Ευτυχία στο σώμα και στην ψυχή

Η Ιβ Ένσλερ, δημιουργός του «Αιδοίου Μονόλογοι», διηγείται πώς μια συζήτηση με τις φίλες της για την εμμηνόπαυση την οδήγησε να μιλήσει επί σκηνής για κάθε είδους σεξουαλικές πράξεις, να ξεκινήσει μια διεθνή εκστρατεία για να σταματήσει η βία κατά των γυναικών και να βρει την ευτυχία.

Στοιχηματίζω πως ανησυχείτε.

(Γέλια)

Εγώ ανησυχούσα.

Γι' αυτό τον λόγο ξεκίνησα αυτό το έργο.

Ανησυχούσα για τα αιδοία.

Ανησυχούσα για το τι σκεφτόμαστε
για τα αιδοία

και ανησυχούσα ακόμα πιο πολύ
για το ότι δεν τα σκεφτόμαστε.

Ανησυχούσα για το δικό μου αιδοίο.

Χρειαζόταν ένα πλαίσιο, μια κουλτούρα,
μια κοινότητα άλλων αιδοίων.

Τα περιβάλλει τόση άγνοια και μυστικότητα.

Είναι σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων,
κανείς δεν γυρίζει ποτέ πίσω από εκεί.

(Γέλια)

Αρχικά, δεν είναι εύκολο
ούτε να βρεις το αιδοίο σου.

Περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες
χωρίς οι γυναίκες να το κοιτάξουν.

Πήρα συνέντευξη
από μια δυναμική επιχειρηματία.

Μου είπε πως δεν είχε το χρόνο.

«Θα σου πάρει όλη μέρα
να δεις το αιδοίο σου», είπε.

(Γέλια)

«Πρέπει να ξαπλώσεις ανάσκελα,
μπροστά σε έναν καθρέφτη,

κατά προτίμηση ολόσωμο.

Πρέπει να πάρεις την τέλεια στάση
με τον τέλειο φωτισμό,

που μετά κάνει σκιές έτσι που κάθεσαι.

Σηκώνεις το κεφάλι σου,
κυρτώνεις την πλάτη σου,

είναι εξαντλητικό».

Ήταν πολυάσχολη. Δεν είχε χρόνο.

Έτσι αποφάσισα να μιλήσω στις γυναίκες
για τα αιδοία τους.

Ξεκίνησα με απλές συνεντεύξεις
για τα αιδοία

και κατέληξα στο «Αιδοίου Μονόλογοι».

Μίλησα με πάνω από 200 γυναίκες.

Μίλησα με μεγαλύτερες γυναίκες
και με νεώτερες,

με παντρεμένες, λεσβίες, εργένισσες.

Μίλησα με στελέχη επιχειρήσεων,
με καθηγήτριες, ηθοποιούς, πόρνες.

Μίλησα με Αφροαμερικανίδες,
με Αμερικανίδες ασιατικής καταγωγής,

με ιθαγενείς Αμερικανίδες, καυκάσιες,
Εβραίες.

Εντάξει, στην αρχή ήταν λίγο ντροπαλές,
δίσταζαν να μιλήσουν.

Όμως όταν ξεκινούσαν, δεν σταματούσαν.

Στις γυναίκες αρέσει
να μιλούν για το αιδοίο τους.

Αλήθεια.

Κυρίως επειδή κανείς
δεν τις είχε ρωτήσει ποτέ γι' αυτό.

(Γέλια)

Ας αρχίσουμε απλά με τη λέξη «αιδοίο».

Αιδοίο. Αιδοίο.

Στην καλύτερη περίπτωση,
ακούγεται σαν μια μόλυνση.

Ίσως σαν ένα ιατρικό εργαλείο.

«Αδελφή, γρήγορα! Φέρε μου το αιδοίο!»

(Γέλια)

Αιδοίο, αιδοίο, αιδοίο.

Δεν έχει σημασία πόσες φορές
θα πείτε τη λέξη.

Ποτέ δεν ακούγεται σαν μια λέξη
που θέλετε να πείτε.

Είναι μια γελοία και καθόλου σέξι λέξη.

Αν προσπαθήσετε να είστε πολιτικώς ορθοί
και την πείτε την ώρα του σεξ,

«Αγάπη μου, χάιδεψε το αιδοίο μου»,

πάει, τα χαλάσατε όλα.

(Γέλια)

Ανησυχώ για το πώς τα αποκαλούμε
και το πώς δεν τα αποκαλούμε.

Στο Γκρέιτ Νεκ της Νέας Υόρκης
το αποκαλούν γατάκι.

Εκεί, μια γυναίκα μου είπε
πως η μητέρα της έλεγε,

«Μη φοράς βρακάκι
κάτω από τις πιτζάμες σου.

Πρέπει να αερίζεται το γατάκι σου».

(Γέλια)

Στο Γουέστσεστερ το αποκαλούν Πούκι,

στο Νιού Τζέρσεϊ, παπάκι.

Υπάρχει το πηγαδούλι, η λάκκα,
το πορτοφολάκι, το μελοκούρουπο,

η τρυπανιά, η μαλλιαρόχωρα,
η μαναριά, το πουρσέλι,

(Γέλια)

Υπάρχει το πιπί, ο αχινός, το λουλουδάκι,

ο άμβωνας, η νίτσα, το κουτάκι, το τούνελ,

η ρουφήχτρα, το τζάνερο,
το ντουντούνι,

το ακατοίκητο, η καρότσα, η άγκυρα,

το δέλτα, ο ισθμός, το μουτζό,

το τέτοιο, η τρύπα, το σχίσμα,

η Μίμη στο Μαϊάμι,

το ανοιχτό ψωμάκι στη Φιλαδέλφεια...

(Γέλια)

και το σμέντι στο Μπρονξ.

Ανησυχώ για τα αιδοία.

Έτσι ξεκινά το «Αιδοίου Μονόλογοι».

Όμως στην πραγματικότητα
δεν ξεκίνησε από εκεί.

Ξεκίνησε έπειτα από μια συζήτηση
με μια γυναίκα.

Συζητούσαμε για την εμμηνόπαυση

και πιάσαμε το θέμα του αιδοίου της,

κάτι που συμβαίνει
όταν μιλάς για την εμμηνόπαυση.

Μου είπε πράγματα για το αιδοίο της
που με σόκαραν.

Πως ήταν στεγνό,
ήταν τελειωμένο και πεθαμένο.

Κι εγώ είχα σοκαριστεί.

Κι έτσι, ρώτησα μια φίλη,
σαν να μη τρέχει τίποτα,

«Λοιπόν, τι σκέφτεσαι για το αιδοίο σου;»

Αυτή η γυναίκα μου είπε κάτι
ακόμα πιο καταπληκτικό,

και η επόμενη το ίδιο,

και πριν καλά το καταλάβω,
κάθε γυναίκα μου έλεγε για κάποια

η οποία είχα μια τρομερή ιστορία
να μου πει για το αιδοίο της.

Κι έτσι παρασύρθηκα στη δίνη των αιδοίων.

(Γέλια)

Στην πραγματικότητα,
ακόμα δεν έχω ξεφύγει απ' αυτή.

Νομίζω πως αν κάποιος μου έλεγε,
όταν ήμουν νεώτερη,

πως κάποτε, σε ένα κατάστημα παπουτσιών,

άνθρωποι θα φώναζαν,
«Να η κυρία του Αιδοίου!»,

δεν ξέρω αν αυτό θα γινόταν
το όνειρο της ζωής μου.

(Γέλια)

Όμως θέλω να σας μιλήσω λίγο
για την ευτυχία,

και πώς σχετίζεται
με το ταξίδι του «Αιδοίου»,

επειδή ήταν ένα ασυνήθιστο ταξίδι,
που ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια.

Νομίζω πως προτού γράψω
το «Αιδοίου Μονόλογοι»,

δεν πίστευα πραγματικά στην ευτυχία.

Ειλικρινά πίστευα πως μόνο οι ηλίθιοι
είναι ευτυχισμένοι.

Θυμάμαι πως όταν έγινα Βουδίστρια,
πριν από 14 χρόνια,

και μου είπαν πως ο στόχος
είναι να είσαι ευτυχισμένος,

είπα, «Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος

και να ζεις σε αυτόν τον κόσμο
της δυστυχίας,

και να ζεις σε αυτόν τον κόσμου
του πόνου;»

Μπέρδευα την ευτυχία
με πολλά άλλα πράγματα,

όπως με την απάθεια,
τον εκφυλισμό ή τον εγωισμό.

Και αυτό που νομίζω ότι συνέβη
με το «Αιδοίου Μονόλογοι»

κι αυτό το ταξίδι,

είναι πως κατάφερα να καταλάβω
λίγο καλύτερα τι είναι η ευτυχία.

Υπάρχουν τρία πράγματα για την ευτυχία
για τα οποία θέλω να μιλήσω.

Το ένα είναι να βλέπει κανείς
τι υπάρχει μπροστά του,

να το συζητάει και να το δηλώνει.

Νομίζω πως αυτό που έμαθα
συζητώντας για το αιδοίο

και μιλώντας για το αιδοίο,

είναι πως ήταν το πιο εμφανές πράγμα,

ήταν εκεί, στο κέντρο του σώματός μου,
στο κέντρο του κόσμου,

και παρ' όλα αυτά,
κανείς δεν συζητούσε γι' αυτό.

Το δεύτερο πράγμα είναι πως
όταν άρχισα να συζητώ για το αιδοίο,

μου άνοιξε πόρτες που με επέτρεψαν να δω

ότι υπήρχε τρόπος να βοηθήσω τον κόσμο
να γίνει καλύτερος.

Κι αυτό μου έφερε τη μεγαλύτερη ευτυχία.

Και η τρίτη αρχή της ευτυχίας,
την οποία συνειδητοποίησα πρόσφατα:

Πριν από οκτώ χρόνια,
ξεκίνησε αυτή η ορμητική ενέργεια,

αυτό το κύμα του «Αιδοίου»,

και το περιγράφω ως κύμα

επειδή, για να είμαι ειλικρινής,
δεν το κατανοώ πλήρως.

Αισθάνομαι πως το υπηρετώ.

Όμως αυτό το κύμα ξεκίνησε
κι αν το αμφισβητήσω,

ή προσπαθήσω να το σταματήσω
ή κοιτάξω πίσω μου να το δω,

συχνά αισθάνομαι πως θα πάθω
αυχενικό σύνδρομο

ή πως μπορεί να σπάσει ο αυχένας μου.

Όμως όταν πηγαίνω με το κύμα,
το εμπιστεύομαι και κινούμαι μαζί του,

πηγαίνω στο επόμενο μέρος

κι αυτό γίνεται λογικά,
φυσιολογικά και ειλικρινά.

Ξεκίνησα να καταγράφω
τις ιστορίες και τις διηγήσεις

και μιλούσα με μια γυναίκα
κι αυτό με οδηγούσε σε μια άλλη,

και αυτό με οδηγούσε στην επόμενη.

Και τότε κατέγραψα αυτές τις ιστορίες

και τις παρουσίασα στους άλλους.

Στην αρχή, κάθε φορά
που έκανα την παράσταση,

μετά το τέλος οι γυναίκες
περίμεναν στην ουρά,

για να μου διηγηθούν τις ιστορίες τους.

Στην αρχή σκεφτόμουν, «Τέλεια!
Θα ακούσω για υπέροχους οργασμούς,

για καλό σεξ, και για το πόσο αγαπούν
οι γυναίκες το αιδοίο τους».

Όμως στην πραγματικότητα,
δεν περίμεναν για να μου πουν αυτό.

Οι γυναίκες περίμεναν στην ουρά
για να μου που πώς τις βίασαν,

πώς τις κακοποίησαν, πώς τις χτύπησαν,

πώς έπεσαν θύματα ομαδικού βιασμού
σε πάρκινγκ αυτοκινήτων

και πώς τις βίασαν οι θείοι τους.

Ήθελα να σταματήσω να κάνω
το «Αιδοίου Μονόλογοι»,

επειδή είχε αρχίσει να με αγχώνει.

Αισθανόμουν σαν πολεμικός φωτορεπόρτερ
που φωτογραφίζει φριχτά γεγονότα,

αλλά που δεν επεμβαίνει.

Κι έτσι, το 1997 είπα,
«Ας μαζέψω κάποιες γυναίκες.

Τι μπορούμε να κάνουμε με τις πληροφορίες

όλων αυτών των γυναικών
που έχουν κακοποιηθεί;»

Αφού το σκέφτηκα κι αφού έκανα έρευνα,

ανακάλυψα -το είπε και ο ΟΗΕ πρόσφατα-

ότι μία στις τρεις γυναίκες στον πλανήτη,

θα κακοποιηθεί ή θα βιαστεί
στη διάρκεια της ζωής της.

Μιλάμε ουσιαστικά για ένα φύλο,

για τον πόρο αυτού του πλανήτη,
τις γυναίκες.

Έτσι, το 1997 μαζέψαμε όλες αυτές
τις καταπληκτικές γυναίκες και είπαμε,

«Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε
αυτό το έργο, αυτή την ενέργεια,

για να σταματήσουμε τη βία
κατά των γυναικών;»

Οργανώσαμε μια παράσταση
σε ένα θέατρο στη Νέα Υόρκη

και ήρθαν όλες αυτές
οι σπουδαίες ηθοποιοί-

η Σούζαν Σάραντον, η Γκλεν Γλόουζ,
η Γούπι Γκόλντμπεργκ-

και ένα βράδυ δώσαμε μια παράσταση

που ήταν καταλύτης γι' αυτό το κύμα,
γι' αυτή την ενέργεια.

Και μέσα σε πέντε χρόνια,
ξεκίνησε αυτό το καταπληκτικό πράγμα.

Μια γυναίκα πήρε αυτή την ενέργεια
και είπε,

«Θέλω να φέρω αυτό το κύμα,
αυτή την ενέργεια, στα πανεπιστήμια».

Κι έτσι, πήρε το έργο και είπε,

«Ας χρησιμοποιήσουμε το έργο
κι ας κάνουμε μια παράσταση το χρόνο,

για να μαζέψουμε χρήματα

και να σταματήσουμε τη βία
κατά των γυναικών

στις τοπικές κοινότητες
σε όλον τον κόσμο».

Μέσα σε ένα χρόνο παίχτηκε
σε 50 πανεπιστήμια και μετά επεκτάθηκε.

Και τα τελευταία έξι χρόνια,
εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο.

Έμαθα δύο πράγματα:

Το ένα είναι ότι η επιδημία της βίας
κατά των γυναικών

είναι τρομακτική, είναι παγκόσμια,

είναι σοβαρή και ολέθρια,

και συμβαίνει σε κάθε σημείο,
σε κάθε γωνιά κάθε κοινωνίας,

και ούτε καν την αντιλαμβανόμαστε
επειδή είναι πλέον κάτι συνηθισμένο.

Αυτό το ταξίδι με πήγε στο Αφγανιστάν,

όπου είχα την τιμή και το προνόμιο
να βρεθώ σε μέρη

που ήταν υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν.

Φόρεσα τη μπούρκα
και βρέθηκα με μια φανταστική ομάδα,

που ονομάζεται Επαναστατικός Σύνδεσμος
Γυναικών του Αφγανιστάν.

Είδα από πρώτο χέρι
πως έχει αφαιρεθεί από τις γυναίκες

κάθε δικαίωμα που θα μπορούσαν να έχουν.

Από το δικαίωμα στην εκπαίδευση
και στην εργασία,

μέχρι το δικαίωμα να τρώνε παγωτό.

Για όσους δεν το γνωρίζετε,

ήταν παράνομο να τρως παγωτό
υπό τους Ταλιμπάν.

Είδα και γνώρισα γυναίκες
που τις είχαν μαστιγώσει

επειδή της έπιασαν
να τρώνε παγωτό βανίλια.

Σε μια πόλη με πήγαν σε ένα κρυφό μέρος
όπου έτρωγαν παγωτό.

Πήγαμε στο πίσω δωμάτιο
κι εκεί οι γυναίκες καθίσαμε,

τράβηξαν γύρω μας μια κουρτίνα,
και μας σέρβιραν παγωτό βανίλια.

Οι γυναίκες σήκωσαν τις μπούρκες τους
κι έφαγαν το παγωτό.

Και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα
τι σημαίνει απόλαυση

και τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες

μπόρεσαν να κρατήσουν
την απόλαυσή τους ζωντανή.

Αυτό το ταξίδι με πήγε
μέχρι το Ισλαμαμπάντ,

όπου είδα και γνώρισα γυναίκες
με λιωμένα πρόσωπα.

Με πήγε μέχρι το Χουαρέζ του Μεξικού,
όπου ήμουν πριν από μια εβδομάδα,

και πήγα σε πάρκινγκ αυτοκινήτων

στα οποία βρέθηκαν οστά γυναικών

που τα είχαν πετάξει
δίπλα στα μπουκάλια της Κόκα Κόλα.

Με πήγε σε πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα,

όπου κορίτσια είχαν ναρκωθεί
και είχαν βιαστεί στα ραντεβού τους.

Είδα απίστευτα τρομακτική βία.

Όμως καθώς έβλεπα όλη αυτή τη βία,

συνειδητοποίησα πως όταν έρχεσαι
αντιμέτωπος με τα πράγματα

και βλέπεις ακριβώς αυτό
που βρίσκεται μπροστά σου,

αυτό είναι το αντίδοτο στην κατάθλιψη

και στο αίσθημα ότι δεν αξίζεις.

Πριν από το «Αιδοίου Μονόλογοι»,

περίπου το 80% της συνείδησής μου

ήταν αποκομμένη
από αυτή την πραγματικότητα,

κι αυτό μου στερούσε τη ζωτικότητά μου
και την ενέργεια της ζωής μου.

Κάτι άλλο που συνέβη
κατά τη διάρκεια των ταξιδιών,

και ήταν καταπληκτικό,

ήταν πως σε κάθε μέρος του κόσμου
που πήγα,

γνώρισα νέα είδη.

Μου αρέσει να μαθαίνω για τα είδη
που βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας

και σκεφτόμουν πως βρίσκομαι
με αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους,

σε αυτό το πάνελ,

που βλέπει τα πράγματα
απ' όλες τις σκοπιές,

και ότι το αιδοίο χωράει
σε κάθε κατηγορία.

(Γέλια)

Όμως ένα από τα πράγματα
που είδα είναι αυτό το είδος.

Είναι είδος και αποτελεί
ένα νέο παράδειγμα

και δεν ακούς γι' αυτό
στις εφημερίδες ή στα ΜΜΕ,

επειδή δεν νομίζω πως ακούς ποτέ
καλές ειδήσεις στις ειδήσεις,

και δεν νομίζω πως οι άνθρωποι
που μεταμορφώνουν τον πλανήτη

είναι αυτοί που κάνουν νούμερα τηλεθέασης.

Όμως σε κάθε χώρα που πήγα,

και πήγα σε περίπου 45 χώρες
τα τελευταία έξι χρόνια,

σε πολλά μικρά χωριά και πόλεις,

και είδα κάτι που το ονόμασα,
«πολεμιστές του αιδοίου».

Οι «πολεμιστές του αιδοίου» είναι γυναίκες

ή άντρες φιλικοί προς τα αιδοία,

που έχουν γίνει μάρτυρες βίας
ή έχουν βιώσει βία,

κι αντί να πάρουν ένα πολυβόλο
ή ένα όπλο μαζικής καταστροφής

ή ένα χατζάρι,

κράτησαν τη βία μέσα τους.

Τη βίωσαν, θρήνησαν, το ξεπέρασαν

και μετά αφιέρωσαν τη ζωή τους
ώστε να μη συμβεί κάτι τέτοιο

σε κανέναν άλλο.

Γνώρισα τέτοιες γυναίκες
παντού στον πλανήτη,

και θέλω να πω μερικές ιστορίες,
επειδή πιστεύω πως οι ιστορίες

είναι ο τρόπος με τον οποίο
μεταδίδουμε πληροφορίες

τις οποίες ενσωματώνουμε.

Κάτι ενδιαφέρον σχετικά με το TED

είναι ότι τώρα πια ζω περισσότερο
στο σώμα μου κι όχι στο μυαλό μου,

κι εδώ είναι μέρος του μυαλού,

κι έχει πολύ ενδιαφέρον
που βρέθηκα ξανά στο μυαλό μου

τις τελευταίες δύο μέρες.

Αισθάνομαι αποπροσανατολισμένη,

επειδή νομίζω ότι ο κόσμος,
ο κόσμος του αιδοίου είναι στο σώμα μας.

Είναι ένας κόσμος των σωμάτων
και αυτό το είδος υπάρχει στα σώματα.

Και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό
να συνδέσουμε τα σώματα με το μυαλό μας,

γιατί αυτός ο διαχωρισμός
προκάλεσε μια διαίρεση

που συχνά ξεχωρίζει
το αίτιο από την πρόθεση.

Και η σύνδεση νου και σώματος

συχνά τα ενοποιεί αυτά.

Θέλω να μιλήσω
για τρεις ανθρώπους που γνώρισα,

τρεις πολεμίστριες του αιδοίου,

που μεταμόρφωσαν τον τρόπο που σκέφτομαι

για όλα αυτά και γι' αυτό το είδος,

και μια από τις γυναίκες αυτές
είναι η Μάρσα Λόπεζ.

Η Μάρσα Λόπεζ είναι μια γυναίκα
που γνώρισα στη Γουατεμάλα.

Ήταν 14 ετών, παντρεμένη,

και άντρας της την έδερνε συστηματικά.

Δεν μπορούσε να ξεφύγει

επειδή είχε εθιστεί σε αυτή τη σχέση
και δεν είχε χρήματα.

Η αδελφή της που ήταν νεώτερη,

έκανε αίτηση στο διαγωνισμό
«Σταματήστε τους Βιασμούς»

που κάναμε πριν από λίγα χρόνια
στη Νέα Υόρκη,

ελπίζοντας πως θα έφτανε στον τελικό

κι ότι έτσι θα μπορούσε
να καλέσει την αδελφή της.

Τα κατάφερε και έφερε την Μάρσα
στη Νέα Υόρκη.

Εκείνη την εποχή,
κάναμε μια καταπληκτική «Μέρα Αιδοίου»

στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν

και γεμίσαμε τον ναό της τεστοστερόνης

με 18.000 άτομα που στέκονταν όρθια
και έλεγαν «Ναι!» στα αιδοία,

κάτι που ήταν πραγματικά καταπληκτικό.

Κι εκείνη ήρθε και τα είδε όλα αυτά

και αποφάσισε πως θα πάει πίσω,
θα αφήσει τον άντρα της,

και θα φέρει τη «Μέρα Αιδοίου»
στη Γουατεμάλα.

Ήταν 21 ετών.

Πήγα στη Γουατεμάλα και είχε ξεπουλήσει
όλα τα εισιτήρια στο Εθνικό Θέατρο.

Την παρακολούθησα καθώς
ανέβηκε στη σκηνή,

φορώντας ένα κοντό κόκκινο φόρεμα
και ψηλά τακούνια,

και είπε, «Με λένε Μάρσα.

Ο άντρας μου με χτυπούσε πέντε χρόνια.
Παραλίγο να με δολοφονήσει.

Έφυγα, και το ίδιο
μπορείτε να κάνετε κι εσείς».

Και το κοινό των 2.000 ατόμων τρελάθηκε.

Γνώρισα και μια γυναίκα
που ονομάζεται Έστερ Τσάβεζ

στο Χουαρέζ του Μεξικού.

Η Έστερ Τσάβεζ ήταν λογίστρια
στην Πόλη του Μεξικό.

Ήταν 72 ετών και σκόπευε
να βγει στη σύνταξη.

Πήγε στο Χουαρέζ
για να φροντίσει μια άρρωστη θεία της

και όσο ήταν εκεί, ανακάλυψε τι γινόταν

με τις δολοφονίες και τις εξαφανίσεις
γυναικών στο Χουαρέζ.

Άφησε τα πάντα πίσω της
και μετακόμισε στο Χουαρέζ.

Άρχισε να γράφει ιστορίες
για τις εξαφανίσεις των γυναικών.

300 γυναίκες είχαν εξαφανιστεί
σε μια πόλη κοντά στα σύνορα,

επειδή ήταν σκουρόχρωμες και φτωχές.

Κανείς δεν είχε ασχοληθεί
με τις εξαφανίσεις

και κανείς δεν είχε συλληφθεί.

Άρχισε να τα καταγράφει αυτά.

Άνοιξε ένα κέντρο
που το ονόμασε «Το Σπίτι των Φίλων»

και μέσα σε έξι χρόνια
το έκανε γνωστό στον κόσμο.

Ήμασταν εκεί πριν από μια εβδομάδα,

όταν 7.000 άτομα βγήκαν στους δρόμους,
κι αυτό ήταν ένα θαύμα.

Και καθώς περπατούσαμε στους δρόμους,

οι άνθρωποι του Χουαρέζ,
που δεν βγαίνουν στους δρόμους,

επειδή οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι,

στέκονταν εκεί και έκλαιγαν
επειδή άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο

είχαν πάει να συμπαρασταθούν
στην κοινότητά τους.

Υπάρχει και μια άλλη γυναίκα
που ονομάζεται Άγκνες.

Η Άγκνες είναι για μένα η επιτομή
της πολεμίστριας αιδοίου.

Την γνώρισα πριν από τρία χρόνια
στην Κένυα.

Η Άγκνες είχε ακρωτηριαστεί
όταν ήταν μικρή.

Της είχαν κάνει κλειτοριδεκτομή,
ενάντια στη θέλησή της, όταν ήταν 10 ετών.

Αποφάσισε ότι δεν ήθελε
να συνεχιστεί αυτό στην κοινότητά της.

Έτσι, όταν μεγάλωσε, δημιούργησε
αυτό το καταπληκτικό πράγμα:

Είναι ένα γλυπτό γυναικείας ανατομίας,
το μισό σώμα μιας γυναίκας.

Διέσχισε την Κοιλάδα Ριφτ,

μαζί με το αιδοίο
και τα ανταλλακτικά του αιδοίου,

και δίδαξε σε κορίτσια, αγόρια και γονείς,

πώς είναι ένα υγιές αιδοίο
και πώς είναι ένα ακρωτηριασμένο.

Στο ταξίδι της περπατούσε
για οκτώ χρόνια σε όλη την Κοιλάδα Ριφτ,

μέσα στη σκόνη και κοιμόταν στο χώμα,

επειδή οι Μασάι είναι νομάδες.

Τους έψαχνε, τους έβρισκε,
εκείνοι μετακινούνταν

και μετά τους έβρισκε ξανά.

Έσωσε 1.500 κορίτσια από ακρωτηριασμό.

Ταυτόχρονα, δημιούργησε
μια εναλλακτική τελετή ενηλικίωσης

που δεν συμπεριλάμβανε τον ακρωτηριασμό.

Όταν συναντηθήκαμε πριν από τρία χρόνια,

την ρωτήσαμε, «Τι μπορεί
να κάνει η "Μέρα Αιδοίου" για σένα;»

Μας είπε, «Αν μου δώσετε ένα τζιπ,

θα μπορώ να μετακινούμαι πιο γρήγορα».

Κι έτσι της πήραμε ένα τζιπ.

Κι από τότε που έχει το τζιπ,
έσωσε 4.500 κορίτσια από ακρωτηριασμό.

Μετά ρωτήσαμε,
«Τι άλλο να κάνουμε για σένα;»

Μου είπε,
«Ιβ, αν μου δώσεις κάποια χρήματα,

μπορώ να ανοίξω ένα ίδρυμα
για να σωθούν τα κορίτσια που το σκάνε.

Θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία
για το πώς ξεκίνησα εγώ,

επειδή έχει άμεση σχέση
με την ευτυχία και την Άγκνες.

Όταν ήμουν μικρή,
μεγάλωσα σε μια εύπορη κοινότητα.

Ήταν μια μεγαλοαστική, λευκή κοινότητα,

με όλες τις παγίδες και την εμφάνιση

μιας τέλειας, υπέροχης ζωής.

Υποτίθεται πως εκεί
όλοι έπρεπε να είναι ευτυχισμένοι,

αλλά για την ακρίβεια,
η ζωή μου ήταν κόλαση.

Ζούσα με έναν αλκοολικό πατέρα
που με χτυπούσε

και με παρενοχλούσε σεξουαλικά,

κι όλα αυτά εκεί.

Ως παιδί είχα τη φαντασίωση
ότι κάποιος θα έρθει και θα με σώσει.

Είχα δημιουργήσει
έναν φανταστικό χαρακτήρα

που τον έλεγα κύριο Αλιγάτορα.

Τον φώναζα όταν τα πράγματα
ήταν πολύ άσχημα

και του έλεγα
πως ήταν ώρα να έρθει να με πάρει.

Έφτιαχνα ένα μικρό βαλιτσάκι
και περίμενα τον κύριο Αλιγάτορα.

Ο κύριος Αλιγάτορας δεν ήρθε ποτέ,

αλλά χάρη στη σκέψη του
έσωσα την ψυχική μου υγεία

και μπόρεσα να συνεχίσω,

επειδή πίστευα
πως κάποια στιγμή στο μέλλον,

κάποιος θα ερχόταν να με σώσει.

Προχωράω 40 χρόνια μετά.

Πάμε στην Κένυα,

και φτάνουμε εκεί την εποχή
των εγκαινίων του ιδρύματος.

Η Άγκνες για μέρες
δεν με άφηνε να πάω στο ίδρυμα,

επειδή προετοίμαζαν μια τελετουργία.

Θέλω να σας πω μια ωραία ιστορία.

Όταν η Άγκνες ξεκίνησε τον αγώνα της

για να σταματήσουν οι ακρωτηριασμοί
στην κοινότητά της,

είχε γίνει απόκληρη, την είχαν εξορίσει
και την είχαν συκοφαντήσει.

και όλη η κοινότητα ήταν εναντίον της.

Όμως συνέχισε,
επειδή ήταν πολεμίστρια αιδοίου,

κι επειδή είχε δεσμευτεί
να μεταμορφώσει τις συνειδήσεις.

Στην κοινότητα των Μασάι,
οι κατσίκες και οι αγελάδες

είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουν.

Είναι οι Μερσεντές της Κοιλάδας Ριφτ.

Μου είπε πως δύο μέρες
πριν ανοίξει το ίδρυμα,

δύο άνθρωποι πήγαν
και της έδωσαν από μια κατσίκα.

Μου είπε, «Τότε κατάλαβα πως μια μέρα,
θα σταματήσουν οι ακρωτηριασμοί

των γυναικείων γεννητικών οργάνων
στην Αφρική».

Τέλος πάντων, πήγαμε προς τα εκεί,
κι όταν φτάσαμε,

είδαμε εκατοντάδες κορίτσια
ντυμένα με κόκκινα χειροποίητα φορέματα,

που είναι το χρώμα των Μασάι
αλλά και της «Μέρας Αιδοίου»,

και μας υποδέχτηκαν
τραγουδώντας τραγούδια που είχαν φτιάξει

για το τέλος των βασάνων
και το τέλος των ακρωτηριασμών,

και μας συνόδεψαν.

Ήταν μια υπέροχη μέρα,
κάτω από τον αφρικάνικο ήλιο,

η σκόνη πετούσε ολόγυρά μας
και τα κορίτσια χόρευαν

και υπήρχε ένα σπίτι με την πινακίδα:

«Ξενώνας Ασφαλείας για Κορίτσια».

Κι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα
ότι μπορεί να χρειάστηκαν 47 χρόνια,

αλλά τελικά φάνηκε ο κύριος Αλιγάτορας.

Και προφανώς, εμφανίστηκε με μια μορφή,

που μου πήρε χρόνο να την καταλάβω,

κι αυτή ήταν πως όταν προσφέρουμε
αυτό που οι ίδιοι λαχταράμε,

θεραπεύουμε τα σπασμένα κομμάτια μέσα μας.

Αισθάνομαι πως τα τελευταία οκτώ χρόνια,

αυτό το ταξίδι,
αυτό το μαγικό ταξίδι του «Αιδοίου»,

μου δίδαξε ένα πολύ απλό πράγμα:

Πως βρίσκεις την ευτυχία στη δράση.

Τη βρίσκεις όταν μιλάς για την αλήθεια
και λες τη δική σου αλήθεια.

Τη βρίσκεις όταν προσφέρεις
αυτό που εσύ επιθυμείς.

Αισθάνομαι πως αυτή η γνώση
και αυτό το ταξίδι

ήταν ένα απίστευτο προνόμιο,

και αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη

που μπόρεσα να έρθω σήμερα
και να το μοιραστώ μαζί σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)