What is Representation?

Η εκπροσώπηση είναι μια ευρεία έννοια που
σχετίζεται με πολλούς διαφορετικούς τομείς της καθημερινής ζωής:

γλώσσα, μέσα ενημέρωσης, οικονομία, πολιτική, πολιτισμός.
και την ίδια την κοινωνική ταυτότητα. Η κατανόηση

των διαφορετικών τρόπων με τους οποίους λειτουργεί η εκπροσώπηση είναι
ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της λειτουργίας της εξουσίας.

Όταν ασκείται από τα κράτη και τους καπιταλιστές,
η αντιπροσώπευση μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο

χειραγώγησης, στέρησης των δικαιωμάτων και καταπίεσης.

Η αντιπροσώπευση γίνεται συνήθως κατανοητή
ως μια οπτική, γραπτή ή ηχητική απεικόνιση

κάτι ή κάποιου. Μπορεί να αναφέρεται ευρέως
στο τι σημαίνουν οι εικόνες, και πώς έρχονται να πάρουν

αυτές τις έννοιες. Μπορεί επίσης να αναφέρεται στην
διαδικασία του πώς ένα άτομο έρχεται να υπηρετήσει

ως υποκατάστατο μιας δεδομένης κοινότητας, πολιτικού
κόμματος ή ιδεολογίας. Η έννοια της αντιπροσώπευσης

είναι σημαντική για τον αναρχισμό λόγω του
θεμελιώδη ρόλου που παίζει στην παραγωγή και

αναπαραγωγή των κοινωνικών και πολιτικών ιεραρχιών.
Οι αντιεξουσιαστικές προοπτικές αναλύουν και

κατανοούν πώς η αντιπροσώπευση καθορίζει τους
όρους για το τι θεωρείται αλήθεια,

τι θεωρείται φυσιολογικό,

τι πρέπει να σκεφτόμαστε
τους άλλους,

και τι πρέπει να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας.

Η χρήση της αναπαράστασης ως μορφής
εξουσίας και ως μέσο ελέγχου

υπάρχει εδώ και αιώνες.

Τα ισχυρά έθνη διατηρούσαν πάντα το καθεστώς τους

όχι μόνο μέσω της ανάπτυξης στρατιωτικών
δύναμης,

αλλά και μέσω της διάδοσης της ιδεολογίας.

Και ένας από τους πιο επιτυχημένους τρόπους εξάπλωσης
ιδεολογίας ήταν μέσω της ιδέας της αντιπροσώπευσης.

Η ιστορία της αποικιοκρατίας δεν είναι απλά
μια σειρά από στρατιωτικές κατακτήσεις.

Είναι επίσης μια ιστορία θρησκευτικών
διατάγματα, της φανταστικής λογοτεχνίας,

ακαδημαϊκών συγγραμμάτων,

επιστημονικών αναφορών

μουσειακών εκθέσεων

Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες ζωγράφισαν την εικόνα του "ξένου"
για να περιγράψουν άτομα, κοινότητες,

και ολόκληρα έθνη που δεν ανήκαν στη
κυρίαρχη ομάδα, και ως εκ τούτου ήταν διαφορετικοί σε

με κάποιο θεμελιώδη τρόπο.

Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι
χαρακτηρίζονταν ως διαφορετικοί από τον "κανόνα".

ή παρουσιάζονταν ως πιο πολύτιμοι ή ευτελείς,
με βάση τον τρόπο με τον οποίο αναπαρίστανται.

Η μακροχρόνια υποταγή των αποικιοκρατούμενων
ανθρώπων μέσω αυτού του ρατσιστικού συστήματος

αναπαράστασης βρίσκεται στα θεμέλια των

αποικιοκρατικών πολιτισμών και πολιτικών συστημάτων.

Οι αποικιακές απεικονίσεις ορισμένων εθνοτικών και
φυλετικών ομάδων συνδέονται στενά με άλλες μορφές

της καταπίεσης,

όπως η λευκή υπεροχή

και οι πατριαρχικές αντιλήψεις για το φύλο.

Οι κυρίαρχες τάξεις διατηρούν τον έλεγχό τους
με τη δημιουργία εικόνων και τροπών κοινών εχθρών.

Είτε αυτός ο εχθρός αναπαρίσταται ως η φιγούρα
του τρομοκράτη, του μετανάστη, του ομοφυλόφιλου ή του

αναρχικός, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στη συσπείρωση των πατριωτικών
συναισθημάτων και να αναπτύξει μια αίσθηση του εμείς εναντίον αυτών,

δεσμεύοντας ένα τμήμα του λαού με τους κυβερνήτες του.
μέσω των κοινών δεσμών της ταυτότητας.

Αυτή η χρήση της αναπαράστασης ήταν θεμελιώδης
στη δημιουργία των εθνικών κρατών.

Και μέχρι σήμερα,

οι απάνθρωπες αναπαραστάσεις των
εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών διαπερνούν τη λαϊκή κουλτούρα.

Διαμορφώνει τον συλλογικό ψυχισμό των κοινωνιών,

και σφυρηλατεί νέες μορφές αντιδραστικής υποταγής.

Η αναπαράσταση είναι το αίμα της πολιτικής.

Παίζει ρόλο κάθε φορά που οι πολιτικοί παράγοντες υποστηρίζουν
πολιτική

ή ενεργούν για λογαριασμό άλλων στην πολιτική αρένα.

Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, οι εκλεγμένοι
αντιπρόσωποι θεωρούνται ότι αντικατοπτρίζουν την

τη βούληση της πλειοψηφίας. Αυτοί οι πολιτικοί ισχυρίζονται ότι
εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους, με αποτέλεσμα

εξασφαλίζοντας ότι έχουν φωνή
στη χάραξη δημόσιας πολιτικής.

Αυτό είναι ένα ψέμα που ξεγελά όλο και λιγότερους ανθρώπους κάθε χρόνο.

Αν ένα κράτος κυβερνάται από φιλελεύθερους δημοκρατικούς θεσμούς,

στρατιωτικές δικτατορίες,

μονοκομματική διακυβέρνηση,

ή κληρονομικές δυναστείες,

η αντιπροσώπευση είναι το κλειδί για τη διατήρηση
της νομιμότητας και της εξουσίας.

Πίσω από τα παρασκήνια,

παζάρια,

φαίνεσθαι

ανταγωνισμός,

χειραγώγηση

νεποτισμός

και μια σειρά από υποκείμενες κοινωνικές δυναμικές

επηρεάζουν πάντα τον τρόπο με τον οποίο αναπαράγεται και διατηρείται η εξουσία.

Αλλά για το κοινό,

οι ιεροί κρατικοί θεσμοί
και οι χαρισματικοί ηγέτες εκπροσωπούνται

ως υποκατάστατα αφηρημένων εννοιών
όπως ο κανόνας της πλειοψηφίας και η ελευθερία ενός έθνους.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία προωθεί την
την ιδέα ότι ο μόνος τρόπος άσκησης της εξουσίας...

είναι να επιλέγουμε ποιος θα μας εκπροσωπεί.

Αυτό μας αποθαρρύνει από το να μάθουμε πώς να ασκούμε την εξουσία μόνοι μας.

Η δημοκρατία δεν είναι μόνη της σε αυτό,
ακόμη και αν μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στις ψευδαισθήσεις της.

Όλοι οι κυβερνητικοί θεσμοί περιορίζουν
τα άτομα σε παθητικότητα και υποταγή,

και στη συνέχεια βασίζονται στη γλώσσα της αντιπροσώπευσης
για να διατηρήσουν ιεραρχίες και διαχωρισμούς που

αποδυναμώνουν τους ανθρώπους από
να αναλάβουν συλλογική δράση.

Η ιδέα ότι οι απλοί άνθρωποι είναι ενεργοί συμμετέχοντες
σε ένα καλοπροαίρετο πολιτικό σύστημα είναι μια

παρήγορο ψέμα,

που χρησιμεύει για να κρύψει
το γεγονός ότι είμαστε, λίγο πολύ,

απλώς θεατές μιας κούρσας αρουραίων.
μεταξύ των υπευθύνων.

Πρέπει να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι διάφοροι
θεσμοί χρησιμοποιούν την αντιπροσώπευση

για να μας κρατήσουν διαιρεμένους, αδύναμους

και δεμένους με το κυρίαρχο
σύστημα.

Οι πολιτικοί, οι εταιρείες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

οι οργανωμένες θρησκείες και οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί συνεχίζουν
να διαδίδουν επικίνδυνες ιδεολογίες που έχουν ως αποτέλεσμα

σε εκτεταμένη περιθωριοποίηση, υποταγή,
προκαταλήψεις, μικροεπιθέσεις,

και ακόμη και θάνατο.

Οι επιζήμιες επιπτώσεις της κυρίαρχης
εκπροσώπησης γύρω από τη φυλή,

το φύλο, την εθνικότητα, την θρησκεία, την σεξουαλικότητα και άλλα δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Ταυτόχρονα,

δεν πρέπει να πέσουμε θύματα του μύθου
ότι η περαιτέρω εκπροσώπηση

βοηθάει και ισοδυναμεί με κοινωνικό-
πολιτική και οικονομική απελευθέρωση.

Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους, και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους είναι

ουσιώδη στοιχεία του επαναστατικού αγώνα.

Αλλά κάτω από φιλελεύθερα δημοκρατικά καπιταλιστικά καθεστώτα,

οι έννοιες της ισότητας συχνά συγχέονται
με την αντιπροσώπευση και καταπίνονται από αυτήν.

Με τη συνδιαλλαγή των ιδεών γύρω από το πως τα ριζοσπαστικά
κινήματα βάσης

αντιμετώπισαν τη δική τους καταπίεση,

οι μεγάλες εταιρείες, οι μη κερδοσκοπικές
οργανισμοί και ακαδημαϊκά ιδρύματα έχουν

προσπάθησαν να δώσουν προτεραιότητα σε μεταρρυθμιστικά, μη βίαια
βήματα προς μια πιο προοδευτική εκπροσώπηση.

Αυτή η κοινή πολιτική τακτική συνέπεσε εύστοχα
με την άνοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης,

και την αυξημένη εστίασή της στον ατομικισμό.

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει αναδιαρθρώσει την παγκόσμια αγορά

σε μια παγκόσμια δεξαμενή εργασίας.

Συνοδεύτηκε από μια ιδεολογία

που δίνει μεγάλη έμφαση στην ιδιωτικοποίηση και την
ατομική ευθύνη.

Σύμφωνα με αυτό το σύστημα,

τα κράτη και το κεφάλαιο χρησιμοποίησαν την αντιπροσώπευση για να
να συνθέσουν την ψευδαίσθηση μιας παγκόσμιας κοινότητας,

επισημαίνουν την αυξημένη ποικιλομορφία εντός της
άρχουσας τάξης για να υποστηρίξουν την ιδέα ότι

"ελεύθερες και ανοικτές" αγορές

είναι απόδειξη του πόσο "δημοκρατική" και
και "ανεκτική" είναι η νεοφιλελεύθερη τάξη.

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει μετασχηματίσει την πολιτική
αντιπροσώπευση από ένα πλαίσιο για την αντιμετώπιση

του ρατσισμού, του σεξισμού και όλων των άλλων μορφών
αδικίας που ευδοκιμούν μέσα στον καπιταλισμό

σε μια απαίτηση για διαφοροποίηση της πολιτικής και
οικονομικής ελίτ

χωρίς να αντιμετωπιστεί η μαζική

ανισότητα πλούτου και εισοδήματος που διαμορφώνουν
το υλικό θεμέλιο της καταπίεσης.

Ως αποτέλεσμα, ένα νέο είδος
πολυπολιτισμικής οικουμενικότητας έχει ευδοκιμήσει,

που υμνεί τη διαφορετικότητα, ακόμη και όταν
αγνοεί τα πραγματικά, συστημικά ζητήματα.

Σήμερα,

η ικανότητα του καπιταλισμού να κερδίζει
από την εκπροσώπηση περιθωριοποιημένων

κοινοτήτων είναι πιο εμφανής από ποτέ.

Το διαδίκτυο ενθαρρύνει τη δημιουργία και τη συνεχή

διαμόρφωση πολλαπλών λογαριασμών και ταυτοτήτων,
υποδηλώνοντας ότι τα προφίλ μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν

να απεικονίζουν διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας
στον έξω κόσμο, σε όλα τα είδη με

μοναδικούς, ατελείωτα προσαρμόσιμους τρόπους.

Ο λεγόμενος "ύστερος καπιταλισμός" διαστρεβλώνει την αντίληψή μας

για τη δύναμη της αναπαράστασης.

Αντί να μας παρέχεται ισότητα,

μας πουλάνε ένα προϊόν:

μια αναπαράσταση της "ισότητας" από
τα ίδια τα συστήματα που μας κάνουν άνισους.

Η αντιπροσώπευση δεν διαμορφώνει μόνο το τι διαμορφώνει ο πολιτισμός μας
πώς μοιάζει η κουλτούρα μας.

Επηρεάζει την αίσθηση της πραγματικότητας.

Και είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν μαζικά συστήματα
αναπαράστασης που καταλήγουν να καθορίζουν ποια είναι η πραγματικότητα.

Αυτό μας κρατά όλους κλειδωμένους σε ενα
ατελείωτο θέαμα, χωρίς ειλικρίνεια

να αντιμετωπίσουμε τη συστημική στέρηση των δικαιωμάτων και την
αποξένωση,

είναι μια διαρκώς μεταβαλλόμενη παγίδα

για τη διατήρηση ενός status quo που ποτέ δεν θα
αντιμετωπίσει τη ρίζα της δομικής ανισότητας.

Πρέπει να απορρίψουμε την αυξημένη εκπροσώπηση ως
ανώτατο όριο και το τεστ για την κοινωνική αλλαγή.

Αντ' αυτού, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην οικοδόμηση νέων τρόπων
για να γιορτάσουμε την ποικιλομορφία μας

και να προωθήσουμε τα δικά μας μέσα καλλιτεχνικής και πολιτιστικής παραγωγής.

Αυτό σημαίνει ότι η όποια εκπροσώπηση στην οποία συμμετέχουμε

θα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην αυθεντικότητα, στην ενδυνάμωση της κοινότητας,

και μια ρητή επιδίωξη για την οικοδόμηση μιας νέας, πιο απελευθερωτικής
κοινωνίας,

όλα αυτά αμφισβητώντας την τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Ο αναρχισμός απορρίπτει την ιδέα ότι ο καθένας μπορεί να
αντιπροσωπεύει τις πραγματικές ανάγκες ενός άλλου ατόμου.

Απορρίπτει την ιδέα ότι όσοι βρίσκονται στην εξουσία
πρέπει να συντονίζουν τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των ανθρώπων.

Στη βάση της αναρχικής φιλοσοφίας
βρίσκεται μια βαθιά επιθυμία για μια αλληλεξάρτηση,

ακυβέρνητο κόσμο.

Καμία αντιπροσώπευση ή αντιπρόσωποι μέσα σε ένα μαζικό σύστημα δεν θα

μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε αυτόν τον κόσμο.

Πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.