آینده چاپگر سه بعدی چه خواهد بود؟

اوی ریچنتال، درست بمانند پدر بزرگ دوست داشتنی اش، خالق اشیاست. با این تفاوت، که او حالا تقریباً قادربه خلق هرچیزی از جنس هر ماده ای است. وی ما را به گردش برفراز احتمالات چاپگر سه بعدی می برد برای همه چیز از آبنبات چاپ شده گرفته تا کفشهای کتانی بسیار سفارشی.

پدربزرگم پینه دوز بود.

یادش بخیر، کفشهای سفارشی می دوخت.

هیچوقت نشد ببینمش.

در هولوکاست زندانی بود.

با این وجود من عشقی که اون برای تولید داشت رو به ارث بردم،

جز اینکه عشقی به اون اندازه دیگه وجود نداره.

می دونید، دراین اثنا که انقلاب صنعتی

اقدام عظیمی رو برای پیشرفت بشریت رغم زد،

درست همون هنری که

پدربزرگم عاشقش بود رو نابود کرد

و صنعتگری رو اونجوری که می شناسیم محو کرد.

با چاپگر سه بعدی همه چی در شرفِ تغییره

و اون همه با این شروع شد،

همون بخش اول

که اون موقع چاپ شده بود.

یه کمی از TED قدیمی تره.

سال ۱۹۸۳

چاک هال چاپش کرد

کسی که چاپگر سه بعدی رو اختراع کرد.

ولی اون چیزی که امروز می خواهم
راجبش باهاتون حرف بزنم،

ایده برجسته ای که می خواهم
درباره اش باهاتون صحبت کنم،

اون چاپگر سه بعدی

که قراره مارو با منجنیق
به سمت آینده پرتمون کنه نیست،

بلکه در حقیقت می خواد

مارو با میراثمون پیوند بده

و داره به عصر جدیدی

از تولید پراکنده و محلی شده،
وارد میشه

که عملاً بر پایه

ساخت دیجیتال استواره.

پس راجع به چیزای به دردبخور فکر کنین.

همتون سایز کفشتون رو می دونین.

چند نفرتون سایز

برآمدگی بینیتون

یا فاصله بین دو شقیقتون رو می دونین؟

هیچ کی؟

عالی نمیشد اگه می تونستین

برای بار اول، عینکی چیزی به چشمتون بزنین

که واقعاً درست و حسابی اندازه بشه

و هیچ جور سوار کردن قطعه نمی خواد.

پس شاید، قرار نیست اتصالات از هم جدا بشن؟

ولی مفاهیم چاپگر سه بعدی

بخوبی از محدوده فکراتون فراتر میره.

وقتی که آماندا رو برای اولین بار دیدم

تا اون موقع می تونست سرپا وایسه و یه کمی راه بره

با اینکه از کمر به پایین فلج بود

ولی به من از لباسش که راحت نبود

گله کرد.

لباس رباتیک قشنگی بود

که اکسو بیونیکس ساخته بودش

ولی از بدنش الهام نگرفته بود.

سفارشی نبود.

پس ازم خواست که براش چیزی بسازم

که یه کمی بیشتر زنانه باشه،

ظریفتر

و سبکتر باشه،

و مثل خیاطهای ماهر

به این فکر افتادیم که بصورت دیجیتالی اندازش رو بزنیم.

و همین کار رو کردیم. لباس شگف انگیزی براش ساختیم.

اون قسمت باورنکردنی درباره اونچه که من

از آماندا یاد گرفتم اینه که خیلی از ما
وقتی داریم به چاپگر سه بعدی نگاه می کنیم

به خودمون می گیم

این قراره جای روشهای سنتی رو بگیره.

آماندا بهش نگاه کرد و گفت

این برام یه شانسه

تا تناسبم رو دوباره به دست بیارم

و موجودیتم رو ثابت کنم.

و می دونین چیه؟ اون بی حرکت نیست.

اون حالا می خواد که کفش پاشنه بلند بپوشه.

اینجا تموم نمیشه.

چاپگر سه بعدی داره

تجهیزات پزشکی شخصی، اونجوری که ما می شناسیمشون رو تغییر میده

از براکتهای جدید، عالی، سازگار

دارای منافذ هوا برای بیماری انحراف ستون فقرات

تا خیلی از مواد دندانپزشکی

تا براکتهای خوش فرم

برای قطع عضو شده ها،

فرصت دیگه ای برای دوباره پیوند دادن عمیق

با تناسبتون.

در این حین که ما امروز اینجا نشسته ایم،

می تونین بدون سیم کشی با براکتهاتون ادامه بدین

با الاینرهای شفاف.

یا مواد دندانپزشکیتون.

امروزه، خیلی از سمعکهای توگوشی

پیش ازین حاصل چاپگر سه بعدیند.

در حال حاضر میلیونها نفر

از این وسایل بهره می برن.

راجع به جایگزینی کامل زانو چی،

از روی اطلاعات خودتون، سفارشی،

همه این ابزارها و دستورالعملها کجا سه بعدی چاپ میشن؟

جی.ای. داره چاپگر سه بعدی رو بکار می بره

تا نسل بعدی موتورهای پیشرانش هواپیماها (LEAP) رو تولید کنه

که به میزان پانزده درصد

در مصرف سوخت صرفه جویی خواهد کرد

و حدوداً چهارده میلیون دلار

برای یک شرکت هواپیمایی هزینه برمیداره.

افرین به جی.ای.، ها؟

و مشتریاشون و محیط زیست.

ولی، خُب، خبر خوب

اینه که این فناوری بیشتر ازین

مختص شرکتهای پر پولوپله نیست.

شرکت پلانتری ریسورسز، بنیادی

برای اکتشافات فضایی

قراره که تا سال بعد اولین
کاوشگر فضاییش رو بیرون بده.

که بخشی از یه سفینه فضایی ناسا بود،

بخشی از هزینه هاش گران بودن

و با کمتر از دوازده قطعه متحرک ساخته شده،

و قراره سال بعد به فضا پرتاب بشه.

گوگل داره پروژه خیلی جسورانه ای

برای ساخت موبایل تکه تکه رو شروع می کنه، پروژه آرا.

این تنها به خاطر توسعه

چاپگر سه بعدی سرعت بالا امکان پذیره که برای اولین بار

ماژولهای کارآمد و قابل استفاده رو می سازه

که وارد این پروژه خواهند شد.

یه دستاورد واقعی که با چاپگر سه بعدی میسر شده.

در مورد موادغذایی چطور؟

اگه می تونستیم برای اولین بار

خوراکیهای بی اندازه خوشمزه

مثه این TED تدی خرسه که اینجاست درست کنیم چی

که خوراکین؟

چی می شد اگه می تونستیم تجربه مون را عوض کنیم

مثه اونی که با اون لیوان مشروب میبینین

که کلاً سه بعدی چاپ شده؟

و اگه امکانش بود که شروع می کردیم به هر طعمی

رنگها، مزه ها و افزودنیها رو اضافه می کردیم

که نه تنها به معنی غذاهای خوشمزس

بلکه معنای احتمال تغذیه شخصی هم

دمِ دسته.

و اون چیزی که من رو نسبت به یکی از بزرگترین مفاهیم
مربوط به چاپگر سه بعدی نگران میکنه.

با استفاده از چاپگر سه بعدی پیچیدگی مرزنداره.

پرینتر واسش مهم نیست

اگه ابتداییترین شکل رو می زنه

یا پیچیده ترینشون رو

و داره طراحی و تولید رو

به اون شکلی که ما میشناسیم کاملاً تغییر میده.

خیلیا به این باورن که چاپگر سه بعدی

پایانی برای تولیدی که ما میشناسیم خواهد بود.

من فکر می کنم که این فرصتیه که

با قرار دادن فناوری آینده در اختیار نوجوانان

فراوانی بی پاپانی از فرصتهای شغلی رو

در آینده ایجاد می کنه.

و با استفاده ازون

هرکسی میتونه به یه سازنده متخصص تبدیل بشه

و یه تولیدکننده متخصص.

که نیازمند ابزار جدید خواهد بود.

هر کسی نمیدونه که چطور
از نرم افزار طراحی کامپیوتری(CAD) استفاده کنه،

به همین دلیل داریم دستگاهای فناوری لمسی

ادراکی رو ارتقا میدیم

که به شما امکان میده

چیزایی رو که طراحی کردین رو لمس و حس کنین

انگار که با گِلِ دیجیتال بازی می کنین.

وقتی کارایی مثل این رو انجام میدین

و ما هم ابزاری رو که

عکسهای فیزیکی میگیرن ارتقا دادیم
که مستقیماً قابل چاپ هستند،

که تولید محتوا رو آسونتر می کنه

ولی در کمال شگفتی،

پیامدهای ناخواسته هم خواهیم داشت،

مثل جعل و تقلب هماهنگ شده

و مالکیت غیرقانونی فراگیر.

پس خیلی ها ازم می پرسن،

آیا توی هر خونه ای چاپگر سه بعدی خواهیم داشت؟

فکر می کنم پرسیدن این سوال اشتباهه.

سوال درستی که باید پرسیده بشه اینه،

چاپگر سه بعدی چطوری زندگیم رو تغییر میده؟

یا به بیان دیگه، چاپگر سه بعدی

توی کدوم اتاق خونم جا می گیره؟

خُب، هرچی که اینجا می بینین

سه بعدی چاپ شده،

از جمله این کفشها

توی شوی مُد آمستردام.

اینها کفشهای پدربزرگم نیستن.

اینها کفشهایین که

استمرار عشق و علاقه پدربزرگم

برای تولید بدون محدودیت رو نشون میدن.

پدربزرگم نتونست
کفشهای فوتبالیه میخ دار چاپ شده شرکت نایک

برای مسابقات اخیر سوپربول رو ببینه

و اون نتونست من رو اینجا ببینه در حالیکه ایستادم

و کفشهای سه بعدی چاپ شده ترکیبیم رو به پام کردم.

سه سال پیش فوت شد.

ولی چاک هال، کسی که همه اینارو اختراع کرد

امروز صحیح و سالم تو خونس.

و به لطف اون

میتونم بگم، به لطف اختراعش، میتونم بگم

که منم پینه دوزم

و در حالیکه با این کفشها ایستادم

به گذشتم افتخار می کنم

در حالیکه آینده رو تولید می کنم.

متشکرم.

(تشویق حضار)