Zawieszona rzeczywistość Diany AL-Hadid | ART21 "Nowojorskie zbliżenie"

W jaki sposób artysta przeciwstawia się rzeczywistości?" W filmie artystka Diana Al-Hadid tworzy rzeżby i rysunki, które poruszają zagadnienie iluzjonizmu i tego, co nieznane, co znalazło kulminację w wystawie "W znikającym punkcie" (2012) w galerii Marianne Boesky w Nowym Jorku. "Chcę zbadać ograniczenia swojego myślenia", mówi Al-Hadid. Artystka zaczyna od dokładnego badania własnych surowców - wosku, gliny, włókna szklanego i brązu - potem eksperymentuje w swoim studio w Williamsburgu, sprawia, że materiał zaczyna się "źle zachowywać". Spoglądając na renesansowe i manierystyczne obrazy takich artystów, jak Robert Campin, Hans Memling i Jacopo da Pantormo, Al-Hadid odnajduje inspirację do swoich rzeźb w taki sposób, jak obrazy swobodnie traktują prawa fizyki. "Dla mnie podniesienie rzeźby nad podłoże jest pierwszym aktem buntu" - mówi artystka. Al-Hadid ujawnia też jak jej prace ewoluowały od realistycznych rysunków, które sporządzała jako dziecko, to jej obecnych rzeźb i rysunków tworzonych poprzez powolne nakładanie warstw. W filmie wykorzystane są prace z serii "Blind Bust III" (2012), "Bez tytułu" (2012), "W Znikającym Punkcie"(2012), "Podzielona linia" (2012), "Antonim" (2012), "Zawieszony powidok" (2012).

Diana Al-Hadid (ur. 1981 w Allepo, Syria; wychowana w Cleveland, Ohio, USA) mieszka i pracuje na Brooklynie, w Nowym Jorku. Więcej o artystce na stronie:

http://www.art21.org/newyorkcloseup/artists/diana-al-hadid/

NAPISY| "New York Close Up" ("Nowojorskie zbliżenia") pomysł i produkcja: Wesley Miller & Nick Ravich. Wydawca: Mary Ann Toman. Kinematografia: Nick Lindner, Amanda Long, John Marton, Wesley Miller, Nick Ravich i Andrew David Watson. Dźwięk: Scott Fernjack, Wesley Miller i Nick Ravich. Współpraca producentcka: Ian Forster. Asystent produkcji: Amanda Long i Tida Tippapart. Projekt: Crux Studio & Open. Prace: Diana Al-Hadid. Dodatkowe prace i muzyka: Robert Campin, Hans Memling, Jacopo da Pantormo, Nieznany Mistrz, Wu Tang Clan. Podziękowania: Khouloud Al-Hadid, Marianne Boesky, Nicholas Joyce, Paul Pino, Serra Pradhan i Ted Riederer. Produkcja Art21 Workshop Production. © Art21, Inc. 2013. Wszystkie prawa zastrzeżone.

Seria "New York Close Up" jest wspierana częściowo przez Wydział Spraw Kulturalnych Miasta Nowy Jork (the New York City Department of Cultural Affairs) we współpracy z radą miasta ; Toby Devan Lewis; Lambent Foundation; the Dedalus Foundation, Inc. i Lily Auchincloss Foundation, Inc. Dodatkowe wsparcie - The 1896 Studios & Stages i darczyńcy indywidualni.

[Nowojorskie zbliżenia]

[piosenka Wu Tang Clan "C.R.E.A.M."]

Nie oglądam tego, nad czym pracuję.

Głowa to jedyna część ciała,
której nie można zobaczyć,

więc chcę tę część zrobić
nie oglądając jej.

Jakby w ten sposób.

[Diana Al-Hadid, artystka]

Moje prace zaczynam zwykle
nie wiedząc właściwie, co robię.

Poddaje się temu
[procesowi]

Chcę wiedzieć, czego nie wiem,
w pewnym sensie--

chcę poznać ograniczenia własnego myślenia.

Wiele moich prac zaczyna się
od [samego] materiału i dokładnego badania

jego właściwości.

Potem materiał zaczyna przekraczać
własne cechy.

-- [AL-HADID] Jeśli zacznie się stąd
i pozwoli połączyć sie z tym...

--[ASYSTENT] OK.

[AL-HADID] Właściwe pytanie przynosi
ciekawe odpowiedzi i niesamowite odkrycia.

--[AL-HADID] To może zacznijmy je łączyć...

--[ASYSTENT] Tak.

--[AL-HADID] Artysta dokonują takich odkryć
cały czas, codziennie, w swoim studio.

--[AL-HADID] I właściwie pójdą tutaj.

Może.

Nie tworzę dzieł, bo coś mnie interesuje.

Nie chcę wam tego wyjaśniać.

Sprawiam, że zaczyna się być ciekawe.

[Zawieszona rzeczywistość Diany Al-Hadid]

[1986; Cleveland, Ohio]

No może miałam nietypowe dzieciństwo.

Kiedy byłam w pierwszej klasie
i pierwszy raz wyprowadziłam się z Syrii,

wiesz, nie mówiłam po angielsku,
nie czytałam ani nie pisałam.

Byłam takim dziwnym imigranckim dzieckiem,
które dużo rysowało.

[ŚMIECH] Powinnam wam pokazać,
co rysowałam.

[Rysunki, ok. 1990-94]

Moja babcia jest malarką i mówiła,
że jeśli nauczycz się rysować ręce

i ludzi, to naprawdę będziesz artystą.

Więc [ŚMIECH] próbowałam.

Sądzę, że dużo dzieci rysuje martwą naturę,
albo rysują z fotografii,

ale ja chciałam, żeby mój rysunek wyglądał
prawdziwiej niż zdjęcie. [ŚMIECH]

[MARIANNE BOESKY] Niesamowite!
Popatrz na to!

OK, kto by pomyślał,
że można tak coś narysować.

[AL-HADID] [ŚMIECH] Zaczęłam tak rysować.

[BOESKY] To niesamowite. [WSZYSCY-ŚMIECH]

[Marianne Boesky --
właściciel galerii]

[AL-HADID] Więc żeby szybko wrócić
do teraźniejszości,

Sądzę, że to wszystko to pewnie
niepokoje czasów szkoły średniej -

wiesz, każdy ślad pióra, każdy ołówek -

budowały warstwy i jakąś większą całość.

Mam jakieś łobuzerskie zainteresowanie
fizyką i matematyką.

Rzeźba jest z natury matematyczna.

Żyje w tym świecie. Niestety
musi stosować się do praw grawitacji.

Nie wiem, myślę że odczuwam zazdrość
wobec obrazów.

Bo patrzę na północny Renesans
albo malarstwo manierystyczne...

[Obrazy, ok. 1420-1528]

Mają tyle swobody co do skali i masy,

szczególnie grawitacij, lekkości i iluzji.

Wiesz, ja mam do czynienia
z rzeczywistą przestrzenią i grawitacją,

a im udawały się rzeczy, które
chciałabym uzyskać, a się nie da.

[Dźwięk przecinanego piłą metalu]

[Marianne Boesky Gallery -- Chelsea]

Dla mnie już uniesienie rzeźby nad podłogę
jest pierwszym aktem buntu.

To jest głowne wydarzenie.

Osiągam wielkie długości [ŚMIECH]
żeby unieść obiekty nad ziemię,

nawet nie wiem, czy ludzie to widzą...

Bo zawsze je muszę... och!
to naprawdę okropne.

Chcą spadać, ale jakoś cudownie
nie spadają,

ale to tylko dlatego, że ciężko pracuję
nad tym, żeby nie spadły.

Z tym pracuję na co dzień
i nie chcę już obciążać was

wszystkimi tymi mechanicznymi szczegółami.

["W Znikającym Punkcie" - 2012]

["Podzielona linia" - 2012]

Przy tworzeniu tych dużych dzieł
najbardziej zajmuje mnie

sposób, w jaki przyciągnę uwagę
do wagi, wymiarów i przestrzeni,

we wnętrzu i na powierzchni.

["Antonim" --2012]

Nie wiem, chcę stworzyć coś
co wydaje się naprawdę niemożliwe.

["Zawieszony powidok" - 2012]

W życiu mam dość rzeczywistości,

i to nie to, że żyję w jakimś
dziwnym fantastycznym świecie,

ale chcę trochę przenieść cieżar
na tę inną stronę.