνουν δεκτοί σε μια κοινωνία,

και να διευκολύνονται,

αντί να περιφρουνούνται,

ή να τους βλέπουν σαν ένα αφηρημένο
μυστήριο που πρέπει να ληθεί

από την επόμενη ιατρική καινοτομία.

Οι ιδέες για αποδοχή του αυτισμού, περη-
φάνια και διαφορετικότητα χωρίς υπερβολή,

μου έσωσαν τη ζωή και με έκαναν ένα
πιο ευτυχισμένο και δυνατό άτομο.

Οι αυτιστικοί άνθρωποι αξίζουν να εκτιμού-
νται και να γίνονται αποδεκτοι όπως είναι.

Αξίζουν να γνωρίζουν ότι είναι
δυνατοί

με το να μπορούν να ζουν, επιζούν και να
πραγματοποιούν σε ένα κόσμο που

δε χτίστηκε γι αυτούς.

Αξίζουν να είναι περηφανοι γι αυτό
που είναι,

όχι με το μέτρο του πόσο κανονικά
μπορούν να δράσουν,

ή με τη νοημοσύνη να αντιλαμβάνονται,

αλλά με το μέτρο ότι είναι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι με αυτισμό δεν είναι ένα
παζλ προς επίλυση.