فواید سلامت روانی از طریق داستان‌سرایی برای کارکنان حوزه سلامت

کارکنان حوزه درمان بیش از پیش تحت استرس هستند. آن‌ها چگونه می‌توانند از سلامت روان خود محافظت کنند در حالی که با فشارهای جدید و پیچیده دست و پنجه نرم می‌کنند؟ لائورل بریتمن بعنوان عضو تد نشان می‌دهد که چگونه نوشتن و به اشتراک گذاشتن داستان‌های شخصی به پزشکان، پرستاران، دانشجویان پزشکی و دیگر متخصصین سلامت کمک می‌کند تا بطور معنادارتری با دیگران و خودشان ارتباط برقرار کرده و سلامت عاطفی خود را در اولویت قرار ‌دهند.

در طی چند سال گذشته،

من در دانشکده پزشکی استنفورد
یک نویسنده رسمی بوده‌ام.

من از طرف یک زن شگفت انگیز استخدام شدم،

او یک شاعر و متخصص هوش‌بری است،

نامش آدری شی فر است،

او پزشکی و برنامه میوز را
آغاز کرد

تا علوم انسانی را دوباره به آموزش
و تربیت علم پزشکی برگرداند.

کار من تدریس نوشتن، داستان پردازی

و مهارت های ارتباطی عمومی

به پزشکان، پرستاران، دانشجویان پزشکی

و سایر کارمندان حوزه بهداشت بود.

فکر می کردم هزاران هزار
انشای دانشجویی

در مورد تشریح اجساد یا
اشعاری با مضمون طحال دریافت کنم.

و دریافت هم کردم.

اما تقریباً بلافاصله،

متن‌هایی دریافت کردم
که مرا به شدت دلواپس

و واقعا نگران کرد.

دانشجویان من در مورد چیزهای می‌نوشتند
از قبیل اضطراب خرد کننده،

فشار غیر قابل تحمل بر آنها
برای کسب موفقیت،

تشخیص‌های سلامت روانی‌شان،

اقدام‌هایشان به خودکشی،

احساس تنهایی و انزوا،

و نمی‌دانستند که آیا وارد
حرفه‌ی صحیحی شده‌اند؟

و آنها حتی هنوز پزشک هم نشده بودند.

این دانشجوی من یوریال سانچز است.

(صدا) یوریال سانچز:
گزینه‌هایی که در پزشکی عرضه می‌شود،

حتی از سوی بسیاری اساتید،
مانند این است

که شما باید انتخاب کنید،

که یک انسان خوب باشید،
یا یک دکتر خوب باشید.

(موسیقی)

لائورل بریتمن: انسانیت و سلامت روانی
خود پزشکان

تقریباً هرگز بخشی اساسی
از آموزش آنها نبوده

و حتی به رسمیت شناخته نشده است.

و آسیب‌پذیری واقعی،

مانند برخی از تشخیص‌های بهداشت روان،
به عنوان مثال،

می‌تواند نقطه پایانی بر حرفه آنها باشد.

اما نزدیک به ۳۰ درصد از
دانشجویان پزشکی آمریکایی افسرده هستند،

و یک نفر از ۱۰ نفر
به فکر خودکشی هستند.

در واقع برای
پزشکان حتی از این هم بدتر است.

نارضایتی شغلی
و میزان بالای افسردگی

واقعاً شایع است،

و پزشکان یکی از بالاترین
میزان خودکشی را،

از میان هر حرفه‌ای در ایالات متحده دارند.

این ترسناک است.

نه فقط برای پزشکان،
برای ما هم ترسناک است.

من واقعا فکر می کنم پزشکان
مهمترین شغل را دارند.

و اگر زندگی آنها در خطر باشد،

زندگی ما نیز به خطر می افتد.

حالا من یک متخصص
بهداشت روان نیستم،

من یک نویسنده‌ام،

که بیشتر روزها کاملاً برعکس عمل می‌کنم.

اما به شما می گویم که
هر چقدر فرصت بیشتری

به کارمندان بهداشت و سلامت می‌دهم،

تا از ناامیدی‌های روزانه خود،
ترس‌ها و شادی‌هایشان،

یا چیزهایی که آنها را غافلگیر می‌کند
و یا می‌رنجاند،

حرف بزنند، احساس بهتری خواهند داشت.

بنابراین ما در پزشکی و میوز،
کارگاه‌های داستان پردازی به صورت

شبانگاهی و آخرهفته و در طول روز

در مزارع و مکان های دیگر با
غذاهای بسیار خوب برگزار می‌کنیم.

من از سایر روزنامه‌نگاران، نویسندگان،
تهیه‌کنندگان،

گویندگان پادکست و شاعران

دعوت می‌کنم تا
مهارت‌های نوشتن،

ارتباطات و داستان پردازی را
به شرکت‌کنندگان ما آموزش دهند.

و این شرکت کنندگان آسیب‌پذیری
خود را با

در میان نهادن داستان‌های خود با دیگران
درمان می‌کنند.

و با انجام این کار،

به نقطه اولی که آنها را به سوی پزشکی
سوق داده بود، دوباره وصل می شوند.

اینها مهارت‌هایی هستند
که آنها در هنگام

مواجهه با واقعیت استرس‌زا
و آشفته شغلی که انتخاب کرده‌اند

به آن نیاز پیدا می‌کنند.

اینگونه است که می‌فهمند
این یک تماس است.

خوب من امروز یک نسخه برای شما دارم.

این نسخه از طرف پزشکان نیست،
بلکه برای آنها است،

و من از دانشجویانم درخواست کمک کردم.

و قبل از شروع، بگذارید بگویم
که من با پزشکان کار می‌کنم،

اما من کاملاً اطمینان دارم

که تقریباً در مورد هر حرفه‌ای،
صدق می کند،

به ویژه برای کسانی که
بسیار متعهد به کار هستند،

این تعهد می تواند آنقدر شدید
و فراگیر باشد

که گاهی اوقات فراموش می‌کنیم که چرا
از اول تصمیم گرفتیم این کار را انجام دهیم.

برای من، به اشتراک گذاشتن
یک داستان آسیب‌پذیر واقعی

بسیار شبیه به بالا بردن پرچم
از یک میله پرچم است.

افراد دیگر آن را می بینند،

اگر با آن موافق باشند
و با افکارشان هماهنگ باشد،

می‌آیند و با شما
زیر آن می‌ایستند.

این کاری است که دانشجوی من
مایتی ون هنتنریک انجام داد.

(صدا) مایتی ون هنتنریک:
بسیار اضطراب‌آور بود،

و بخشی از خودم را عرضه کردم

که واقعاً شاید به پنج همکلاسی گفته بودم.

بریتمن: وقتی مایتی یک بچه بود،
باید پایش را قطع می‌کردند.

وقتی وارد دانشکده پزشکی شد،

او آزمون استاندارد کلاسی را پاسخ می‌داد،

و با این سوال مواجه شد،

«لطفا در مورد اولین باری

که با یک معلول مواجه شدید، شرح هید.»

متعجب بود که آیا استادش
اصلا در نظر گرفته است

که شخصی که دارای معلولیت هست خود دکتر است.

پس جلوی همه صد نفر از دوستان
و همکلاسی‌ها در این مورد سخن گفت،

اوضاع وخیمی است زیرا می‌دانید،
او واقعاً خجالتی است.

و پس از آن اتفاقی که افتاد

این بود که تعدادی از دانشجویان معلول

که او آنها را نمی‌شناخت،

آمدند و از وی خواستند که گروهی را
در دانشگاه رهبری کند

که در حال حاضر دارد از ابراز و پذیرش
بیشتر در آموزش پزشکی حمایت می‌کند.

در انگلیسی به کسانی خلاق می‌گوییم

که شغل معینی داشته باشند.

مثل طراح، معمار یا هنرمند.

از این عنوان بیزارم.

فکر می‌کنم زننده و محروم‌کننده است.

خلاقیت به دسته مشخصی از افراد تعلق ندارد.

بسیاری از کارهای من
با پزشکان و دانشجویان پزشکی

فقط یادآوری این است
که فارغ از اینکه چه شغلی برگزیده‌ایم

می‌توانیم معنا خلق کنیم.

زیبایی را در چیزهای سخت بیابید و خلق کنید.

این دانشجوی پزشکی پابلو رومانو است.

(صدا) پابلو رومانو: سال‌ها پیش والدین من
از مکزیک به اینجا

مهاجرت کردند،

و وقتی در دانشگاه بودم فوت شدند.

وقتی پدرم مرد ۱۸ سالم بود
و وقتی مادرم مرد ۲۰ سال داشتم.

بریتمن: نه فقط پابلو
برای اولین بار بصورت عمومی

از یتیم بودن خود صحبت کرد،

بلکه با همدیگر یک سری داستان‌سرایی زنده
به نام تاک آر ایکس راه انداختیم،

و محفل بسیار معروفی
برای هم‌داستانان پابلو شد

تا آسیب‌پذیرترین و قوی‌ترین
افکار و احساسات را ابراز کنند.

(صدا) رومانو: به دانشکده‌ای

رفتم که داده و تحقیق و عدد
بسیار برایش مهم بود.

در روز پایان، محرک افراد داستان‌ها است.

بریتمن: آریفین رحمان
دانشجوی سال دوم پزشکی است.

و قبل از تولدش،

والدینش از بنگلادش به آمریکا مهاجرت کردند.

او در خانه‌ای بسیار زیبا
در کارولینای شمالی بزرگ شد،

بسیار ایمن و پایدار،

والدینش همچنان با هم هستند،

او هرگز گرسنگی نکشید
و از هاروارد فارغ‌التحصیل شد.

(صدا) آریفن رحمان: احساس نمی‌کنم
داستانی داشته باشم

که ارزش گفتن داشته باشد یا مهم باشد.

بریتمن: اما آریفن واقعاً داستان‌هایی داشت.

اخیراً او یک سخنرانی کرد
در مورد اینکه شاید

او تنها دختر بنگلادشی-آمریکایی باشد

که در مسابقه انشانویسی

از میان دخترانی
از انقلاب امریکایی برنده شود

(خنده)

و سپس برای هالوین لباسی
پوشید با اعلام استقلال.

و من داستان آریفین را خیلی دوست داشتم،

چون از نظر من همه چیز خوب و بد

و سخت و طاقت‌فرسا

در مورد رویای جدید آمریکایی را
عرضه می‌کرد.

(صدا) رحمان: سخت‌ترین چیز در مقابل این صدا

این بود که هیچ کس دوست نداشت
داستان مرا بشنود،

به خود می‌گفتند، چرا وقت خود را
صرف چیزی کنیم

که در سطح کلان زندگی
واقعاً هیچ معنایی ندارد.

شاید بزرگترین چیز این باشد
که شاید ارزش داشته باشد.

بریتمن: زندگی خیلی کوتاه است.

از نظر من، تنها چیزی
که به زمان من ارزش می‌دهد

این احساس برقراری ارتباط با دیگران است

و شاید کمتر احساس تنهایی بکنند.

و تجربه‌ام می‌گوید،

که داستان‌ها واقعاً
بهترین عملکرد را دارند.

خوب، دانشجو و همکاری که بسیاری
از این تلاش‌ها را به دوش کشیده است

کاندیس کیم است.

او دانشجوی ام‌دی پی‌اچ‌دی در پزشکی است.

او در مورد #من‌هم در پزشکی نوشته است،

که هویت خاص وی در یک حیطه محافظه‌کارانه

و درمان سرطان متاستاز
مادرش را بیان می‌دارد.

و اخیراً او هم تحقیقات جالبی در مورد

کار ما آغاز کرده است.

(صدا) کاندیس کیم: دیده‌ایم که دانشجویانی

که در فرصت‌های داستان‌سرایی
ما شرکت می‌کنند

کاهش ۳۶ تا ۵۱ درصدی
اندوه را تجربه می‌کنند.

بریتمن: اگر این یک داروی سلامت روان بود،

یک موفقیت بزرگ تلقی می‌شد.

به نظر می‌رسد نتایج بیش
از یک ماه دوام می‌آورند.

شاید هم بیشتر،

یک ماه زمانی بود
که کاندیس اندازه‌گیری را متوقف کرد.

بنابراین حتی ما نمی‌دانیم.

نه فقط این، اما صد در صد مشارکت کنندگان ما

این فرصت را به دوستان‌شان توصیه می‌کنند.

البته از نظر من مهمترین
چیزی که کار ما انجام داده است

خلق یک فرهنگ آسیب‌پذیری

در نقطه‌ای است که پیش از آن هیچ نبوده است.

فکر می‌کنم کاری که می‌کند

این است که به پزشکان
و دیگر مردم اجازه می‌دهد

که فرصتی برای تصور آینده‌ای
متفاوت برای خودشان و بیماران‌شان

فراهم کنند.

این دوباره مایتی است.

(صدا) هنتنریک: می‌خواهم پزشکی باشم
که تاریخ تولد شما را بدون نگاه کردن

به چارت به یاد داشته باشد.

می‌خواهم پزشکی باشم که می‌داند

رنگ مورد علاقه مریضم چیست

و چه برنامه تلویزیونی دوست دارد تماشا کند.

می‌خواهم پزشکی باشم که به گوش
دادن به مردم معروف است

و مردم از من اطمینان داشته باشند
که مراقب کل وجودشان هستم

و فقط به معاینه بیماری‌شان نمی‌پردازم.

بریتمن: انسان بودن شرط نهایی است.

همه ما آن را داریم و همه ما می‌میریم.

کمک به متخصصین درمان
برای ارتباط معنادارتر آن‌ها

با یکدیگر

با بیماران‌شان و با خودشان

قطعاً قرار نیست بصورت جادویی

همه مشکلات نظام سلامت
عصر حاضر را درست کند،

و قرار نیست بار سنگینی که بر پزشکان
تحمیل کرده‌ایم تا ابد باقی بماند،

اما این کار واقعاً راهکاری است

برای اینکه درمانگران
ما از سلامت کافی برخوردار باشند

تا اطمینان یابیم می‌توانند
دیگران را درمان کنند.

ارتباط با یکدیگر با آسیب‌پذیری،

گوش دادن با دلسوزی،

معتقدم بهترین روش درمانی است
که در اختیار داریم.

متشکرم.

(تشویق)