Εφευρίσκοντας όργανα που ξεκλειδώνουν νέα μουσική

Ο Τοντ Μάκοβερ του εργαστηρίου μίντια του ΜΙΤ έχει αφοσιωθεί στο να επεκτείνει τη μουσική εμπειρία για όλους, από βιρτουόζους μέχρι ερασιτέχνες, και μέσω των πιο διαφορετικών μορφών, από όπερα μέχρι βιντεοπαιχνίδια. Μαζί με το συνθέτη Νταν Έλσυ μίλησαν για το τί έγκειται.

Η πρώτη ιδέα που θα ήθελα να προτείνω είναι ότι όλοι

αγαπάμε τη μουσική πάρα πολύ. Σημαίνει πολλά για εμάς.

Αλλά η μουσική είναι ακόμα πιο δυνατή αν δεν την ακούς μόνο, αλλά τη δημιουργείς κιόλας.

Αυτή είναι η πρώτη μου ιδέα. Και όλοι γνωρίζουμε για το φαινόμενο Μότσαρτ --

μια ιδέα που κυκλοφορεί τα τελευταία 5 με 10 χρόνια --

ότι απλά ακούγοντας μουσική ή παίζοντας μουσική στο έμβρυο,

το IQ μας αυξάνεται 10, 20, 30 τις εκατό.

Καταπληκτική ιδέα, αλλά δεν ισχύει καθόλου.

Οπότε δε μπορείτε μόνο να ακούτε μουσική, πρέπει να τη δημιουργείτε κιόλας κάπως.

Και συμπληρώνω, δεν είναι μόνο σημαντικό να τη δημιουργούμε,

αλλά ο καθένας, όλοι μας, ο οποιοσδήποτε στον κόσμο

έχει τη δύναμη να δημιουργήσει και να είναι μέρος της μουσικής με ένα δυναμικό τρόπο,

κι αυτό είναι ένα από τα κύρια μέρη της δουλειάς μου.

Στο εργαστήριο των μίντια στο ΜΙΤ εδώ και αρκετό καιρό

ασχολούμαστε με έναν τομέα που ονομάζεται δραστική μουσική.

Ποιοί είναι όλοι οι δυνατοί τρόποι που μπορούμε να σκεφτούμε

για να κάνουμε όλους κομμάτι μίας μουσικής εμπειρίας,

χωρίς να ακούνε μόνο αλλά και να δημιουργούνε μουσική;

Και αρχίσαμε φτιάχνοντας μουσικά όργανα για κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς --

τα ονομάζουμε - "Υπερόργανα" -- για το Γιο Γιο Μα, τον Πίτερ Γκάμπριελ, τον Πρίνς,

για ορχήστρες, και ροκ συγκροτήματα. Μουσικά όργανα με διάφορους αισθητήρες

ενσωματωμένους, έτσι ώστε το όργανο να ξέρει πώς το παίζουν.

Και απλά αλλάζοντας την ερμηνεία και την αίσθηση,

μπορώ να μετατρέψω το τσέλο μου σε φωνή, ή σε μία ολόκληρη ορχήστρα,

ή σε κάτι που δε έχει ξανακούσει ποτέ κανείς.

Όταν ξεκινήσαμε να τα φτιάχνουμε αυτά, σκέφτηκα γιατί να μη μπορούμε να κάνουμε

υπέροχα όργανα σαν αυτά για όλους,

για ανθρώπους που δεν είναι φανταστικοί μουσικοί σαν το Γιο Γιο Μα ή τον Πρίνς;

Οπότε, έχουμε φτιάξει μία ολόκληρη σειρά οργάνων.

Μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ονομάζεται Όπερα του Μυαλού.

Είναι μία ολόκληρη ορχήστρα 100 περίπου οργάνων,

σχεδιασμένα για να τα παίζει ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιώντας φυσική δεξιοτεχνία.

Οπότε, μπορείτε να παίξετε ένα βιντεοπαιχνίδι, να οδηγήσετε μέσω ενός μουσικού κομματιού,

να χρησιμοποιήσετε χειρονομίες για να ελέγξετε τεράστιες μάζες ήχου,

να ακουμπήσετε μία ειδική επιφάνεια για να φτιάξετε μελωδίες, να χρησιμοποιήσετε τη φωνή σας για να φτιάξετε μία ολόκληρη αύρα.

Και όταν κάνουμε την Όπερα του Μυαλού, προσκαλούμε το κοινό να έρθει

και να δοκιμάσει αυτά τα όργανα και να συνεργαστεί μαζί μας

για να βοηθήσει στην παραγωγή της κάθε Όπερας του Μυαλού.

Περιοδεύσαμε για πολύ καιρό. Τώρα πια είναι μόνιμα στη Βιέννη,

όπου και έχουμε χτίσει ένα μουσείο γύρω από αυτήν.

Κι αυτό οδήγησε σε κάτι που πιθανόν να ξέρετε.

Το Guitar Hero βγήκε από το εργαστήριό μας,

και οι δύο έφηβες κόρες μου και οι περισσότεροι φοιτητές στο εργαστήριο

είναι απόδειξη ότι αν φτιάξεις το σωστό περιβάλλον χρήστη,

ο κόσμος ενδιαφέρεται να είναι κομμάτι ενός μουσικού κομματιού

και να το παίξει ξανά και ξανά.

Οπότε, το μοντέλο λειτουργεί, αλλά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου

γιατί η δεύτερη ιδέα μου είναι ότι δεν είναι αρκετό μόνο να θέλεις

να δημιουργείς μουσική με κάτι σαν το Guitar Hero.

Η μουσική είναι πολύ ευχάριστη, αλλά και μας μεταμορφώνει.

Είναι πολύ, πολύ σημαντική.

Η μουσική μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας, περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο.

Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνείτε με άλλους,

να αλλάξει το σώμα σας, να αλλάξει το μυαλό σας. Οπότε προσπαθούμε

να κάνουμε το επόμενο βήμα στο πώς φτιάχνεις κάτι βασισμένο στο Guitar Hero.

Εμπλεκόμαστε στενά με την εκπαίδευση. Έχουμε ένα μακροχρόνιο πρότζεκτ

που ονομάζεται Συμφωνία Παιχνιδιών όπου φτιάχνουμε όλων των ειδών τα όργανα που είναι εντελώς εθιστικά

αλλά για μικρά παιδιά, έτσι ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν τη δημιουργία μουσικής,

να θέλουν να περνούν την ώρα τους έτσι, και μετά να απαιτούν να μάθουν πώς λειτουργεί,

πώς να φτιάξουν περισσότερη, πώς να δημιουργήσουν. Οπότε φτιάχνουμε όργανα που τα ζουλάνε

όπως αυτούς τους Διαμορφωτές Μουσικής που μετράνε τον ηλεκτρισμό στα δάχτυλα,

Ρυθμικά Έντομα που σου επιτρέπουν να τα χτυπάς στο ρυθμό -- συγκεντρώνουν το ρυθμό σου

και σα μία βόμβα, στέλνεις το ρυθμό στους φίλους σου

που μετά πρέπει να σε μιμηθούν ή να ανταποκριθούν σε αυτό που έκανες --

και ένα πακέτο λογισμικού που ονομάζεται Hyperscore (Υπερπαρτιτούρα), που επιτρέπει σε όλους να χρησιμοποιήσουν γραμμές και χρώματα

για να συνθέσουν πολύπλοκη μουσική. Πολύ εύκολο στη χρήση, αλλά αν το χρησιμοποιήσεις μία φορά,

μπορείς να πας πολύ βαθιά -- μουσική για κάθε στυλ. Και μετά πατώντας ένα κουμπί,

μετατρέπει τις γραμμές σε παρτιτούρα έτσι ώστε κανονικοί μουσικοί να μπορούν να παίξουν το κομμάτι σου.

Έχουμε πολύ καλά, πολύ δυνατά αποτελέσματα με παιδιά

απ' όλον τον κόσμο και τώρα με ανθρώπους όλων των ηλικιών που χρησιμοποιούν το Hyperscore.

Οπότε, μας ενδιαφέρει όλο και περισσότερο η χρήση αυτών των δημιουργικών δραστηριοτήτων

σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο, για όλων των ειδών ανθρώπους

που δεν έχουν συνήθως την ευκαιρία να δημιουργήσουν μουσική.

Ένα από τα αναπτυσσόμενα πεδία στα οποία εργαζόμαστε

στο εργαστήριο των μίντια στο ΜΙΤ τώρα ονομάζεται μουσική, νους και υγεία.

Πολύ από εσάς πιθανόν να έχετε δει το υπέροχο βιβλίο του Όλιβερ Σάκς

"Μουσικοφιλία". Έχει κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία. Είναι καταπληκτικό βιβλίο.

Εάν δε το έχετε δει, αξίζει να το διαβάσετε. Ο ίδιος είναι πιανίστας,

και έχει γράψει λεπτομερώς πώς σε όλη του την καριέρα βλέπει και παρατηρεί

απίστευτα δυνατά αποτελέσματα που έχει η μουσική στις ζωές των ανθρώπων σε ασυνήθιστες καταστάσεις.

Οπότε, ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι η μουσική είναι σχεδόν πάντα το τελευταίο πράγμα

στο οποίο ακόμα ανταποκρίνονται άτομα με προχωρημένο Αλτσχάιμερ.

Μπορεί αρκετοί από εσάς να το έχετε παρατηρήσει με αγαπημένα σας πρόσωπα,

μπορεί να βρείτε κάποιον που δε μπορεί να αναγνωρίσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη,

ή οποιονδήποτε στην οικογένειά του, αλλά μπορεί να βρείτε ένα κομμάτι μουσικής

που θα τον κάνει να σηκωθεί και να ξεκινήσει να τραγουδάει. Και μέσω αυτού

μπορείτε να φέρετε πίσω κομμάτια των αναμνήσεών και της προσωπικότητάς του.

Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος να επανέλθει η ομιλία σε άτομα που την έχουν χάσει λόγω εγκεφαλικού,

όπως κι η κίνηση σε άτομα με Πάρκινσον.

Είναι πολύ δυνατή για άτομα με κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, και πολλά πολλά άλλα.

Οπότε δουλεύουμε στο να καταλάβουμε αυτές τις βαθύτερες αρχές

και να κάνουμε δραστηριότητες που βοηθούν τη μουσική να βελτιώσει την υγεία του κόσμου.

Και το κάνουμε αυτό με πολλούς τρόπους. Δουλεύουμε με διαφορετικά νοσοκομεία.

Ένα από αυτά είναι κοντά στη Βοστόνη, το Νοσοκομείο Τούξμπουρι.

Είναι ένα κρατικό νοσοκομείο στο οποίο πριν από αρκετά χρόνια

ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με το Hyperscore και ασθενείς με σωματικές και ψυχικές αναπηρίες.

Κι αυτό έγινε κεντρικό κομμάτι της θεραπείας στο Τούξμπουρι,

οπότε όλοι μαζεύονται εκεί για να δουλέψουν με μουσικές δραστηριότητες.

Η δραστηριότητα φαίνεται να επισπεύδει τη θεραπεία πάρα πολύ.

Και επίσης φέρνει όλο το νοσοκομείο μαζί σε ένα είδους μουσικής κοινότητας.

Θέλω να σας δείξω ένα σύντομο βίντεο αυτής της δουλειάς μας πριν συνεχίσω.

Βίντεο: Τα παιδιά διαχειρίζονται το ρυθμό του καθενός.

Είναι πραγματικά μία εμπειρία, όχι μόνο να μαθαίνεις πώς να παίζεις και να ακούς τους ρυθμούς,

αλλά και να εκπαιδεύεις τη μουσική σου μνήμη και να παίζεις μουσική σε ένα γκρουπ.

Να παίζουν οι ίδιοι μουσική, να της δίνουν σχήμα, να την αλλάζουν,

να πειραματίζονται μαζί της, να φτιάχνουν τη δική τους μουσική.

Έτσι το Hyperscore μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή πολύ γρήγορα.

Όλοι μας μπορούμε να βιώσουμε τη μουσική σε βάθος,

απλά πρέπει να φτιάξουμε διαφορετικά εργαλεία.

Η τρίτη ιδέα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι η μουσική παραδόξως,

νομίζω ακόμα περισσότερο και από λόγια, είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους

για να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Λατρεύω να δίνω ομιλίες, αν και

παραδόξως έχω περισσότερο άγχος όταν μιλώ παρά όταν παίζω μουσική.

Αν έπαιζα τσέλο, ή συνθεσάιζερ, ή μοιραζόμουν τη μουσική μου μαζί σας,

θα μπορούσα να σας δείξω πράγματα για εμένα που δε μπορώ να σας περιγράψω με λόγια,

πιο προσωπικά πράγματα, μπορεί και πιο βαθιά πράγματα.

Νομίζω ότι είναι αλήθεια για πολλούς από εμάς, και θέλω να σας δώσω δύο παραδείγματα

του πώς η μουσική είναι μία από τις πιο ισχυρές διασυνδέσεις που έχουμε

από τους εαυτούς μας στον εξωτερικό κόσμο.

Το πρώτο είναι ένα τρελό πρότζεκτ που ετοιμάζουμε τώρα που ονομάζεται

Θάνατος και οι Δυνάμεις. Και είναι μια μεγάλη όπερα,

ένα από τα μεγαλύτερα οπερατικά πρότζεκτ του κόσμου αυτή τη στιγμή.

Και είναι για έναν άνθρωπο, πλούσιο, επιτυχημένο, ισχυρό, που θέλει να ζήσει για πάντα.

Έτσι, βρίσκει έναν τρόπο να κατεβάσει τον εαυτό του στο περιβάλλον του,

συγκεκριμένα σε μία σειρά από βιβλία.

Έτσι, αυτός ο τύπος θέλει να ζήσει για πάντα, και κατεβάζει τον εαυτό του στο περιβάλλον του.

Ο κύριος τραγουδιστής εξαφανίζεται κατά την έναρξη της όπερας

και όλη η σκηνή γίνεται ο κεντρικός χαρακτήρας. Γίνεται η κληρονομιά του.

Και η όπερα είναι για το τι μπορούμε να μοιραστούμε, τι μπορούμε να δώσουμε στους άλλους,

στους ανθρώπους που αγαπούμε, και τι δεν μπορούμε να δώσουμε.

Κάθε αντικείμενο στην όπερα ζωντανεύει και αποτελεί ένα γιγάντιο μουσικό όργανο,

όπως ο πολυέλαιος. Καταλαμβάνει ολόκληρη τη σκηνή. Μοιάζει με πολυέλαιο

αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ρομποτικό μουσικό όργανο.

Έτσι, όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό το πρωτότυπο, γιγάντιες χορδές πιάνου,

κάθε χορδή ελέγχεται από ένα μικρό ρομποτικό στοιχείο --

είτε μικρά δοξάρια που παίζουν τις χορδές, προπέλες που γαργαλούν τις χορδές,

ακουστικά σήματα που δονούν τις χορδές. Έχουμε επίσης έναν στρατό ρομπότ στη σκηνή.

Αυτά τα ρομπότ είναι ένα είδος ενδιάμεσου μεταξύ του βασικού χαρακτήρα, Σάιμον Πάουερς,

και της οικογένειάς του. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από αυτά, κάτι σαν ένας ελληνικός χορός.

Παρατηρούν τη δράση. Σχεδιάζουμε αυτά τα τετράγωνα ρομπότ που δοκιμάζουμε αυτή τη στιγμή

στο MIT που ονομάζονται OperaBots. Αυτά τα OperaBots ακολουθούν τη μουσική μου.

Ακολουθούν τους χαρακτήρες. Είναι αρκετά έξυπνα, ελπίζουμε,

για να μη χτυπήσουν μεταξύ τους. Κυκλοφορούν από μόνα τους.

Και όταν χτυπήσετε τα δάχτυλά σας, μπορούν να ευθυγραμμιστούν ακριβώς όπως θα θέλατε.

Αν και είναι κύβοι, στην πραγματικότητα έχουν πολλή προσωπικότητα.

Το μεγαλύτερο κομμάτι στην όπερα ονομάζεται "Το Σύστημα." Είναι μια σειρά από βιβλία.

Κάθε βιβλίο είναι ρομπότ, έτσι ώστε όλα κινούνται, όλα κάνουν ήχο,

και όταν τα βάζεις όλα μαζί, μετατρέπονται σε αυτούς τους τοίχους,

που έχουν τις χειρονομίες και την προσωπικότητα του Σάιμον Πάουερς. Κι αυτός εξαφανίζεται,

αλλά το σύνολο του φυσικού περιβάλλοντος γίνεται αυτό το πρόσωπο.

Αυτός είναι ο τρόπος που επέλεξε να εκπροσωπήσει τον εαυτό του.

Τα βιβλία έχουν επίσης υψηλής πυκνότητας LEDs στις σπονδυλικές στήλες. Έτσι, είναι όλες οθόνες.

Και εδώ είναι ο μεγάλος βαρύτονος Τζέιμς Μανταλένα καθώς εισέρχεται στο σύστημα.

Αυτή είναι μια προεπισκόπηση.

Η πρεμιέρα είναι στο Μονακό, το Σεπτέμβριο του 2009. Αν δεν τα καταφέρετε να έρθετε,

μια άλλη ιδέα με αυτό το πρότζεκτ. Αυτός ο τύπος χτίζει την κληρονομιά του

μέσα από αυτή την πολύ ασυνήθιστη μορφή, μέσω μουσικής και του περιβάλλοντος.

Αλλά το διαθέτουμε στο διαδίκτυο και σε δημόσιους χώρους

ως έναν τρόπο για τον καθένα μας να χρησιμοποιήσει τη μουσική και τις εικόνες της ζωής μας

για να κάνουμε τη δική μας κληρονομιά μας ή να κάνουμε μια κληρονομιά για κάποιον που αγαπάμε.

Έτσι, αντί να είναι μεγάλη όπερα, αυτή η όπερα θα μετατραπεί σε αυτό που

σκεφτόμαστε ως προσωπική όπερα.

Κι αν κάνεις μια προσωπική όπερα, γιατί όχι ένα προσωπικό μουσικό όργανο;

Όλα όσα σας έχω δείξει μέχρι τώρα - είτε πρόκειται για ένα υπερτσέλο για τον Γιο-Γιο Μα

ή ζουλιχτά παιχνίδια για παιδιά - τα όργανα παρέμειναν τα ίδια, και είναι πολύτιμα

για μια ορισμένη κατηγορία προσώπων, ή βιρτουόζους, ή ένα παιδί.

Αλλά σκεφτείτε αν θα μπορούσα να κάνω ένα όργανο που θα προσαρμοζόταν

στον τρόπο που εγώ προσωπικά συμπεριφέρομαι, στον τρόπο που δουλεύουν τα χέρια μου,

σε αυτά που κάνω πολύ επιδέξια, ίσως, σε αυτό που δεν κάνω;

Νομίζω ότι αυτό είναι το μέλλον της διεπαφής, είναι το μέλλον της μουσικής, το μέλλον των μουσικών οργάνων.

Θα ήθελα να καλέσω δύο πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους στη σκηνή,

ώστε να σας δώσω ένα παράδειγμα του πώς θα μπορούσαν να είναι τα προσωπικά όργανα.

Σας παρουσιάζω τον Άνταμ Μπουλανζέ, διδακτορικό φοιτητή από

το εργαστήριο μίντια του MIT, και το Νταν Έλσυ. Νταν,

χάρη στο TED και την Bombardier Flexjet, ο Νταν είναι σήμερα εδώ μαζί μας

από το Τούξμπουρι. Είναι ένα από τους ασθενείς του Νοσοκομείου Τούξμπουρι.

Και εδώ είναι το πιο μακρυά που έχει πάει ποτέ από το νοσοκομείο, μπορώ να σας πω

γιατί ήθελε να συναντηθεί μαζί σας σήμερα και να σας δείξει τη μουσική του.

Έτσι, πρώτα απ 'όλα, Νταν, θέλεις να πεις ένα γεια σε όλους και να τους πεις ποιος είσαι;

Νταν Έλσυ: Γεια σας. Το όνομά μου είναι Νταν Έλσυ. Είμαι 34 ετών και έχω εγκεφαλική παράλυση.

Πάντα αγαπούσα τη μουσική και είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ να συνθέσω

τη δική μου μουσική με αυτό το νέο λογισμικό.

Τοντ Μάκοβερ: Και είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι που σε έχουμε εδώ μαζί μας, πραγματικά Νταν. (Χειροκροτήματα)

Γνωρίσαμε το Νταν πριν από τρία χρόνια περίπου, τρισήμισυ χρόνια πριν,

όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε στο Τούξμπουρι. Όλοι όσοι γνωρίσαμε εκεί ήταν φανταστικοί,

συνέθεταν φανταστική μουσική. Ο Νταν δεν είχε συνθέσει μουσική ποτέ πριν και

όμως ήταν πραγματικά πολύ καλός σε αυτό. Είναι ένας γεννημένος συνθέτης.

Είναι πολύ ντροπαλός, επίσης.

Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι είναι ένας φανταστικός συνθέτης και τα τελευταία χρόνια είναι

σταθερός συνεργάτης μας. Έχει κάνει πολλά, πολλά κομμάτια.

Συνθέτει δικά του CD. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά γνωστός στην περιοχή της Βοστώνης,

είναι και μέντορας ατόμων στο νοσοκομείο και παιδιών στην κοινότητα για το πώς να κάνουν τη δική τους μουσική.

Θα αφήσω τον Άνταμ να συνεχίσει. Ο Άνταμ είναι διδακτορικός φοιτητής στο MIT, ειδικός στη μουσική

τεχνολογία και την ιατρική. Ο Άνταμ και ο Νταν έχουν γίνει στενοί συνεργάτες.

Tο τελευταίο διάστημα o Άνταμ εργάζεται όχι μόνο στο πώς να βοηθήσει το Νταν

να μπορεί να κάνει τα δικά του κομμάτια,

αλλά πώς μπορεί επίσης να εκτελέσει τα κομμάτια του, χρησιμοποιώντας το προσωπικό του μουσικό όργανο.

Θέλεις να πείς λίγα πράγματα για το πώς δουλεύετε;

Άνταμ Μπουλανζέ: Ναι. Ο Τοντ και εγώ ξεκινήσαμε μια συζήτηση

μετά τη δουλειά στο Τούξμπουρυ και ήταν για το πώς ο Νταν είναι ένα εκφραστικό

ατόμο και ένας ευφυής και δημιουργικός άνθρωπος. Το βλέπετε στο πρόσωπό του,

στην αναπνοή του, στα μάτια του. Πώς και δεν μπορεί να εκτελέσει

ένα από τα μουσικά του κομμάτια; Αυτό είναι δική μας ευθύνη και δεν βγάζει νόημα.

Έτσι αρχίσαμε να αναπτύσσουμε μια τεχνολογία που θα του επιτρέψει με όλες τις λεπτομέρειες,

με ακρίβεια, με έλεγχο και παρά τη σωματική του αναπηρία, να μπορεί να τα εκτελέσει,

να είναι σε θέση να εκτελέσει τα μουσικά του κομμάτια.

Έτσι, η διαδικασία και η τεχνολογία,

βασικά, αρχικά χρειαζόμασταν μια μηχανική λύση. Έτσι,

έχουμε μια φωτογραφική μηχανή FireWire, κοιτάζει σε έναν υπέρυθρο δέκτη.

Χρησιμοποιήσαμε τον τύπο χειρονομιών που είχε ήδη συνηθίσει

με τον ελεγκτή ομιλίας του.

Και αυτό ήταν πραγματικά το λιγότερο ενδιαφέρον μέρος του έργου,

η διαδικασία σχεδιασμού. Χρειαζόμασταν μια εισροή, μια συνεχή παρακολούθηση.

Το λογισμικό θα εξέταζε τα είδη των σχημάτων που κάνει.

Όμως, μετά το μηχανικό κομμάτι ήταν η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του έργου,

όπου ουσιαστικά προγραμματίζουμε πάνω από το κεφάλι του Νταν στο νοσοκομείο

εκτενώς για να καταλάβουμε, πώς κινείται ο Νταν;

Τι είναι χρήσιμο για αυτόν ως εκφραστική κίνηση;

Ξέρετε, ποια είναι η μεταφορά του για την εκτέλεση;

Τι είδους πράγματα θεωρεί

σημαντικά για να ελέγξει και να μεταφέρει σε ένα κομμάτι μουσικής;

Έτσι παίρνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους, και πραγματικά την τεχνολογία,

είναι φτιαγμένο για να ταιριάζει ακριβώς στο Νταν.

Και, νομίζω ότι αυτή είναι μια μετατόπιση προοπτικής. Δεν είναι ότι οι τεχνολογίες μας,

παρέχουν πρόσβαση, μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε κομμάτια δημιουργικής δουλειάς.

Αλλά τι γίνεται με την έκφραση; Τι γίνεται με εκείνη τη στιγμή, όταν ένας καλλιτέχνης παίζει

το κομμάτι; Μας επιτρέπουν οι τεχνολογίες μας να εκφραστούμε;

Παρέχουν τη δομή για να το κάνουμε; Και, ξέρετε, αυτή είναι μια προσωπική σχέση

με την έκφραση, κάτι που λείπει στα τεχνολογικά πεδία. Έτσι,

με το Νταν χρειαζόμαστε μία νέα διαδικασία σχεδιασμού, μια νέα μηχανική διαδικασία

για να ανακαλύψουμε την κίνηση και την πορεία του προς την έκφραση που του επιτρέπουν να εκτελεί μουσική.

Και αυτό είναι που θα κάνουμε σήμερα.

TM: Ας το κάνουμε, λοιπόν. Νταν θέλεις να μιλήσεις σε όλους

σχετικά με το τι πρόκειται να παίξεις τώρα;

DE: Αυτό λέγεται "Το τραγούδι του αετού μου".

TM: Άρα ο Νταν θα παίξει ένα κομμάτι που ονομάζεται "Το τραγούδι του αετού μου".

Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η παρτιτούρα του κομματιού του Νταν,

συνθέθηκε εξ' ολοκλήρου από το Νταν στο Hyperscore.

Μπορεί να χρησιμοποιεί τον υπέρυθρο ανιχνευτή του για να πηγαίνει απευθείας στο Hyperscore.

Είναι και πολύ γρήγορος, πιο γρήγορος κι από εμένα.

(Γέλια)

TM: Είναι πολύ μετριόφρων επίσης.

Έτσι, μπορεί να πάει στο Hyperscore. Ξεκινάτε φτιάχνοντας μελωδίες και ρυθμούς.

Μπορεί να τα τοποθετήσει ακριβώς όπου θέλει.

Ο καθένας παίρνει ένα χρώμα, πηγαίνει πίσω στο παράθυρο σύνθεσης,

σέρνει τις γραμμές, τοποθετεί τα πάντα όπως θέλει. Κοιτάζοντας το Hyperscore,

μπορείτε να τα δείτε, επίσης, μπορείτε να δείτε που είναι τα τμήματα,

κάτι μπορεί να συνεχιστεί για λίγο, να αλλάξει, να γίνει πραγματικά τρελό και να τελειώσει

με μια μεγάλη έκρηξη.

Αυτός είναι ο τρόπος που έκανε το κομμάτι του, και όπως λέει ο Άνταμ,

μετά βρήκαμε τον καλύτερο τρόπο για να εκτελέσει το κομμάτι του.

Πρόκειται να εξεταστεί από αυτήν την κάμερα, θα αναλύσει τις κινήσεις του,

θα βοηθήσει το Νταν να αναδείξει όλες τις πτυχές που θέλει στη μουσική του.

Και θα παρατηρήσετε, επίσης, ένα οπτικό σχήμα στην οθόνη.

Ζητήσαμε από έναν από τους μαθητές μας να δεί τι μετράει η κάμερα.

Αλλά αντί να το κάνουμε εντελώς κυριολεκτικό, δείχνοντάς σας ακριβώς

την ανίχνευση της κάμερα, το μετατρέψαμε σε ένα γραφικό που σας δείχνει τη βασική

κίνηση, και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αναλύεται.

Νομίζω ότι επεξηγεί πώς απομονώνουμε την κίνηση σε ό,τι

κάνει ο Νταν, αλλά νομίζω ότι θα σας δείξει, επίσης, αν παρατηρήσετε την κίνηση

ότι, όταν ο Νταν παίζει μουσική, οι κινήσεις του είναι πολύ σκόπιμες, πολύ ακριβείς,

πολύ πειθαρχημένες και είναι επίσης πολύ όμορφες.

Οπότε ακούγοντας αυτό το κομμάτι, όπως ανέφερα και πριν, το πιο σημαντικό πράγμα είναι

ότι η μουσική είναι καταπληκτική, και θα σας δείξει ποιος είναι πραγματικά ο Νταν.

Είμαστε έτοιμοι Άνταμ;

AB: Ναι.

TM: Εντάξει, τώρα o Νταν θα παίξει για εσάς το κομμάτι του "Το τραγούδι του αετού μου".

(Χειροκροτήματα)

TM: Μπράβο.

(Χειροκροτήματα)