Mit o Heraklesie - Alex Gendler

Zobacz pełną lekcję: https://ed.ted.com/lessons/the-myth-of-hercules-12-labors-in-8-bits-alex-gendler

Herakles - syn Zeusa i czempion ludzkości - w porywie chwilowego szaleństwa popełnił najgorszą ze zbrodni. Szukając odkupienia za zabicie swojej rodziny, Herakles musiał wykonać dwanaście niewykonalnych prac, mierząc się z niepokonanymi potworami i niezbadanymi siłami. Alex Gendler opowiada na nowo epicką serię przygód.

Lekcja: Alex Gendler, animacja: Jérémie Balais i Jeff Le Bar

Herakles, syn Zeusa i czempion ludzkości

przeraził się, gdy zdał sobie sprawę,

że właśnie popełnił
najgorszą z możliwych zbrodni.

Hera, która nienawidziła Heraklesa
za to, że narodził się ze zdrady męża,

rzuciła na niego klątwę szaleństwa.

Ofiarami była jego rodzina.

Pogrążony w smutku,
udał się do wyroczni delfickiej,

która powiedziała mu, że drogę
do odkupienia wskaże mu kuzyn,

król Eurysteus z Tyryns, ulubieniec Hery.

Eurysteus chciał upokorzyć Heraklesa,
zadając mu dziesięć niewykonalnych prac,

w których musiał się zmierzyć
z niezwyciężonymi potworami

i niezbadanymi siłami.

Zamiast tego, król dał początek
epickiej serii przygód,

która przeszła do historii
jako Prace Heraklesa.

Pierwszym zadaniem
było zabicie lwa nemejskiego,

który porywał kobiety
i pożerał wojowników.

Jego złota sierść była odporna na strzały,

ale Herakles osaczył go w jego jaskini,

ogłuszył maczugą i udusił gołymi rękami.

Nie znalazł na tyle ostrego narzędzia,
żeby oskórować bestię.

Bogini Atena poradziła,
żeby użył jednego z lwich pazurów.

Herakles wrócił do Tyryns w skórze lwa,

a Eurysteus tak się przeraził,
że schował się w dzbanie wina.

Odtąd Herakles musiał

wręczać swoje trofea, zachowując dystans.

Drugim celem była hydra lernejska,
wielki gad z wieloma głowami.

Herakles walczył dzielnie,

ale kiedy odcinał jedną głowę,
pojawiały się dwie następne.

Walka była rozpaczliwa,

aż jego siostrzeniec Jolaos
wymyślił, że przypalanie szyi

powstrzyma odrastanie głów.

Truchło gada stało się konstelacją Hydry.

Kolejnym razem Herakles
miał nie zabić, a złapać potwora żywcem.

Łania kerynejska była tak szybka,
że mogła prześcignąć strzałę.

Herakles tropił ją przez rok.

W końcu złapał ją na północy w Hiperborei.

Okazało się, że było to święte
zwierzę Artemidy, bogini łowów.

Herakles obiecał, że ją zwróci.

Kiedy Eurysteus zobaczył łanię
chciał ją zatrzymać,

ale gdy tylko Herakles ją puścił,
zwierzę uciekło do swej pani.

I tak Herakles wykonał zadanie,
bez łamania obietnicy.

Czwartym zadaniem było
schwytanie dzika erymantejskiego,

który spustoszył wiele pól.

Za radą mądrego centaura Chejrona,

Herakles złapał go,
zapędzając w gruby śnieg.

Piątym zadaniem były
nie zwierzęta, a ich odchody.

Stajnie, w któych Augiasz
trzymał swoje święte bydło,

nie były sprzątane od lat.

Herakles obiecał
wyczyścić je w jeden dzień,

jeśłi będzie mógł zatrzymać
dziesiątą część trzody.

Augiasz był pewien, że to się nie uda,

ale Herakles wykopał głębokie tunele,

i skierował wody dwóch rzek na stajnie,

aż zaczęły lśnić.

Pokonanie trzech kolejnych wrogów

wymagało szczególnej przebiegłości.

Krwiożercze ptaki stymfalijskie
żyły na nieprzebytych bagnach.

Herakles użył grzechotki Ateny,
by je przestraszyć,

a gdy wzbiły się w niebo, powystrzelał je.

Żaden śmiertelnik nie mógł mierzyć się
z gniewem kreteńskiego byka,

ale duszenie go od tyłu zadziałało.

Szalony król Diomedes,

który tresował konie, aby pożerały gości,

został pokonany swoją własną bronią,

gdy Herakles zapędził go do stajni.

Uczta uspokoiła bestie na tyle,
że Herakles zdołał zawiązać im pyski.

Jednak dziewiąta praca była związana
z kimś groźniejszym od bestii,

Hipolitą, królową Amazonek.

Herakles miał zdobyć pas,
który dał jej ojciec - Ares, bóg wojny.

Popłynął na wyspę Amazonek,
Temiskirę, gotowy do walki,

ale królowa była pod takim
wrażeniem jego wyczynów,

że dobrowolnie oddała mu pas.

W ramach dziesiątej pracy,

Herakles musiał wykraść
magiczną, czerwoną trzodę Geriona,

olbrzyma o trzech głowach i ciałach.

Po drodze gorąc libijskiej pustyni
tak wściekł Heraklesa,

że ten wystrzelił strzałę w słońce.

Bóg słońca Helios podziwiał jego siłę

i pożyczył mu swój rydwan
na czas wędrówki na Eryteię.

Herakles pokonał pastucha Geriona

i jego dwugłowego psa,
po czym zabił samego giganta.

To miał być koniec,

ale Eurysteus stwierdził,
że dwie prace się nie liczyły.

Hydra, bo pomógł mu Jolaos,

i stajnie, bo wziął zapłatę.

I tak heros wyruszył na jedenaste zadanie,

zdobycie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd.

Herakles zaczął od złapania
starca morskiego

Trzymał zmiennokształtnego boga
dopóki nie wyjawił mu położenia ogrodu.

Heros znalazł tam tytana Atlasa,
trzymającego sklepienie niebios.

Zaproponował mu, że zajmie jego miejsce,
jeśli ten zdobędzie jabłka.

Atlas chętnie się zgodził, ale Herakles
wrobił go w ponowną wymianę

i uciekł z jabłkami.

Ostatnim, dwunastym zadaniem,
było złapanie Cerbera,

trzygłowego ogara, strzegącego Podziemia.

Z pomocą Hermesa i Ateny,
Herakles dotarł tam i spotkał z Hadesem.

Pan umarłych pozwolił
Heraklesowi wziąć bestię,

jeśli uda mu się to bez broni,

czego dokonał, obłapiając
na raz jego trzy głowy.

Kiedy zaprezentował go
przerażonemu Eurysteusowi,

król w końcu przyznał,
że jego służba się zakończyła.

Po dwunastu ciężkich latach

Herakles odpokutował
za śmierć swojej rodziny

i zasłużył sobie na miejsce w panteonie.

Jednak jego zwycięstwo
miało większe znaczenie.

Pokonując chaos i potworności świata,

heros sprzątnął pozostałości
po rządach Tytanów,

dzięki czemu ludzkość mogła prosperować.

Poprzez swoje prace

Herakles okiełznał szaleństwo świata,
pokutując za swoje własne.