Ο χώρος μεταξύ αυτοεκτίμησης και αυτοσυμπόνιας | Κριστίν Νεφ | TEDxCentennialParkWomen

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα αγάπης και καλοσύνης, η Δρ. Κριστίν Νεφ μιλάει για την αυτό-συμπόνια: πώς μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να γίνουν όλο και πιο θετικοί, πώς μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή κάποιου και πώς είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την παραδοσιακή έννοια της αυτοεκτίμησης.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι είμαι
ευαγγελιστής της αυτοσυμπόνιας.

Μου αρέσει να παινεύω την αυτοσυμπόνια.

Έχω αφιερώσει τα τελευταία
10 χρόνια καριέρας στην έρευνα

για τη μελέτη των θετικών ωφελειών
της αυτοσυμπόνιας στην ψυχική υγεία

και δουλεύω στην ανάπτυξη παρεμβάσεων
για να βοηθήσω τους ανθρώπους

να μάθουν να είναι πιο συμπονετικοί
προς τους εαυτούς τους στις ζωές τους.

Ο λόγος που είμαι τόσο
παθιασμένη με την αυτοσυμπόνια

είναι επειδή πραγματικά έχω δει
τη δύναμή της στη δική μου ζωή.

Έμαθα για πρώτη φορά
για την αυτοσυμπόνια το 1997,

όταν τελείωσα το διδακτορικό μου
στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ.

Περνούσα μια πραγματικά δύσκολη περίοδο.

Είχα μόλις βγει από ένα
πολύ άσχημο διαζύγιο,

νιώθοντας πολλή ντροπή
και κάνοντας πολλή αυτοκριτική.

Αισθανόμουν έντονο στρες.

Θα τελειώσω το διδακτορικό μου;

Αν το τελειώσω θα βρω δουλειά;

Έτσι σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή
περίοδος να μάθω να κάνω διαλογισμό.

Έτσι γράφτηκα σε μια τοπική
Βουδιστική ομάδα διαλογισμού.

Το πρώτο βράδυ, στο πρώτο μάθημα,

η αρχηγός της ομάδας μίλησε
για τη σημαντικότητα της συμπόνιας,

όχι μόνο προς τους άλλους,
αλλά και προς τους εαυτούς μας,

τη σημαντικότητα του να συμπεριλάβουμε
τους εαυτούς μας στο κύκλο της συμπόνιας,

να δίνουμε στον εαυτό μας
την ίδια καλοσύνη, φροντίδα, ενδιαφέρον,

που θα δίναμε σε έναν καλό φίλο.

Ήταν σαν να άναψε μια λάμπα πάνω
από το κεφάλι μου εκείνη την στιγμή.

Συνειδητοποίησα, πρώτα σκέφτηκα, τι;

Επιτρέπεται να είσαι ευγενικός
με τον εαυτό σου και αυτό ενθαρρύνεται;

Αλλά συνειδητοποίησα,

ότι ήταν πραγματικά αυτό που χρειαζόμουν
αυτήν τη δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

Έτσι από εκείνη την ημέρα,

μπορώ να πω ότι σκόπιμα προσπαθώ
να είμαι συμπονετική προς τον εαυτό μου,

και έκανε μεγάλη διαφορά, σχεδόν άμεσα.

Ευτυχώς κατόπιν βρήκα δουλειά, ασχολήθηκα
δύο χρόνια σε μεταδιδακτορική μελέτη

με μία από τις κορυφαίες ερευνήτριες
στον χώρο της αυτοεκτίμησης.

Ενώ δούλευα μαζί της ξεκίνησα
να συνειδητοποιώ ότι η αυτοσυμπόνια

μου πρόσφερε πολλά οφέλη
που η αυτοεκτίμηση δεν μου πρόσφερε.

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ορίζοντας
τι εννοώ με τον όρο αυτοεκτίμηση.

Η αυτοεκτίμηση είναι μια συνολική
αξιολόγηση της αυτοαξίας, μια κρίση:

«Είμαι ένα καλό άτομο,
ή είμαι ένα κακό άτομο;»

Για πολλά χρόνια οι ψυχολόγοι
έβλεπαν την αυτοεκτίμηση

σαν τον απόλυτο δείκτη της ψυχικής υγείας

και υπάρχει λόγος γι' αυτό.

Πολλές έρευνες δείχνουν ότι,
αν έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση,

αν μισείς τον εαυτό σου,
θα γίνεις καταθλιπτικός,

θα γίνεις αγχώδης,

θα αποκτήσεις όλα τα είδη
ψυχολογικών προβλημάτων,

αν είναι πραγματικά κακή μπορεί
να σκεφτείς ακόμη και την αυτοκτονία.

Ωστόσο, η υψηλή αυτοεκτίμηση
μπορεί επίσης να είναι προβληματική.

Το πρόβλημα δεν είναι αν την έχεις,

είναι πώς την αποκτάς.

Στην Αμερικανική κουλτούρα,

(Γέλιο)

για να έχουμε υψηλή αυτοεκτίμηση,

πρέπει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί
και πάνω από τον μέσο όρο.

Εντάξει.

Αν πω σε κάποιον
ότι η απόδοσή σας στη δουλειά,

«Ω, είναι στον μέσο όρο» ή
«Είστε μια μέση μητέρα»,

ή αν μου πείτε μετά
ότι η ομιλία ήταν στον μέσο όρο,

θα καταρρεύσω, σωστά;

Δεν είναι καλός ο μέσος όρος.

Θεωρείται προσβολή
να είμαστε στον μέσο όρο.

Ποιο είναι το πρόβλημα με αυτό;

Αν όλοι μας πρέπει να είμαστε πάνω
από τον μέσο όρο ταυτόχρονα, σωστά;

Δεν σας έρχεται να πείτε
ότι αυτό είναι λογικώς αδύνατον;

Τι γίνεται αν όλοι αισθανόμαστε
άνω του μέσου όρου;

Καθώς αρχίσαμε αυτά τα παιχνιδάκια,

αρχίσαμε να φουσκώνουμε τους εαυτούς μας
και να ρίχνουμε τους άλλους

για να αισθανόμαστε καλύτερα
με τους εαυτούς μας συγκριτικά.

Μερικοί άνθρωποι το κάνουν αυτό ακραία.

Μπορεί να γνωρίζετε

για την επιδημία ναρκισσισμού
σ' αυτήν την κουλτούρα.

Καταγράφουμε τα επίπεδα ναρκισσισμού
σε προπτυχιακούς φοιτητές

τα τελευταία 25 χρόνια,

είναι στα υψηλότερα επίπεδα από ποτέ

και βασικά πολλοί ψυχολόγοι

το αποδίδουν στο κίνημα
αυτοεκτίμησης στα σχολεία.

Υπάρχουν πολλές άσχημες
κοινωνικές δυναμικές

που πηγάζουν από την ανάγκη μας
να αισθανόμαστε καλύτεροι από άλλους

για να νιώθουμε καλά.

Επίσης έχουμε μια επιδημία σχολικού
εκφοβισμού στην κουλτούρα μας στα σχολεία.

Γιατί τα παιδιά εκφοβίζουν;

Γιατί τα παιδιά που σχηματίζουν
την αίσθηση του εαυτού τους

αισθάνονται ότι πρέπει να εκφοβίζουν;

Eν μέρει για την ανάπτυξη
της αίσθησης αυτοεκτίμησης,

για να νιώσουν ότι είναι
πιο ισχυροί, πιο δυνατοί

σε σχέση με αυτά τα άλλα
παιδιά τα οποία ενοχλούν.

Ή γιατί οι άνθρωποι έχουν προκαταλήψεις;

Γιατί αισθανόμαστε ότι η θρησκεία, ή
η φυλή μας, ή το πολιτικό κόμμα μας

είναι καλύτερα από τα άλλα;

Εν μέρει, για να ενισχυθεί
η δική μας αυτοεκτίμηση.

Ένα άλλο πρόβλημα με την αυτοεκτίμηση
είναι ότι εξαρτάται από την επιτυχία.

Αισθανόμαστε καλά με εμάς μόνο
όταν επιτυγχάνουμε στους τομείς της ζωής

που είναι σημαντικοί για εμάς.

Αλλά τι συμβαίνει όταν αποτυγχάνουμε;

Τι συμβαίνει όταν δεν φτάνουμε
τα ιδανικά μας πρότυπα;

Αισθανόμαστε χάλια,

αισθανόμαστε απαίσια για μας.

Για τις γυναίκες αυτό
είναι ιδιαίτερα δύσκολο

επειδή ποιον νομίζετε ότι δείχνουν
οι έρευνες ανά τον κόσμο

σαν πρώτο τομέα που οι γυναίκες
επενδύουν την αυτοεκτίμηση;

(Γέλιο)

Σωστά;

Η αντίληψή μας σχετικά με
το πόσο ελκυστικές είμαστε.

Tα πρότυπα για τις
γυναίκες είναι πολύ υψηλά.

Πώς θα είμαστε άνω του μετρίου;
Βλέπουμε τα μοντέλα.

Τα σούπερ μοντέλα αισθάνονται κι αυτά
ανασφαλή σε σχέση με άλλα μοντέλα.

Είναι πολύ ενδιαφέρον
αν το εξετάσετε αναπτυξιακά.

Γύρω στην τρίτη τάξη, αγόρια και
κορίτσια αισθάνονται αρκετά όμορφα

και έχουν αρκετά υψηλά
επίπεδα αυτοεκτίμησης.

Μετά τα αγόρια περίπου
στο τέλος της έκτης τάξης,

φαίνονται αρκετά καλά,
αισθάνονται αρκετά καλά.

Στο τέλος του γυμνασίου φαίνονται και
αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους.

Αλλά για τα κορίτσια,
μετά την τρίτη τάξη...

η αντίληψη τους σχετικά
με το πόσο ελκυστικές είναι

και ως εκ τούτου η αυτοεκτίμησή τους,
αρχίζουν να πέφτουν απότομα.

Ξεκινά από νεαρή ηλικία.

Πώς βγαίνουμε από αυτήν τη διαδικασία,

τη συνεχή ανάγκη να είμαστε
καλύτεροι από τους άλλους

ώστε να αισθανόμαστε
καλά με τους εαυτούς μας;

Εδώ είναι που έρχεται η αυτοσυμπόνια.

Η αυτοσυμπόνια δεν είναι ένας τρόπος
να κρίνουμε τους εαυτούς μας θετικά,

είναι ένας τρόπος να σχετιζόμαστε
με τους εαυτούς μας με καλοσύνη,

να αγκαλιάζουμε τους εαυτούς μας
όπως είναι, μαζί με τις ατέλειές τους.

Ορίζω την αυτοσυμπόνια στην έρευνά μου

ότι αποτελείται από τρία βασικά συστατικά.

Το πρώτο, μπορείτε να πείτε,
είναι το πιο προφανές,

να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας
με καλοσύνη αντί σκληρής αυτοκριτικής.

Να φερθούμε στον εαυτό μας
όπως στον καλό φίλο,

με ενθάρρυνση, κατανόηση,
ενσυναίσθηση, υπομονή, ευγένεια.

Αλλά αν σταθείτε να δείτε
πώς φερόμαστε στον εαυτό μας,

ειδικά σε μια κακή μέρα όταν τα
πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο καλά,

είμαστε πιο επικριτικοί με τον εαυτό μας
με τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε.

Λέμε πράγματα

που ποτέ δεν θα λέγαμε
σε κάποιον που αγαπάμε.

Λέμε πράγματα στους εαυτούς μας

που πιθανότατα δεν θα λέγαμε
ούτε σε κάποιον που δεν συμπαθούμε.

Συχνά είμαστε ο χειρότερος εχθρός μας.

Με την αυτοσυμπόνια
αντιστρέφουμε αυτό το μοτίβο

και αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε
τους εαυτούς μας όπως τους φίλους μας.

Το δεύτερο συστατικό της αυτοσυμπόνιας

είναι η κοινή ανθρωπιά.

Όπου η αυτοεκτίμηση ρωτά,
«Πώς είμαι διαφορετικός από τους άλλους;»

Η αυτοσυμπόνια λέει,
«Πώς είμαι ίδιος με τους άλλους;»

Ένας από τους τρόπους
που είμαστε όμοιοι με τους άλλους -

τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;

Nα είσαι άνθρωπος
σημαίνει να είσαι ατελής.

Όλοι μας, ο καθένας σε ολόκληρο το κόσμο,

είμαστε ατελείς ως άνθρωποι
και οι ζωές μας είναι ατελείς.

Αυτή είναι η κοινή ανθρώπινη εμπειρία.

Συχνά αυτό που συμβαίνει, παράλογα,

όταν παρατηρούμε κάτι σε εμάς,

-όταν δεν τα καταφέρνουμε,
ή έχουμε δυσκολίες-

αισθανόμαστε ότι «κάτι δεν πάει καλά εδώ».

«Αυτό είναι αφύσικο».
«Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι».

«Δεν θα έπρεπε να αποτυγχάνω
να φτάσω τους στόχους μου».

Είναι αυτή η αίσθηση του αφύσικου,
του διαχωρισμού από τους άλλους,

που είναι τόσο καταστροφική ψυχολογικά.

Το κάνουμε τόσο χειρότερο

με το να αισθανόμαστε απομονωμένοι
στα βάσανα και στις ατέλειές μας,

όταν στην πραγματικότητα αυτά είναι
που μας ενώνουν με τους άλλους ανθρώπους.

Το τρίτο συστατικό της αυτοσυμπόνιας
είναι η ενσυνειδητότητα.

Αυτό σημαίνει να μένουμε στο εδώ και τώρα.

Πρέπει να είμαστε ικανοί να στραφούμε,
να αναγνωρίσουμε, να επικυρώσουμε,

να αποδεχθούμε το γεγονός ότι πονάμε

ώστε να δείξουμε στον εαυτό μας συμπόνια.

Στην πραγματικότητα, πολλές φορές
δεν έχουμε επίγνωση του δικού μας πόνου,

ειδικά όταν αυτός πόνος προέρχεται
από την δική μας σκληρή αυτοκριτική.

Χανόμαστε στο ρόλο του αυτο-επικριτή,

ταυτιζόμαστε με το κομμάτι
του εαυτού μας που λέει,

«Κανείς λάθος, έπρεπε να τα πας καλύτερα».

Αλλά δεν προσέχουμε καν

τον απίστευτο πόνο
που προκαλούμε στον εαυτό μας.

Αν δεν προσέχουμε

τι κάνουμε στους εαυτούς μας
με την αυστηρή αυτοκριτική,

δεν μπορούμε να δώσουμε στους εαυτούς
μας την συμπόνια που χρειαζόμαστε.

Μπορεί να λέτε, «Γιατί το κάνουμε;»

Γνωρίζουμε ότι η αυτοκριτική
είναι οδυνηρή. Γιατί την κάνουμε;

Βρήκαμε στις έρευνές μας

πολλούς λόγους για την αυτοκριτική

αλλά ο νούμερο ένα λόγος,

είναι ότι πιστεύουμε πως χρειάζεται
για να κινητοποιούμαστε,

ότι αν είμαστε πολύ καλοί
με τους εαυτούς μας,

θα είμαστε επιεικείς και τεμπέληδες.

Η ερώτηση λοιπόν είναι: Αληθεύει αυτό;

Για την ακρίβεια, η έρευνα
δείχνει ακριβώς το αντίθετο:

Η αυτοκριτική υπονομεύει τα κίνητρά μας

και αυτοί είναι οι λόγοι.

Όταν επικρίνουμε τους εαυτούς μας,

ενεργοποιούμε το σύστημα
απειλής-άμυνας του σώματός μας:

τον ερπετοειδή εγκέφαλο.

Το σύστημα αυτό εξελίχθηκε

έτσι ώστε αν αντιμετωπίζουμε απειλή

να εκκρίνουμε αδρεναλίνη και κορτιζόλη

και να προετοιμαστούμε
για την αντίδραση φυγής ή πάλης.

Το σύστημα εξελίχθηκε για απειλές
στον σωματικό μας εαυτό,

αλλά στη σύγχρονη εποχή ο κίνδυνος δεν
απειλεί τους πραγματικούς εαυτούς μας

αλλά την αυτοαντίληψή μας.

Όταν κάνουμε μια σκέψη για τον εαυτό μας

που δεν μας αρέσει, αυτό είναι ατέλεια,

αισθανόμαστε απειλή,

έτσι επιτιθέμεθα στο πρόβλημα,
δηλαδή επιτιθέμεθα στον εαυτό μας.

Με την αυτοκριτική είναι διπλό το χτύπημα

γιατί είμαστε και ο επιτιθέμενος
και ο βαλλόμενος.

Έτσι η αυτοκριτική απελευθερώνει
μεγάλη ποσότητα κορτιζόλης.

Αν κάνετε συνεχή αυτοκριτική,
έχετε μόνιμα αυξημένα επίπεδα στρες

και τελικά το σώμα, για να προστατευθεί,
θα τεθεί εκτός λειτουργίας,

θα πάρει τη στάση «έχω κατάθλιψη»
ώστε να αντιμετωπίσει όλο αυτό το στρες.

Όπως γνωρίζουμε η κατάθλιψη δεν είναι
ακριβώς η καλύτερη κινητήρια νοοτροπία.

Σωστά;

Ευτυχώς, δεν είμαστε μόνο ερπετά,

είμαστε επίσης και θηλαστικά.

Ένας άλλος τρόπος να αισθανθούμε ασφάλεια

είναι να αξιοποιήσουμε το σύστημα
φροντίδας των θηλαστικών.

Το μοναδικό στα θηλαστικά είναι
ότι γεννιούνται πολύ ανώριμα,

που σημαίνει ότι ένα σύστημα
έπρεπε να εξελιχθεί

στο οποίο το νεογέννητο θα θέλει
να παραμείνει κοντά στην μητέρα του

και να παραμείνει ασφαλές,

δηλαδή τα σώματά μας είναι φτιαγμένα
να ανταποκρίνονται στη ζεστασιά,

το απαλό άγγιγμα και τις απαλές φωνές.

Έτσι όταν δίνουμε
στους εαυτούς μας συμπόνια,

οι έρευνες δείχνουν ουσιαστικά
ότι μειώνονται τα επίπεδα κορτιζόλης

και εκκρίνονται οξυτοκίνη και οπιοειδή,

οι ορμόνες της ευχαρίστησης.

Όταν αισθανόμαστε ασφαλείς και άνετα,

είμαστε στην βέλτιστη κατάσταση
του μυαλού για να κάνουμε το καλύτερο.

Είναι πολύ εύκολο να το δούμε

αν σκεφτούμε ποιος είναι ο καλύτερος
τρόπος να κινητοποιήσουμε τα παιδιά μας.

Ας πούμε ότι υπάρχει ένας πατέρας

που ο γιος του έρχεται από το λύκειο
με ένα χαμηλό βαθμό στα μαθηματικά.

Ο πατέρας έχει δύο τρόπους
να κινητοποιήσει το παιδί του.

Ο πρώτος είναι με σκληρή κριτική.

Ο γιος δείχνει τον βαθμό στα μαθηματικά

και ο πατέρας λέει,

«Ντρέπομαι για σένα. Πόσο αποτυχημένος.
Δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα».

Aυτό σας κάνει να ζαρώσετε;

Ακριβώς έτσι δεν μιλάμε
συχνά στον εαυτό μας;

Τι πρόκειται να συμβεί σ' αυτόν τον γιο;

Θα προσπαθήσει πιο σκληρά;
Ναι, θα το κάνει για λίγο καιρό.

Αλλά τελικά θα χάσει
την πίστη στον εαυτό του.

Θα γίνει καταθλιπτικός και
θα αρχίσει να φοβάται την αποτυχία,

ίσως παρατήσει τα μαθηματικά,

επειδή οι συνέπειες της αποτυχίας
είναι τρομερές.

Αλλά τι θα γίνει αν ο πατέρας
έχει μια συμπονετική προσέγγιση;

Ο γιος δείχνει τον χαμηλό
βαθμό και ο πατέρας λέει,

«Ωχ, ουάου. Πρέπει να πονάς.
Λυπάμαι πολύ.

Έλα, αγκάλιασέ με. Εγώ ακόμη σε αγαπώ.
Συμβαίνει στον καθένα.

Ξέρω ότι θέλεις να ανεβάσεις τον βαθμό σου

επειδή θέλεις να πας στο κολλέγιο».

Εδώ η συμπόνια λέει: «Τι μπορώ
να κάνω για να βοηθήσω;»

«Πώς μπορώ να σε στηρίξω;»

Όσο πιο ενθαρρυντικός, συμπονετικός
και γεμάτος αγάπη είναι ο πατέρας,

τόσο καλύτερα συναισθηματικά
θα είναι ο γιος για να τα πάει καλύτερα.

Ευτυχώς, οι έρευνες
στηρίζουν όλα όσα είπα.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια
υπάρχει απότομη άνοδος

στον αριθμό των ερευνών
που διεξάγονται για την αυτοσυμπόνια.

Το συμπέρασμα είναι κατηγορηματικά:

Η αυτοσυμπόνια συνδέεται
πολύ στενά με την ψυχική ευεξία.

Συνδέεται στενά με λιγότερη κατάθλιψη,

λιγότερο άγχος, λιγότερο στρες,
λιγότερη τελειομανία.

Συνδέεται εξίσου στένα με πιο
θετικές καταστάσεις όπως η ευτυχία,

όπως η ικανοποίηση από την ζωή.

Συνδέεται με περισσότερη κινητοποίηση,
ανάληψη μεγαλύτερης ευθύνης του εαυτού,

επιλογή πιο υγιούς τρόπου ζωής.

Συνδέεται επίσης με μεγαλύτερη
αίσθηση σύνδεσης με τους άλλους,

καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις.

Έχουμε κάνει επίσης έρευνες

συγκρίνοντας άμεσα την αυτοεκτίμηση
με την αυτοσυμπόνια.

Αυτό που βρήκαμε, μπορείτε να πείτε

είναι ότι η αυτοσυμπόνια προσφέρει
τα οφέλη της αυτοεκτίμησης

χωρίς τις παγίδες.

Έτσι συνδέεται με ισχυρή ψυχική υγεία,

αλλά δεν συνδέεται με τον ναρκισσισμό,
ή με την συνεχή κοινωνική σύγκριση,

ή την επιθετικότητα της άμυνας του εγώ.

Παρέχει και μια πιο σταθερή αίσθηση
αυτοαξίας σε σχέση με την αυτοεκτίμηση

επειδή είναι εκεί για εσάς
ακριβώς τη στιγμή που αποτυγχάνετε.

Μόλις η αυτοεκτίμηση σας εγκαταλείψει,

η αυτοσυμπόνια έρχεται
και σας δίνει την αίσθηση ότι αξίζετε,

όχι επειδή φτάσατε σε κάποιο επίπεδο
ή κρίνατε τον εαυτό σας θετικά,

αλλά επειδή είστε ένας άνθρωπος
που αξίζει αγάπη εκείνη τη στιγμή.

Πάλι, αυτό είναι κάτι που γνωρίζω
από την προσωπική μου ζωή.

Η μεγαλύτερη πρόκληση
στη ζωή μου μέχρι τώρα,

είναι όταν ο γιος μου Ρόουαν
διαγνώστηκε με αυτισμό.

Ευτυχώς όταν διαγνώστηκε,

είχα μακρά πείρα στην αυτοσυμπόνια.

Έτσι όταν πήρα για πρώτη
φορά την διάγνωση,

ένιωσα μια απίστευτη θλίψη,

ακόμη και κάποια ντροπή.

Ήταν πολύ δύσκολο να το νιώθω αυτό,
να το παραδεχτώ μέσα μου.

Γιατί πώς μπορούσα να νιώθω θλίψη

γι' αυτό το παιδί που αγαπούσα πιο
πολύ από οποιονδήποτε στον κόσμο;

Το θέμα είναι ότι το αισθάνθηκα αυτό
και ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή

χρειαζόταν να αποδεχτώ
το πόσο δύσκολο ήταν.

Όσο περισσότερο αποδεχόμουν τη θλίψη μου,
τόσο γρηγορότερα τη ξεπερνούσα

και τόσο πιο τόσο πιο ικανή γινόμουν
ώστε να στραφώ προς αυτόν

και να τον αποδεχτώ και να
τον αγαπήσω γι' αυτό που ήταν.

Με βοήθησε επίσης ξανά και ξανά
στην ένταση της στιγμής.

Όπως ίσως γνωρίζετε,
ένα θέμα με τα αυτιστικά παιδιά,

ειδικά όταν είναι μικρά, είναι ότι μπορεί
να έχουν τρομερά ξεσπάσματα θυμού.

Φανταστείτε να είστε
σε ένα αεροπλάνο προς την Αγγλία,

-είναι μια αληθινή ιστορία,
ο Ρόουαν ήταν τεσσάρων ετών-

δεν ξέρω τι τον έκανε να ξεκινήσει,

αλλά είχε ένα απίστευτο ξέσπασμα θυμού.

Τιναζόταν και ούρλιαζε.

Όλοι στο αεροπλάνο μας κοιτούσαν
σαν να εύχονταν να ήμασταν νεκροί.

Είναι τεσσάρων, μοιάζει φυσιολογικός.

Κάποιοι σκέφτονται,

«Τι πρόβλημα έχει αυτό το παιδί;
Γιατί φέρεται έτσι;

Τι πρόβλημα έχει η μητέρα,
γιατί δεν ελέγχει το παιδί της;»

Φοβόμουν πολύ. Τι να κάνω, τι να κάνω;

Nα πηδήξω από το παράθυρο
δυστυχώς δεν γινόταν, οπότε...

Ξέρω, θα τον πάω στην τουαλέτα.
Να τον ηρεμήσω εκεί.

Ίσως αυτό να ησυχάσει τις φωνές του.

Πηγαίνω αυτό το τετράχρονο,
μαινόμενο παιδί στην τουαλέτα,

η οποία ήταν φυσικά...

κατειλημμένη.

(Γέλια)

Φανταστείτε να είστε σ' αυτόν τον μικρό
χώρο έξω από την πόρτα της τουαλέτας,

με ένα παιδί σε έξαρση,

και γνώριζα ότι το μόνο καταφύγιο
που είχα ήταν η αυτοσυμπόνια.

Έτσι έβαλα τα χέρια μου πάνω στην καρδιά
μου και προσπάθησα να τον παρηγορήσω,

αλλά κυρίως εστίαζα στον εαυτό μου.

«Είναι πολύ δύσκολο, αγάπη μου.
Λυπάμαι πολύ που το περνάς αυτό.

Αλλά είμαι εδώ για σένα».

Ξέρετε κάτι; Αυτό με βοήθησε.

Επιτρέποντας στον εαυτό μου να είμαι
ανοιχτόκαρδη προς τον εαυτό μου,

μπόρεσα να παραμείνω
ανοιχτόκαρδη προς τον Ρόουαν.

Οι άνθρωποι μερικές φορές νομίζουν
ότι η αυτοσυμπόνια είναι εγωιστική.

Δεν είναι.

Όσο πιο πολύ ανοίγουμε
τις καρδιές μας προς τον εαυτό μας,

τόσο πιο πολύ μπορούμε
να προσφέρουμε στους άλλους.

Θα ήθελα να σας καλέσω να είστε
πιο συμπονετικοί με τον εαυτό σας.

Ειδικά σαν γυναίκες,
γνωρίζετε πώς να το κάνετε.

Γνωρίζετε πώς να είστε καλός φίλος.

Ξέρετε πώς να παρηγορήσετε
κάποιον όταν βρίσκεται σε ανάγκη.

Πρέπει απλά να θυμάστε να είστε
ένας καλός φίλος για τον εαυτό σας.

Είναι ευκολότερο από όσο νομίζετε και
μπορεί πραγματικά να αλλάξει την ζωή σας.

Γι' αυτό νομίζω ότι η αυτοσυμπόνια
είναι μια ιδέα που αξίζει να διαδοθεί.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)