«همه چیز، به دلیلی رخ می‌دهد» -- و دروغ‌های دیگری که دوست‌شان داشته‌ام.

در سخت‌ترین لحظات زندگی، چگونه زندگی را سپری می‌کنید؟ کیت باولِر به جستجوی این سوال پرداخت وقتی که سرطان سطح ۴ او در سن ۳۵ سالگی تشخیص داده شد. در سخنرایی عمیق، غم‌انگیز و غیرمنتظره، او پاسخ‌هایی ارائه می‌دهد - با چالش این ایده که - هر چیزی به علتی رخ می‌دهد و اشتراک گذاری خِردی که دنیا را منطقی می‌سازد بعد از این که زندگی شما ناگهان زیر و رو شده است. او می‌گوید: من ایمان دارم که در تاریکی، حتی آنجا، زیبایی و عشق وجود خواهد داشت.

یک سری از اخبار پزشکی وجود دارد
که هیچکس، قطعا هیچکس،

حاضر نیست آنها را بشنود.

من یقینا حاضر نبودم.

سه سال پیش بود که در
دفترم تماسی با من گرفته شد

درباره جواب آزمایشهای یک اسکن جدید.

۳۵سالم بود و بالاخره
به آن زندگی که میخواستم رسیده بودم.

با عشق دوران دبیرستانم ازدواج کرده بودم

و بعد از چندین سال ناباروری
حامله شده بودم.

و ما ناگهان "زک" را داشتیم،

یک پسر یا دایناسور یک ساله فوقالعاده،

البته بسته به حالش.

و داشتن «زک» برای من عالی بود.

من اولین شغلی که در یک دانشگاه
درخواست دادم را به دست آوردم،

سرزمین هزاران رویای از دست رفته.

من آن جا بودم،

داشتن شغل رویاییام

با بچه کوچکم

و مردی که از کانادا وارد کرده بودم.

(خنده)

اما از چند ماه قبلش، در معدهام
احساس درد داشتم

و پیش هر متخصصی رفته بودم
تا دلیلش را بدانم.

هیچ کدام نتوانستند.

و بعد،

یک دستیار پزشکی با محل کارم تماس گرفت

تا به من بگوید که سرطان مرحله ۴ دارم

و این که باید فورا به بیمارستان بروم.

و تمام چیزی که به فکرم رسید
تا بگویم این بود،

«اما من یک پسر دارم

من نمیتوانم بمیرم.

این دنیا نمیتواند تمام شود،

تازه شروع شده.»

و بعد به همسرم زنگ زدم
و باعجله پیشم آمد

و هر چه که فکر میکردم درست است را گفتم.

گفتم: «من همیشه تو را دوست داشتهام،

من همیشه تو را دوست داشتهام.

واقعا متاسفم.

لطفا مواظب پسرمان باش.»

و بعد به سمت بیمارستان رفتم،

برای اولین بار به ذهنم آمد،

«اوه، چقدر طعنهآمیز»

تازه یک کتاب به اسم «خوشبخت»
نوشته بودم.

(خنده)

من تاریخدانم

و متخصص در این ایده که اتفاقهای خوب
برای آدم های خوب میافتد.

من محقق در یک شاخه از مسیحیت به نام
«نوید خوشبختی» هستم،

وعده اصلی آن این است که
خدا صلاح شما را میخواهد.

من هیچوقت خودم رو پیرو
«نوید خوشبختی» نمیدانستم.

من فقط یک ناظر ساده بودم.

«نوید سعادت و خوشبختی» باور دارد که
خدا میخواهد به شما پاداش دهد،

اگر ایمان درستی داشته باشید.

اگر شما خوب و با ایمان باشید،

خدا به شما سلامتی، ثروت

و خوشبختی بیانتها میدهد.

زندگی مثل یک بومرنگ است:

اگر شما خوب باشید،

چیز های خوب به سمت شما برمیگردد.

مثبت فکر کنید. مثبت صحبت کنید.

هیچ چیز غیرممکن نیست اگر شما
باور داشته باشید.

من به این خداشناسی بسیار آمریکایی
علاقه مند شدم

وقتی حدودا ۱۸ سالم بود.

و در ۲۵ سالگی برای مصاحبه
با افراد مشهور این عقیده در کشور سفر کردم.

یک دهه از عمرم را برای مصاحبه با
مبلغین تلویزیونی صرف کردم

با ضمانت الهی برای پاداش الهی.

من با بی شماری از روحانیان کلیسای اعظم
با موهای دیدنی مصاحبه کردم،

درباره این که آنها چطور در حال حاضر
به بهترین وجه زندگی می کنند.

افرادی را در اتاقهای انتظار بیمارستان

و دفاتر مجلل ملاقات کردم.

دست افرادی تشسته روی صندلی
چرخ دار را در دستم گرفتم،

در حالی که برای شفای آنها دعا می کردم.

شهرتم را به عنوان خراب کننده
تعطیلات خانواده به دست آوردم،

چون همیشه اصرار بر بودن در
مجللترین کلیسای اعظم شهر داشتم.

اگر رودخانه ای در میان محراب در جریان بود،

عقابی که آزادانه
در سالن اجتماعات پرواز کند،

یا گوی زرین عظیمی میچرخید،

من آنجا بودم.

موقعی که در ابتدا شروع به
مطالعه آن کردم، کل ایده «خوشبختی» بود.

که آن چیزی نبود که امروز است.

شبیه چیزی که الان است نبود،

یک خط کامل از #خوشبخت لوازم منزل.

آن هنوز یک جریانی از #خوشبختی مدال
و تیشرت افتخار و هنر دیواری

با نورپردازی نئونی نبود.

ایدهای نداشتم که «خوشبختی» یکی
از رایجترین کلیشههای فرهنگی خواهد شد،

یکی از پرکاربردترین هشتگ ها در اینستاگرام،

برای گرامیداشت عکسهای با حداقل میزان
بیکینی است،

انگار که بگوید، «من بسیار خوشبخت هستم.

متشکرم حضرت عیسی، برای این بدن.»

(خنده)

من هنوز به طور کامل درک نکرده بودم
که «نوید خوشبختی»

به دین مدنی بزرگی تبدیل شده،

ارائهگر یک حساب متعالی دیگر

از هسته اصلی رویای آمریکایی.

به جای پرستش بنیانگذاری خود آمریکا،

نوید خوشبختی، آمریکاییها را پرستش میکرد.

به تعظیم و تکریم و به مراسم و تشریفات
درآوردن ولع،

سخت کوشی و اصول اخلاقی آنها میپردازد.

آمریکاییها به بشارت
خوشبینی اعتقاد دارند،

و آنها دلیل اثبات شخصی خودشان هستند.

اما علرغم گفتن این به خودم که،

«من فقط در حال مطالعه این مطالب هستم،
من چیزی شبیه آنها نیستم،»

وقتی نتیجه تشخیصام را گرفتم،

ناگهان فهمیدم که چقدر
عمیقاً در خداشناسی هوراشیو آلجر خودم

سرمایه گذاری کرده بودم.

اگر شما در این فرهنگ زندگی کنید،
چه مذهبی باشید با نه،

بینهایت سخت است
که از به دام افتادن اجتناب کنید.

در این باور که تقوی و
موفقیت دست به دست هم میدهند.

هرچه بیشتر به تشخیص خودم خیره شدم،

بیشتر متوجه شدم که نسخه آرام خودم را دارم

از این ایده که چیزهای خوب
برای آدمهای خوب پیش میآید.

آیا آدم خوبی نبودم؟

آیا به نوعی خاص نبودم؟

تا به امروز

آدم نکشتهام.

(خنده)

(تشویق)

پس چرا این اتفاق برای من پیش آمد؟

میخواستم خدا من را شفا دهد

و ایمانم را فقط با چندتایی
پاداش درخشان در طول راه پاداش دهد.

بله، خب یک عالمه پاداش درخشان.

(خنده)

باور داشتم که مشقت
تنها بیراههای در

آنچه که یقین داشتم زندگی
خیلی طولانی من میبود است.

همانطور که این مورد، درباره بسیاری از ما
صدق می کند، این ذهنیت، خوب به من خدمت کرد.

بشارت خوشبختی من را بسوی موفقیت،

رویای بزرگ داشتن،

رهایی از ترس سوق داد.

ذهنیتی بود که
به خوبی به من خدمت کرد

تا وقتی دیگر

تا این که من با چیزی روبرو شدم که نتوانستم
راه خود را برای خروج از آن مدیریت کنم.

تا این که خودم را در حالیکه
در گفتگوی تلفنی میگفتم که

«اما من یک پسر دارم»، یافتم.

چون همه آن چیزی بود که
برای گفتن به ذهنم آمد.

آن سختترین لحظهای بود
که بپذیرم:

آن تماس تلفنی، رفتن به بیمارستان،

وقتی که تشخیص دادم که
بشارت خوشبختی شخصی خودم

شکستم داده بود.

هر چیز خوب یا خاصی که در باره خودم
تصور کردم، نتوانست مرا حفظ کند --

سختی کوشی من، شخصیت من،

شوخ طبعی من، چشمانداز آینده من،

مجبور شدم با این واقعیت روبرو شوم که
زندگی من از کاغذ دیواری ساخته شده،

و همین طور زندگی بقیه آدمها.

تصورش هم سخت است که بپذیریم
همه ما فقط یک نفس فاصله داریم

از مشکلی که بتواند
چیزی غیرقابل جایگزین را خراب کند

یا زندگیهای ما را کاملاً تغییر دهد.

ما میدانیم که در زندگی
گذشته و آیندهای وجود دارد.

از من خواسته میشود همیشه بگویم که
هرگز برنخواهم گشت،

یا اینکه در چشم انداز
خیلی بهدست آوردهام.

و من به آنها میگویم نه،

گذشته بهتر بود.

چند ماه بعد از اینکه بیمار شدم،
در این باره نوشتم،

و سپس آن را برای سردبیری
در نیویویرک تایمز فرستادم.

حال در نگاه به گذشته، برداشتن یکی از
آسیبپذیرترین لحظات زندگیتان

و تبدیل کردن آن به یک تیتر

روش جالبی برای احساس آسیبپذیری کمتر نیست.

(خنده)

هزارن نامه و ایمیل دریافت کردم.

هنوز هم هر روز انها را میگیرم.

فکر میکنم این به خاطر
سوالی است که پرسیدم.

پرسیدم: چطور برای چیزهای بدی که اغلب
بدون دلیل زیادی برایتان

اتفاق میافتد زندگی میکنید؟

پرسیدم: آیا بهتر نمیشد
بدون این فرمولهای ظالمانه زندگی کنیم

که چرا مردم مستحق چیزی که سرشان میاید
هستند؟

و آنچه بسیار خندهدار و وحشتناک بود،
البته،

فکر کردم از مردم خواستهام
برای کمتر هیجانزده شدن

در مورد نیاز به توضیح برای
اتفاقات بدی که اتفاق افتاده است.

پس هزاران خواننده چه کردند؟

بله، آنها نوشتند تا از این عقیده دفاع کنند
که باید دلیلی باشد پشت آنچه

که برای ما اتفاق میافتد.

و آنها واقعاً میخواهند
که من آن دلیل را درک کنم.

مردم میخواهند که به آنها اطمینان دهم
که سرطان من بخشی از برنامه(الهی) است.

چند نامه حتی توصیه کردند که
این برنامه خداست که من به سرطان مبتلا شوم

بنابراین میتوانم با نوشتن
در مورد آن به مردم کمک کنم.

مردم مطمئنند که این تست شخصیت من یا

اثبات کاری وحشتناک است که انجام دادهام.

آنها میخواهند بی هیچ شک بدانم

که منطق پنهانی برای
این به ظاهر هرج و مرج وجود دارد.

آنها به شوهرم میگویند ،

در حالی که من هنوز در بیمارستان هستم،

که همه چیز به دلیلی اتفاق میافتد،

و سپس به لکنت بیفتند موقعی که او میگفت،

«من دوست دارم آن را بشنوم.

من دوست دارم دلیل مرگ زنم را بشنوم.»

و من آن را درک می کنم.

همه ما دلایلی میخواهیم.

فرمول میخواهیم

برای پیش بینی این که
آیا سخت کوشی ما نتیجه خواهد داد،

آیا عشق و پشتیبانی ما
همیشه شریکمان را خوشحال خواهد کرد

و فرزندانمان ما را دوست دارند.

میخواهیم در دنیایی زندگی کنیم
که در آن ۲۸ گرم از

سخت کوشی یا درد ما یا عمیقترین
امیدهای ما بیارزش نباشند.

میخواهیم در دنیایی زندگی کنیم
که در آن چیزی از دست نرود.

اما آنچه در زندگی
با سرطان سطح ۴ آموختهام

این است که هیچ همبستگی سادهای بین

میزان تلاشی که میکنم

و طول عمر من نیست.

در سه سال گذشته، من درد و
ناراحتی بیشتری را در قیاس با آنچه

همیشه فکرش را میکردم
بتوان تحمل کنم تجربه کردهام.

تازگی فهمیدم که
جراحیهای شکمی زیادی انجام دادهام

طوریکه روی پنجمین نافم هستم ،

و این آخری از همه کمتر مورد ِعلاقهام است.

(خنده)

اما همان زمان، عشق را تجربه کردهام،

عشق فراوان،

عشقی که توصیفش برایم سخت است.

یک روز ، در حال خواندن یافتههای

بنیاد پژوهشی تجربههای نزدیک به مرگ بودم،

و بله، چنین چیزی وجود دارد.

با افرادی مصاحبه شده بود
درباره مواجهشان با مرگ

در انواع شرایط:

حوادث رانندگی، کار و زایمان،

خودکشی،

و بسیاری از آنها همان چیز
عجیب را گزارش دادهاند:

عشق.

مطمئن هستم آن را نادیده میگرفتم
اگر چیزی را یادم نمیآورد

که تجربهاش کردهام،

چیزی که در گفتنش به دیگران احساس
ناراحتی داشتم:

ابن که وقتی مطمئن شدم که میخواهم بمیرم

احساس عصبانیت نکردم.

احساس عشق کردم.

این یکی از توهمیترین چیزهایی بود
که تجربه کردم.

در زمانی که باید احساس میکردم
خدا مرا رها کرده است،

به خاکستر تبدیل نشدم.

احساس کردم شناورم،

شناور روی عشق و دعاهای

همه کسانی که مثل زنبورهای کارگر
اطرافم پرسه میزدند،

یادداشت و جوراب و لحاف چهلتکه گلدوزی شده

با کلمات تشویقی آوردند.

اما وقتی دستم در دست آنها،

در کنارم نشستند،

رنج کشیدنم به این حس تبدیل شد که

رنج دیگران را برایم آشکار میکرد.

من به دنیای افرادی وارد شدم
که درست مثل من بود،د،

افرادی که در حال سکندری خوردن در آوار

رویاهایی بودند که
فکر میکردند مستحق آن هستند

و طرحهایی که تشخیص نمیدانند ریختهاند،

حس ارتباط بیشتر داشتن،
به نوعی، با افراد دیگر ،

در حال تجربه کردن وضعیتی مشابه.

و این احساس برای ماه ها با من ماند.

در واقع، من آنقدر به آن عادت کرده بودم

که از فکر از دست دادن آن میترسیدم.

پس از دوستان، الهیاتشناسان
مورخان، راهبههای محبوبم سوال کردم که

«من چه کنم وقتی که
این احساس عشق از بین برود؟»

و دقیقا میدانستند که
من راجع به چه حرف میزدم،

چون خودشان تجربهاش را داشتند

یا که راجع به آن در شاهکارهای الهیات مسیحی خوانده بودند..

و آنها گفتند:

« بله، میگذرد.

احساسات میگذرند.

و فرمولی وجود نخواهد داشت
برای این که چطور آن را برگردانی.»

اما به من این یک ذره اطمینان
کوچک را دادند،

و من به آن چسبیدهام.

آنها گفتند،

«هنگامی که احساسات
مانند امواج فروکش میکند،

اثری از خود به جا میگذارد.»

و همینطور است.

و چیزی را ثابت نمیکند،

هیچ چیزی برای افتخار کردن وجود ندارد،

آن فقط یک هدیه بود.

بنابراین نمیتوانم به هزاران ایمیلی
که دریافت کردهام با برنامه

پنج گام خودم به سوی سلامتی الهی و

احساسات جادویی شناور جواب دهم.

میبینم که جهان میلرزد
از وقایعی که فوق العاده و وحشتناک، باشکوه

و غم انگیزاند.

من نمیتوانم تضاد را با هم آشتی دهم،

مگر این که باور کنم که این تضادها

همدیگر را از بین نمیبرند.

زندگی بسیار زیباست،

و زندگی بسیار سخت است،

امروز حالم خوب است.

به نظر می رسد داروهای ایمونوتراپی
(ایمن درمانی) موثر بودهاند.

و به اسکنها ادامه میدهیم.

امیدوارم مدت طولانی زندگی کنم.

امیدوارم به اندازه کافی زنده بمانم
تا پسرم را خجالتزده کنم

و ببینم که همسرم
موهای زیبایش را از دست داده.

و فکر کنم احتمالش باشد..

اما در حال یادگیری برای زندگی کردن هستم

و برای عاشق بودن

بدون حساب کردن هزینه،

بدون دلیل و اطمینان به اینکه
چیزی از دست نمیرود.

زندگی قلب شما را میشکند،

و زندگی ممکن است هر آنچه را
که دارید و به هر چه امید

بستهاید، از شما بگیرد.

اما نوعی از بشارت خوشبختی
هست که به آن ایمان دارم.

من ایمان دارم که در تاریکی،

حتی آنجا،

زیبایی وجود دارد،

و عشق وجود دارد.

و هر از گاهی،

بیش از حد لازم احساس خواهد شد.

ممنون.

(تشویق)