Non foi doado crecer sendo unha inmigrante

En xuño de 2001, nacín grazas a dous pais
marabillosos, no país de Filipinas

Ambos os meus pais e as súas familias
creceron e viviron alí as súas vidas

A minha irmá mais eu, tamén nacimos alí.
Despois de que os nosos pais casaran

estiveron pensando en emigrar aos
Estados Unidos, xa dende hai tempo

Os familiares do meu pai estaban
comenzando a mudarse alí

coa esperanza dunha vida mellor

Os Estados Unidos eran coñecidos como
a terra das oportunidades e a liberdade,

e os meus pais procuraban esa nova
oportunidade para eles

e para as súas fillas

Sabían que mudándonos aló
poderíamos vivir máis cómodamente

Eles tardaron anos en conseguir
preparar todo para a mudanza

e emigrar para os Estados

Tiveron que pasar por moitas
probas e requerimentos

para comprobar que non eran
persoas problemáticas

que eran persoas sás

e suficientemente educadas
para vivir alí

Fumos afortunados e finalmente
fixemos a mudanza para California en 2004

Vivimos co meu tío e a súa familia,
que xa estaban instalados,

mentres buscábamos unha nova casa
na que vivir permanentemente

Todo marchou ben durante
os primeiros anos alí

E entón, comecei a ir á escola

O xardín da infancia foi duro,
podo lembralo con claridade

Eu non falaba inglés e era
complicado facer amigos

Eles non sabían como
falar comigo

E sempre choraba porque
ninguén quería estar comigo,

e non comprendía o que o
mestre estaba dicindo

Comecei a adaptarme e a
aprender inglés de maneira natural

tamén fixen amigos e
todo estaba mellor

No ano 2007 naceu
a minha irmá Louine

E a nosa familia completouse

Os meus pais educáronme coma
se estivesemos nas Filipinas

con regras estritas e moral
tradicional filipina

Son moi conservadores
e relixiosos

As minhas leccións cando era nena
trataban sobre relixión

e o que Deus quería para min

Saltando a sexto grado,
cambiei de escola,

e tiven que despedirme
dos meus amigos

aos que coñecera
por moito tempo

e adaptarme a unha nova
situación con persoas novas

Comecei a darme conta do que
me facía diferente dos demais

Levaba o meu almorzo á escola

Normalmente, arroz e ovos,
arroz e salchichas, ou

calquera cousa que o meu pai
combinase con arroz

Ao principio a xente pensaba
que era extraño que eu sempre

comera arroz e comida filipina varia

Tiña un olor diferente

Sempre me sentía avergoñada
por non ter galletas ou

bocadillos, como os meus compañeiros

Outra xente mofábase de min por
pronunciar cousas doutra maneira

No canto de "comfortable"
decía "comFORtable"

Así era cómo os meus pais
me ensinaran a dicilo

Despois eu tentaba corrixilos
e eles dicíanme que o inglés

non era a súa lingua materna
e que debía ter paciencia

Tamén sentía vergoña cando
ía co meu pai a algún sitio porque

él ten un acento filipino moi
marcado e a xente non o entendía

e eu tiña que traducir

Aínda que ás veces
non encaixamos

quérolles moito!

Sempre os apreciarei
polo que fixeron por nós