Transfer umysłu: Jak blisko jesteśmy?

Obejrzyj cały wykład: https://ed.ted.com/lessons/how-close-are-we-to-uploading-our-minds-michael-s-a-graziano

Wyobraź sobie przyszłość, w której nikt nie umiera, a nasze umysły przesyłane są do świata cyfrowego. Pod postacią awatarów mogą żyć w realistycznej symulacji środowiska, nie rezygnując z kontaktu i udziału
w świecie biologicznym. Emulacja mózgu brzmi obiecująco, ale czego tak naprawdę potrzeba, by skopiować umysł człowieka? Michael S.A. Graziano analizuje wyzwania.

Lekcja: Michael S. A. Graziano, reżyseria: Lobster Studio.

Wyobraź sobie przyszłość,
w której nikt nie umiera,

a nasze umysły przesyłane są
do świata cyfrowego.

Pod postacią awatarów mogą żyć
w realistycznej symulacji środowiska,

nie rezygnując z kontaktu
i udziału w świecie biologicznym.

Transfer umysłu brzmi obiecująco,

ale czego tak naprawdę potrzeba,
by skopiować umysł człowieka?

Głównym wyzwaniem jest zeskanowanie
umysłu na tyle szczegółowo,

aby go sztucznie odtworzyć.

Ale najpierw trzeba wiedzieć, co skanować.

Ludzki umysł składa się
z około 86 miliardów neuronów,

połączonych co najmniej
setką trylionów synaps.

Schemat łączności pomiędzy neuronami,

czyli sieć połączeń neuronowych,

zwany jest konektomem.

Nie został on jeszcze zmapowany,

a sygnałowanie komórek nerwowych
to coś znacznie więcej.

Są setki, a możliwe, że tysiące
przeróżnych połączeń,

czy synaps.

Wszystkie działają w trochę inny sposób.

Jedne szybciej, inne wolniej.

Jedne rosną, bądź kurczą się,
w trakcie nauki,

inne, z czasem, są bardziej stabilne.

Poza trylionami precyzyjnych 1:1 połączeń,

niektóre neurony rozprzestrzeniają
neurotransmitery,

które jednocześnie oddziałują
na inne neurony.

Te wszystkie interakcje

musiałyby zostać zmapowane,
by skopiować ludzki umysł.

Na neurotransmisje wpływa również
wiele oddziaływań,

które są nam słabo znane
bądź jeszcze nieodkryte.

Jednym z przykładów

są schematy aktywności międzyneuronalnej,

na które oddziałują komórki glejowe.

Glej otacza neurony, a według naukowców

może je nawet przewyższać liczebnie
w stosunku 10:1.

Komórki glejowe były niegdyś uważane
za rodzaj wsparcia strukturalnego,

a ich funkcje są nadal niedoprecyzowane,

wiadomo jednak, że niektóre z nich
generują własne sygnały,

które oddziałują
na przetwarzanie informacji.

Nasze pojęcie na temat umysłu
nie jest wystarczające, by określić,

co byłoby potrzebne, by odtworzyć umysł,

ale zakładając, że nasza wiedza
rozwinie się do tego stopnia,

jak byśmy go zeskanowali?

Na ten moment, potrafimy
skopiować ludzki umysł

w rozdzielczości około 0,5 milimetra,

używając najlepszej, nieinwazyjnej
metody skanowania, MRI.

Do wykrycia synapsy potrzebowalibyśmy
skanu w rozdzielczości jednego mikrona,

czyli jednej tysięcznej milimetra.

By rozróżnić rodzaj synapsy i sprecyzować,
jak silne są poszczególne z nich,

potrzebowalibyśmy większej rozdzielczości.

MRI opiera się na silnych
polach magnetycznych.

Skanowanie w rozdzielczości koniecznej,

by ustalić szczegóły
poszczególnych synaps,

wymagałoby silnego pola magnetycznego,
zdolnego do ugotowania tkanki ludzkiej.

Ten przeskok w rozdzielczości

wymagałby więc fundamentalnie
innowacyjnej technologii.

Realniejszy sposób to zeskanowanie
martwego mózgu mikroskopem elektronowym,

ale nawet ta technologia
nie zapewnia nam sukcesu

i wymaga uśmiercenia skanowanego obiektu.

Zakładając, że zgłębimy wystarczającą
wiedzę o mózgu, by wiedzieć, co skanować

i rozwiniemy technologię, by skopiować go
w bezpiecznej rozdzielczości,

kolejnym krokiem stanie się
cyfrowe odtworzenie tej informacji.

Głównymi przeszkodami owego procesu są
moc obliczeniowa i przestrzeń dyskowa,

które są stale udoskonalane.

Właściwie, dużo bliżej nam do osiągnięcia
takiej mocy obliczeniowej

niż zrozumienia bądź odtworzenia
naszego umysłu.

Sztuczne sieci neuronowe już kierują
internetowymi wyszukiwarkami,

cyfrowymi asystentami, samochodami,
algorytmami handlowymi na Wall Street

i telefonami komórkowymi.

Jednak nie stworzono jeszcze
sztucznej sieci z 86 miliardami neuronów,

ale wraz z rozwojem technologii,

śledzenie tego rodzaju ogromnych
zbiorów danych może stać się możliwe.

W każdym kroku skanowania
i procesu przesyłania,

musielibyśmy być pewni, że uchwyciliśmy
wszelkie niezbędne informacje,

w przeciwnym wypadku, nie wiadomo,
jak zniszczona wersja umysłu powstanie.

Podczas gdy transfer umysłu
wydaje się być możliwy,

dzielą nas prawdopodobnie setki lat

od technologii i naukowego zrozumienia,

by go urzeczywistnić.

Taka rzeczywistość zaś, niesie za sobą
szereg etyczno-filozoficznych rozważań:

kto miałby dostęp do transferu umysłu?

Jakie prawa przyznano by
skopiowanym umysłom?

Jak można by nadużyć takiej technologii?

Nawet jeśli w końcu dokonamy
emulacji mózgu,

pozostaje pytanie - czy powinniśmy?