Αλλάζοντας τα πόδια μου - και τον τρόπο σκέψης μου

Σε αυτό το βίντεο από το αρχείο του TED το 1998, η Παραολυμπιακός σπρίντερ Έιμι Μάλινς μιλάει για την επιτυχημένη καριέρα της ως δρομέας, και για τα εκπληκτικά προσθετικά πόδια από ανθρακονήματα (τότε ήταν πρωτότυπα) που την βοήθησαν να περάσει την γραμμή του τερματισμού.

Τσέριλ: Η Έιμι και εγώ σκεφτήκαμε -- Γεια, Έιμι. Έιμι Μάλινς: Γεια

Τσέριλ: Η Έιμι και εγώ σκεφτήκαμε να μιλήσουμε λίγο,

και θα ήθελα να πει σε όλους σας τι είναι αυτό που την κάνει μια ξεχωριστή αθλήτρια.

ΕΜ: Λοιπόν, για αυτούς που έχουν δει την φωτογραφία στο σύντομο βιογραφικό,

το οποίο μοιράστηκε.

Είμαι διπλά ακρωτηριασμένη, και γεννήθηκα χωρίς περόνη και στα δύο πόδια.

Ακρωτηριάστηκα όταν ήμουν ενός,

και τρέχω σαν κολασμένη από τότε, παντού.

Τσέριλ: Λοιπόν, γιατί δεν τους λες, πώς βρέθηκες στο Πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν;

Γιατί δεν αρχίζουμε από εκεί;

ΕΜ: Σπουδάζω στο Τζορτζτάουν στο τμήμα Εξωτερικών Υποθέσεων.

Κέρδισα πλήρη ακαδημαϊκή υποτροφία από το λύκειο.

Διαλέγουν τρεις μαθητές από το έθνος κάθε χρόνο

να συμμετάσχουν σε διεθνείς υποθέσεις,

έτσι κέρδισα πλήρη υποτροφία στο Τζόρτζτάουν

και είμαι εκεί για τέσσερα χρόνια. Μ'αρέσει πολυ.

Τσέριλ: Όταν η Έιμι έφτασε εκεί,

αποφάσισε ότι, την ενδιέφερε ο στίβος,

έτσι αποφάσισε να τηλεφωνήσει σε κάποιον και άρχισε να ρωτάει σχετικά.

Γιατί δεν λες αυτή την ιστορία?

ΕΜ: Ναι. Λοιπόν, πάντα συμμετείχα στα αθλητικά δρώμενα.

Έπαιζα μία παραλλαγή του μπέιζμπολ για πέντε χρόνια.

Έκανα αγωνιστίκο στο σκι κατά την διάρκεια του λυκείου,

και έγινα λίγο ανήσυχη στο κολέγιο

γιατί δεν έκανα κάποια αθλητική δραστηριότητα για ένα με δυο χρόνια.

Και ποτέ δεν είχα αγωνιστεί σε επίπεδο για άτομα για ειδικές ανάγκες, ξέρετε.

Είχα πάντα ανταγωνιστεί εναντίων άλλων αρτιμελών αθλητών.

Αυτό ήταν το μόνο που είχα γνωρίσει ποτέ.

Στην πραγματικότητα, δεν είχα γνωρίσει άλλο ακρωτηριασμένο μέχρι που ήμουν 17.

Και άκουσα, ξέρετε, ότι κάνουν κούρσες με μόνο ανάπηρους δρομείς,

και σκέφτηκα, μμμ, δεν ξέρω για αυτό,

αλλά πριν το απορρίψω, ας πάω να δω τι κάνουν εκεί.

Έτσι, έκλεισα μια πτήση για Βοστώνη το '95, 19 χρονών,

και σίγουρα ήμουν η μυστηριώδης άγνωστη σε αυτήν την κούρσα. Δεν το είχα ξανακάνει.

Πήγα και έτρεξα σ' ένα χωμάτινο δρόμο μερικές βδομάδες πριν τον αγώνα

για να δω πόσο μακριά μπορούσα να τρέξω,

και 50 μέτρα ήταν αρκετά για μένα, λαχανιασμένη και κουρασμένη.

Και είχα αυτά τα πόδια τα οποία είχαν φτιαχτεί από,

ένα ξύλινο και πλαστικό υλικό, στερεώνονται με Velcro --

φοράω πενταπλές μεγάλες, χοντρές κάλτσες --

ξέρετε, όχι ότι πιο άνετο, αλλά αυτό ήξερα τότε.

Και είμαι στην Βοστώνη εναντίον ανθρώπων

που φορούσαν πόδια φτιαγμένα από ανθρακογραφίτη.

και, με αποσβεστήρες κραδασμών και διάφορα άλλα πράγματα,

και όλοι με κοιτούσαν σαν,

εντάξει, ξέρουμε ποιος δεν θα κερδίσει τον αγώνα.

Και, πήγα εκεί περιμένοντας --

δεν ξέρω τι περίμενα --

αλλά, ξέρετε, όταν είδα ένα άνδρα του οποίου έλειπε ένα ολόκληρο πόδι

στο άλμα εις ύψος, να κάνει άλμα με το ένα πόδι

και να φτάνει στα το ένα ογδόντα εφτά ...

Ο Ντάν Ο'Μπράιαν πήδηξε 1.80 στην Ατλάντα,

δηλαδή, αν σας δίνει μέτρο σύγκρισης --

αυτοί είναι, ξέρετε, πραγματικά επιτυχημένοι αθλητές

χωρίς να χαρακτηρίζονται "αθλητές".

Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω, και ξέρετε, με τη καρδια μου να χτυπά δυνατά,

έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα, και κέρδισα τον κάτοχο του εθνικού ρεκόρ

με τρία εκατοστά του δευτερολέπτου

και έγινα η νέα κάτοχος του εθνικού ρεκόρ με την πρώτη.

Και, οι άνθρωποι εκεί είπαν,

"Έιμι, ξέρεις, έχεις ταχύτητα -- φυσική ταχύτητα --

αλλά δεν έχεις καθόλου τεχνική ή φινέτσα όταν τρέχεις.

Έτρεχες σαν παλαβή.

Όλοι είδαμε πόσο σκληρά δούλεψες."

Και έτσι αποφάσισα να καλέσω τον προπονητή του Τζόρτζτάουν.

Και δόξα τον Θεό που δεν ήξερα πόσο γνωστός ήταν αυτός ο άνθρωπος στον στίβο παγκοσμίως.

Έχει προπονήσει 5 Ολυμπιονίκες και , ξέρετε,

το γραφείο του είναι καλυμμένο από το πάτωμα ως την κορυφή

με εθνικά πιστοποιητικά επιβράβευσης,

από όλους τους αθλητές που προπόνησε,

και μια μάλλον τρομακτική φιγούρα.

Και του τηλεφώνησα και του είπα, "Λοιπόν, έτρεξα έναν αγώνα και κέρδισα, και..

(Γέλια)

Και θέλω να δώ αν μπορώ, να --

Θέλω να μάθω αν μπορώ να παρακολουθήσω μερικές προπονήσεις σας,

να δω τις ασκήσεις που κάνετε και κ.τ.λ.."

Αυτό είναι το μόνο που θέλω -- μόνο δύο προπονήσεις.

Μπορώ να παρακολουθήσω τι κάνετε;

Και είπε, "Λοιπόν, θα πρέπει να μιλήσουμε πρώτα, πριν αποφασίσουμε οτιδήποτε."

Και ξέρετε, σκέφτηκα, "Που πάω να μπλέξω;"

Έτσι, τον γνώρισα, μπήκα στο γραφείο του,

και είδα τις αφίσες και τα εξώφυλλα των περιοδικών των ανθρώπων που έχει προπονήσει.

Και κάτσαμε και αρχίσαμε να μιλάμε.

και εξελίχτηκε σε μια εξαιρετική συνεργασία

γιατί ποτέ δεν είχε προπονήσει αθλητή με αναπηρία,

έτσι δεν είχε προκαταλήψεις

για το τι ήμουν ή δεν ήμουν ικανή να κάνω,

και εγώ δεν είχα ποτέ προπονητή,

οπότε ήταν απλά, λοιπόν -- ας αρχίσουμε το ταξίδι.

Έτσι αρχικά μου έδωσε τέσσερις μέρες την εβδομάδα από το μεσημεριανό του διάλειμμα,

τον ελεύθερο του χρόνο, στο οποίο θα πήγαινα στον στίβο και θα προπονούμουν μαζί του.

Έτσι γνώρισα τον Φράνκ.

Αλλά τότε ήταν φθινόπωρο του '95, και, με το που πέρασε ο χειμώνας,

είπε, "Ξέρεις, είσαι αρκετά καλή.

Μπορείς να τρέξεις με την γυναικεία ομάδα που έχουμε εδώ."

Και εγώ απάντησα, "΄Οχι, έλα τώρα."

Και απάντησε, "Όχι, όχι, σοβαρά. Μπορείς.

Μπορείς να τρέξεις μαζί με την γυναικεία ομάδα στίβου."

Έτσι άνοιξη του 1996, με στόχο να μπώ στην Παραολυμπιακή ομάδα των Η.Π.

τον Μάιο, έγινα μέλος της γυναικείας ομάδας στίβου.

Και κανένα άτομο με αναπηρία δεν το έχει κάνει αυτό -- να τρέξει σε κολλεγιακό επίπεδο.

Έτσι δεν ήξερα, και άρχισε να εξελίσσεται σε μία ενδιαφέρουσα σχέση.

Τσέριλ: Λοιπόν, γιατί δεν τους λες, -- στον δρόμο για τους Ολυμπιακούς --

μερικά αξιομνημόνευτα γεγονότα συνέβησαν στο Τζόρτζτάουν.

Γιατι δεν τους λες;

ΕΜ: Ναι, λοιπόν, ξέρετε, είχα κερδίσει όλλους τους αγώνες που αφορούν άτομα με αναπηρίες

και καθώς προπονιόμουν στο Τζόρτζτάουν

και γνωρίζοντας ότι θα έπρεπε να συνηθίσω να

βλέπω τις πλάτες των συναθλήτριων μου --

να τρέχω δίπλα με τις επόμενες Φλόρενς Γκρίφιθ --

και όλες με κοιτάνε, λες,

Χμμ, τι, τι συμβαίνει εδώ;

Και, ξερετε, φορώντας την φόρμα του Τζόρτζάουν

και βγαίνοντας εκεί έξω γνωρίζοντας αυτό,

προκειμένου να γίνω καλύτερη - και είμαι ήδη η καλύτερη στη χώρα --

πρέπει να προπονηθείς με άτομα που είναι εκ φύσεως καλύτερα από εσένα.

Και κατάφερα και προκρίθηκα για τους αγώνες της Ανατολικής Ακτής

η οποίοι ήταν, σαν το πρωτάθλημα στο τέλος της σεζόν,

και πολυ, πολυ σημαντικοί.

Και είναι η πρώτη φορά --

μόλις είχα πάρει τα καινούργια αγωνιστικά πόδια που βλέπετε στο βιογραφικό --

και δεν συνειδητοποίησα εκείνη την ώρα,

ότι η ποσότητα του ιδρώτα που θα έβγαζα στην κάλτσα,

θα λειτουργούσε σαν λιπαντικό

και θα ήμουν σαν εμβολο στην υποδοχή του ποδιού.

Και περίπου στα 85 μέτρα από τα 100 του σπρίντ, σε όλη μου την δόξα,

βγήκε το πόδι μου.

Σχεδόν τα έχασα, μπροστά σε 5000 θεατές.

Και ντροπιάστηκα, και --

γιατί θα συμμετείχα και στον αγώνα των διακοσίων μέτρων, ο οποίος θα άρχιζε σε μισή ώρα.

(Γέλια)

Πήγα στον προπονητή μου... "Σε παρακαλώ, μην με κάνεις να το κάνω."

Δεν μπορώ να τρέξω μπροστά τους. Τα πόδια μου θα βγούν.

Και αν βγήκαν στα 85 μέτρα δεν υπάρχει περίπτωση να τρέξω τα 200 μέτρα.

Και έκατσε κάπως έτσι.

Και, τα παρακάλια μου έπεσαν στο κενό -- δόξα το θεό --

γιατί ήταν, -- ξέρετε, είναι από το Μπρούκλιν --

είναι μεγάλος άνθρωπος - και λέει, "΄Εμι, τι και αν τα πόδια σου βγούν?

Θα τα σηκώσεις, θα τα βάλεις στην θέση τους,

και θα τελειώσεις τον καταραμένο αγώνα!"

(Χειροκρότημα)

Και έτρεξα. Έτσι με κράτησε εντός των ορίων.

Με κράτησε στο σωστό δρόμο.

Τσέριλ: Έτσι, η Έιμι φτάνει στους Παραολυμπιακούς του 1966,

και είναι ενθουσιασμένη. Θα την παρακολουθήσουν από κοντά οι γονείς της -- είναι μεγάλη υπόθεση.

Και τρέχεις για δύο χρόνια?

ΕΜ:Όχι, έναν χρόνο.

Τσέριλ: Έναν χρόνο. Γιατί δεν τους λες τι συνέβη.

λίγο πριν τον αγώνα;

ΕΜ: Εντάξει, λοιπόν, Ατλάντα.

Οι Παραολυμπιακοί, για να διευκρινίσουμε λίγο,

είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες για άτομα με σωματική αναπηρία --

ακρωτηριασμένοι, άτομα με εγκεφαλική παράλυση, και αθλητές σε αναπηρική καρέκλα --

σε αντίθεση με τους Special Olympics

στους οποίους συμμετέχουν άτομα με νοητική αναπηρία.

Έτσι, εδώ είμαστε, μια εβδομάδα πριν τους Ολυμπιακούς, στην Ατλάντα,

και έχω τρελαθεί από το γεγονός,

ότι έναν χρόνο πριν που έτρεξα για πρώτη φορά δεν μπορούσα να τρέξω ούτε 50 μέτρα.

Και, εδώ είμαι, -- δεν είχα χάσει αγώνα.

Έθεσα νέα ρεκόρ στους Εθνικούς των Η.Π. -- στους δοκιμαστικούς των Ολυμπιακών -- εκείνο των Μάιο,

και ήταν σίγουρο ότι θα γύριζα στο σπίτι με το χρυσό.

Ήμουν επίσης η μόνη, αυτό που ονομάζεται, αμφίπλευρη ΚΓ -- κάτω από το γόνατο.

Ήμουν η μόνη γυναίκα που θα έκανε άλμα εις μήκος.

Μόλις πραγματοποίησα το άλμα εις μήκος,

και ένας τύπος που του έλειπαν και τα δύο πόδια ήρθε και μου είπε,

"Πως το έκανες αυτό; Ξέρεις, υποτίθεται έχουμε πόδια με μεγάλη επιφάνια,

έτσι ώστε να μην γλιστρίσουμε εκτός του αλτήρα."

Και απάντησα, "Λοιπόν, μόλις το έκανα. Κανείς δεν μου το είχε πει αυτό."

Έτσι, είναι αστείο -- είμαι εφτάμισι εκατοστά από το παγκόσμιο ρεκόρ --

και συνέχισα από εκείνο το σημείο,

έτσι έχω δηλώσει συμμετοχή για το άλμα εις μήκος -- δήλωσα συμμετοχή --

όχι, προκρίθηκα και στο άλμα εις μήκος και στα 100 μέτρα.

Και είμαι σίγουρη για αυτό.

Ήμουν στο εξώφυλλο της τοπικής εφημερίδας

την οποία εγώ μοίραζα για έξι χρόνια.

Ήταν, σαν, αυτή ηταν στιγμή μου να λάμψω.

Και είμαστε στο στάδιο προθέρμανσης -- στην πίστα προθέρμανσηςτων αθλητών,

η οποία είναι λίγα τετράγωνα μακριά από το Ολυμπιακό στάδιο.

Και αυτά τα πόδια τα οποία φορούσα -- τα οποία θα βγάλω τώρα.

Ήμουν το πρώτο άτομο στον κόσμο με αυτά τα πόδια --

ήμουν σαν πειραματόζωο -- και, σας λέω,

ήταν, σαν, τουριστική ατραξιόν.

Όλοι έβγαζαν φωτογραφίες, "Τι τρέχει αυτή η κοπέλα?¨

Και κοίταγα γύρω μου, να δω που είναι ο ανταγωνισμός;

Είναι ο πρώτος μου διεθνής αγώνας.

Προσπάθησα να μάθω από όποιον μπορούσα,

ξέρετε, ποιος, τι είδους, ξέρετε, με ποιους συναγωνίζομαι εδώ;

"Α, Έιμι, θα πρέπει να μάθουμε και να σου πούμε σε λίγο."

Ήθελα να μάθω χρόνους

"Μην ανυσηχείς, είσαι καταπληκτική."

Τώρα είναι 20 λεπτά πριν το αγώνα στο Ολυμπιακό στάδιο,

και ανάρτησαν τα δελτία αγώνα. Και πήγα και είδα.

Και ο ταχύτερος μου χρόνος, ο οποίος ήταν παγκόσμιο ρεκόρ, ήταν 15.77.

Και τότε κοιτάω -- τον επόμενο διάδρομο, διάδρομο δύο, ο χρόνος να είναι 12.8.

Διάδρομος τρία 12.5 διάδρομος 4 12.2. Και είπα, "Τι συμβαίνει εδώ;"

Και μας έβαλαν όλους μέσα στον λεωφορείο,

και όλες τις γυναίκες τους λείπει ένα χέρι.

(Γέλια)

Έτσι, είμαι, κάπως --

Και με κοιτάνε σα να λενε, ξερετε, ποια από εμάς δεν ανήκει εδώ?

Και κάθομαι εκεί, και σκέφτομαι, "Ωωω, Θεέ μου. Ωωω Θεέ μου."

ξέρετε, δεν έχω χάσει ποτέ,

είτε ήταν η υποτροφία ή, ξέρετε,

κέρδισα πέντε χρυσά όταν έκανα σκί. Και πάντα, έβγαινα πρώτη

Και στο Τζορτζτάουν, ξέρετε, ήταν υπέροχα.

Έχανα, αλλά ήταν η καλύτερη εξάσκηση γιατί τώρα είμαι στην Ατλάντα.

Και εδώ είμαστε, η αφρόκρεμα,

και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι θα χάσω μεγαλειωδώς.

Και, ξέρετε, σκεφτόμουν,

Ωωω, Θεέ μου, ολόκληρη η οικογένεια, πήραν λεωφορείο

και ήρθαν από την Πενσυλβάνια."

Και ήμουν η μόνη γυναίκα των Η.Π. στο σπριντ.

Έτσι μας κάλεσαν να εμφανιστουμε,

"Κυρίες, έχετε ένα λεπτό."

Και όταν έβαζα τα πόδια μου σε θέση εκκίνησης ένιωσα φρίκη

γιατί υπήρχε ένα μουρμουρητό από το πλήθος,

από αυτούς που είναι κοντά στην γραμμή εκκίνησης.

Και σκέφτομαι, "Το ξέρω! Κοιτάξτε! ξέρεις. Αυτό δεν είναι σωστό."

Και σκέφτομαι ότι αυτό είναι το τελευταίο μου χαρτί

γιατί, ξέρετε, αν δεν πρόκειται να κερδίσω αυτά τα κορίτσια

τουλάχιστον θα παίξω λίγο με το μυαλό τους, εντάξει?

(Γέλια)

Δηλαδή, ήταν η ίδια αίσθηση με το Ρόκυ 5, με εμένα εναντίον Γερμανίας

και όλων των υπόλοιπων -- Εστονία και Πολωνία -- που ηταν σε αυτόν τον αγωνα.

Και, ξέρετε, το όπλο εκπυρσοκρότησε, και το μόνο που θυμάμαι ήταν,

να τερματίζω τελευταία,

προσπαθώντας να καταπολεμήσω τα δάκρυα της απογοήτευσης και ένα απίστευτο, απίστευτο,

αίσθημα του να είσαι συγκλονισμένος.

Και έπρεπε να σκεφτώ γιατί το έκανα,

αν είχα κερδίσει τα πάντα, και σκεφτήκα, πιο θα ήταν το νόημα;

Όλη αυτή η εκπαίδευση, και άλλαξα τη ζωή μου.

Έγινα κολλεγιακή αθλήτρια. Έγινα Ολυμπιακή αθλήτρια.

Και με έκανε να σκεφτώ πως

το επίτευγμα ήταν που έφτασα μέχρι εκεί.

Δηλαδή, το γεγονός ότι έβαλα στόχο μόλις πριν ένα χρόνο και τρεις μήνες

να γίνω Ολυμπιακή αθλήτρια και να πώ,

εδώ είναι η ζωή μου που πηγαίνει προς αυτήν την κατεύθυνση,

και θέλω να πάω από εδώ για λίγο,

και να είδα μέχρι πόσο μακριά μπορούσα να φτάσω.

Και το γεγονός ότι ζήτησα βοήθεια -- πόσοι άνθρωποι προσφέρθηκαν;

Πόσοι άνθρωποι έδωσαν το χρόνο τους και την γνώση τους,

και την υπομονή τους, για να ασχοληθούν μαζί μου;

Και αυτό ήταν, σαν, μια συλλογική νίκη --

ότι ήταν, ξέρετε, 50 άνθρωποι πίσω μου

πού είχαν συμμετάσχει σε αυτήν την καταπληκτική εμπειρία πηγαίνοντας στην Ατλάντα.

Έτσι, εφαρμόζω αυτού του είδους την φιλοσοφία τώρα

σε ότι κάνω,

χαλαρά και συνειδητοποιόντας την πρόοδο,

πόσο μακριά έφτασες σήμερα στον στόχο σου.

Είναι σημαντικό να συγκεντρώνεσαι σε ένα στόχο, αλλα,

και να συνειδητοποιήσεις την πρόοδο που έχεις κάνει στην διαδρομή

και πόσο έχεις ωριμάσει σαν άνθρωπος.

Αυτό είναι το επίτευγμα, νομίζω. Αυτό είναι το πραγματικό επίτευγμα.

Τσέριλ: Γιατί δεν τους δείχνεις τα πόδια σου?

ΕΜ: Ναι.

Τσέριλ: Ξέρεις, δείξε μας παραπάνω από ένα σετ πόδια.

ΕΜ: Λοιπόν, αυτά είναι τα όμορφα μου πόδια.

(Γέλια)

Όχι, αυτά είναι τα κοσμητικά μου πόδια, βασικά,

και είναι απολύτως υπέροχα.

Πρέπει να έρθετε να τα δείτε.

Έχουν τριχοθυλάκια πάνω τους, και μπορώ να βάψω τα νύχια των ποδιών μου.

Και, σοβαρά, μπορώ να φορέσω τακούνια.

Καλά, εσεις δεν καταλαβαίνετε πώς είναι να

μπορείς να πας σε ένα κατάστημα παπουτσιών και να αγοράσεις ότι θέλεις.

Τσέριλ: Σε άφησαν να διαλέξεις και το ύψος?

ΕΜ: Διαλέξα το ύψος μου, ακριβώς.

(Γέλιο)

Ο Πάτρικ Έγουίνγκ, που έπαιξε για το Τζόρτζτάουν την δεκαετία του '80,

επιστρέφει κάθε καλοκαίρι.

Και είχα τον κορόιδευα ακατάπαυστο στο χώρο της προπόνησης

γιατί ερχόταν με τραυματισμούς στα πόδια.

Και εγώ του έλεγα, "Βγάλτα! Μην ανυσηχείς.

Μπορείς να γίνεις δυόμισι μέτρα. Απλά βγάλτα."

(Γέλια)

Δεν το έβρισκε όμως τόσο αστείο όσο εγώ,

Εντάξει, τώρα, αυτά είναι τα αγωνιστικά μου πόδια, φτιαγμένα από ανθρακογραφίτη,

όπως είπα, πρέπει να βεβαιωθώ ότι έχω την σωστή υποδοχή

Όχι, έχω τόσα πολλά πόδια εδώ.

Αυτά είναι -- μπορείς να το κρατήσεις?

Αυτό είναι ένα άλλο πόδι που έχω για, τένις και μπέιζμπολ.

Έχει αποσβεστήρα κραδασμών, και ετσι κανει, "Σσσσ", κάνει ωραίο ήχο

όταν κάνεις αλματάκια. Εντάξει.

Και αυτό το πράγμα από σιλικόνη που τυλίγω,

την θήκη από σιλικόνη την οποία ξετυλίγω για να το κρατήσει, και όταν ιδρώνω,

ξέρετε, γίνομαι σαν πιστόνι μέσα της.

Τσέριλ: Έχεις διαφορετικό ύψος?

ΕΜ: Με αυτά;

Τσέριλ: Με αυτά.

ΕΜ: Δεν ξέρω. Δεν νομίζω. Δεν νομίζω.

Μπορεί να είμαι λίγο ψηλότερη. Μπορώ να βάλω και τα δύο.

Τσέριλ: Δεν μπορεί να σταθεί όρθια με αυτά τα πόδια. Θα πρέπει να κινείται συνεχώς, έτσι ...

ΕΜ: Ναι, σίγουρα πρέπει να κινούμαι,

και η ισορροπία, είναι κάπως, σαν τέχνη με αυτά.

Χωρίς την κάλτσα από σιλικόνη, θα προσπαθήσω να τα βάλω.

Και έτσι, τρέχω με αυτά, και έχω σοκάρει τον μισό κόσμο με αυτά.

(Χειροκρότημα)

Αυτά υποτίθεται ότι αναπαριστούν την μορφή του δρομέα όταν τρέχει.

Άν ποτέ παρατηρήσετε έναν σπρίντερ,

το μπροστινό τμήμα του πέλματος είναι το μόνο που ακουμπάει την πίστα,

οπότε όταν στέκομαι με αυτά τα πόδια,

οι γάμπες μου και οι μηροί μου σφίγγουν

όπως αν είχα πόδια και στεκόμουνα με την άκρη του πελματός μου.

(Κοινό: Ποιός τα έφτιαξε;)

ΕΜ: Είναι μια εταιρία στο Σαν Ντιέγκο η οποία λέγεται "Flex-Foot".

Και ήμουν το πειραματόζωο τους, και ελπίζω να συνεχίσω να είμαι

για κάθε νέο είδος προσθετικού ποδιού που βγαινεί.

Αλλά αυτά, όπως είπα, είναι τα πρωτότυπα.

Και πρέπει να πάρω καινούργια γιατί στον τελευταίο αγώνα,

είναι σαν μεγάλο... Ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους.

Συντονιστής: Η Έιμι και ο σχεδιαστής θα είναι στο TED MED 2,

και θα μιλήσουμε για τον σχεδιασμό τους.

ΕΜ: Ναι, θα το κάνουμε.

Τσέριλ: Ναι, ορίστε.

ΕΜ: Έτσι αυτά είναι τα πόδια για τρέξιμο, και μπορώ να βάλω τα άλλα...

Τσέριλ: Μπορείς να μας πεις ποιος σχεδίασε τα άλλα πόδια σου;

ΕΜ: Ναι. Αυτά τα πήρα από το Μπόρνμουθ στην Αγγλία,

περίπου δύο ώρες νότια του Λονδίνου,

και είμαι το μόνο άτομο στης Ηνωμένες Πωλιτείες με αυτά,

κάτι το οποίο είναι έγκλημα γιατί είναι υπέροχα.

Και δεν το λέω επειδή έχουν δάχτυλα κ.τ.λ. --

είναι, για μένα, καθώς είμαι πολύ καλή αθλήτρια στην πίστα,

θέλω να νιώθω θηλυκή εκτός πίστας, και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό,

το να μην είσαι περιορισμένος με οποιονδήποτε τρόπο,

είτε είναι η κινητικότιτα σου είτε, ξέρετε, ακόμα και η μόδα.

Και εννοώ, αγαπάω το γεγονός οτι μπορώ να πάω οπουδήποτε

και να διαλέξω τα παπούτσια που θέλω, τις φούστες που θέλω,

και ελπίζω να φέρω αυτά τα πόδια εδώ

και να τα κάνω προσβάσιμα σε πολύ κόσμο.

Είναι και από σιλικόνη.

Αυτό είναι ένα πολύ βασικό προσθετικό πόδι από κάτω.

Είναι σαν το πόδι της Μπάρμπι είναι από κάτω.

(Γέλιο)

Είναι. Δηλαδή, έχει κολλήσει σε αυτήν την θέση,

έτσι πρέπει να φοράω πεντάποντο τακούνι .

Και, δηλαδήείναι πραγματικά -- κάτσε να το βγάλω να το δείτε.

Δεν ξέρω πόσο καλά μπορείτε να το δείτε, αλλά, πράγματι έτσι είναι.

Υπάρχουν φλέβες στο πόδι, και το πέλμα μου, είναι ρόζ,

και ο Αχίλλειος τένοντας -- κουνιέται λίγο.

Και είναι πράγματι εκπληκτικά. Τα πήρα πριν ένα χρόνο και δύο βδομάδες.

Και αυτό είναι ένα κομμάτι δέρματος από σιλικόνη.

Αυτό που συνέβη ήταν, πριν δύο χρόνια

αυτός ο άνδρας στο Βέλγιο έλεγε, θεέ μου,

αν μπορώ να πάω στο μουσείο της Μαντάμ Τισό

και να δω το ακριβές ομοίωμα της Τζέρι Χολ μέχρι του χρώματος των ματιών της,

να είναι τόσο ζωντανή σαν να αναπνέει,

γιατί δεν φτιάχνουν ένα άκρο για κάποιον

που να μοιάζει με πόδι ή χέρι ή παλάμη;

Δηλαδή, φτιάχνουν αυτιά για θύματα φωτιάς.

Κάνουν εκπληκτικά πράγματα με την σιλικόνη.

Τσέριλ: Πριν δύο βδομάδες, η Έμι ήταν υποψήφια για το βραβείο Άρθουρ Ας στις Ευρωπαϊκές Σπουδές και Πολιτικών Μελετών.

Ήρθε στην πόλη και είχε πολλά να κάνει

και είπε, "Πρέπει να αγοράσω καινούργια παπούτσια!"

Μια ώρα πριν τα βραβεία,

και εκεί που νόμιζε ότι αγόρασε παπούτσια με πέντε πόντους τακούνι

είχε αγοράσει με οκτώ.

ΕΜ: Και αυτό είναι πρόβλημα για μένα

γιατί σημαίνει ότι θα περπατάω κάπως έτσι όλη την νύχτα.

Τσέριλ: Για 45 λεπτά, επρεπε -- ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν καταπληκτικό.

Και έφεραν κάποιον να πριονίσει λίγο τα παπούτσια.

(Γέλια)

ΕΜ: Είπα στον ρεσεψιονίστ, και εγώ να βιάζομαι, με την Τσέριλ στο πλευρό μου.

Είπα, "Κοίτα, υπάρχει κάποιος που μπορεί να με βοηθήσει

γιατί έχω αυτό το πρόβλημα;"

Ξέρετε στην αρχή, ήταν έτοιμοι να μην με πάρουν στα σοβαρά,

όπως, κοίτα: αν δεν σου αρέσουν τα παπούτσια σου, συγνώμη. Είναι πολύ αργά.

"΄Οχι, όχι, όχι. Έχω αυτά τα ειδικά πόδια, εντάξει,

τα οποία χρειάζονται δύο ίντσες τακούνι. Και έχω τρεις ίντσες τακούνι.

Θέλω να κόψω λίγο."

Εντάξει. Ξέρετε, δεν ήθελαν καν να συζητήσουν το γιατί.

Δεν ήθελαν καν να το αγγίξουν καν σαν θέμα. Απλά το έκαναν.

Όχι, αυτά τα πόδια είναι φανταστικά.

Θα κάνω, βασικά θα παω πίσω σε λίγες βδομάδες

για να μου κάνουν κάποιες βελτιώσεις.

Θέλω να αγοράσω πόδια σαν αυτά φτιαγμένα για πλατυποδία

έτσι ώστε να μπορώ να φοράω αθλητικά παπούτσια γιατί με αυτά δεν μπορώ.

Έτσι... Συντονιστής: Αυτό ήταν

Τσέριλ: Αυτή είναι η Έιμι Μάλινς.

(Χειροκρότημα)