જીવનના અંતમાં ખરેખર શું મહત્વનું છે

આપણા જીવનના અંતે, આપણે સૌથી વધુ શું જોઈએ છે? ઘણા લોકો માટે, તે ફક્ત આરામ, આદર, પ્રેમ છે. બી.જે. મિલર એક ધર્મશાળા ના ડૉક્ટર છે જે પોતાના દર્દીઓ માટે ગૌરવપૂર્ણ, ગ્રેસફૂલ જીવન કેવી રીતે બનાવવું તે વિશે ઊંડાણપૂર્વક વિચારે છે. આ ચાલતી વાતને ચાહવા માટે સમય કાઢો, જે મૃત્યુ અને સન્માનજનક જીવન વિશે આપણે શું વિચારીએ છીએ તે વિશે મોટા પ્રશ્નો પૂછે છે.

બસ, આપણે બધાને જાગવા માટે એક કારણ જોઈએ છે.

મારા માટે, તે માત્ર 11,000 વોલ્ટ લે છે.

જાણું છું કે તમે પૂછવા
માટે નમ્ર છો

તેથી હું તમને કહીશ.

એક રાત, કોલેજનું અત્યાધુનિક વર્ષ,

થેંક્સગિવિંગ હોલીડેથી જ પાછા,

મારા કેટલાક મિત્રો અને હું
આસપાસ ઘોડેસવાર હતા,

અને અમે એક પાર્ક કરેલી મુસાફરી ટ્રેન
ઉપર ચડવાનું નક્કી કર્યું

તે બસ ત્યાં બેઠો હતો,
ઓવરહેડ ચલાવતા વાયર સાથે.

કોઈક રીતે, એવું લાગ્યું
તે સમયે તે ખુબ સરસ વિચાર છે.

અમે ચોક્કસ મૂર્ખ વસ્તુઓ કરી નાખી

મેં પાછળની સીડી ઉપર ઉઝરડો કર્યો,

અને જ્યારે હું ઊભો થયો,

વિદ્યુત પ્રવાહ મારા હાથમાં પ્રવેશ કર્યો,

મારા પગ નીચે અને બહાર ફેંકી દીધા,
અને તે હતું.

શું તમે માનો છો કે ઘડિયાળ
હજી પણ કામ કરે છે?

તેણે પરાજય લીધેલો છે!

(હાસ્ય)

મારા પિતા તેને એકતામાં પહેરે છે.

તે રાત્રે મારા ઔપચારિક સંબંધની શરૂઆત થઈ
મૃત્યુ સાથે - મારા મૃત્યુ -

દર્દી તરીકે મારા લાંબા સમય ની શરૂઆત થઈ

તે એક સારો શબ્દ છે.

તેનો અર્થ તે છે કે જે પીડાય છે.

માનું છું
આપણે બધા દર્દીઓ છીએ.

હવે, અમેરિકન આરોગ્ય સંભાળ વ્યવસ્થા

તેના વાજબી હિસ્સો કરતાં વધુ છે
અપક્રિયા -

તેની દીપ્તિ મેચ કરવા માટે,
ખાતરી કરવા માટે.

હું હવે એક ચિકિત્સક છું,
એક ધર્મશાળા અને ઉપશામક નો ,

તેથી મેં બંને બાજુથી કાળજી જોઇ છે.

અને મારા પર વિશ્વાસ કરો: લગભગ દરેક
જે હેલ્થકેરમાં જાય છે

ખરેખર અર્થ સારું છે - મારો મતલબ,સાચી રીતે.

પરંતુ અમે તેમાં કામ કરીએ છીએ
અજાણતાં એજન્ટો પણ છે

ઘણી વાર એવી વ્યવસ્થા માટે
સેવા આપતું નથી.

કેમ?

ઠીક છે, ખરેખર એક ખૂબ સરળ છે
તે પ્રશ્નનો જવાબ,

અને તે ઘણું સમજાવે છે:

કારણ કે હેલ્થકેર તેના કેન્દ્રમાં ડિઝાઇન
કરવામાં આવી હતી રોગોથી, લોકોમાં નહીં,

જે કહેવા માટે છે, અલબત્ત,
તે ખરાબ રીતે ડિઝાઇન કરવામાં આવી હતી.

અને ક્યાંય તેની ડિઝાઇનની ખરાબ અસરો
વધુ હ્રદયસ્પર્શી નથી

અથવા તક
વધુ આકર્ષક સારી ડિઝાઇન માટે

જીવનના અંત કરતાં,

જ્યાં વસ્તુઓ જેથી નિસ્યંદિત છે
અને કેન્દ્રિત.

ત્યાં કોઈ ઓવર નથી.

મારો આજે હેતુ છે
વિવિધ શાખાઓ સુધી પહોંચવા માટે

અને ડિઝાઇન વિચારસરણીને આમંત્રિત કરો
આ મોટી વાતચીતમાં.

તે છે, હેતુ અને સર્જનાત્મકતા લાવવા માટે

મૃત્યુ અનુભવ છે.

આપણી સામે એક સ્મારક તક છે,

થોડા સાર્વત્રિક મુદ્દાઓમાંથી એક પહેલાં

વ્યક્તિઓ તેમજ નાગરિક સમાજ તરીકે:

આપણે કેવી રીતે મરીએ છીએ તે
ફરીથી વિચારવું અને ફરીથી ડિઝાઇન કરવું

તેથી ચાલો અંતે શરૂ કરીએ.

મોટાભાગના લોકો માટે, સૌથી ભયાનક વસ્તુ જે
મૃત્યુ છે પણ મૃત્યુ નથી

તે મરી રહ્યો છે, વેદના ભોગવી રહ્યો છે.

તે એક મુખ્ય તફાવત છે.

આની નીચે જવા માટે,
તે ખૂબ જ મદદરૂપ થઈ શકે છે

દુ:ખને બહાર કાઢવા માટે તે જરૂરી છે,

દુ:ખ આપણે બદલી શકીએ છીએ.

ભૂતપૂર્વ એક કુદરતી છે,
જીવનનો આવશ્યક ભાગ, સોદાનો એક ભાગ,

અને આ માટે અમને કહેવામાં આવે છે જગ્યા
બનાવવા માટે, સંતુલિત કરવા માટે, વધવા માટે.

તે ખરેખર સારું હોઈ શકે છે
આપણી જાત કરતાં મોટી દળોની અનુભૂતિ કરવી.

તેઓ પ્રમાણ લાવે છે,

વૈશ્વિક જમણા કદ બદલવા જેવા.

મારા અંગો ગયા પછી,

તે નુકસાન, ઉદાહરણ તરીકે,
હકીકત બની, નિશ્ચિત -

આવશ્યકપણે મારા જીવનનો ભાગ,

હું શીખી ગયો, હું વધારે કરી શકતો નથી મારી
જાતને નકારવા કરતાં આ હકીકતને નકારીકાઢો

મને થોડો સમય લાગ્યો,
પરંતુ હું આખરે તે શીખી.

હવે, બીજી એક મહાન વસ્તુ
જરૂરી વેદના વિશે

તે ખૂબ જ વસ્તુ છે

સંભાળકરનાર અને સંભાળમેળવનાર એક કરે છે -

માનવ જાત.

આ, આપણે આખરે અનુભવીએ છીએ,
જ્યાં હીલિંગ થાય છે.

હા, કરુણા - શાબ્દિક,
જેમ કે આપણે ગઈકાલે શીખ્યા -

સાથે દુ:ખ.

હવે, બીજી બાજુ વ્યવસ્થા તરફ,
,

ખૂબ પીડાતા
બિનજરૂરી, શોધ છે.

તે કોઈ સારા હેતુની સેવા આપે છે.

પરંતુ સારા સમાચાર છે,
આ દુ:ખની છાપ બનેલી હોવાથી,

સારું, આપણે તેને બદલી શકીએ છીએ.

આપણે કેવીરીતે મરીએ છીએ
તે ખરેખર છે, કંઈક અસર કરી શકે છે.

વ્યવસ્થાને સંવેદનશીલ બનાવવી
આ મૂળભૂત તફાવત છે

જરૂરી અને બિનજરૂરી વેદના વચ્ચે

દિવસમા આપણને પ્રથમ ત્રણ સંકેતો આપે છે

છેવટે, સંભાળ આપનાર તરીકેની અમારી ભૂમિકા,
જે લોકો કાળજી લે છે,

દુ:ખ દૂર કરવા માટે છે -
ખૂંટો ઉમેરવા નથી.

ઉપશામક સંભાળના સિદ્ધાંતો માટે સાચું,

હું કંઈક તરીકે કાર્ય
પ્રતિબિંબિત હિમાયતી,

જેટલું ચિકિત્સક સૂચવે છે.

ઝડપી બાજુ: ઉપશામક સંભાળ - એક ખૂબ
મહત્વપૂર્ણ ક્ષેત્ર પરંતુ નબળું સમજાયું -

જ્યારે તે શામેલ છે,
તે જીવનસંભાળ અંત સુધી મર્યાદિત નથી.

તે ધર્મશાળા સુધી મર્યાદિત નથી.

તે ફક્ત આરામ વિશે છે
અને કોઈપણ તબક્કે સારી રીતે જીવે છે.

તેથી કૃપા કરીને જાણો કે તમે નથી
ગમે ત્યારે જલ્દી મરી જવું પડે

ઉપશામક સંભાળથી લાભ મેળવવા માટે.

હવે, હું તમને નિખાલસ સાથે પરિચય કરું.

આ બિંદુ જુદું બનાવે છે.

હું વર્ષોથી નિખાલસ જોઈ રહ્યો છું.

તે પ્રોસ્ટેટ કેન્સરને આગળ વધારીને જીવે છે
લાંબા સમયથી ચાલતા એચ.આય.વી.ની ટોચ પર.

તેના હાડકાંનો દુખાવો
થાક પર કામ કરીએ છીએ,

પરંતુ તેમના જીવન વિશે એક સાથે મોટાભાગનો
સમય અમે વિચારીને પસાર કરીએ છીએ

ખરેખર, આપણા જીવન વિશે.

આ રીતે, અમે નિખાલસ શોક કરે છે.

આ રીતે, તે ચાલુ રાખે છે
તેની ખોટ જ્યારે તેઓ રોલ કરશે,

જેથી પછીની ક્ષણ તે અંદર લેવા તૈયાર છે.

નુકસાન એ એક વસ્તુ છે,
પરંતુ અફસોસ, એકદમ બીજું.

નિખાલસ હંમેશાં સાહસિક રહ્યો છે -

તે કંઈક જેવો દેખાય છે
નોર્મન રોકવેલ પેઇન્ટિંગની બહાર -

અને નથી કોઈ ચાહક માટે અફસોસ .

તે આશ્ચર્યજનક ન હતું
જ્યાર એક દિવસ ક્લિનિકમાં આવ્યો,

એમ કહીને તે તરાપો માગતો હતો
કોલોરાડો નદી નીચે.

શું આ સારો વિચાર હતો?

તમામ જોખમો સાથે, તેની સલામતી માટે
અને તેની તબિયત માટે, કેટલાક ના કહેતા.

ઘણાએ કર્યું, પરંતુ તે તેના માટે ગયો,
જ્યારે તે હજી પણ કરી શક્યો.

તે એક ગૌરવપૂર્ણ, શાનદાર સફર હતી:

ઠંડું પાણી
વીંછી, સાપ,

જંગલી દિવાલો ધ્રુજારી વન્યજીવન
ગ્રાન્ડ કેન્યોન ઓફ -

વિશ્વની તમામ ભવ્ય બાજુ
અમારા નિયંત્રણ બહાર.

નિખાલસનો નિર્ણય, નાટકીય હોઈ શકે,

આપણામાંથી ઘણા બરાબર આ પ્રકારની બનાવશે,

જો અમારી પાસે ફક્ત આકૃતિ મેળવવાનો ટેકો હતો
સમય જતાં આપણા માટે શું શ્રેષ્ઠ છે.

આજે આપણે જેની વાત કરી રહ્યા છીએ તે ખૂબ જ
પરિપ્રેક્ષ્યમાં એક પાળી છે.

મારા અકસ્માત પછી, જ્યારે
હું કોલેજ પાછો ગયો,

મે વિચારોને કલાના ઇતિહાસમાં બદલ્યા છે.

વિઝ્યુઅલ આર્ટનો અભ્યાસ કરતાં, મને લાગ્યું
હું કેવી રીતે જોવું તે વિશે કંઈક શીખીશ -

ખરેખર બળવાન પાઠ
એવા બાળક માટે કે જે બદલી ન શકે

તે જે જોઈ રહ્યો હતો તે ખૂબ જ.

પરિપ્રેક્ષ્ય, તે પ્રકારની કીમિયો
આપણે મનુષ્ય સાથે રમવું,

વેદનાને ફૂલમાં ફેરવવું.

ઝડપથી આગળ : હવે હું સાન ફ્રાન્સિસ્કોમાં
એક અદ્ભુત સ્થળે કામ કરું છું

જે ઝેન હોસ્પિટલ પ્રોજેક્ટ તરીકે ઓળખાતું,

જ્યાં આપણી પાસે થોડી વિધિ છે
જે પરિપ્રેક્ષ્યમાં આ પાળી સાથે મદદ કરે છે.

જ્યારે આપણો એક રહેવાસી મૃત્યુ પામે છે,

માણસો આવે છે, અને આપણે
બગીચામાં દેહ ને બહાર કાઢીએ છીએ

ગેટ તરફ જતા ,અમેરોક્યા.

કોઈપણ જે ઇચ્છે છે -

સાથી રહેવાસીઓ, કુટુંબ,
નર્સો, સ્વયંસેવકો,

સુનાવણી કરનારા પણ હવે,

વાર્તા અથવા ગીત અથવા મૌન વહેંચે છે,

જેમ આપણે શરીરને છંટકાવ કરીએ છીએ
ફૂલની પાંખડીઓ સાથે.

તે થોડીવાર લે છે;

તે એક મીઠી, સરળ ભાગ પાડતી છબી છે
હૂંફ સાથે દુ:ખ શરૂ કરવા માટે,

repugnance કરતાં.

વિશિષ્ટ અનુભવ સાથે વિરોધાભાસ
હોસ્પિટલ સેટિંગમાં,

આના જેવા - ફ્લડલાઇટ રૂમ
ટ્યુબ અને બીપિંગ મશીનો સાથે લાઇન

અને ઝબકતી લાઇટ્સ જે બંધ થતી નથી
જ્યારે પણ દર્દીનું જીવન હોય.

સફાઇ કર્મચારીઓની અંદર આવી,
શરીર દૂર ઝટકવું,

અને તે બધાને તે વ્યક્તિની અનુભૂતિ થાય છે
ખરેખર ક્યારેય અસ્તિત્વમાં નથી.

હેતુપૂર્વક, અલબત્ત,
વંધ્યત્વના નામે,

પરંતુ હોસ્પિટલો આપણી ઇન્દ્રિયો
પર હુમલો કરે છે,

અને આપણે જેની સૌથી વધુ આશા રાખીશું
તે દિવાલોની અંદર સુન્નપણું છે -

એનેસ્થેટિક, શાબ્દિક
સૌંદર્યલક્ષીની વિરુદ્ધ.

હું હોસ્પિટલોને આદર કરું છું કે તેઓ
શું કરી શકે, હું તેમના કારણે જીવંત છું.

પરંતુ અમે આપણી હોસ્પિટલોમાંથી
ખૂબ પૂછીએ છીએ.

તેઓ તીવ્ર ઇજા માટેના સ્થાનો છે
અને સારવાર માંદગી.

તેઓ રહેવા અને મરણ માટે કોઈ સ્થાન નથી;
તે તેઓ માટે બનાવવામાં આવ્યું નથી.

હવે વાંધો તમે - હું નથી
કલ્પના છોડી

કે અમારી સંસ્થાઓ
વધુ માનવીય બની શકે છે.

સૌંદર્ય ગમે ત્યાં મળી શકે છે.

મેં કેટલાક મહિના બર્ન યુનિટમાં વિતાવ્યા

સેન્ટ બાર્નાબાસ હોસ્પિટલમાં
લિવિંગ્સ્ટન, ન્યુ જર્સીમાં,

જ્યાં હું ખરેખર મળી
દરેક વળાંક પર ખૂબ કાળજી,

સારા સમાવ થાય છે
મારા દુ:ખ માટે ઉપશામક કાળજી.

અને એક રાત્રે, તે બહાર બરફ વરસવા લાગ્યો.

મને મારી નર્સો યાદ છે
તે મારફતે ડ્રાઇવિંગ વિશે ફરિયાદ.

અને મારા રૂમમાં કોઈ બારી નહોતી,

પરંતુ તેની કલ્પના કરવી તે મહાન હતું
બધા ભેજવાળા નીચે આવતા.

બીજા દિવસે, મારી એક નર્સ
મારા માટે સ્નોબોલમાં દાણચોરી.

તે તેને યુનિટમાં લાવી.

હું તમને અનુભવેલી અત્યાનંદ કહી શકતો નથી
તે મારા હાથમાં પકડીને,

અને ઠંડક ટપકતી
મારી બર્નિંગ ત્વચા પર;

તે બધાનો ચમત્કાર,

હું તેને ઓગળતો જોતો મોહ
અને પાણીમાં ફેરવો.

તે ક્ષણમાં,

ફક્ત આ ગ્રહનો કોઈ પણ ભાગ છે
આ બ્રહ્માંડમાં મને વધુ મહત્વ છે

કરતાં હું જીવે છે અથવા મૃત્યુ પામ્યા છે.

મને જરૂરી પ્રેરણા,સ્નોબોલ માં ભરેલી હતી

બંને રહેવા માટે પ્રયત્ન કરો
અને જો હું ન કર્યું તો ઠીક છે.

હોસ્પિટલમાં, તે ચોરીની ક્ષણ છે.

વર્ષોથી મારા કામમાં,
હું ઘણા લોકોને ઓળખું છું

જે જવા માટે અને મરવા માટે તૈયાર હતા.

તેઓ મળ્યા ન હોવાથી
થોડી અંતિમ શાંતિ અથવા ગુણાતીત,

પરંતુ કારણ કે તેઓ ખૂબ ભગાડ્યા હતા
તેમના જીવન શું બની ગયું હતું દ્વારા -

એક શબ્દ મા વંચિત, અથવા દુષ્ટ.

આપણામાં પહેલાથી રેકોર્ડ નંબર છે
ક્રોનિક અને ટર્મિનલ માંદગી સાથે જીવે છે,

અને હંમેશા મોટી ઉંમરે.

અને આપણે ક્યાંય પણ તૈયાર નથી
અથવા આ ચાંદીની સુનામી માટે તૈયાર છે.

આપણને ઈન્ફ્રાસ્ટ્રક્ચરની જરૂર છે
નિયંત્રિત કરવા માટે પૂરતી ગતિશીલ

આપણી વસ્તીમાં આ ધરતીકંપના પાળી.

હવે બનાવવાનો સમય છે
કંઈક નવું, કંઈક મહત્વપૂર્ણ.

જાણું છું કે આપણે કરી
શકીએ છીએ કારણકે કરવું જોઈએ.

વૈકલ્પિક ફક્ત અસ્વીકાર્ય છે.

અને ઘટકો જાણીતા છે:

નીતિ, શિક્ષણ અને તાલીમ,

વ્યવસ્થા,ઇંટ,મોર્ટાર

અમારી પાસે ટન ઇનપુટ છે સાથે કામ કરવા
માટે તમામ પટ્ટાઓના ડિઝાઇનરો માટે.

આપણે જાણીએ છીએ, ઉદાહરણ તરીકે, સંશોધન

લોકો માટે સૌથી મહત્વનું શું છે
જે મૃત્યુની નજીક છે:

આરામ; અસહિષ્ણુ લાગણી
અને તેઓ જેને પ્રેમ કરે છે ;

અસ્તિત્વ શાંતિ; અને એક અર્થમાં
આશ્ચર્ય અને આધ્યાત્મિકતા છે.

ઝેન હોસ્પિટલનું લગભગ 30 વર્ષથી વધુ

આપણે ઘણું બધું શીખ્યા છીએ
આપણા રહેવાસીઓ પાસેથી.

નાની વસ્તુઓ થોડી ઓછી નથી.

જેનેટ્ટે લો.

એક દિવસ એ.એલ.એસ. ના કારણે
તેને શ્વાસ લેવાનું મુશ્કેલ લાગે છે

સારું, ધારી શું?

તે ફરીથી ધૂમ્રપાન શરૂ કરવા માંગે છે -

અને ફ્રેન્ચ સિગારેટ, જો તમે કૃપા કરીને.

કેટલાક સ્વ-વિનાશક વલણથી બહાર નથી,

પરંતુ તેના ફેફસાં ભરાયેલા લાગે છે
જ્યારે તેણી પાસે છે.

પ્રાથમિકતાઓ બદલાય છે.

અથવા કેટ - તેણી ફક્ત જાણવા માંગે છે

તેના કૂતરો ઓસ્ટિન ખોટું બોલે છે
તેના પલંગની નીચે,

તેની શુષ્ક ત્વચા સામે તેની ઠંડી ,

તેના બદલે વધુ કિમોચિકિત્સા
તેની નસો દ્વારા આગળ

તેણીએ તે કર્યું છે.

સંવેદનશીલ, સૌંદર્યલક્ષી પ્રસન્નતા,
જ્યાં એક ક્ષણ માં, એક ક્ષણ માં,

અસ્તિત્વ માટે પુરસ્કાર આપવામાં આવે છે.

ઇન્દ્રિયો દ્વારા તે અમારા સમય પ્રેમ
માટે આવે છે,

શરીરના માર્ગ દ્વારા - જે વસવાટ અને
મૃત્યુ કરી રહ્યા છીએ.

સંભવત સૌથી કમજોર ઓરડો

ઝેન હોસ્પિટલના ગેસ્ટ હાઉસમાં
આપણું રસોડું છે,

જ્યારે ખ્યાલ આવે ત્યારે થોડું વિચિત્ર છે

કે અમારા ઘણા રહેવાસીઓ
ખૂબ જ ઓછું ખાઈ શકે છે,

પરંતુ અમને ખ્યાલ છે કે અમે અનેક સ્તરો પર
નિર્વાહ: પ્રદાન કરી રહ્યા છીએ

ગંધ, એક પ્રતીકાત્મક વિમાન.

ગંભીરતાથી, બધી હેવી-ડ્યૂટી સામગ્રી સાથે
અમારી છત નીચે થઈ રહ્યું છે,

એક સૌથી વધુ પ્રયાસ કર્યો અને સાચો
દરમિયાનગીરીઓ જે આપણે જાણીએ છીએ,

કૂકીઝ બનાવવા માટે છે.

જ્યાં સુધી આપણી ઇન્દ્રિય છે -

માત્ર એક જ -

અમારી પાસે ઓછામાં ઓછી
પ્રવેશ થવાની સંભાવનાછે

શું આપણને મનુષ્યને જોડીને રાખે છે.

આ ખ્યાલઓની કલ્પના કરો

લાખો લોકો માટે
જીવંત અને ઉન્માદ સાથે મૃત્યુ.

કહે છે કે પ્રાધાન્ય સંવેદનાત્મક આનંદ
જેની આપણી પાસે શબ્દો નથી,

આવેગ જે અમને હાજર રહેવા માટે બનાવે છે -

કોઈ ભૂતકાળ કે ભવિષ્યની જરૂર નથી.

તેથી, જો બિનજરૂરી વેદનાને ચીડવી
સિસ્ટમની અમારી પ્રથમ ડિઝાઇન કયૂ હતી,

પછી ગૌરવ વૃત્તિ
ઇન્દ્રિયો દ્વારા,

શરીરના માર્ગ દ્વારા -
સૌંદર્યલક્ષી ક્ષેત્ર -

ડિઝાઇન કયૂ નંબર બે છે.

હવે આ આપણને ઝડપથી ત્રીજા સ્થાને મળે છે
અને આજે માટે અંતિમ બીટ;

એટલે કે, આપણે આપણી સ્થળો વધારવી પડશે,
સુખાકારી પર નજર રાખવા માટે,

જેથી જીવન અને આરોગ્ય અને આરોગ્યસંભાળ

જીવન બનાવવા વિશે બની શકે છે
વધુ અદ્ભુત,

તેના કરતાં માત્ર ઓછા ભયાનક.

લાભ

અહીં, આ તફાવત પર યોગ્ય રીતે મળે છે

રોગ કેન્દ્રિત અને દર્દી વચ્ચે-
અથવા માનવ-કેન્દ્રિત સંભાળનું મોડેલ,

અને અહીં સંભાળ છે
સર્જનાત્મક, જનરેટિવ બને છે,

પણ રમતિયાળ કૃત્ય.

"રમવું" અહીં રમુજી શબ્દ જેવું લાગે છે.

પણ તે આપણી એક છે
અનુકૂલનના ઉચ્ચતમ સ્વરૂપો.

દરેક મોટા ફરજિયાત પ્રયત્નો ધ્યાનમાં લો
તે માનવ હોઈ લે છે.

ખોરાકની જરૂરિયાત એ રાંધણ વાનગી છે.

આશ્રયની જરૂર છે
સ્થાપત્યને ઉત્તેજન આપ્યું છે.

કવર, ફેશનની આવશ્યકતા.

અને ઘડિયાળને આધિન રહેવા માટે,

સારું, અમે સંગીતની શોધ કરી.

તેથી, મૃત્યુ પછી
જીવનનો એક આવશ્યક ભાગ છે,

આ હકીકત સાથે આપણે શું બનાવી શકીએ?

"પ્લે" કરીને હું કોઈ રીતે સૂચન કરતો નથી
મરી જવા માટે અભિગમ અપનાવીએ છીએ

અથવા તે મૃત્યુ કોઈપણ ખાસ રીતે
ફરમાન આપીએ છીએ

દુ:ખના પર્વત છે
તે ખસેડી શકાતા નથી,

અને એક અથવા બીજી રીતે,
આપણે બધા ત્યાં ઘૂંટણિયે રહીશું.

તેના કરતાં, પૂછું છું કે આપણે જગ્યા
બનાવી જોઈએ--

બધી રીતે શારીરિક, માનસિક ઓરડો જીવનની
મંજૂરી માટે રમવાનું પોતાની જાત માટે

જેથી માત્ર કરતાં
બહાર નીકળી જવું,

અંત સુધી ક્રેસ્સેન્ડો પ્રક્રિયા
વૃદ્ધત્વ અને મૃત્યુ બની શકે છે

આપણે મૃત્યુ ને હલ કરી શકતા નથી.

જાણું છું, તમારામાંથી ઘણા
આના પર કામ કરી રહ્યા છે

(હાસ્ય)

દરમિયાન, આપણે કરી શકીયે છીએ -

(હાસ્ય)

આપણે તેની તરફ ડિઝાઇન કરી શકીએ.

મારા ભાગો મૃત્યુ પામ્યા,

અને તે કંઈક છે જે આપણે બધા કહી શકીએ છીએ
એક રીતે અથવા અન્ય.

આ હકીકતની આસપાસ ,
મારે મારા જીવનને ફરીથી ડિઝાઇન કરવું છે

અને હું તમને કહું છું કે તે મુક્તિ રહી છે

તે સમજાવા તમે હંમેશા સુંદરતાનોઆંચકો
અથવા તેનો અર્થ શોધી શકો છો

તમે કઈ જિંદગી છોડી છે,

સંપૂર્ણ ક્ષણ માટે
ટકી રહેલી સ્નોબોલની જેમ,

અને હું તમને કહું છું કે તે મુક્તિ રહી છે

જો આપણે આવી પળોને ઉગ્રતાથી પ્રેમ કરીએ છીએ,

તો પછી આપણે સારા રહેવાનું શીખી શકીએ -

મૃત્યુ છતાં નથી,

પરંતુ તે કારણે.

મૃત્યુ જે આપણને લે છે તે થવા દો,

કલ્પના અભાવ નથી.

આભાર.

(તાળીઓ)