Göçmen olarak büyümek kolay değildi

Translated by: Damla Yaman

2001 yılının haziran ayında, Filipinler’de
iki harika ebeveynin

çocuğu olarak doğdum.

Ebeveynlerim ve onların aileleri de
orada büyümüş

ve hayatlarının çoğunu orada geçirmişler.

Kız kardeşim de orada doğdu.

Ebeveynlerim evlendikten sonra

uzun bir süre Amerika’ya göç etmek
istemişler.

Babamın ailesi daha iyi bir hayat
umuduyla

oraya taşınmaya başlamış.

Amerika fırsatlar ve özgürlük ülkesi
olarak biliniyormuş,

ve ebeveynlerimin kendileri ve çocukları
için

daha fazla imkanı olacakmış.

Oraya taşınırlarsa rahatça
yaşayabileceğimizi biliyorlarmış.

Ailemin Amerika’ya göç edebilmek için

onay alması yıllar sürmüş.

Hasta, tehlikeli olmadıklarını

ve orada yaşayabilecek eğitime sahip
olduklarını

kanıtlamak için

bir sürü testten geçmek zorunda kalmışlar.

Yeterince şanslıymışız

ki 2004’te Kaliforniya’ya taşındık.

Kalıcı olarak taşınacağımız evi bulana
kadar

orada oturan amcam ve ailesiyle yaşadık.

İlk yılımızda her şey güzeldi,

ve sonra okula başlamak zorunda kaldım.

Kreş zordu,

çok net hatırlıyorum.

İngilizce konuşamıyordum ve arkadaş
edinmek zordu

Benimle konuşmayı bilmiyorlardı.

Kimse arkadaşım olmak istemediği için
sürekli ağlardım,

ve öğretmenin ne dediğini asla
anlamıyordum.

Zamanla alıştım ve haliyle İngilizce
öğrendim.

Arkadaş edinmeye başladım ve her şey
iyi gidiyordu.

2007’de, kardeşim Louine doğdu

ve işte ailemiz o zaman tamamlandı.

Ailem beni sanki hala Filipinler’de
yaşıyormuşuz gibi yetiştirdi.

Katı kuralları ve Filipinli ahlak
kuralları vardı.

Çok tutucu ve dindarlardı.

Çocukken derslerimin çoğu genellikle dine

ve Tanrı’nın benim ne yapmamı istediğine
bağlıydı.

Altıncı sınıfa geçtiğimde başka okula
geçtim,

uzun süredir tanıdığım arkadaşlarıma

veda etmek ve

yeni bir ortama adapte olmak zorunda
kaldım.

Beni diğer herkesten farklı yapan şeyleri
fark etmeye başladım.

Öğlen yemeğimi evden getirmeye başladım

ve yemeğim genelde pilav ve yumurta,
pilav ve sosisten ya da babamın

pilavın yanına koyduğu şeyden oluşurdu.

Sürekli pilav ve Filipin yemeği yemem

ilk başta herkese tuhaf geldi.

Keskin bir kokusu vardı.

Diğer arkadaşlarım gibi

Lunchable’ım (hazır beslenme kutusu)

ve PB&J’im (fıstık ezmeli reçelli sandviç)
olmadığı için utanırdım.

Bazı kelimeleri farklı söylediğim için

diğerleri benimle dalga geçerdi,

mesela comfortable yerine comFORtable
derdim.

Ailemin bana öğrettiği söyleme şekli bu.

Hatalarını düzelttiğimde,

sabırlı olmam gerektiğini ve
İngilizce’nin anadilleri

olmadığını söylüyorlar.

Babamla bir yere gittiğimde de utanıyorum

çünkü Filipinli aksanı yüzünden
insanlar onu anlamıyor ve

ben çevirmek zorunda kalıyorum

Uyum sağlayamadığımız zamanlar olsa bile,

onları çok seviyorum ve bizim için

yaptıkları ve yaşadıkları şeyler için
sonsuza dek minnettar olacağım.