< Return to Video

Επέζησα από μια τρομοκρατική επίθεση. Τι έμαθα απ' αυτό

  • 0:01 - 0:04
    Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ
  • 0:04 - 0:07
    ότι ένας 19χρονος βομβιστής αυτοκτονίας
  • 0:08 - 0:11
    παραδόξως θα μου μάθαινε κάτι πολύτιμο.
  • 0:13 - 0:14
    Αλλά το έκανε.
  • 0:15 - 0:19
    Μου έμαθε να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο
  • 0:19 - 0:22
    για οποιονδήποτε δεν ξέρω.
  • 0:24 - 0:29
    Μια Πέμπτη πρωί τον Ιούλιο του 2005,
  • 0:29 - 0:32
    ο βομβιστής κι εγώ, εν αγνοία μας
  • 0:32 - 0:36
    μπήκαμε στο ίδιο βαγόνι τρένου
    την ίδια ώρα,
  • 0:36 - 0:41
    κι απείχαμε, προφανώς,
    μόλις μερικά εκατοστά.
  • 0:42 - 0:43
    Δεν τον είδα.
  • 0:44 - 0:46
    Στην πραγματικότητα, δεν είδα κανέναν.
  • 0:46 - 0:49
    Ξέρετε, δεν πρέπει να κοιτάς
    κανέναν στο μετρό,
  • 0:49 - 0:52
    αλλά μάλλον αυτός με είδε.
  • 0:53 - 0:56
    Μάλλον μας κοίταξε όλους,
  • 0:57 - 1:01
    καθώς το χέρι του αιωρούνταν πάνω
    από το κουμπί του εκρηκτικού μηχανισμού.
  • 1:02 - 1:07
    Συχνά αναρωτιέμαι: τι να σκεφτόταν;
  • 1:07 - 1:10
    Ειδικά εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα.
  • 1:13 - 1:14
    Ξέρω ότι δεν ήταν προσωπικό.
  • 1:15 - 1:19
    Δεν βγήκε να σκοτώσει εμένα,
    την Τζιλ Χικς.
  • 1:19 - 1:21
    Εννοώ... δεν με ήξερε.
  • 1:22 - 1:23
    Όχι.
  • 1:24 - 1:27
    Αντίθετα, μου έβαλε
  • 1:27 - 1:31
    μια αδικαιολόγητη και ανεπιθύμητη ταμπέλα.
  • 1:32 - 1:36
    Είχα γίνει ο εχθρός.
  • 1:37 - 1:41
    Για εκείνον, ήμουν ο «άλλος»,
  • 1:41 - 1:44
    οι «άλλοι», σε αντίθεση με το «εμείς».
  • 1:46 - 1:51
    Η ταμπέλα «εχθρός» του επέτρεπε
    να μας αποκτηνώσει.
  • 1:52 - 1:54
    Του επέτρεπε να πατήσει εκείνο το κουμπί.
  • 1:55 - 1:58
    Και δεν ήταν επιλεκτικός.
  • 2:01 - 2:04
    Είκοσι έξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους
    μόνο στο δικό μου βαγόνι,
  • 2:05 - 2:07
    και παραλίγο να ήμουν ένας απ' αυτούς.
  • 2:09 - 2:12
    Σε χρόνο μιας ανάσας,
  • 2:12 - 2:15
    είχαμε βουτήξει σ' ένα σκοτάδι
    τόσο απέραντο
  • 2:15 - 2:18
    που ήταν σχεδόν χειροπιαστό,
  • 2:18 - 2:22
    αυτό που φαντάζομαι πώς είναι
    να περπατάς στην πίσσα.
  • 2:23 - 2:25
    Δεν ξέραμε ότι ήμασταν ο εχθρός.
  • 2:26 - 2:30
    Ήμασταν ένα τσούρμο ανθρώπων που πήγαιναν
    στις δουλειές τους και, λεπτά νωρίτερα,
  • 2:30 - 2:33
    είχαμε ακολουθήσει το πρότυπο
    συμπεριφοράς του μετρό:
  • 2:33 - 2:35
    καμία άμεση οπτική επαφή,
  • 2:35 - 2:36
    χωρίς να μιλάμε,
  • 2:37 - 2:40
    και σίγουρα χωρίς να συζητάμε.
  • 2:42 - 2:45
    Αλλά μέσα στο σκοτάδι που υψωνόταν,
  • 2:46 - 2:47
    ήρθαμε πιο κοντά.
  • 2:48 - 2:50
    Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον.
  • 2:51 - 2:53
    Φωνάζαμε τα ονόματα μας,
  • 2:53 - 2:55
    σαν να παίρναμε παρουσίες,
  • 2:56 - 2:59
    περιμένοντας ανταπόκριση.
  • 3:01 - 3:03
    «Είμαι η Τζιλ. Είμαι εδώ.
  • 3:05 - 3:06
    Είμαι ζωντανή.
  • 3:08 - 3:09
    Εντάξει».
  • 3:12 - 3:13
    «Είμαι η Τζιλ.
  • 3:14 - 3:15
    Εδώ.
  • 3:16 - 3:18
    Ζωντανή.
  • 3:19 - 3:21
    Εντάξει».
  • 3:23 - 3:26
    Δεν ήξερα την Άλισον.
  • 3:26 - 3:31
    Αλλά άκουγα τη φωνή της
    κάθε λίγα λεπτά.
  • 3:31 - 3:33
    Δεν ήξερα τον Ρίτσαρντ.
  • 3:34 - 3:37
    Αλλά είχε σημασία για μένα το ότι επέζησε.
  • 3:39 - 3:41
    Το μόνο που μοιράστηκα μαζί τους
  • 3:41 - 3:42
    ήταν το μικρό μου όνομα.
  • 3:43 - 3:44
    Δεν ήξεραν
  • 3:44 - 3:48
    ότι ήμουν επικεφαλής ενός τμήματος
    στο Συμβούλιο Σχεδιασμού.
  • 3:49 - 3:53
    Κι εδώ είναι ο αγαπημένος μου
    χαρτοφύλακας.
  • 3:53 - 3:55
    που επίσης διασώθηκε εκείνο το πρωί.
  • 3:56 - 4:00
    Δεν ήξεραν ότι εξέδιδα περιοδικά
    αρχιτεκτονικής και σχεδίου,
  • 4:00 - 4:04
    ότι ήμουν μέλος της
    Βασιλικής Εταιρίας Καλών Τεχνών,
  • 4:04 - 4:05
    ότι φορούσα μαύρα,
  • 4:07 - 4:08
    ακόμα φοράω,
  • 4:09 - 4:11
    ότι κάπνιζα πουράκια.
  • 4:12 - 4:14
    Δεν καπνίζω πουράκια πια.
  • 4:14 - 4:18
    Έπινα τζιν και παρακολουθούσα ομιλίες TED,
  • 4:18 - 4:25
    φυσικά, δεν μου είχε περάσει ποτέ
    απ' το μυαλό ότι μια μέρα θα στεκόμουν,
  • 4:26 - 4:28
    ισορροπώντας σε προσθετικά πόδια,
  • 4:29 - 4:30
    δίνοντας ομιλία.
  • 4:31 - 4:36
    Ήμουν μια νέα γυναίκα από την Αυστραλία
    που έκανε εξαιρετικά πράγματα στο Λονδίνο.
  • 4:36 - 4:39
    Και δεν ήμουν έτοιμη
    για να τελειώσουν όλα αυτά.
  • 4:41 - 4:44
    Ήμουν τόσο αποφασισμένη να επιζήσω
  • 4:44 - 4:49
    που χρησιμοποίησα το φουλάρι μου ως
    αιμοστατική ταινία γύρω απ' τα πόδια μου.
  • 4:49 - 4:55
    και αγνόησα τους πάντες και τα πάντα,
  • 4:55 - 4:59
    για να συγκεντρωθώ,
    ν' ακούσω τον εαυτό μου,
  • 4:59 - 5:02
    για να με καθοδηγήσει
    μόνο το ένστικτο μου.
  • 5:03 - 5:05
    Μείωσα τον ρυθμό της αναπνοής μου.
  • 5:06 - 5:08
    Ανασήκωσα τους μηρούς μου.
  • 5:08 - 5:09
    Κρατούσα τον εαυτό μου όρθιο
  • 5:09 - 5:13
    και πάλευα με την έντονη επιθυμία
    να κλείσω τα μάτια μου.
  • 5:15 - 5:18
    Άντεξα περίπου μια ώρα,
  • 5:19 - 5:23
    μια ώρα που σκέφτηκα
    το σύνολο της ζωής μου
  • 5:23 - 5:25
    μέχρι εκείνη τη στιγμή.
  • 5:27 - 5:30
    Ίσως θα έπρεπε να έχω κάνει περισσότερα.
  • 5:31 - 5:34
    Ίσως θα έπρεπε να έχω ζήσει περισσότερο,
    να έχω δει περισσότερα.
  • 5:34 - 5:39
    Ίσως θα έπρεπε να πηγαίνω για τρέξιμο,
    για χορό, να έχω ξεκινήσει γιόγκα.
  • 5:40 - 5:45
    Αλλά η προτεραιότητα μου και
    το επίκεντρό μου ήταν πάντα η δουλειά μου.
  • 5:45 - 5:47
    Ζούσα για να δουλεύω.
  • 5:48 - 5:51
    Αυτή που ήμουν
    στην επαγγελματική μου κάρτα
  • 5:51 - 5:52
    είχε σημασία για μένα.
  • 5:54 - 5:57
    Αλλά δεν είχε σημασία
    μέσα σ' εκείνη τη σήραγγα.
  • 5:59 - 6:04
    Μέχρι να νιώσω εκείνο το πρώτο άγγιγμα
  • 6:04 - 6:06
    από τους διασώστες μου,
  • 6:06 - 6:09
    Δεν μπορούσα να μιλήσω,
  • 6:09 - 6:14
    δεν μπορούσα να προφέρω
    ούτε μια μικρή λέξη, όπως «Τζιλ».
  • 6:15 - 6:18
    Παρέδωσα το σώμα μου σ' εκείνους.
  • 6:18 - 6:21
    Είχα κάνει ό,τι μπορούσα,
  • 6:21 - 6:25
    και τώρα ήμουν στα χέρια τους.
  • 6:27 - 6:28
    Κατάλαβα
  • 6:29 - 6:35
    ακριβώς ποιος και τι είναι
    η ανθρωπότητα πραγματικά,
  • 6:36 - 6:39
    όταν είδα πρώτη φορά
    το αναγνωριστικό καρτελάκι
  • 6:39 - 6:42
    που μου δόθηκε όταν μπήκα στο νοσοκομείο.
  • 6:42 - 6:44
    Κι έλεγε:
  • 6:44 - 6:49
    «Μία άγνωστη θεωρούμενη γυναίκα».
  • 6:51 - 6:55
    Μία άγνωστη θεωρούμενη γυναίκα.
  • 6:57 - 7:00
    Αυτές οι τέσσερις λέξεις ήταν το δώρο μου.
  • 7:01 - 7:04
    Αυτό που μου είπαν πολύ ξεκάθαρα
  • 7:04 - 7:07
    ήταν ότι η ζωή μου είχε σωθεί,
  • 7:07 - 7:10
    απλώς γιατί ήμουν ένας άνθρωπος.
  • 7:11 - 7:15
    Η όποια διαφορά δεν έκανε διαφορά
  • 7:15 - 7:19
    στο πόσο πραγματικά μακριά ήταν
    διατεθειμένοι να φτάσουν οι διασώστες
  • 7:20 - 7:22
    για να μου σώσουν τη ζωή,
  • 7:22 - 7:25
    για να σώσουν όσους αγνώστους μπορούσαν,
  • 7:25 - 7:28
    βάζοντας σε κίνδυνο τις δικές τους ζωές.
  • 7:28 - 7:33
    Γι' αυτούς δεν είχε σημασία
    αν ήμουν φτωχή ή πλούσια,
  • 7:33 - 7:35
    το χρώμα του δέρματός μου,
  • 7:35 - 7:37
    αν ήμουν άντρας ή γυναίκα,
  • 7:37 - 7:39
    ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός,
  • 7:40 - 7:41
    ποιoν είχα ψηφίσει,
  • 7:41 - 7:43
    αν ήμουν μορφωμένη,
  • 7:43 - 7:46
    αν ήμουν θρήσκα ή άθεη.
  • 7:47 - 7:49
    Τίποτα δεν είχε σημασία
  • 7:49 - 7:54
    εκτός απ' το ότι ήμουν
    μια πολύτιμη ανθρώπινη ζωή.
  • 7:56 - 7:59
    Βλέπω τον εαυτό μου
    ως ένα ζωντανό παράδειγμα.
  • 8:00 - 8:02
    Είμαι η απόδειξη
  • 8:02 - 8:09
    ότι η άνευ όρων αγάπη και ο σεβασμός
    μπορούν όχι μόνο να σώσουν,
  • 8:09 - 8:12
    αλλά μπορούν να μεταμορφώσουν ζωές.
  • 8:13 - 8:18
    Εδώ είναι μια υπέροχη φωτογραφία ενός
    απ' τους διασώστες μου, του Άντυ, κι εμένα
  • 8:18 - 8:20
    τραβηγμένη μόλις πέρσι.
  • 8:20 - 8:23
    Δέκα χρόνια μετά το γεγονός,
  • 8:23 - 8:25
    κι είμαστε εδώ, αγκαλιασμένοι.
  • 8:28 - 8:30
    Μέσα σε όλο το χάος,
  • 8:30 - 8:33
    μου κρατούσαν το χέρι σφιχτά.
  • 8:33 - 8:36
    Μου χάιδευαν απαλά το πρόσωπο.
  • 8:37 - 8:39
    Τι ένιωθα;
  • 8:40 - 8:41
    Ένιωθα ότι μ' αγαπούν.
  • 8:42 - 8:47
    Αυτό που με θωράκισε από το μίσος
    και την επιθυμία αντεκδίκησης,
  • 8:47 - 8:50
    που μου έδωσε τo θάρρος να πω:
  • 8:50 - 8:52
    αυτό τελειώνει μ' εμένα
  • 8:54 - 8:55
    είναι η αγάπη.
  • 8:57 - 8:59
    Με αγαπούσαν.
  • 9:01 - 9:07
    Πιστεύω ότι η δυνατότητα
    για ευρέως διαδεδομένη θετική αλλαγή
  • 9:08 - 9:09
    είναι απίστευτα μεγάλη
  • 9:09 - 9:12
    γιατί ξέρω για τι είμαστε ικανοί.
  • 9:12 - 9:15
    Ξέρω τη λαμπρότητα της ανθρωπότητας.
  • 9:16 - 9:20
    Οπότε μου απομένουν κάποια αρκετά
    μεγάλα ζητήματα για να σκεφτώ
  • 9:20 - 9:23
    και κάποια ερωτήματα
    για ν' αναλογιστούμε όλοι μας:
  • 9:25 - 9:30
    Είναι αυτό που μας ενώνει πολύ μεγαλύτερο
    απ' αυτό που μπορεί ποτέ να μας χωρίσει;
  • 9:32 - 9:35
    Χρειάζεται να γίνει
    μια τραγωδία ή μια καταστροφή
  • 9:35 - 9:40
    για να νιώσουμε βαθιά συνδεδεμένοι
    ως ένα είδος,
  • 9:41 - 9:43
    ως άνθρωποι;
  • 9:44 - 9:49
    Και πότε θα ασπαστούμε
    τη σοφία των καιρών μας
  • 9:50 - 9:53
    να ξεπεράσουμε την απλή ανοχή
  • 9:54 - 9:57
    και να κινηθούμε περισσότερο
    σε μια αποδοχή
  • 9:57 - 10:02
    για όλους αυτούς που είναι μια ταμπέλα
    μέχρι τους γνωρίσουμε;
  • 10:04 - 10:05
    Σας ευχαριστώ.
  • 10:05 - 10:12
    (Χειροκρότημα)
Title:
Επέζησα από μια τρομοκρατική επίθεση. Τι έμαθα απ' αυτό
Speaker:
Τζιλ Χικς
Description:

Η ιστορία της Τζιλ Χικς είναι μια ιστορία συμπόνιας και ανθρωπιάς, που αναδύεται μέσα από τις στάχτες του χάους και του μίσους. Επιζήσασα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Λονδίνο στις 7 Ιουλίου 2005, μοιράζεται την ιστορία της για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας και τα βαθιά μαθήματα που ήρθαν καθώς μάθαινε πώς να συνεχίσει να ζει.
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
10:37

Greek subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.