Ο πραγματικός κίνδυνος που παραμονεύει στο νερό

Ο αλιγάτορας γκάριαλ και η βασιλική κόμπρα είναι δύο από τα πιο εμβληματικά ερπετά της Ινδίας, και απειλούνται με εξαφάνιση, λόγω των μολυσμένων υδάτινων οδών. Ο προστάτης του φυσικού περιβάλλοντος Ρόμουλους Γουίτακερ παρουσιάζει σπάνιο υλικό από αυτά τα θαυμάσια ζώα και μας προτρέπει να σώσουμε τα ποτάμια που υποστηρίζουν τη ζωή τους και τη δική μας.

Θα ήθελα να προλάβω τις προκαταλήψεις σας,

τους πρωτογενείς φόβους και τις σκέψεις σας για τα ερπετά.

Επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κατανοήσετε αυτό που θα σας εξιστορήσω.

Εδώ που τα λέμε, αν σας φαίνομαι ένα είδος

λυσσασμένου, συντηρητικού χίπη,

είναι καθαρά αποκύημα της φαντασίας σας.

(Γέλια)

Ωραία. Είμαστε βασικά το μόνο είδος στη Γη,

που είναι τόσο παραγωγικό, ώστε να απειλεί πραγματικά την ίδια του την επιβίωση.

Ξέρω ότι όλοι μας έχουμε δει εικόνες που μπορούν να μας κάνουν να μουδιάσουμε,

με τραγωδίες που έχουμε διαπράξει στον πλανήτη.

Μοιάζουμε με άπληστα παιδιά, που τα θέλουν όλα, έτσι δεν είναι;

Σήμερα έφτασε η στιγμή να σας μιλήσω για το νερό.

Όχι μόνο γιατί μας αρέσει να πίνουμε πολύ,

όπως άλλωστε και τα θαυμάσια παράγωγά του: μπίρα, κρασί, κτλ.

Και φυσικά να το βλέπουμε να πέφτει από τον ουρανό

και να κυλάει στα υπέροχα ποτάμια μας,

αλλά και για διάφορους άλλους λόγους.

Όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα στη Νέα Υόρκη,

ενθουσιάστηκα με τα ερπετά, με τον ίδιο τρόπο που τα περισσότερα παιδιά

ενθουσιάζονται με τα αυτοκινητάκια, τα τρενάκια και τις μπάλες του κρίκετ.

Η μητέρα μου, γενναία κυρία,

μερικώς είχε ευθύνη,

πηγαίνοντάς με στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης,

αγοράζοντάς μου βιβλία με θέμα τα ερπετά,

και αργότερα αρχίζοντας αυτή την περίφημη καριέρα μου,

η οποία μεσουράνησε βέβαια

όταν με πήγε στην Ινδία 60 χρόνια πριν,

η μητέρα μου, Ντόρις Νόρντεν,

και ο πατριός μου, Ράμα Τσατοπαντγιάγια.

Έμοιαζε σαν βόλτα με τρενάκι του λούνα πάρκ.

Δύο ζώα, δύο εμβληματικά ερπετά

πραγματικά με συνεπήραν εξ' αρχής.

Ένα από αυτά ήταν το αξιοσημείωτο είδος κροκοδείλου γκάριαλ.

Αυτός ο κροκόδειλος, που φτάνει τα έξι μέτρα σε μήκος,

στα νότια ποτάμια της χώρας,

και το άλλο, αυτό το χαρισματικό φίδι, η βασιλική κόμπρα.

Ο πραγματικός σκοπός της ομιλίας μου σήμερα είναι

να χαρακτεί ανεξίτηλα στο μυαλό σας

πόσο χαρισματικά και μεγαλοπρεπή είναι αυτά τα πλάσματα.

Γιατί αυτό θα πάρετε σήμερα από εδώ,

μια επανένωση με τη φύση, τουλάχιστον αυτό ελπίζω.

Η βασιλική κόμπρα είναι καταπληκτική για πολλούς λόγους.

Αυτές που βλέπετε εδώ είναι πολύ πρόσφατες φωτογραφίες,

σε ένα δάσος εδώ κοντά,

μιας θηλυκής κόμπρας που φτιάχνει τη φωλιά της.

Εδώ έχουμε ένα ζώο χωρίς άκρα, ικανό να συγκεντρώσει ένα τεράστιο ανάχωμα φύλλων,

και να γεννήσει τα αβγά της εκεί μέσα,

το οποίο μπορεί να αντισταθεί σε 5 με 10 (μέτρα βροχόπτωσης)

ώστε τα αβγά να μπορούν να επωασθούν κατά τη διάρκεια των επόμενων 90 ημερών,

και να εκκολαφθούν οι μικρές βασιλικές κόμπρες.

Έτσι, προστατεύει τα αβγά της,

και μετά από τρεις μήνες,

τα μωρά της τελικά εκκολάπτονται.

Η πλειοψηφία τους θα πεθάνει, φυσικά. Υπάρχει υψηλή θνησιμότητα

στα νεογέννητα ερπετά τα οποία έχουν μήκος 25 με 30 εκατοστά.

Η πρώτη μου εμπειρία με τις βασιλικές κόμπρες ήταν το 1972

σε ένα μαγικό μέρος που ονομάζεται Αγκούμπε,

στην επαρχία Καρνατάκα.

Είναι ένα θαυμάσιο τροπικό δάσος.

Σε αυτή την πρώτη συνάντηση

ένιωσα σαν να ήμουν

παιδί των Μασάι που σκοτώνει το λιοντάρι προκειμένου να γίνει πολεμιστής.

Πραγματικά άλλαξε εντελώς τη ζωή μου.

Και συμμετείχα κατ' ευθείαν στον αγώνα διάσωσής τους.

Κατέληξα να ξεκινήσω αυτή την έρευνα

από τον εκπαιδευτικό σταθμό του Αγκούμπε,

τον οποίο βέβαια είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να επισκεφτείτε.

Ουσιαστικά είναι μια βάση

όπου προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε και να μάθουμε

σχεδόν τα πάντα σχετικά με τη βιοποικιλότητα

αυτού του εξαιρετικά πολύπλοκου δασικού συστήματος,

και να προσπαθήσουμε να σώσουμε ό,τι υπάρχει εκεί,

και να εξασφαλίσουμε ότι οι υδάτινες πηγές είναι προστατευμένες και καθαρές

και φυσικά ότι διαβιούν καλά.

Μπορείτε σχεδόν να ακούσετε τα τύμπανα να ηχούν

στο μικρό εκείνο εξοχικό σπίτι που μέναμε, όταν ήμασταν εκεί.

Ήταν πολύ σημαντικό για μας αυτό να περάσει στους ανθρώπους.

Και διαμέσου των παιδιών είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει.

Γοητεύονται με τα ερπετά. Δεν διαθέτουν

τη σκληρότητα εκείνη που σε κάνει να καταλήγεις

είτε να τα φοβάσαι είτε να τα μισείς είτε να τα περιφρονείς είτε να τα απεχθάνεσαι με κάποιο τρόπο.

Ενδιαφέρονται.

Και αυτό λειτουργεί πραγματικά για να ξεκινήσεις μαζί τους.

Αυτό σας δίνει μια ιδέα του μεγέθους μερικών τέτοιου είδους ερπετών.

Αυτή είναι μια μεσαίου μεγέθους βασιλική κόμπρα, περίπου 3,6 μέτρα μήκος.

Στην πραγματικότητα σύρθηκε μέχρι το μπάνιο κάποιου,

και τριγυρνούσε εκεί για δυο ή τρεις ημέρες.

Οι άνθρωποι σε αυτό το μέρος της Ινδίας

λατρεύουν τη βασιλική κόμπρα.

Δεν τη σκότωσαν. Μας κάλεσαν να την πιάσουμε.

Τώρα, έχουμε πιάσει πάνω από 100 βασιλικές κόμπρες

τα τελευταία τρία χρόνια,

και τις έχουμε μεταφέρει στα τριγύρω δάση.

Αλλά προκειμένου να βρούμε τα πραγματικά μυστικά αυτών των πλασμάτων

ήταν απαραίτητο να εμφυτεύσουμε βασικά

ένα μικρό πομπό, μέσα σε κάθε φίδι.

Έτσι, μπορούσαμε να τα ακολουθήσουμε και να μάθουμε τα μυστικά τους,

που πηγαίνουν τα μωρά αφού εκκολαφθούν,

και άλλα αξιοσημείωτα πράγματα, όπως αυτά που θα δείτε τώρα.

Αυτό συνέβη μόλις μερικές μέρες πριν στην Αγκούμπε.

Είχα την ευχαρίστηση να είμαι κοντά σε αυτή τη μεγάλη βασιλική κόμπρα

που είχε πιάσει μια δηλητηριώδη οχιά

και με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην μπορεί να δαγκωθεί και η ίδια.

Οι βασιλικές κόμπρες τρέφονται αποκλειστικά με φίδια.

Αυτό το μικρό φίδι ήταν ένα είδος λιχουδιάς γι' αυτή,

αυτό που θα ονομάζαμε «vadai» (=ινδική λιχουδιά) ή ντόνατ ή κάτι παρόμοιο.

(Γέλια)

Συνήθως τρέφονται με κάτι κάπως μεγαλύτερο.

Σ' αυτήν την περίπτωση ένα κάπως περίεργο και ανεξήγητο

γεγονός συνέβη στη διάρκεια της τελευταίας περιόδου αναπαραγωγής,

κατά το οποίο μια μεγάλη αρσενική βασιλική κόμπρα άρπαξε μια θηλυκή,

όχι για να ζευγαρώσει, αλλά για να τη σκοτώσει και να την καταπιεί.

Ακόμα προσπαθούμε να εξηγήσουμε και να συμπεράνουμε

ποιο είναι το εξελικτικό πλεονέκτημα αυτής της ενέργειας.

Επίσης, κάνουν και πολλά άλλα αξιόλογα πράγματα.

Αυτό πάλι είναι κάτι που μπορέσαμε να δούμε, εν δυνάμει του γεγονότος

ότι είχαμε εμφυτεύσει ένα πομπό σε κάποιο από τα φίδια μας.

Αυτό το αρσενικό φίδι, μήκους 3,6 μέτρων, συνάντησε μια άλλη αρσενική κόμπρα.

Έκαναν αυτό τον καταπληκτικό, τελετουργικό, χορό μάχης.

Μοιάζει πολύ με αυτόν των θηλαστικών, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων,

ξέρετε, το λύσιμο των διαφορών αλλά με ήπιο τρόπο, χωρίς να επιτρέπονται τα δαγκώματα.

Είναι απλώς ένας αγώνας πάλης,

αλλά και μια αξιοσημείωτη ενέργεια.

Τώρα, τι κάνουμε με όλες αυτές τις πληροφορίες;

Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών;

Λοιπόν, η βασιλική κόμπρα είναι κυριολεκτικά

το πιο βασικό είδος σε αυτά τα τροπικά δάση.

Η δουλειά μας είναι να πείσουμε τις αρχές

ότι αυτά τα δάση θα πρέπει να προστατευτούν.

Αυτός είναι ένας από τους τρόπους που το κάνουμε,

μαθαίνοντας όσα μπορούμε περισσότερα

για κάτι τόσο θαυμάσιο και τόσο χαρακτηριστικό σε αυτά τα τροπικά δάση,

προκειμένου να βοηθήσουμε στην προστασία των δέντρων, των ζώων,

και φυσικά των υδάτινων πηγών.

Ίσως θα έχετε όλοι ακούσει το σχέδιο Τίγρης

που ξεκίνησε στις αρχές του '70,

η οποία ήταν, στην πραγματικότητα, μια εξαιρετικά δυναμική εποχή για διάσωση.

Καθοδηγούμασταν, θα μπορούσα να πω,

από μια πολύ αυταρχική πολιτική γυναίκα,

που είχε όμως και απίστευτο πάθος για το περιβάλλον.

Τότε ήταν που αναδύθηκε το σχέδιο Τίγρης.

Όπως ακριβώς και το σχέδιο Τίγρης,

έτσι και οι δραστηριοτητές μας με τη βασιλική κόμπρα

είναι να μελετήσουμε ένα είδος ζώου,

έτσι ώστε να μπορέσουμε να προστατεύσουμε το ενδιαίτημά του και τα πάντα μέσα σε αυτό.

Οπότε η τίγρης είναι το είδωλο.

Τώρα η βασιλική κόμπρα είναι το καινούργιο.

Όλοι οι κυρίως ποταμοί της νότιας Ινδίας

πηγάζουν από τα δυτικά Γκατς,

από την αλυσίδα των λόφων κατά μήκος της δυτικής ακτής της Ινδίας.

Πηγάζουν εκατομμύρια γαλόνια κάθε ώρα,

που εφοδιάζουν με πόσιμο νέρο το λιγότερο 300 εκατομμύρια ανθρώπους,

και καθαρίζει πολλά μώρα,

και βέβαια τρέφει πάρα πολλά ζώα,

οικόσιτα και άγρια,

και βοηθάει στην παραγωγή χιλιάδων τόνων ρυζιού.

Τι κάνουμε; Πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτό;

Λοιπόν, βασικά, φτιάχνουμε φράγματα, το μολύνουμε,

ρίχνουμε μέσα αντιπαρασιτικά, εντομοκτόνα, μυκητοκτόνα.

Το πίνετε με κίνδυνο της ζωής σας.

Το θέμα είναι ότι δεν είναι μόνο οι μεγάλες βιομηχανίες.

Δεν είναι οι ανήθικοι μηχανικοί που δουλεύουν στα ποτάμια

που τα κάνουν όλα αυτά, είμαστε εμείς.

Φαίνεται ότι οι πολίτες προτιμούν να πετάνε τα σκουπίδια τους

στους υδάτινους πόρους.

Εντάξει. Τώρα πηγαίνουμε βόρεια, πολύ βόρεια.

Βόρεια κεντρική Ινδία, στον ποταμό Τσάμπαλ

όπου είναι η βάση μας.

Εδώ είναι το σπίτι του γκάριαλ, του απίθανου αυτού κροκόδειλου.

Είναι ένα ζώο που υπάρχει στη Γη

εδώ και 100 εκατομμύρια χρόνια.

Επέζησε ακόμα και την περίοδο που οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν.

Έχει καταπληκτικά χαρακτηριστικά.

Αν και φτάνει τα 6 μέτρα μήκος,

τρέφεται αποκλειστικά με ψάρια και δεν αποτελεί κίνδυνο για τους ανθρώπους.

Παρ' όλα αυτά, έχει μεγάλα δόντια

και είναι λίγο δύσκολο να πείσεις τους άνθρωπους

αν ένα ζώο διαθέτει μεγάλα δόντια, ότι είναι ένα άκακο πλάσμα.

Στην πραγματικότητα, πίσω στις αρχές του '70,

κάναμε έρευνες

και βρήκαμε ότι τα γκάριαλ ήταν εξαιρετικά σπάνια.

Στην πραγματικότητα, αν δείτε το χάρτη,

το εύρος του αρχικού τους περιβάλλοντος

άρχιζε από τον Ινδό ποταμό στο Πακιστάν

και κατέληγε μέχρι τον Ιραγουάντι στη Βιρμανία.

Και τώρα είναι μόνο μερικά, περιορισμένα σημεία

στο Νεπάλ και στην Ινδία.

Έτσι, στην πραγματικότητα, σήμερα

υπάρχουν μόνο 200 γκάριαλ ικανά για αναπαραγωγή, στην άγρια φύση.

Έτσι, ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του '70

όταν ο αγώνας διάσωσης ήταν στο προσκήνιο,

ήμασταν πραγματικά ικανοί να αρχίσουμε σχέδια

τα οποία υποστηρίζονταν βασικά από την κυβέρνηση,

να συλλέξουμε αβγά από το φυσικό τους περιβάλλον, από τις λίγες εναπομείνασες φωλιές

και να απελευθερώσουμε 5000 μωρά γκάριαλ

πίσω στην άγρια φύση.

Πολύ σύντομα βλέπαμε θεάματα όπως αυτό.

Εννοώ, ήταν απλά απίστευτο να βλέπεις ορδές από γκάριαλ

να λιάζονται πάλι στις όχθες του ποταμού.

Όμως ο εφησυχασμός έχει την τάση να αναπαράγει περιφρόνηση.

Σίγουρα με όλη αυτή την εκμετάλλευση του ποταμού,

όπως η εξόρυξη άμμου, για παράδειγμα,

η εξαντλητική καλλιέργεια κατά μήκος και μέχρι την άκρη του ποταμού,

δεν επιτρέπει πλέον στα ζώα να αναπαράγονται,

εξετάζουμε

ακόμα πιο πολλά προβλήματα που δημιουργούνται για τα γκάριαλ,

παρά τις αρχικές καλές προθέσεις.

Στις φωλιές τους κατά μήκος της όχθης του ποταμού

εκκολάπτονται εκατοντάδες νεοσσοί.
Είναι απλά ένα καταπληκτικό θέαμα.

Αυτό στην πραγματικότητα είχε ληφθεί, μόλις πέρυσι.

Αλλά έπειτα έφτασαν οι μουσώνες

και δυστυχώς χαμηλά στο ποτάμι υπάρχει πάντα

ένα φράγμα ή κάποιος υδατοφράκτης,

και έτσι κυλούν προς την καταστροφή τους.

Ευτυχώς, υπάρχει ακόμα πολύ ενδιαφέρον.

Οι φίλοι μου στην Ομάδα Ειδικών για Κροκόδειλους της IUCN,

η τράπεζα Κροκοδείλων του Μαντράς, το NGO,

το Παγκόσμιο Ίδρυμα Άγριας Ζωής,

το Ινστιτούτο Άγριας Ζωής της Ινδίας, οι κυβερνητικές υπηρεσίες για τα δάση,

και το υπουργείο Περιβάλλοντος, όλοι δουλεύουμε μαζί πάνω στο θέμα.

Αλλά πιθανόν τελικά να μην είναι αρκετό.

Για παράδειγμα, το χειμώνα του 2007 και του 2008,

υπήρχε απίστευτη θνησιμότητα των γκάριαλ, στον ποταμό Τσάμπαλ.

Ξαφνικά, δεκάδες νεκρά γκάριαλ εμφανίστηκαν στο ποτάμι.

Γιατί; Πώς έγινε αυτό;

Αυτό είναι σχετικά καθαρό ποτάμι.

Ο Τσάμπαλ, αν το προσέξετε, έχει καθαρό νερό.

Οι άνθρωποι παίρνουν νερό από τον Τσάμπαλ και το πίνουν,

κάτι που δεν γίνεται στα περισσότερα ποτάμια, νότια της Ινδίας.

Έτσι, προκειμένου να πάρουμε μια απάντηση σ' αυτό,

προσκαλέσαμε κτηνίατρους από όλο τον κόσμο

για να εργαστούν με τους ινδούς κτηνίατρους και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Ήμουν και εγώ εκεί για πολλές από τις νεκροψίες στην όχθη του ποταμού.

Πραγματικά εξετάσαμε

όλα τα όργανά τους και προσπαθήσαμε να συμπεράνουμε τι συνέβαινε.

Καταλήξαμε σε κάτι που ονομάζεται ουρική αρθρίτιδα,

που προκαλεί κατάρρευση των νεφρών,

υπάρχουν στην πραγματικότητα κρύσταλλοι ουρικού οξέος σε όλο το σώμα

και χειρότερα στις αρθρώσεις,

που έκαναν τα γκάριαλ ανίκανα να κολυμπούν.

Εναι ένας τρομακτικά επώδυνος θάνατος.

Λίγο πιο χαμηλά από τον Τσαμπαλ βρίσκεται

ο μολυσμένος ποταμός Γιαμούνα, ο ιερός ποταμός Γιαμούνα.

Δεν μ' αρέσει να είμαι τόσο ειρωνικός και σαρκαστικός γι' αυτό αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Είναι απλά ένας από τους πιο βρωμερούς βόθρους που μπορείτε να φανταστείτε.

Ρέει μέσα από το Δελχί, τη Ματούρα, την Άγκρα,

και πέφτουν μέσα κάθε είδους λύματα που μπορείτε να φανταστείτε.

Οπότε, φαίνεται ότι η τοξίνη που σκότωνε τα γκάριαλ

ήταν κάτι στην τροφική αλυσίδα,

κάτι στα ψάρια που έτρωγαν.

Γνωρίζετε ότι αν η τοξίνη περάσει στην τροφική αλυσίδα

τα πάντα επηρεάζονται, ακόμα και εμείς.

Επειδή αυτά τα ποτάμια είναι πηγή ζωής για τους ανθρώπους, που ζουν κατά μήκος τους.

Προκειμένου να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε μερικές από αυτές τις ερωτήσεις,

ξαναγυρνάμε στην τεχνολογία,

στη βιολογική τεχνολογία, στη προκειμένη περίπτωση,

πάλι, τηλεμετρία, τοποθετώντας πομπούς σε 10 γκάριαλ

και βασικά ακολουθώντας τις κινήσεις τους.

Παρακολουθούνταν καθημερινά, όπως και τώρα που μιλάμε, προκειμένου να βρούμε

ποια είναι αυτή η μυστηριώδης τοξίνη.

Ο ποταμός Τσαμπαλ είναι ένα απολύτως απίστευτο μέρος.

Είναι ένα μέρος που είναι διάσημο για πολλά, για εσάς που ξέρετε

για τους ληστές, τους dacoits (=ινδοί παράνομοι)

που λυμαίνονταν την περιοχή. Και εξακολουθούν να υπάρχουν αρκετοί τριγύρω.

Αλλά ο Πουλάν Ντεβί ήταν ένας από αυτούς, για τον οποίον ο Σεκχάν Καπούρ

γύρισε μια απίστευτη ταινία, «Η Βασίλισσα των Ληστών» την οποία σας παροτρύνω να δείτε.

Θα δείτε, επίσης, και τα απίστευτα τοπία της περιοχής.

Αλλά και πάλι τίθενται θέματα υπεραλιείας.

Αυτό είναι ένα από τα τελευταία καταφύγια για

τα δελφίνια του ποταμού Γάγγη,

τα διάφορα είδη χελώνας,

τα χιλιάδες μεταναστευτικά πουλιά,

και η αλιεία προκαλεί τέτοιου είδους προβλήματα.

Και τώρα αυτά τα νέα στοιχεία της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας

για πλάσματα του ποταμού όπως τα γκάριαλ,

σημαίνει ότι αν δεν πνίγονται στα δίχτυα,

τότε απλά κόβουν το ρύγχος τους.

Ζώα όπως τα δελφίνια του ποταμού Γάγγη

που έχουν απομείνει ελάχιστα

και είναι επίσης, σε κρίσιμο βαθμό, είδος υπό εξαφάνιση.

Οπότε ποιο είναι το επόμενο; Εμείς;

Επειδή όλοι εξαρτώμαστε από αυτές τις υδάτινες πηγές.

Λοιπόν, όλοι ξέρουμε για τον ποταμό Ναρμάντα,

τις τραγωδίες των φραγμάτων, τις τραγωδίες των τεράστιων έργων

τα οποία εκτοπίζουν τους ανθρώπους και καταστρέφουν τα συστήματα των ποταμών,

χωρίς να εξασφαλίζουν τη διαβίωσή τους.

Η ανάπτυξη, βασικά, βγαίνει εκτός ορίων,

στην ουσία για ένα διψήφιο δείκτη αύξησης.

Οπότε, δεν είμαστε σίγουροι που θα τελειώσει αυτή η ιστορία

ή αν θα έχει ευτυχισμένη ή θλιβερή κατάληξη.

Η κλιματική αλλαγή είναι βέβαιο ότι

θα μεταβάλλει εντελώς όλες τις θεωρίες και τις προβλέψεις μας.

Συνεχίζουμε να εργαζόμαστε σκληρά πάνω σ' αυτό.

Έχουμε μια πολύ καλή ομάδα ανθρώπων που εργάζονται εκεί.

Το θέμα είναι, ξέρετε, οι φορείς λήψης αποφάσεων

οι τύποι που έχουν την εξουσία,

που είναι στα μπανγκαλόου τους και ούτω καθεξής στο Δελχί, στην πρωτεύουσα.

Σε όλους παρέχεται άφθονο νερό. Κάτι που είναι σωστό.

Όμως, εκεί έξω στα ποτάμια υπάρχουν ακόμη εκατομμύρια άνθρωποι

που είναι σε κακή κατάσταση.

Το μέλλον είναι ζοφερό, γι' αυτούς.

Λοιπόν, έχουμε το έργο καθαρισμού του Γάγγη και του Γιαμούνα.

Ξοδέψαμε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για την υλοποίησή του,

αλλά δεν φάνηκε καμία πρόοδος. Απίστευτο.

Έτσι, οι άνθρωποι μιλούν για πολιτική θέληση.

Κατά τη διάρκεια των μαζικών θανάτων των γκάριαλ κινητοποιηθήκαμε και αναλάβαμε πολλή δράση.

Η κυβέρνηση παρέκαμψε τη γραφειοκρατία,

και καλέσαμε ξένους κτηνιάτρους για αυτό.
Ήταν καταπληκτικό.

Οπότε, μπορούμε να το κάνουμε.

Αλλά εάν κάνετε μια βόλτα μέχρι τον Γιαμούνα

ή τον Γκομάτι στο Λακνάου,

ή τον ποταμό Αντιάρ στο Τσενάι,

ή τον ποταμό Μούλα-Μούθα στο Πούνε,

απλά δείτε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε σε ένα ποτάμι. Είναι λυπηρό

Αλλά νομίζω ότι τελικά, πραγματικά,

μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Οι εταιρείες, οι καλλιτέχνες, οι υποστηρικτές της άγριας ζωής,

ο καθημερινός κόσμος,

μπορούμε πραγματικά να αναζωογονήσουμε τα ποτάμια.

Συμπερασματικά,

κάτι δυσάρεστο θα συμβεί στη βασιλική κόμπρα.

Επίσης, υπάρχουν και τα γκάριαλ που μας παρακολουθούν από το ποτάμι.

Είναι και τα δυο, ισχυρά σύμβολα του νερού.

Θα στοιχειώνουν τα όνειρα μας, μέχρι να κάνουμε το σωστό.

Γεια σας.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Ευχαριστούμε, Ρομ. Ευχαριστούμε πολύ.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, ξέρετε, φοβούνται τα φίδια.

Μπορεί να υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εδώ που θα είναι

πολύ ευτυχείς να δουν την τελευταία βασιλική κόμπρα να πεθαίνει.

Έχετε τέτοιου είδους συζητήσεις με τους ανθρώπους;

Πώς θα τους κάνετε να νοιαστούν πραγματικά;

Ρόμουλους Γουίτεϊκερ: Επιλέγω την ταπεινή προσέγγιση,

υποθέτω, πως θα μπορούσες να πεις. Δεν λέω ότι τα φίδια είναι ακριβώς για αγκαλιές.

Δεν είναι σαν τα λούτρινα αρκουδάκια.

Αλλά, υπάρχει μια αθωότητα σε αυτά τα ζώα.

Όταν ο μέσος άνθρωπος βλέπει μια κόμπρα

αντιδρώντας έτσι: «Σσσσσσ!» και λέγοντας: «Θεέ μου,

κοίτα αυτό το θυμωμένο, επικίνδυνο πλάσμα».

Το αντιμετωπίζω σαν ένα πλάσμα, το οποίο είναι απολύτως τρομοκρατημένο

από κάτι τόσο επικίνδυνο όσο το ανθρώπινο ον.

Αυτή είναι η αλήθεια και αυτό προσπαθώ να καταδείξω.

(Χειροκρότημα)

Κ.Α.: Τώρα το απίστευτο βίντεο που έδειχνε την οχιά να γίνεται θήραμα.

Είχες πει ότι αυτό δεν είχε κινηματογραφηθεί ξανά.

Ρ.Γ: Ναι, αυτή είναι πράγματι η πρώτη φορά που κάποιος από εμάς, μαθαίνει κάτι τέτοιο.

Όπως είπα, ήταν σαν ένα μικρό σνακ γι' αυτή, ξέρετε;

Συνήθως τρώνε μεγαλύτερα φίδια όπως τα ποντικόφιδα

ή ακόμα και άλλες κόμπρες.

Άλλα αυτή η κόμπρα που παρακολουθούμε αυτή τη στιγμή, βρίσκεται βαθιά στη ζούγκλα.

Ενώ άλλες βασιλικές κόμπρες,

πολύ συχνά έρχονται σε επαφή με το ανθρώπινο περιβάλλον,

όπως τις φυτείες, προκειμένου να βρουν μεγάλα ποντικόφιδα και άλλα διάφορα,

αυτή η κόμπρα ειδικεύεται στις οχιές.

Ο τύπος που εργάζεται με αυτές, εκεί πέρα,

είναι από το Maharashtra. Είχε πει: «Νομίζω ότι κυνηγάει την nusha».

(Γέλια)

Λοιπόν, nusha σημαίνει μαστούρα.

Κάθε φορά που τρώει οχιά, αισθάνεται αυτή τη μικρή έξαψη από το δηλητήριο.

(Γέλια)

Κ.Α: Ευχαριστώ Ρομ. Σ' ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)