Ο πραγματικός λόγος που οι βιομηχανικές θέσεις εργασίας εξαφανίζονται

Έχουμε ακούσει πολλούς τελευταία να αναφέρουν ότι χώρες όπως οι ΗΠΑ χάνουν πολύτιμες κατασκευαστικές θέσεις εργασίας από αγορές χαμηλότερου κόστους όπως η Κίνα, το Μεξικό και το Βιετνάμ - και ότι ο προστατευτισμός είναι ο καλύτερος δρόμος. Αλλά αυτές οι δουλειές δεν εξαφανίστηκαν για τους λόγους που ίσως νομίζετε, λέει ο ειδικός συνόρων και ελέγχου Όγκι Πικάντο. Μας δίνει μία δόση πραγματικότητας για το πώς μοιάζει το παγκόσμιο εμπόριο και το πώς η κοινή παραγωγή και τα ανοιχτά σύνορα μας βοηθούν να φτιάχνουμε υψηλότερης ποιότητας προϊόντα με χαμηλότερο κόστος.

Όταν κάποιος αναφέρει την Κούβα,

τι σας έρχεται στο μυαλό;

Κλασικά, κλασικά αυτοκίνητα;

Ίσως καλά πούρα;

Ίσως ένας διάσημος παίκτης του μπέιζμπολ.

Κι όταν κάποιος αναφέρει τη Βόρεια Κορέα;

Σκέφτεστε εκείνες τις πυραυλικές δοκιμές,

ίσως τον διάσημο ηγέτη τους

ή τον καλό του φίλο, Ντένις Ρόντμαν.

(Γέλιο)

Ένα πράγμα που μάλλον
δεν σας έρχεται στον νου

είναι το όραμα μιας χώρας,

μιας ανοικτής οικονομίας,

της οποίας οι πολίτες έχουν πρόσβαση
σε εύρος προσιτών καταναλωτικών αγαθών.

Δεν είμαι εδώ για να συζητήσω πώς έφτασαν
οι χώρες αυτές εδώ που είναι σήμερα.

Απλώς θέλω να τις χρησιμοποιήσω
ως παράδειγμα χωρών και πολιτών

που επηρεάστηκαν αρνητικά

από μια πολιτική εμπορίου
που περιορίζει τις εισαγωγές

και προστατεύει τις τοπικές βιομηχανίες.

Πρόσφατα, ακούσαμε κάποιες χώρες

να μιλούν για περιορισμό των εισαγωγών

και προστασία των τοπικών,
εγχώριων βιομηχανιών.

Αυτό ίσως ακούγεται μια χαρά,

όμως στην πραγματικότητα
πρόκειται για προστατευτισμό.

Ακούσαμε πολλά γι' αυτό κατά τη διάρκεια
των προεδρικών εκλογών του 2016.

Ακούσαμε για αυτό
κατά τις συζητήσεις για το Μπρέξιτ

και πιο πρόσφατα στις Γαλλικές εκλογές.

Στην πραγματικότητα,
είναι ένα πραγματικά σημαντικό θέμα

που συζητιέται σε όλο τον κόσμο,

ενώ πολλοί φιλόδοξοι πολιτικοί αρχηγοί

κάνουν εκστρατείες παρουσιάζοντας
τον προστατευτισμό ως κάτι καλό.

Καταλαβαίνω γιατί πιστεύουν
ότι ο προστατευτισμός ειναι καλός,

γιατί κάποιες φορές φαίνεται
ότι το εμπόριο είναι άδικο.

Κάποιοι έχουν κατηγορήσει το εμπόριο

για μερικά προβλήματα
που έχουμε εδώ στις ΗΠΑ.

Εδώ και χρόνια ακούμε

για την απώλεια υψηλόμισθων
βιομηχανικών θέσεων εργασίας.

Πολλοί πιστεύουν ότι η βιομηχανία
είναι σε κρίση στις ΗΠΑ

επειδή οι εταιρείες μεταφέρουν
τις επιχειρήσεις τους εκτός συνόρων

σε αγορές με φθηνότερο εργατικό δυναμικό

όπως η Κίνα, το Μεξικό και το Βιετνάμ.

Επίσης πιστεύουν ότι οι εμπορικές
συμφωνίες είναι συχνά άδικες,

όπως η Συμφωνία Ελεύθερου
Εμπορίου Βόρειας Αμερικής

και η Υπερ-Ειρηνική Συνεργασία,

γιατί αυτές οι εμπορικές συμφωνίες
επιτρέπουν σε εταιρείες

να επανεισάγουν αυτά τα φθηνής
παραγωγής αγαθά στις ΗΠΑ

και σε άλλες χώρες απ' όπου
έφυγαν οι θέσεις εργασίας.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι εξαγωγείς κερδίζουν

και οι εισαγωγείς χάνουν.

Βέβαια, η αλήθεια είναι

πως η απόδοση
στον βιομηχανικό τομέα στις ΗΠΑ

στην πραγματικότητα μεγαλώνει,

όμως χάνουμε θέσεις εργασίας.

Χάνουμε πολλές από αυτές.

Για την ακρίβεια,
από το 2000 έως το 2010,

5,7 εκατομμύρια βιομηχανικές
θέσεις εργασίας χάθηκαν.

Αλλά δεν χάθηκαν
για τους λόγους που ίσως νομίζετε.

Ο Μάικ Τζόνσον στο Τολέντο του Οχάιο

δεν έχασε τη δουλεία του στο εργοστάσιο

από τον Μιγκέλ Σάντσεζ
στο Μοντερέι του Μεξικό.

Όχι.

Ο Μάικ έχασε τη δουλειά του
από μια μηχανή.

Το 87% των χαμένων
βιομηχανικών θέσεων εργασίας

έχουν εξαφανιστεί
επειδή έχουμε κάνει βελτιώσεις

στην ίδια μας την παραγωγικότητα
μέσω της αυτοματοποίησης.

Έτσι αυτό σημαίνει ότι μια στις δέκα
χαμένες βιομηχανικές θέσεις εργασίας

οφειλόταν στην εξωχώρια
μεταφορά εταιρειών.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις ΗΠΑ.

Όχι.

Στην πραγματικότητα η αυτοματοποίηση
επεκτείνεται σε κάθε γραμμή παραγωγής

σε κάθε χώρα του κόσμου.

Όμως κοιτάξτε, το καταλαβαίνω:

αν μόλις έχασες τη δουλειά σου

και μετά διαβάσεις στην εφημερίδα

ότι η παλιά σου εταιρεία
μόλις σύναψε μια συμφωνία με την Κίνα,

εύκολα πιστεύεις
ότι μόλις αντικαταστάθηκες

σε μία συμφωνία ένα προς ένα.

Όταν ακούω ιστορίες σαν κι αυτές,
νομίζω ότι αυτό που ο κόσμος φαντάζεται

είναι ότι το εμπόριο γίνεται
μεταξύ δύο μόνο χωρών.

Οι κατασκευαστές σε μία χώρα

παράγουν προϊόντα και τα εξάγουν

σε καταναλωτές σε άλλες χώρες,

και φαίνεται ότι οι κατασκευαστικές
χώρες κερδίζουν

και οι χώρες που εισάγουν χάνουν.

Λοιπόν, η πραγματικότητα
ειναι λίγο διαφορετική.

Είμαι ένας επαγγελματίας εφοδιασμού

και ζω και δουλεύω στο Μεξικό.

Και δουλεύω στη μέση

ενός στενά συνδεδεμένου
δικτύου κατασκευαστών

που όλοι συνεργάζονται σε όλο τον κόσμο

για να παράγουν πολλά απο τα
προϊόντα που χρησιμοποιούμε σήμερα.

Αυτό που βλέπω

από τη μπροστινή σειρά
στην Πόλη του Μεξικού

στην πραγματικότητα μοιάζει κάπως έτσι.

Κι αυτή είναι μία πιο ακριβής περιγραφή
του πώς μοιάζει πραγματικά το εμπόριο.

Είχα την ευχαρίστηση να μπορώ να δώ

πόσα διαφορετικά προϊόντα κατασκευάζονται,

από μπαστούνια του γκόλφ
και φορητούς υπολογιστές

μέχρι διακομιστές Ίντερνετ, αυτοκίνητα,

ακόμη και αεροπλάνα.

Και πιστέψτε με, τίποτα από αυτά
δεν συμβαίνει σε ευθεία γραμμή.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Λίγους μήνες πριν, με ξεναγούσαν
στο εργοστάσιο κατασκευής

μίας πολυεθνικής αεροναυπηγικής εταιρείας

στο Κερέταρο, στο Μεξικό,

και ο αντιπρόεδρος των λογιστικών δείχνει
μια ολοκληρωμένη σειρά συναρμολόγησης.

Αποδεικνύεται ότι η σειρές συναρμολόγησης
αποτελούνται από πάνελ

που κατασκευάζονται στη Γαλλία,

και συναρμολογούνται στο Μεξικό

χρησιμοποιώντας συστατικά
που εισάγονται απο τις ΗΠΑ.

Όταν αυτές οι σειρές
συναρμολόγησης ολοκληρώνονται,

εξάγονται με φορτηγό στον Καναδά,

στο βασικό εργοστάσιο συναρμολόγησης,

όπου ενώνονται

με χιλιάδες άλλα κομμάτια,

όπως τα φτερά και τα καθίσματα,

και τα μικρά σκίαστρα
πάνω απο τα παράθυρα,

όλα ενώνονται για να γίνουν
τμήματα ενός νέου αεροπλάνου.

Σκεφτείτε το.

Αυτά τα νέα αεροπλάνα,

προτού καν κάνουν την πρώτη τους πτήση,

έχουν περισσότερες σφραγίδες
στα διαβατήρια τους

απο την Αντζελίνα Τζολί.

Τώρα αυτή η προσέγγιση
υπάρχει σε όλο τον κόσμο

για να κατασκευαστούν
πολλά από τα προϊόντα

που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα,

από κρέμες σώματος μέχρι αεροπλάνα.

Όταν πάτε σπίτι απόψε,
ρίξτε μια ματιά στο σπίτι σας.

Ίσως εκπλαγείτε αν ανακαλύψετε
μια ταμπέλα σαν κι αυτή:

«Κατασκευάστηκε στις ΗΠΑ, από τμήματα
από τις ΗΠΑ και από το εξωτερικό.»

Ο οικονομολόγος Μάικλ Πόρτερ

περιέγραψε τι συμβαίνει εδώ
καλύτερα από όλους.

Πολλές δεκαετίες πριν, είπε ότι είναι
πιο επωφελές για μία χώρα

να εστιάζει στην παραγωγή των προϊόντων
που παράγει πιο αποτελεσματικά

και να εμπορεύεται τα υπόλοιπα.

Εδώ λοιπόν μιλάμε για κοινή παραγωγή

και το όνομα του παιχνιδιού
είναι αποδοτικότητα.

Πιθανόν να έχετε δει
ένα σχετικό παράδειγμα

στο σπίτι ή στη δουλειά.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα παράδειγμα.

Σκεφτείτε πώς χτίστηκε το σπίτι σας,

ή πώς ανακαινίστηκε η κουζίνα σας.

Τυπικά, υπάρχει ένας γενικός εργολάβος

που είναι υπεύθυνος
για το συντονισμό των προσπαθειών

όλων των διαφορετικών εργολάβων:

ένας αρχιτέκτονας που κάνει τα σχέδια,

μία εταιρεία επιχωμάτωσης
για να σκάψει τα θεμέλια,

ένας υδραυλικός, ένας ξυλουργός
και τα λοιπά.

Τότε γιατί ο γενικός εργολάβος

δεν διαλέγει μια μόνο εταιρεία

να κάνει όλη τη δουλειά,

όπως, ας πούμε, ο αρχιτέκτονας;

Γιατί αυτό είναι ανόητο.

Ο γενικός εργολάβος διαλέγει
ειδικούς για κάθε δουλειά

επειδή χρειάζονται χρόνια

να μάθουν και να τελειοποιήσουν
τις εργασίες που χρειάζεται

για να χτιστεί ένα σπίτι
ή να ανακαινιστεί μια κουζίνα,

κάποιες απο τις οποίες
χρειάζονται ειδική εκπαίδευση.

Σκεφτείτε το:

Θα θέλατε ο αρχιτέκτονας
να εγκαταστήσει την τουαλέτα σας;

Φυσικά και όχι.

Ας εφαρμόσουμε αυτή τη διαδικασία
στον εταιρικό κόσμο.

Οι εταιρείες σήμερα εστιάζουν
στην κατασκευή

αυτού που παράγουν καλύτερα
και πιο αποτελεσματικά,

και εμπορεύονται όλα τα άλλα.

Αυτό σημαίνει ότι βασίζονται

σε ένα παγκόσμιο, διασυνδεδεμένο,
αλληλοεξαρτώμενο δίκτυο κατασκευαστών

για να παράγουν τα προϊόντα τους.

Στην πραγματικότητα αυτό το δίκτυο
είναι τόσο αλληλοσυνδεδεμένο

που είναι σχεδόν απίθανο

να αποσυναρμολογηθούν και
να παραχθούν προϊόντα σε μία μόνο χώρα.

Ας ρίξουμε μια ματιά
στο αλληλοσυνδεδεμένο δίκτυο

που είδαμε πριν λίγο

και ας εστιάσουμε σε ένα τμήμα

μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού.

Το Ινστιτούτο Ουίλσον λέει
ότι η κοινή παραγωγή αντιπροσωπεύει

40% του μισού τρισεκατομμυρίου
στο εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού.

Αυτό ειναι περίπου
200 δισεκατομμύρια δολάρια,

ή αλλιώς, όσο το ΑΕΠ της Πορτογαλίας.

Οπότε ας φανταστούμε

ότι οι ΗΠΑ αποφασίζουν να επιβάλλουν

ένα συνοριακό φόρο 20%
σε όλες τις εισαγωγές από το Μεξικό.

ΟΚ, εντάξει.

Αλλά πιστεύετε ότι το Μεξικό
πρόκειται απλώς να το επιτρέψει αυτό;

Όχι. Για κανένα λόγο.

Έτσι για αντίποινα
επιβάλλουν έναν παρόμοιο φόρο

σε όλες τις εισαγωγές απο τις ΗΠΑ,

και ξεκινά ένα μικρό
παιχνίδι αντιπαραθέσεων,

και φανταστείτε μόνο ότι 20% φόροι

προστίθενται σε κάθε αγαθό,
προϊόν, συστατικό προϊόντος

που περνάει τα σύνορα,

και θα μπορούσατε να αντιμετωπίσετε
πάνω απο 40% αύξηση των φόρων,

η 80 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τώρα ας μην κοροϊδευόμαστε,

αυτά τα έξοδα πρόκειται να μεταφερθούν

σε εσάς και εμένα.

Ας σκεφτούμε τώρα τι αντίκτυπο
μπορεί να έχει σε μερικά από τα προϊόντα,

ή στις τιμές των προϊόντων,
που αγοράζουμε κάθε μέρα.

Έτσι αν περάσει μια αύξηση φόρων κατά 30%,

θα μπορούσαμε να δούμε κάποια
πολύ σημαντική αύξηση τιμών.

Μία Λίνκολν ΜΚΖ θα πήγαινε
απο τα 37.000 δολάρια στα 48.000.

Και η τιμή μίας τηλεόρασης
υψηλής ευκρίνειας 60 ιντσών

θα πήγαινε από 898 δολλάρια
στα 1.167 δολλάρια.

Και η τιμή ενός βάζου 16-ουγγιών
μίας ενυδατικής κρέμας CVS

θα πήγαινε απο 13 δολάρια στα 17 δολάρια.

Τώρα, θυμηθείτε, αυτό το παρατηρούμε
μόνο σε ένα κομμάτι της γραμμής παραγωγής

μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού,

οπότε πολλαπλασιάστε το
για όλα τα κομμάτια.

Το αντίκτυπο θα ήταν αξιοσημείωτο.

Τώρα σκεφτείτε αυτό:

ακόμα κι αν μπορούσαμε
να διαλύσουμε αυτό το δίκτυο

και να παράγουμε
προϊόντα σε μια μόνο χώρα,

-που παρεμπιπτόντως είναι ευκολότερο
να το λες από το να το κάνεις-

θα μπορούσαμε μόνο
να σώσουμε ή να προστατεύσουμε

μία στις δέκα βιομηχανικές
θέσεις εργασίας.

Σωστά, επειδή να θυμάστε,

τα περισσότερα από αυτές
τις θέσεις εργασίας, το 87%,

χάθηκαν εξαιτίας βελτιώσεων
στην παραγωγικότητα μας.

Και δυστυχώς, αυτές οι θέσεις εργασίας
έχουν χαθεί για τα καλά.

Έτσι η αληθινή ερώτηση είναι,

είναι λογικό για εμάς
να ανεβάσουμε τις τιμές

έτσι ώστε πολλοί από εμάς να μην μπορούν
να αγοράσουν τα βασικά καθημερινά αγαθά,

με σκοπό να σώσουμε μια θέση εργασίας

που ούτως ή άλλως
ίσως εξαφανιστεί σε λίγα χρόνια;

Η πραγματικότητα είναι
πως η κοινή παραγωγή

μας επιτρέπει να κατασκευάζουμε
υψηλότερης ποιότητας προϊόντα

με χαμηλότερο κόστος.

Είναι τόσο απλό.

Μας επιτρέπει
να αποκομίζουμε περισσότερα

από τους περιορισμένους πόρους
και εξειδίκευση που έχουμε

και ταυτόχρονα να επωφελούμαστε
από τις χαμηλότερες τιμές.

Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε

ότι για να είναι η κοινή παραγωγή
αποτελεσματική,

εξαρτάται από την αποτελεσματική
διασυνοριακή μεταφορά

των πρώτων υλών, των συστατικών
και των ολοκληρωμένων προϊόντων.

Θυμηθείτε λοιπόν αυτό:

την επόμενη φορά που θα ακούσετε
κάποιον να προσπαθεί να σας πείσει

ότι ο προστατευτισμός είναι καλή ιδέα,

απλά δεν είναι.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)